13.12.05

Barcelona gústame máis ca Madrí

En todo atopo lembranzas dela, até nos detalles máis inesperados. Unhas galletas no supermercado, as laranxas da casa, o ceo azul e o sol entrando por unha xanela.

Agora mesmo escribo isto no avión de volta a Berlín e tamén me lembro dela. Dos relatos das súas viaxes, que me foron dando pistas sobre un mundo que eu aínda non vira. Das viaxes máis domésticas en que a acompañei.

Nápoles, máis suxo ca Roma; en Venecia perdérase o Lugués e a súa muller houbo tolear mentres non aparecía. No metro de Nova York, camiño de Coney Island, Carme, imos por baixo do mar!. Un negro de ollos grandes no carnaval do Rio de Janeiro, os vellos coñecidos en Buenos Aires, o lucerío nocturno dos ranchitos ao entrar no val de Caracas. En Ibiza, non se me quería bañar máis que na piscina, camelos nas Canarias, o cura en Tanger. Onde estará esa Sevilla. Unha bolsa de mazás doces á beira do Arenteiro, onzas de chocolate La Carballinesa, tona con azucre, culleradiñas de café negro.

A min tamén.

humanidade

A chamada soou no meu móbil nun momento en que estaba só na saída dunha estación de metro da zona 2 de Londres. Estaba tendo conta da miña equipaxe e mais da de The Sobrado, que ía nun recado antes de coller o tren de volta a Liverpool.

As bágoas xa acompañaran as últimas palabras do telefonema, pero deixar o móbil trouxo o choro aberto, os saloucos, as mans agachando a cara. Polas cóstas sentín unha voz:

-Please, don't cry. Oh, please, don't cry.

Cunha mestura de sorpresa e desconfianza, reparei na rapariga de ollos acuosos -compasivos no sentido máis recto da palabra- que me estendía unha man.

-Don't cry. Everything will be all right, you'll see.

Case non puiden articular un thanks. Despediuse.

-Have a nice day.

-Thank you very much, puiden reaccionar finalmente, colléndolle a súa man entre as miñas.

En poucos minutos chegou The Sobrado para me salvar nun abrazo inmenso. E funme de Londres cos ollos dela e os brazos del.

fin da infancia

Luns, 5 de decembro.

Pouco antes de voltar para Berlín e despois dunha fin de semana de felicidade en Londres, ás once da mañá recibo unha chamada urxente da miña casa.

Ás once da noite, uns segundos antes de aterrar en Alvedro, logro identificar desde o avión a casa en que naceu, a casa en que viviu e o hospital en que, poucas horas despois, acompañarei na morte a miña avoa.

30.11.05

kaputt

Estragouse a lavadora, xusto o día anterior á miña éxida.

Isto si que é a fin da civilización occidental tal como a coñeciamos, e o demais son caralladas.

29.11.05

Galiza-Nagorno Karabakh immer noch


-Entón non hai un dicionario galego-alemán?
-Pois non... Agora mesmo están facendo un, pero polo momento haise que ir axudando cos de portugués e español. Claro, tes que comprender... É unha lingua minorizada, ten unha elaboración relativamente recente...
-Ai, non, tranquilo, eu enténdoo perfectamente. Tampouco hai un bo dicionario de alemán para a miña lingua.

25.11.05

Maybachufer

Aproveito o tempo libre da mañá para ir á feira dos turcos.

O arroz arborio, redondo, o SOS de toda a vida, é carísimo nos supermercados alemáns porque é vendido como arroz mediterráneo especial para risotto e paella. Os turcos véndeno a granel e custa normal.

Tomates: de 3'50€/kg no súper a 90 cents na feira.

Castañas: de 7'50€/kg no súper (italianas) a 2'90 na feira (turcas).

Xurelos: de..., ups, non hai peixe fresco no súper, a uns xurelos aceptábeis -coa engala un pouco encarnada- na feira (das xardas falaremos noutra ocasión...)

E de paso pillo medio quilo de baclawa.

Coma un pepe.

cepillar ananás

Se cadra para impresionar o convidado meridional, hoxe Berlín amenceu nevado. Pasou a mañá orballando neve e despois as folerpas foron a máis até callar por completo.

Parece que nos colleu a todos por sorpresa.

polo carallo

Onte pola tarde chegou un actor a Berlín. Ao serán contou uns contos e hoxe pola mañá liscou.

Entre o público había bastantes alemáns, galegos, galegoalemáns, canarios, andaluces, un belga, unha armenia, un estadounidense aspirante a québécois e un brasileiro.

Colle un alemán e coméntame todo serio, en alemán (a tradución é miña, que diría o outro):

É incríbel a presenza que ten Galiza aquí en Berlín, non? Fíxate, hai pouco houbo un festival de cinema galego e despois houbo unhas conferencias no Ibero-Amerikanisches Institut. Ás veces parece que se fala máis de Galiza que de España en xeral.

