23.6.06

san xoán


Pero claro que a subida de temperaturas ten algunhas vantaxes. Sempre digo que a mellor época de Berlín son precisamente as semanas centrais de xuño, fundamentalmente porque é o momento da floración dos tileiros. Unha das características de Berlín é a frondosidade da cidade: a maior parte das rúas están cheas de árbores enormes que forman túneles verdes e incitan ao paseo. Como moitas delas son tileiros, a estas alturas todo Berlín vive inmerso no seu arrecendo. É delicioso.

O meu balcón, ademais, aproveita moi ben a radiación solar. Este ano, en abril, ademais das flores e das herbas aromáticas, decidín pór un pé de amorodos, por ver se se daban. Onte comín os primeiros, boísimos e bastante bio, fertilizados a base de borras do café e follas usadas de chá verde.

Todo este mundo idílico de calores, camisetas de cores, flores de tileiro e amorodos bio vaise interromper durante un par de semanas. Diversos motivos paralaborais obríganme hoxe a coller un avión e saír de Berlín.

E non estaba preparado, pero este ano vou celebrar o solsticio por partida dobre. Despois de vivir a europeísima Fête de la Musique o propio día 21, hoxe pola noite vou sobrevoar centos de lumeradas. E xa me excita pensar que pouco despois da medianoite, cando aterre en Lavacolla, o cheiro a fume e sardiñas vai inundar as miñas ventas.

Vémonos en Samil.

recalmón

Os días máis grandes do ano. A estas alturas, en Berlín sae o sol ás tres e media da mañá e ponse ás dez da noite, aprox., así que é fácil que saias a tomar algo, sen intención de quedar até moi tarde, e entre que enredas un pouco, que perdes un metro e que esperas por outro, ao chegar á casa de volta xa comeza a alborexar polo leste.

Unha das consecuencias que ten esta superabundancia de horas de sol é a subida de temperaturas. Como non haxa algo de nubes ou vento, como pasou nas últimas dúas semanas, a cousa ponse fastidiada: 35ºC graos de día e 22ºc de noite. Coa humidade que hai aquí e o recalmón que se monta, iso significa suor, suor e máis suor; como eu non teño unha infancia ourensá á que recorrer, non lle topo graza ningunha a isto de andar secando o bigode todo o día e toda a noite.

A noite... Ás 22:30h, cando chego á casa, orientada ao leste e cun 70% de superficie acristalada, a temperatura interior chega aos 29ºC. Abro as fiestras e saio ao balcón, pero fóra a cousa anda polos 26ºC e non se move unha folla, así que non adianto moito. Póñome en gallumbos, ceo fóra e póñome a ler esperando que refresque algo, pero cando me dá a unha da mañá e a cousa non mellora, déitome para suar un pouco até o día seguinte.

E así dúas semanas.

xestión cultural

O Brasil, con ofrecer uns partidos tan aborrecidos, está facendo unha promoción espectacular. Na Haus der Kulturen der Welt, co gallo do Mundial, hai un ciclo cultural chamado Copa da Cultura e organizado polo senhor ministro, que se autoconvidou a actuar no concerto gratuíto de apertura. A estas alturas xa puiden ver, por míseras entradas de cinco euros, excepcionais concertos de Chico Buarque e Bebel Gilberto, esta última un pouco pasada de cervexas pero quizais por iso excepcionalmente divertida. E entre os abreconcertos, un descubrimento: Martinália.

Angola, Montenegro e Colonia

Non se pode dicir que estea seguindo moi de perto o Mundial, francamente. Despois da febre dos primeiros días, as cuestións laborais conseguiron que a miña vivencia deste Weltmeisterschaft se limite (e xa lle chega ben) a toda a parafernalia que invadiu a cidade.

Pero houbo momentos paveros. No partido Portugal-Angola xogado na cidade de Colonia (que seca de partido...!), que vin á beira da Porta de Brandemburgo, na Fan Fest, estabamos xusto diante duns angolanos. Como no noso grupo había partidarios dos dous bandos, eu decidira ir de observador internacional e puxera por terceira vez na vida unha camiseta de "GALIZA" -azul celeste con raias negras nos ombros, pequenas espirais e trísceles no peito- que merquei cando fora da miña breve e pouco intensa fase de concertos de Skárnio e cia. Teño que recoñecer que a miña elección tamén se viu condicionada pola falta de camisetas limpas que asolaba o meu roupeiro ese día, pero non vou negar que a invasión que sofre Berlín de camisetas, bandeiras, chaveiros, lentes, chapeus, e bragas marcadas coas cores nacionais dos participantes animoume a sacar o meu país do armario.

