1.6.06

o que ten cu, ten medo

Atravesaba París no bus nocturno e subiron un par de mozotes beurs, bastante hiperactivos para as horas que eran. Lentes de sol, barbichas recortadas, camisetas con estampados prateados, aneis, colares. Sentaron no fondo e puxéronse a falar a berros, a rirse ás gargalladas, a bater nas xanelas do bus cunha enerxía e unha alegría que contrastaba fondamente co silencio avinagrado de todos os demais pasaxeiros.

Nunha determinada paraxe un deles baixou do bus. Mentres o semáforo non se puña en verde, os dous seguiron falando a berros a través do vidro. Así que arrincamos de novo, o que quedou dentro calou.

Cando chegou a súa vez de baixar do bus, o rapaz deulle ao botón e esperou a que o condutor abrise a porta. Como lle tardaba algo, berrou: "la porte, s'il te plaît!".

"S'il vous plaît...", dixo entre dentes o condutor -descendente directo de Vercingetorix-, cunha potencia de voz que só era audíbel para os que estabamos máis inmediatamente próximos a el. Pero abriu a porta.

2 comentários:

Anónimo disse...

Ouve, esa sensación, ao lonxe, é difícil de discribir, pero no fondo é como aqueles ghañús do colexio que che batían ou che roubaban o bocadiño... e todo aquilo para rematar como militares profesionais ou policías, gardas civís, seguratas, porteiros de discotecas... Por outra banda, se te sentes puteado eu tamén batería no cristal, creo. Galleiro

Anónimo disse...

Ouve, esa sensación, ao lonxe, é difícil de discribir, pero no fondo é como aqueles ghañús do colexio que che batían ou che roubaban o bocadiño... e todo aquilo para rematar como militares profesionais ou policías, gardas civís, seguratas, porteiros de discotecas... Por outra banda, se te sentes puteado eu tamén batería no cristal, creo. Galleiro