Non podo reprimir a gargallada.

22.11.05

le freak? c'est chic!


Estou gozando moito desta tarde.

A transversalidade do meu traballo fai que ande remexendo nos libros e na memoria para sacar fundamentos do románico. Tamén estou fozando en Internet á procura de fotos para unha presentación de pagüerpoing. Grande acerto pola miña parte, para o románico en Alemaña sáenme exactamente as tres catedrais que visitei a semana pasada, así que podo falar con certo relax sobre o románico desde Worms a Compostela pasando por Toulouse, Conques e Jaca.

Polo medio, desde certa rolda de correo electrónico vanme chegando ardentes discusións sobre o nome galego dos meses árabes ou a transliteración de topónimos chineses que me divirten extraordinariamente.

Agora agardo feliz a irrupción de alguén nos comentarios para berrarme por diversas razóns.

Eu non o diría mellor.

ao seu xeito

As imaxes máis comentadas da fin de semana. Schröder recibía unha despedida oficial por parte do exército alemán. Na cerimonia participaba unha banda militar, que lle deixara escoller ao aínda chanceler tres pezas musicais para interpretar no acto.

Que escolleu? Die Moritat von Mackie Messer, Summertime (a nonseicantos graos baixo o cero en Hannover, debe ser por aquilo da suxestión) e a apoteose: My way.

Grande momento ver as bágoas brillantes e contidas nos ollos dun Schröder en posición de firmes mentres soaba My way en versión corneta. Para esmendrellarse.

Con que se depediría Aznar? Soy el novio de la muerte, quizais?

E Fraga?

21.11.05

hipo-

-condría
-tiroidismo

Aí andamos.

your Palast needs you


O mellor da manifa do sábado foi o momento contribución á causa: 15 euros dedicados a unha tixer que parafrasea o lema de Kylie Minogue tan usado nas miñas conversas con Cesare: dein Palast braucht dich.

O teu Palast necesítate.

20.11.05

horror

e xustiza poética.

verán de San Martiño, porquiño, etc.

Naturalmente, estas discusións sobre memoria histórica non son exclusivas de Alemaña, aínda que aquí estean algo máis desenvolvidas. Hoxe recibo unha chamada da familia, reunida ante o cocido do 20-N. Onte, mentres eu me conxelaba diante do Palast der Republik, eles foran dar unha volta por Meirás.

clímax

E os momentos climáticos da manifa pro-Palast:

1.- Unha rapaza da organización colle o micrófono e dálle paso no palco a unha intervención non preparada. Unha velliña explica nun discurso espontáneo e perfectamente fiado que ela forma parte do comité pro-Palast desde o ano 1993, que esperaba ver nesta manifestación unicamente as caras de vellos coñecidos e que está plenamente feliz de ver tanta xente nova, que se alegra inmenso de que a xuventude tome esta reivindicación. Xusto diante de min, un matrimonio de ossis duns setenta anos -con certeza vellos coñecidos- míranse sorrindo e sécanse mutuamente un par de bágoas.

2.- Nunha das intervencións preparadas, o interveniente fala do valor do Palast como garante da memoria histórica, etc. Prosegue:
si, todos sabemos que a RDA era unha ditadura, pero...

Interrómpeno asubíos, berros, apupos de protesta.

Teño a sensación de ser o espectador indiscreto dunha escena íntima de familia.

Stopptag


Onte, con temperaturas que non superaban moito os cero graos e algunhas folerpas de neve flotando no ambiente, unhas cinco mil persoas xuntámonos en Alexanderplatz para ir berrando até o Lustgarten en protesta pola prevista demolición do Palast der Republik.

Entre os manifestantes víase unha curiosa mestura de ossis nostálxicos e ben entrados en anos -recoñecíbeis polo seu aspecto perestroico de gorros de pel e anoraks desfasados- e xuventude recente na cidade -tamén recoñecíbel pola súa coidada estética retro-setenteira de chaquetas de chándal e cazadoras acrílicas.

O que se pedía era claridade a respecto do destino do Palast der Republik. Hai anos que o parlamento alemán decidiu derrubalo e agora ademais hai unha iniciativa cidadá, ou algo, que pretende reconstruír no seu lugar o antigo palacio da monarquía prusiana mediante unha subscrición popular, supoño que á maneira do que aconteceu coa Frauenkirche de Dresde. Hai tres puntos interesantes que tirei en limpo do que se dixo nos discursos da manifestación:

1.- Ninguén pode crer que se vaia conseguir o diñeiro para a reconstrución dun pseudo-palacio só con financiamento privado. Ao final, o diñeiro acabará saíndo dos impostos.

2.- Hai anos que o Palast funciona de facto como centro cultural, tantos como se leva dicindo que esta é a derradeira oportunidade de visitalo antes da súa destrución. Que sentido ten derrubalo agora, sen máis, antes de saber con toda certeza que é o que vai pasar co espazo que deixa baleiro, e sobre todo se temos en conta o caro que vai saír o propio proceso de demolición?