Entre falar e berrar, un dos angolanos -benfiquista confeso- preguntoume se eu era brasileiro.

-Non, son de Galiza.
-Aah, Galiza. Lá a gente fala..., tem uma língua muito parecida com o português, n'é?
-É, é.

Seguimos berrándolle ao árbitro outro pouco e aos poucos minutos volveu.

-Pero tú no tienesh la..., la..., la t-shirt de Eshpaña.
-Non, porque teño a de Galiza- aquí o fulano riuse.
-A Galiza, sim. Mas vocês ainda não têm uma república- aquí rinme eu.
-Aínda non- e rímonos os dous.
-Ainda não, haha. Não, mas pode ser; olha o Montenegro, estás a ver? Eles não são sérvios, percebes?
-Percebo, percebo.

E seguímoslle berrando ao árbitro.

amarelos

Naturalmente, non só de bandeiras alemás se recobre Berlín. Paseando estes días pola cidade e reparando nos panos pendurados dos balcóns pódese saber onde vive un portugués, un croata, un español. As camisetas, as pinturas na cara e outros aditamentos tamén axudan a saber se estamos diante dun holandés ou dun arxentino. Pero cando un ve unha camiseta amarela nunca se sabe. E camisetas amarelas hai unhas poucas:

1.- Suecos. O primeiro que pensa un ao ver unha camiseta amarela é: o Brasil. Pero os suecos tamén levan camisetas amarelas, así que hai que achegarse ben para mirar se o escudiño que traen no peito é verde (Brasil) ou azul (Suecia). Os suecos cóntanse por miles. Descamisados, borrachos, cuspidiños a Thor e Odín, enchen os vagóns do S-Bahn e van a berros todo o camiño até chegaren ao seu destino. Moi excitante.

2.- Brasileiros. Estes cóntase por centos de miles, entren os que xa viven aquí e os ricachóns que viñeron para ver o partido contra Croacia. Están todos os días nos sitios onde hai pantallas xigantes, bailando coas batucadas que montan eles mesmos. Claro que o Brasil non xoga todos os días, pero eles tocan e bailan igual, descamisados, sambando e mesturados coas camisetas dos suecos, dos croatas, dos holandeses. Máis excitante. Como di a vella canción de carnaval que tanto cantan: "Mamai eu quero, mamai eu quero..."

3.- Alemáns (et al.) con camisetas do Brasil. Non sei o que pasa, pero se as camisetas do Brasil xa son populares en xeral, estes días todo cristo pareceu poñerse de acordo en que o amarelo e o verde son cores especialmente favorecedoras. Calados, serios, cunha cervexa na man e facendo comentarios técnicos sobre a última xogada estes non me din nada de nada. Non hai camiseta do Brasil que valla.

nación

Supoño que todos se lembran da marea de bandeiras que anegou Portugal cando foi do Europeo. Os que pasamos por alí ese ano flipamos bastante coas bandeiriñas nas xanelas do coches, nas xanelas das casas, das tendas, dos bancos e de todo canto é lugar. Pois ben, contra toda predición, en Alemaña está sucendendo exactamente o mesmo, nos mesmo formatos. Os fabricantes de bandeiras schwarz-rot-gold deben estar facendo o agosto.

E haberá quen diga que é normal. Pero non. Non ten a mesma transcendencia que iso aconteza en Portugal, na miña opinión un dos países máis irreflexivamente nacionalistas do planeta, en que sacar a bandeira é un acto relativamente banal (...), ca que aconteza en Alemaña, onde todo o que ten que ver co nacional é/foi até hai pouco un tabú de tratamento delicado.

Nestes últimos anos asistín en diversas ocasións a debates mediáticos en que se trataba este tema, tipo "podémonos relaxar os alemáns á hora de sacar á luz os nosos símbolos de indentidade colectiva?". Non hai moito que houbera unha polémica porque unha revista clasificara de encubertamente neonazis as letras dun grupo de pop. A cousa era fundamentalmente que as letras estaban en alemán, e aquí hai moita xente acostumada a que o alemán estea restrinxido á musica popular tipo Ana Kiro, pero non a grupos tipo The Homens.

Dalgunha maneira esta tensión estoupou co Mundial. Alemaña está estes días cuberta de bandeiras e unha revista xa sacou unha edición cunha portada cuberta de negro-vermello-amarelo e o titular: "como de alemá pode ser Alemaña?".

