cansei de ser sexy

Xoves pasado, concerto de Cansei de ser sexy no Maria am Ostbahnhof. Estas rapazas/rapaz son moito. Ao pouco de comezaren, éxtase colectiva co temazo Alala.

(...)
A la la, a la la
I'm so worried
I bought that posh clothing
But it still looks ugly
A la la, a la la
Am I stupid?
I'm doing the talking
But I don't get nothing
A la la, a la la
Alguém me avisa
Quando é bom parar
De fazer a íntima
A la la, a la la
You're so cool
Can I be your friend?
I'll drive it till the end

En definitiva, un concertazo. O que non entendo é por que non cantaron o mellor dos seus singles: Superafim. Tampouco sei por que non hai unha versión decente no Youtube, aínda que esta é impagábel:

Ontem quando eu acordei, ai, eu tava tão cansada
Eu me olhei no espelho e me lembrei de quando você falou que não me suportava...
Mas na verdade eu também nunca te aguentei
Por muito tempo então nem sei porque me preocupei
Vê se me esquece, eu cansei,
vê se me esquece, eu cansei.

Mas, agora que eu cresci eu sou sereia e não te quero mais aqui
Me tornei uma mulher ousada e de você não quero mais nada
Agora vê se se toca que eu me toco também
Eu sou sereia e não preciso de ninguém
Vê se me esquece, eu cansei,
vê se me esquece, eu cansei.

VINIL, BAGUETE,
PELICA, ME ESQUECE,
CHIC, AGRESTE,
SuperafimSuperafimSuperafim de mim

SAPATÊNIS, BOLSINHA,
LUVINHA, VOCÊ,
LESBIAN, SAPACAXA,
SuperafimSuperafimSuperafim de mim

Sapatênis de vinil
Bolsinha baguete
Luvinha de pelica
Você não me esquece
Lesbian Chic
Sapacaxa do agreste
SuperafimSuperafimSuperafim de mim

Sapatênis de vinil
Bolsinha baguete
Luvinha de pelica
Você não me esquece
Lesbian Chic
Sapacaxa do agreste
SuperafimSuperafimSuperafim de mim

máis decorados

Chego a Berlín tarde e moi cansado. Como aterrei en Schönefeld, a perspectiva dunha hora de metro para chegar á casa aínda me cansa máis. Levo un aspecto algo esfarrapado, estou moreno do sol, barbudo e algo pastoso, porque levo todo o día tirado por Atenas e porque antes diso pasei a noite tirado no chan enmoquetado dun barco, soportando a retransmisión por megafonía da misa ortodoxa de Venres Santo que se celebraba na capela de a bordo.

Cando sae a miña mochila cólloa baixo a mirada atenta da ringleira de policías alemáns que hai na porta de saída. Ao chegar onda eles baixo a mirada instintivamente e un deles córtame o paso.

-Sprechen Sie Deutsch?
-Ja.
-Ten a cidadanía alemá? (encántame a fórmula retórica de preguntarmo: deixa claro que non encaixo no seu etnotipo).
-Nein, ich bin Spanier.
-Pero vostede vén de Atenas, non?

Está claro que as viaxes entre dous países que non coinciden co do teu carné están mal vistas neste puto continente. Xa unha vez me pasara algo así: indo de Berlín a París o tipo de facturación deulle mil voltas ao meu carné e á miña vida até que ao final mandoume levar a miña mochila (a que ía facturar!) a pasar por unha máquina de raios X que manexaba un policía nunha sala próxima. Só despois puiden facturala. Que carallo pasa? Seica non podo voar de Suecia a Malta sen que me ameacen cun tacto rectal?

-Veño, si.
-Podo ver o seu DI español?

Hoxe é o día estrela do meu carné... E aínda ben que o encontrei; a ver como lle ía explicar a este tipo que ademais de ser español e non vir de Madrid, a miña identificación consiste nun cartón rosa e nun par de fotocopias plastificadas...

-Ja, natürlich.
-Vive aquí?
-Vivo, si. Desde hai catro anos.
-En Berlín?
-Si.
-Fala moi ben para levar catro anos...
-Grazas.

Está claro que a fonética é o meu forte. Como me pida que lle decline un par de adxectivos vaille cadrar todo moito máis.

Ao meu arredor, os outros pasaxeiros pasan libremente pola zona de "UE citizens". O policía mira o meu carné do dereito e do revés, mira para a foto e despois para min, que non podo conter o sorriso nervioso. Temo que me diga algo da foto, porque estou o dobre de moreno, teño barba de varios días e levo postos os lentes. E a verdade, noutras circunstancias sería diferente, pero hoxe non me apetece nada o da luva de látex, reláxese e todo irá máis rápido, etc.