3.- Aínda no caso de que se consiga o diñeiro para a reconstrución do palacio real, para que se quere reconstruír? É máis interesante ter semellante pastiche ca un edificio coma o Volkspalast, testemuño aínda vivo, real e plenamente representativo do período histórico que máis marcou esta cidade, ou sexa, os últimos oitenta anos?

invernía

O venres pasado foi o primeiro día de auténtico inverno desta tempada. A mediodía, mentres tomaba café e orientaba un pouco a unha neoberlinesa compostelá que me localizou polo correo electrónico, caeu unha nevada que non chegou a callar pero trouxo imaxes propias de xaneiro.

O mesmo venres, consultando as predicións nun xornal en papel, decátome de que lle poñen nomes de home ás borrascas e de muller aos anticiclóns, ao estilo do que se fai cos furacáns e ciclóns tropicais. Estes días, por exemplo, o corredor que había entre o anticiclón Xandra e a borrasca Rainer estivo mandando un frío polar a Prusia. Hai uns días, a fronte fría asociada a Quentin deixou precipitacións en forma de chuvias e nevadas desde as Illas Frisias orientais até Brandemburgo.

Supercool.

19.11.05

auf die Strasse, Berliner!

Temos que salvar o Volkspalast.

Hoxe, todos á rúa.

14.11.05

mediocridade

Viaxo de volta a Berlín nun ICE Sprinter, sen paradas até Berlín. Dannos a prensa e fuxo das obrigas paralaborais planeadas para a viaxe. No Frankfurter Rundschau dedícanlle case media páxina á manifa do PP contra a reforma da lei educativa. O xornalista trata con certo sarcasmo as razóns da convocatoria: di que a manifestación responde aínda en primeira medida aos problemas do PP para asumir a súa derrota electoral nas xerais do 2004. Ademais, dedícalle un bo treito a explicar con coidado que é iso de que un terzo dos escolares españois vaian a escolas privadas que, en realidade, están pagas polo goberno.

Pero sobre todo aclara con máis coidado aínda que no sistema escolar español protéxese especialmente aos peores alumnos. Como puiden ir observando nestes anos, hai poucas cousas tan sorprendentes e inasumíbeis para os alemáns como un sistema escolar en que todos os alumnos permanecen xuntos no mesmo centro escolar e case co mesmo currículo de estudos até os 16 anos. En Alemaña, os alumnos son segregados desde ben pequenos en diferentes tipos de escolas segundo o seu rendemento académico. Hai algo así como tres tipos de centros educativos, que se corresponden claramente con tres niveis de prestixio. Para eles está moi claro que non se pode prexudicar aos alunos brillantes manténdoos nunha clase con "lastres", que atrasan e dificultan o seu camiño cara á elite social.

Se lles comentas que no noso sistema o que pode pasar é que os mellores axuden aos peores, os interlocutores alemáns poñen cara de sorpresa, fican pensativos un pouco e encollen os ombros.

Frankfurt

E despois de tanto románico renano, lisco a Frankfurt, onde teño que coller o tren de volta a Berlín. Só teño un par de horas, así que me limito a dar unhas voltas polo centro. Rañaceos neoyorkinos nunha avenida que me lembra moito a certa zona de Bruxelas, bastantes puticlús, centro histórico reconstruído co fondo do rañaceos espectacular do Commerzbank. Catedral gótica, está ben para variar, cuns retablos-trípticos (non sei como se chaman, pero do estilo da virxe abrideira de Allariz) pendurados das paredes moi simpáticos: nun deles hai unha Última Cea en que Santiago, nun anacronismo moi pavero, está representado xa como peregrino, incluída a cuncha de vieira no sombreiro.

Outra vez na zona dos rañaceos, de volta cara á estación, e despois de varios días de ábsidas, ciborrios, coros e criptas, fico pampo cun enorme e luminoso Pantocrátor século XXI. Toma efectismo.

Gutemberg

Imprenta GutembergEn Mainz, á parte do demo da catedral románica imperial renana etc., está o museo de Gutemberg, que naceu aquí. Pero claro, unha certa falta de planificación da viaxe (eufemismo por desorganición total) fai que só estea en Mainz un domingo pola noite e un luns pola mañá, ergo, museo pechado.

Pequena compensación do luns: ver os nenos dalgunha escola de visita na imprenta do museo, que si abre.