21.6.06

por certo,

falando de todo un pouco:

14.6.06

10.6.06

e este non lle anda atrás


Vía Renas e Veados, natürlich.

cousa bonita, ché


Vía As túas balas

cidade en construción

Hai dúas fins de semana, mentres eu andaba por París, en Berlín inaugurábase a nova estación central de ferrocarril. E é que durante a época da división da cidade as infraestruturas fóronse duplicando pouco a pouco para cubrir as necesidades de cada un dos dous lados: no oeste, a estación do Zoologischer Garten acabouse convertendo no punto central do tráfico ferroviario, mentres que no leste o nó fundamental pasou a ser Ostbahnhof.

Aínda que non gardo fotos desa época, a primeira vez que vin a Berlín a estación central era aínda unha enorme zona de obras no medio da nada, pero moi perto de todo. O feito de que esta estación fose constuída onde estaba a estación de Lehrter, máis ou menos na fronteira entre as dúas metades de Berlín e a medio camiño entre o Zoo e Ostbahnhof, facía que estes terreos fosen unha zona medio baleira a moi poucos metros de lugares céntricos como a Porta de Brandemburgo ou o propio Reichstag. Pero desde que vin vivir para aquí, a imaxe que tivo a estación a maior parte do tempo foi a da grande bóveda discontinua á que ninguén lle atopaba explicación; é así como aparece neste vídeo promocional do Mundial 2006. E así é que durante todo estes anos, a obra da Hauptbahnhof-Lehrter Bahnhof foi pasando por diversas etapas.

Primeiro era unha enorme fochanca, dado que hai vías e plataformas que van varios metros por baixo da terra para que os trens poidan cruzar o parque de Tiergarten através dos túneles que chegan á Potsdamer Platz. A fochanca estaba completamente inundada, porque o río pasa alí ao lado e a capa freática é moi superficial, así que chegou un momento en que na obra había até guindastres montados sobre balsas flotantes e mergulladores traballando nas profundidades.

Despois a fochanca foi drenada, recubriuse de cemento e pasou a se converter nos alicerces do edificio. E de aí cara arriba, até a construción da grande bóveda de vidro e do eixo perpendicular que ocupou o seu oco, o paso dos meses ía deixando ver pequenos pero continuos avances, como a construción da primeira torre lateral. Ao feito de que seguísemos moi de perto as obras axudou moito que a Lehrter Bahnhof -como se chamou todo este tempo- nunca deixase de funcionar como estación de S-Bahn, ou sexa, de metro superficial, así que eu por exemplo pasei e parei nela practicamente todos os días destes anos. Recoñezo que era unha parada un pouco pesada, porque practicamente non subía nin baixaba ninguén e unha parada-pantasma así só servía para atrasar uns minutos a chegada ao meu destino, normalmente Hackescher Markt ou Alexanderplatz. Pero era simpático poder ver as obras por dentro, coa vertixe que daba a fochanca baleira aos teus pés desde a altura á que corre o S-Bahn.

Así, por exemplo, foi como a fotografou Prisciliana en xuño de 2005


E así foi como a fotografei eu este pasado mes de xaneiro, aqueles días que chegamos aos -22ºC:


A data límite que estaba marcada para a posta en funcionamento da estación era precisamente o Mundial 2006. Nos últimos doce meses, ao se ir achegando a data de inauguración, a compañía ferroviaria anunciou que os trens de longo percorrido, como o ICE que collín hai tres semanas para ir a Colonia e de alí a Marxdorf, deixarían de parar na estación do Zoologischer Garten. Esta decisión supuxo protestas continuas que aínda non acabaron porque a zona do zoolóxico, xunto coa avenida Kurfürstendamm -ou Ku'damm, como di aquí todo o mundo- é o centro urbano de West-Berlin. Para esta parte da cidade a reunificación alemá só significou perda de dinamismo, de representatividade e de actividade económica, e iso tradúcese en certo resentimento contra o renacemento e o novo protagonismo dos barrios céntricos do leste. De xeito que a supresión dos trens de longo percorrido no Zoologischer Garten caeu coma un xerro de nitróxeno líquido no concello de Charlottenburg-Wilmersdorf e en boa parte da cidadanía do oeste. Como será a cousa, que o 27 de maio a alcaldesa do distrito até lle levou unha coroa de flores ao último ICE que parou no Zoo...