Parece que estou de sorte: despois dun bo anaco de inspeccionar o meu carné, pásalle unha especie de escáner á zona de lectura óptica, devólvemo e dime a frase máxica do día.

-Kommen Sie gut nach Hause.

Que non o traduzo, aínda que non se entenda (é algo así como "chegue ben á casa") porque é unha desas fórmulas rituais de cortesía que manteñen os alemáns para acabar os diálogos máis impersoais, como "schönen Tag, noch", e cousas desas.

Se vai ser así, case prefiro que nos esixan levar o pasaporte e que nos poñan carimbos. É máis estético e ten ese valor testemuñal das dificultades de pasar unha fronteira. Aínda que sexa intra-Schengen.

Schengen e outros bonitos decorados

Chegamos moi cedo ao Pireo tras pasar toda a noite nun barco que saíu de Hania, Creta. Teño toda a mañá libre en Atenas, o avión sáeme pola tarde para Berlín. Busco un sitio onde deixar a mochila, que acaba sendo unha axencia de viaxes con servizo de consigna moi perto de Sintagma, a praza da Constitución. Como é Sábado Santo, advírtenme que só teñen aberto até as 18:00h. Todo ben. Tal como me piden, déixolles o meu billete de identidade para me comprobaren os datos persoais e líbrome dos 10 quilos que pesa todo o que levo ás costas.

Pasamos o día dando voltas pola cidade, onde se vive unha primavera que para min xa é verán. Despois de xantarmos botamos unha soneca nos xardíns do Museo Arqueolóxico Nacional e sobre as 17:00 imos pola axencia para recoller a miña equipaxe. Despídome dos compañeiros de viaxe, que teñen o avión para Stuttgart ao outro día.

Chego ao aeroporto unha hora despois. Póñome na fila para facturar, e cando falta pouco para que me toque, collo o papel co meu localizador de voo e abro a carteira para coller o DI. Non está.

Póñome nervioso. Tento pensar. Busco na faltriqueira que levei baixo a roupa toda a viaxe coas cousas máis importantes e alí tampouco está: só encontro a VISA e unhas fotocopias plastificadas do DI e do pasaporte, que fixera para ir ao Brasil e xa quedaron aí metidas.

Saco as fotocopias e mais o carné de conducir, que á fin e ao cabo tamén é un documento oficial: xa me toca. Explícolle a miña vida á señora. Non teño tempo de ir e volver ao centro para recuperar o documento, e ademais a axencia xa está pechada. Pero aquí está o de conducir, etc. Non, non fixen denuncia na policía, acabo de decatarme de que non o teño. Como? Non, non vou voar a Madrid, vou para Berlín. Si, espero.

Un par de mostradores máis alá, vexo como a coordinadora nin sequera o pensa. Nega coa cabeza enerxicamente e mándame a tipa de volta. Síntoo moito, pero non pode voar. Podémoslle mudar a data do voo para outro día, se quere.

Suplícolle en alto á coordinadora, que me responde desde lonxe case sen mirarme. Señor, díxenlle que non! Non vai voar connosco. Quero os seus documentos reais, entón pode voar.

Vólvome centrar na tipa do meu mostrador, que parece máis razoábel. Síntoo, pero o carné de conducir non serve, non (non me estraña, como nos poden facer pensar que un cartón rosa cunha foto grampada pode ter algún valor identificativo...!). Ademais, se voase ao seu país sería diferente, pero vai voar a un país estranxeiro.

Aí quedo flipado.

-Pero eu levo catro anos e medio vivindo en Berlín!
-Ten algún documento que o probe?
-Non -penso que no meu pasaporte teño metido o permiso de residencia até 2007, pero non trouxen o pasaporte: á fin e ao cabo era unha viaxe pola Unión Europea!
-Pois non pode voar.

Saio da fila para reflexionar. Non me queda máis remedio que volver a Atenas e poñer unha denuncia se quero voar mañá. Do contrario tería que esperar até o martes, porque non creo que a axencia de viaxes onde deixei o DI abra o luns de Pascua.

Boto a man ao peto esquerdo do pantalón para coller o móbil e comunicarme cos colegas que aínda andan polo centro. Encóntroo. Non deixei o DI na axencia, tíveno no peto todo este tempo, ao ladiño do teléfono.

Cinco minutos despois de saír do mostrador, vólveme tocar. Afortunadamente tócame con outro fulano e a coordinadora non me ve. Danme o cartón de embarque.

Respiro.

Creta

Baixamos de Xiloskalo, na boca das fouces de Samaria, cara a Hania. Ao pasar Lakki chegamos a un val completamente cuberto de laranxeiras en flor. Abrimos as xanelas e o arrecendo é imposíbel.

Todo ben. Estou no paraíso.