Johannisnacht

Baedergasse Mainz

Unha das rúas de Mainz chámase Bädergasse, en lembranza dos baños públicos que había alí na Idade Media. Polo visto tratábase de establecementos terapéuticos que tanto usaban para a curación herbas medicinais como conxuncións astrais. Aínda que todo iso desapareceu coa chegada do Renacemento, na actualidade hai na zona un parque de xogos infantís alusivo a este tema, cunha placa que explica cales son as herbas plantadas no parque e que usos podían ter. Tamén explica o seguinte, e cito de memoria:

Nun dos muros deste parque furouse un burato polo que pasa a luz do sol ás 12:00h nos días previos a posteriores ao 21 de xuño. O sol pasa a través deste burato e brilla na placa de latón posta no chan en lembranza da importancia que tiña na Idade Media o baño da noite de San Xoán (23 de xuño), considerado entón de grande poder terapéutico.

A importancia que tiña na Idade Media... Agora xa podemos cuantificar con máis exactitude o desfase cultural-temporal entre A Coruña e Mainz.

13.11.05

Mainz

Domingo á tarde voume de Heidelberg para acabar coa tríada románica en Mainz. Isto xa é cidade, así que me vexo obrigado a coller o bus para chegar ao albergue. Dou unhas voltas até dar coa catedral: esa noite grávase un concerto de Advento para a tele dentro do templo, así que quen non ten entrada queda fóra papando frío. De todos os xeitos hai unha pantalla xigante na praza e quedo a escoitar un pouco entre a manchea de veciños amantados.

Mentres o concerto avanza e o público ri sempre que a gravación impón a interrupción dunha peza, eu abstráiome no meu mundo de ilusión e fantasía, observo a xente que me rodea, a catedral e o concerto e déixome levar por pensamentos fáciles e efectistas, como a grandeza deste corazón renano de Europa, todo o que del emanou e a súa identificación co prototipo do ser europeo.

Por fortuna, o frío rescátame. Acabo ceando nun tailandés.

na boa

O Neckar en HeidelbergPaso dous días en Heidelberg en moi boa compaña. Paseos, fotos, comidas, conversas -e si, tamén algo de traballo- enchen a fin de semana. O encontro con Osamorosa, Xesto e Deá, nun marco incomparábel de beleza sen igual, resulta divertido, relaxante, estimulante e produtivo.

Quero casar con eles.

11.11.05

der Elfte im Elften

Chego a Heidelberg na tarde do 11-11, precisamente o día que en Alemaña comeza oficiosamente o tempo do Entroido. En Colonia, o 11-11 ás 11:00h hai bastante festa, polo visto, e ao chegar á estación de Heidelberg tópome cunha desas típicas comparsas renanas, que disque parodian as ocupacións francesa e prusiana...

Despois van aparecendo os galegos, tan riquiños, que me lembran que temán é San Martiño.

Mágoa de castañas...

limes II

O Rin en SpeyerEn Speyer, entre a catedral e o Rin, hai un grande parque propicio para os intercambios nocturnos de fluídos. Ao chegar á beira do río, outra vez o mesmo ca en Worms. Aquí, restaurantes con mesas nos xardíns, embarcadoiros, casas.
Alí, só o mato.

Speyer

Camiño de Santiago en SpeyerVenres 11. Lisco do museo dos Nibelungos de Worms ao meu pesar porque esta noite teño que estar en Heidelberg e aínda quero dar unha volta por Speyer. Malia a pouca preparación desta pequena viaxe, xa tiven tempo de decidir que o que quero facer é visitar as tres cidades das catedrais imperiais románicas do Rin: Worms, Speyer e Mainz. Non estou moi seguro de que Speyer vaia pagar moito a pena, pero non podo desaproveitar a oportunidade.

En corenta minutos de tren rexional chego e flipo. Por algunha razón, as bombas deberon respctar este lugar, que parece tirado dun conto. A catedral ten unhas dimensións abraiantes: as súas naves laterais parécenme tan anchas coma a central de Santiago. Na rúa principal, diante da basílica, a estatua dun peregrino xacobeo.

Ring


Coma en Cracovia, o espazo que deixou a demolición da muralla antiga de Worms está dedicado agora a un anel verde que rodea a cidade vella. Nun lugar deste parque circular está a praza de Lutero, que culminou aquí un dos principais momentos da Reforma. Para lembralo, hai na praza varias estatuas de próceres do protestantismo, cun grande Lutero no medio.

Mentres rodeo a estatua chegan dúas adolescentes turcas que se poñen a fumar alí clandestinamente a resgardo de todas as olladas. Menos da miña.

Son algo así como transparente.

Nibelungen

Worms é unha especie de parque temático dos Nibelungos, pero sen esaxerar. Na epopea nacional alemá, a rivalidade entre dúas mulleres pola preeminencia á hora de entrar nesta catedral é o desencadeante de todas as desgrazas dos protagonistas, nunha historia cuxas reelaboracións influíron moitísimo no Señor dos Aneis de Tolkien. Grazas a semellante asunto chegou a esta beira do Rin unha pequena alfaia: o museo dos Nibelungos.