Como dixen, eu non estiven na inauguración nin tiven tempo ou vontade de seguilo pola prensa desde París. Pero polo visto houbo dous fenómenos fundamentais:

1.- O antigo nome de Lehrter-Bahnhof (Bahnhof significa simplemente estación) desapareceu por completo, disque para non despistar os turistas. Agora o nome é simplemente Berlin Hauptbahnhof, que vén sendo a Estación Central de Berlín.

2.- Cando acabou a cerimonia, un rapaz de 16 anos comezou a apuñalar indiscriminadamente as persoas que tiña máis perto, até un total de 28. Chegouse a comentar que un dos primeiros apuñalados era seropositivo, así que boten contas da lea que está armada.

E para min, que vivo a unha parada de distancia do Zoologischer Garten, a consecuencia máis clara de todo isto é que a próxima vez que teña que viaxar en tren vou ter que saír da casa con máis de 15 minutos de antecedencia. Pero tranquilos, a Hauptbahnhof está a só catro paradas da miña, así que con 25 minutos vou sobrado.

Esaxerados! Espantabexatos!

9.6.06

isto tamén é bastante mundial


Vía A Aranheira

Ich roque!

E precisamente para gozar das vantaxes que ten vivir nesta cidade durante o Mundial, antonte fomos á cerimonia de inauguración da Fan Fest. Boa parte do parque central de Berlín, o Tiergarten, e a súa avenida central, que vai cara ao oeste desde a mesma Porta de Brandemburgo, está pechada e dedicada a unha enorme zona de ocio, cun fato de pantallas xigantescas, postos de cervexa, de salchichas, de leberkäse e todo canto é alemán para seguir os partidos ao aire libre. A Fan Fest abre todos os días ás 11:00 da mañá, vai vibrar con cada partido e fecha sobre as dúas da madrugada cunha sesión diaria de DJs e espectáculo láser.

Na inauguración houbo diversas vellas glorias -tipo Pelé-, presenzas institucionais coma a do alcalde e algunhas actuacións musicais tan así coma a de Nelly Furtado ou a de Andrea Bocelli. O que máis me divertiu foi a canción que lle dedicaron os Sportfreunde Stiller a Roque Santa Cruz, o paraguaio xogador do Bayern. Como Cesare andaba estes días preocupado por non sei que implicacións da canción, aquí lle deixo a miña mínima gravación de móbil do momento climático da peza. Que lle ghuste.

isto é mundial

Como poden imaxinar, a estas alturas a febre é absoluta: nada escapa á presenza do Weltmeisterschaft. Nunha das cousas en que máis se nota é ne decoración de todo canto espazo público haxa. Até dos toldos dos bares penduran bandeiriñas de todos os estados participantes e algunhas estacións, coma esta de Friedrichstraße, están completamente tomadas.

Pero o que é o máximo é que travestiron a Fernsehturm, que non hai cristo que a recoñeza agora que é unha mega-bóla de fútbol.

1.6.06

Ryan y Charnella se hacen gallegos



Máis aventuras de americanos en Galiza.

frugal traveler

Aventuras dun americano no Barbanza:

Then we set off to explore the peninsula, from the free museum at the Castro de Neixón, site of a 2,000-year-old settlement, to the dune beach and lighthouse at Corrubedo (partly closed for preservation) and on to the Castro de Baroña, the area's largest and most impressive ancient settlement. The drive itself was marvelous — glorious green hills punctuated by villages with narrow streets and houses whose tiled walls resembled old pixilated Atari video games.

o que ten cu, ten medo

Atravesaba París no bus nocturno e subiron un par de mozotes beurs, bastante hiperactivos para as horas que eran. Lentes de sol, barbichas recortadas, camisetas con estampados prateados, aneis, colares. Sentaron no fondo e puxéronse a falar a berros, a rirse ás gargalladas, a bater nas xanelas do bus cunha enerxía e unha alegría que contrastaba fondamente co silencio avinagrado de todos os demais pasaxeiros.

Nunha determinada paraxe un deles baixou do bus. Mentres o semáforo non se puña en verde, os dous seguiron falando a berros a través do vidro. Así que arrincamos de novo, o que quedou dentro calou.

Cando chegou a súa vez de baixar do bus, o rapaz deulle ao botón e esperou a que o condutor abrise a porta. Como lle tardaba algo, berrou: "la porte, s'il te plaît!".

"S'il vous plaît...", dixo entre dentes o condutor -descendente directo de Vercingetorix-, cunha potencia de voz que só era audíbel para os que estabamos máis inmediatamente próximos a el. Pero abriu a porta.