día 1 bis

Chego a Paris no día da Ascensión e a cidade vive a relaxación dun día festivo. Vou dereitiño do aeroporto á casa de Fuegho e gozo de reencontrarme co coñecido, especialmente cando chego á beira do Canal de Saint-Martin, paso por diante dos escaparates coloridos de Antoine et Lili e espreito brevemente o interior. Alí continúa a traballar en silencio e coa mesma actitude de sempre Rambo Tímido, o empregado máis disonante que se poida imaxinar para unha tenda tan mariqui: tríceps esteroidados, pectorais anabolizados, cuadríceps hipertrofiados, parece que este rapaz vinga contra os ferros do ximnasio toda a enerxía que a súa timidez couta nas horas de traballo, durante as cales se limita a recolocar modosamente a roupa nos estantes e pórse encarnado con cada pregunta dos clientes.

Paro nun portal do quai de Valmy, marco o código da porta e entro na curra. Seguro de que Madame da Silva, a concièrge portuguesa, axexa entre as cortinas do seu cuarto, avanzo resolto até as escaleiras, subo no miniascensor ao 4º andar e peto á porta. Fuegho ábreme mentres fala por teléfono. Sorrí, dame un bico silencioso e segue falando nese código lingüístico que consiste en frases galegas entrefrebadas de múltiples comme même, donc, tout à fait, ba oue, j'sais pas, ah bon e rematadas sistematicamente por un quoi.

Pouso a mochila facendo renxer as táboas do chan e sento por alí, entre o horror vacui colorista daqueles quince metros cadrados. Dedícome a escoitar a súa prosodia retórica tipicamente francesa e lémbrome con ollos húmidos dunha noite de hai cinco anos. Estabamos no noso piso compartido da rúa de San Pedro e acabábanlle de comunicar que tiña que mudarse a París en menos de quince días. Ela non sabía absolutamente nada de francés, así que nos sentamos á mesa do meu cuarto, collemos uns papeis e púxenme a escribirlle je suis, tu es, il est, on est, vous êtes, ils sont, je voudrais, je m'appelle, galicien, galicienne, galiciens, galiciennes.