Partindo dun local significativo pero francamente escaso (dúas pequenas torres e un anaco da muralla medieval) e duns fondos materiais nulos (non se expón nin unha soa peza), Worms acabou tendo un museo exemplar, entretido e didáctico. Todo el está baseado nunha audioguía: os auriculares e as locucións actívanse automaticamente ao avanzarmos polos puntos temáticos do museo, só marcados por pequenas pantallas numeradas. As pantallas teñen un bucle de 3 ou 4 minutos con fotos, gravados antigos, miniaturas medievais ou treitos do filme Die Nibelungen, de Fritz Lang -aquí Sigfried en bólas bañándose no sangue do dragón.

Pode parecer básico ou aborrecido, pero pasei alí dúas horas e media. Especialmente interesantes eran as explicacións sobre o aproveitamento que fixeron os nazis da materia dos Nibelungos, asociando personaxes e situacións da trama co acontecido na I Guerra Mundial.

Iso si: audioguía en alemán, inglés ou francés. Como chegue alguén que non controle ningún dos tres vai levar un carallo coma un nabo, porque á parte da audioguía alí non hai absolutamente nada. E iso é o máis fantástico de todo.

repolos de Worms

Repolos de WormsSó quería demostrar que estou completamente atento ás tendencias en xardinería: aí os están, repolos ornamentais entre o Jugendherberge e a catedral de Worms.

Para que despois digan.

10.11.05

Flammkuchen



Todas estas pequenas cidades alemás resúltanme parecidísimas. Uns cantos edificios históricos no medio de bairros reconstruídos nos anos sesenta sobre as cinzas dos bombardeos. Un par de rúas peonís dedicadas aos comercios, sempre ocupadas por locais das mesmas cadeas. Papelarías e máis papelarías con centos de sobres, cartóns, lapis e rotuladores de todas as formas, tamaños, cores e sabores. Drogarías e máis drogarías con perfumes, lacas, deterxentes e velas para dar por un zoco e parar un tren.

Como non xantei decido adaptarme aos costumes do lugar e cear cedo. Ás seis e media xa estou sentado nunha Gaststube, a versión alemá dun mesón. O local ten pendurados polas paredes enciños, acordeóns, regadeiras, mazarocas de millo e todo tipo de achifánganos rexionalistas. E ao chegar a carta..., sorpresa! Hai Flammkuchen!
O Flammkuchen é unha cousa difícil de atopar en Berlín (supoño que tanto como encontrar salmorejo en Vigo ou filloas en Sevilla). Trátase dunha finísima masa de pan cuberta cunha base de nata ácida e outros diversos ingredientes, a escoller. Algo así como unha pizza á alemá. Como hai tempo que non o comía pido inmediatamente un e a miña sorpresa continúa cando me traen un Flammkuchen coma a roda dun carro (máis ben coma unha pantalla de plasma, porque son rectangulares), suficiente para catro. O máis divertido de todo non foi tratar de comer todo aquilo a risco de estoupar. O divertido foi ver como os clientes das outras mesas comentaban a xogada e seguían os meus avances con interese manifesto. Houben morrer entupido. Pero case o acabei.
Ás sete e pico da tarde, con noite pecha desde hai horas e unha enchente coma un mundo, xa teño a cidade controlada. Incluso sei que hoxe hai unha contada de contos ás oito, con entrada gratis, no palacete Heyls. Así que coas rúas case desertas, a falta de nada mellor que facer, decido unirme ás actividades dos culturetas locais. Chego á hora, entro, localizo a sala do evento: o performer mantén unha animadísima conversa coa organizadora baixo a atenta mirada das dúas únicas asistentes. Digo ola cando me miran e volvo saír mirando o reloxio, coma se esperase a chegada de alguén: quero disimular porque tampouco é cousa de desanimalos, pero o certo é que estarrezo ante a posibilidade de ser o cuarto e último asistente a un acto no Heyls-Schlösschen de Worms, sobre todo cando nin sequera estaba seguro de quedar todo o tempo.
Lisco para o cíber.

limes



Chego a Worms ás dúas e cuarto da tarde. A actividade nas rúas desta cidade do tamaño de Compostela é a mesma ca a que lle calculo á Pobra do Brollón un domingo pola mañá. Consigo un sitio para durmir con vistas á catedral románica e comezo unha visita obrigadamente calmada, vistas as dúas horas escasas de sono que acabei durmindo.
Comezo polo cemiterio xudeu máis antigo de Europa: aínda que non é o primeiro que visito, decátome sorprendido de que todas as lápidas, algunhas do século XI, están colocadas no mesmo sentido leste-oeste. Moitas delas, ademais, teñen a inscrición en hebreo cara ao leste e, opcionalmente, outra en alemán cara ao oeste. Non lle encontro explicación ás excepcións e decido parar de emparanoiarme.

Estando en pleno Camiño de Santiago e cunha catedral construída xusto despois da compostelá chego a San Pedro de Worms pensando que, igual ca en Trier, ha haber moitas referencias xacobeas. Non. Unha imaxe cutre de Santiago do 1500 e unha vieira labrada nun púlpito barroco é todo o que podo atopar. De todos os xeitos impresióname a dimensión da nave central e a cor da pedra, rosa coma a de Heidelberg. Na portada da fachada norte fuman petas uns cantos adolescentes. Óllanme inexpresivos mentres eu leo a inscrición e manteñen o silencio.

Vou até a beira do Rin e entro na ponte dos Nibelungos pasando por baixo da imponente Brückentor. Paro no medio do río, reparo nas dúas marxes e fico pensativo. Son as cinco da tarde, cae o serán e na marxe occidental, a romana, a paisaxe está completamente humanizada, cunha sucesión de naves industriais e fábricas á beira do río e a silueta da catedral ao fondo, difuminada pola néboa. Na outra marxe só hai prados e árbores. Por algunha razón está todo igual, salvando as distancias, ca no século V.

nächste Haltestelle

Esta fin de semana toca reunión en Schlossstadt coa Osamorosa e con outras dúas futuras personaxes das Crónicas a quen aínda non coñezo. Ao planificar a viaxe, hai unhas semanas, pensei que estaría ben adiantar a partida un día e aproveitar para coñecer algunhas das cidades do sur de Alemaña que aínda non visitei. Desde entón non volvín tocar o tema agás no relativo a adiantar choio para poder levar este "plan" adiante.

Hoxe, ás 08:39h, saio nun tren de alta velocidade cara ao sur. Non sei onde vou durmir.

Krawalle


Que parvada é esa de comparar Tiergarten ou Moabit coa banlieu de París? Por favor! Se aínda me dixesen Marzahn, Hellersdorf... Pero a diferenza está en que aí as bolsas de marxinados están formadas case en exclusiva polos propios indíxenas ossis.

Se non me engano, nesta edición de Cineuropa vaise producir a primeira proxección pública en Galiza de One day in Europe, de Hannes Stöhr. Vexan, vexan a historia de Berlín e terán unha pequena parodia do que digo.

Ora ben, iso si, xa o din os xornais locais: en DEZ anos teremos París aquí.

dichoso mes, etc.

Estes días están sendo bastante tristes por sen que a voráxine de aquí me permita pararme moito a pensalo.

Pero soño convosco.

reconciliación silenciosa


Sábado: grazas a que Mjoão traballa nun call-center cun brasileiro con contactos, noite con entrada gratuíta na festa mensual do Kino International.

Domingo: sushi barateiro de happy hour e varias horas de bailes agarrados no Café Fatal. Frío na cara e Nachtbus de madrugada.

Hoxe: cea na miña casa con tabule, polbo á mugardesa (aprox.), Abadía de San Campio, torta de Santiago (selbsgemacht) e licorca do Mosquito.

Agora: decátome do inxusto que fun con Benjamim.

Ou de como a proximidade rompe a distancia.

4.11.05

ai, como me pos...!

É que me deixo levar, e...

3.11.05

ˆId al-Fitr

Onte non me lembrei, pero é que á parte de efemérides coma o Día de Defuntos ou o aniversario de m)alicia, este ano tamén cadrou no 2 de novembro o avistamento da lúa nova, ou sexa, o final do Ramadán.

Así que hoxe estamos en pleno comezo do ˆId al-Fitr, a Festa do Azucre dos turcos. Tres días de festa total, cos fornos cocendo pasteis a tope, as familias visitándose, estreando roupa e intercambiando regalos...

Polo visto, disque tamén se nota moito na venda de viagra.

tornada

Ah, por certo, por se non se decataron. Volveu Dot.

primeiras reaccións

Recibo a seguinte mensaxe dunha amiga:

estou encantada porque acabo de visitar as túas intimidades e entereime de que estas dúas mullerasas van presentar o telexornal, pois de Begoña xa sabía pero Belén, non. Levei unha sorpresa moi boa porque son das mellores a todos os niveis, como profesionais e como persoas (digo isto porque alí persoas hai moi poucas). En canto aos directores: Luis Quintas do mellor, dígocho eu, que estaba ata o carallo do que facía, e que dicir de Anxo Rodríguez... Vamos, que como dixo a Julia Roberts: casi me meo de gusto en las bragas, jajaa
Non sei a vostedes, pero a min todo isto paréceme divertidísimo.

2.11.05

capar e asubiar reloaded (quién te ha visto y quién te ve)


Aborrezo mortalmente nunha conferencia. O conferenciante non é alemán, pero decidiu que algún indíxena lle traducise o seu texto desde o idioma orixinal e vaino lendo monotonamente nun deutsch sincopado e pouco intelixíbel. Tento prender a miña atención no discurso a cada comezo de frase, pero o segundo ou terceiro sintagma marcan sempre o punto de condensación da brétema na parte máis intelectual do meu cerebro.

Non é nada fácil facer caso do que di. O auditorio en forma de U ponme enfronte dun espectador moito menos interesado ca min, pero, para compensar, moito máis interesante. Até no pelo; en todo sería igual a un personaxe de manga se non fose por esa mínima barbuxa trendy que lle baixa, superloira, pola beira da mandíbula. Conforme aos costumes do lugar, aborrécese explicitamente, reméxese lentamente, bocexa, tócase, e é aí onde por veces teño que apartar a vista. Fai forza no aire cos brazos cara adiante e estrica bíceps, tríceps e deltoides até que as sombras lonxitudinais que percorren a súa epiderme dan idea da magnitude maxestuosa -pero doméstica e moi xestionábel- da cuestión. Agora estrica os trapecios baixando o cranio e o pelo cáelle sobre a fronte; despois vai rotando a cabeza e pouco a pouco, entre a vez de cada esternocleidomastoideo, aparece a protuberancia da larinxe e o nacemento das clavículas. Todo é normal e perfecto, apetecíbel, abundante sen parecelo.

Acaba a conferencia. Fago unha pregunta no tempo de debate.

efeméride

1º de novembro: Día de Todos os Santos. Aniversario do terremoto de Lisboa.
2º de novembro: Día de Defuntos. Aniversario de m)alicia.

Se esta rapaza nacese noutro momento e lugar, sería unha gruftie. Supoño que se poden recoller varias razóns para que acabase sendo unha rapaza tan ao xeito.

Parabéns, churri.

1.11.05

31.10.05

die Frauenkirche


Que atraso.

Realmente vivo nunha cidade avanzada.

Ou non tanto.

30.10.05

Non lle podo recriminar nada. Toda esta humillación é froito da miña imaxinación, da miña perspectiva hipercrítica e neurótica da vida. Do meu veneno.

El, co seu pragmatismo resentido, non reparou en nada disto e quizais tería problemas en entendelo. Entretanto, limítase a vivir con toda a intensidade posíbel.

Eu envéxoo até a enfermidade.

Desde hai un par de meses, Benjamim está traballando nun proxecto na Former bla, bla. E vén a Berlín porque aquí, nun choio parecido, está o seu namorado, Plãota, un rapaz excepcional a quen, leider, tiven que coñecer desta maneira. Encóntrome con eles á noite na nova casa dun meu subordinado, acabado de voltar de Portugal e tamén ex-algo de Benjamim. Hai unha einweihungs party con centos de persoas descoñecidas e música alta. Vexo a Benjamim, sentado, falando con Mocedades. Cumprimentámonos cordialmente despois de moito tempo sen vernos e falamos as catro cousas que nos permite a música.

Moi cedo decidimos liscar porque Mjoao ten que madrugar. Mocedades lévaos a todos no seu coche e eu tamén me apunto para que me deixen nalgunha estación do S-Bahn. Sento ao lado del. Tento ser fixe, tento relaxar. Pero a súa conversa é implacabelmente trascendente. Vai pasar en Berlín algo máis dunha semana e despois vai voltar alá por estrada facendo un percorrido longo polas montañas. Os conflitos relixiosos. A tensión étnica cos albaneses. A guerra civil inminente. Non me dá tregua.

Ponme tan lonxe. Faime envellecer tanto. Reclúeme tan inmisericordemente no meu rol de catro-ollos asexuado.

No verán do 2004, pouco antes de comezar coas Crónicas, viaxei con Elfnoldo a Lisboa para ir ao Avante. A relación con Elf estaba nos comezos máis edulcorados, e aínda que os dous sabiamos que el non cadraba moito co ambiente da festa fixemos o camiño entre A Coruña e o Tejo nunha especie de alfombra voadora con fío musical de Kylie Minogue. Naquel momento, eu non vía moito máis alá dos seus ollos.

Ao chegarmos, Benjamim estaba alí. Saímos con el pola noite e mesmo nos deixou para durmir a súa cama. Pero houbo algo no seu sarcasmo, cando lle chamou a Elfnoldo "príncipe da Galiza", que me volveu humillar até o rubor.

Onte á mañá aterrou en Tegel o home que, sen dúbida, marcou máis a miña estadía en Berlín até agora. Teño a certeza de que Benjamim non é consciente do seu peso na miña vida, pero a súa sombra é tan longa que se estende con toda definición até este teclado.

Hai tres anos chegamos xuntos a esta cidade e o fado quixo que Prisciliana nos presentase poucas semanas despois. Era, e é, a estrela máis brillante do firmamento, e eu apaixoneime tanto por el que non me recoñecía na miña entrega. O seu rechazo, o primeiro tan explícito na miña vida, deume unha lección fundamental, segundo me din moitos. Pero esa mesma noite traizooume dunha maneira tan brutal que o cristal do meu ego partiu nos mil millóns de anacos que aínda hoxe tento reunir.

26.10.05

desperate housewives

Subscribo.

friqueando

Na volta a Berlín decidín matar o tempo de espera en Barajas vendo un dos capítulos de Gardeners' World que me pasara Dot nun cd. Glorioso.

E xa que falo d'O Quilombo, dígoo agora: flipo con este post. Volte pronto.

ausgezeichneter blick


O resto do tempo desa viaxe rápida a Galiza paseina en SCQ. Aloxamento fabuloso.

perdido na tradución


Tras unhas horas de barra libre, a voda acabou e a min depositáronme -cheo coma un centolo- na miña casa. Naquel estado decidín que a cama non era o lugar máis seguro, así que me puxen a ver a tele. Zapping, zapping, acabei vendo Lost in Translation.

Iso si, coas miñas mellores galas. O meu pé non me deixa mentir.

Hochzeit II

Hai dúas fins de semana estiven en Galiza e fun á voda da Elfa Bailadora con Lóstrego. A súa decisión fora unha sorpresa, tendo en conta os anos que xa levan vivindo xuntos, pero despois dunha conversa con Fuegho por un parque de Cracovia xa nunca volvín estrañarme destas decisións: por unha parte, por que non facer unha festa? Pola outra, non nos enganemos, o sistema segue preparado para que as cousas sexan máis fáciles se as facemos como se espera.

Como se espera...?

Características técnicas: voda civil, sala de plenos da Casa Charry (Oleiros), douscentos convidados.
Oficiante: concelleira de gobernación.
Indumentaria: traxe tradicional galego para os noivos e padriños. Liberdade de escolla (traxe tradicional recomendado) para os convidados.

Eu, que participara algo na escolla e elaboración dos traxes, sabía que a dilatada tradición de vodas no Concello de Oleiros (aos meus once anos asistín alí a unha das primeiras de Galiza, prégase confirmación ou rexeite) era suficiente para que a cerimonia non se limitase á simple lectura dunhas alíneas do Código Civil. O que non esperaba é que eu acabaría facendo a homilía (enténdase, lin un poema) e elaborando en cinco minutos un pequeno discurso sobre as relacións de parella e os camiños que se encontran: todo sexa polas vellas amizades. E, recoñezámolo, adorei facelo..., vamos, que me vexo dedicándome a isto.

A Elfa, a quen coñezo desde os... 9, 10 anos?, é unha friqui integral e orgullosa de selo. Encántame a súa actitude. Ademais do friquismo local bailetradicionalista, participa intensamente da maioría dos outros friquismos globalizados: xogos de rol, geekismo profundo, banda deseñada e o que faga falta. No banquete tocoume con todos os seus compañeiros de aventuras pola Terra Media, aos que coñezo un pouco desde hai moito tempo. Unha das raparigas, nun momento en que pasou a Elfa co seu dengue soberbio, comentoume:

-Parece mentira, no? Con lo moderna que es para todo y que se haya casado vestida así, no?

O que ela non sabe é que o dengue da Elfa é de ultimísima moda. Porque, neste ámbito, a estética setenteira xa hai moito tempo que se superou.

Stonewall, Manhattan. Na morte de Rosa Lee Parks.

Fagamos logo copipaste, porseascaso:

O 26 de outubro de 1980, hai hoxe 25 anos, tiña lugar na cafetaría Manhattan da Coruña a primeira concentración de protesta homosexual celebrada en Galiza. A tarde dese día dous gais sentaran a tomar algo nese céntrico establecemento coruñés e recibiron a resposta de que "a xente coma eles non era atendida*".

Como consecuencia, horas máis tarde formouse unha concentración de gais, lesbianas e persoas vinculadas a partidos e sindicatos de esquerda que despois de pediren consumicións saíron á rúa para concentrarse no exterior sen pagalas. Unhas 300 persoas, din os xornais da época. Para lembralo, a Federación Aturuxo de Colectivos LGBT organiza un acto de homenaxe este venres, no Forum Metropolitano, ás 20:30, no que participarán algúns dos pioneiros e pioneiras desa concentración.

Os gais e lesbianas actuais quixeron que o acto de homenaxe se desenvolvese na propia cafetaría manhattan, en sinal de que os tempos mudaran, pero o propietario negouse rotundamente 25 anos despois.


*o subliñado -e algunha outra cousa- é meu.

25.10.05

ciclo pechado

Só dez días despois de chegar a Berlín fixen a miña primeira viaxe da tempada outono-inverno. Onde? Pois a Galiza, por variar un pouco. A voda de dous colegas, que merece post propio, encheu o meu cupo nupcial para varios meses. Outros asuntos de índole paralaboral completaron os motivos da visita e un catarro, collido grazas a unha combinación de aire hiperseco de avión e aire hiperhúmido galaico, aderezouno todo, deixándome xordo durante uns días.


Á volta, os operarios comezaban a colocar no Ku'damm as luces de Nadal que me deron o premio rénico do ano pasado. Porque é que isto xa ten un ano. E todo volve comezar, máis ou menos coa mesma traza.

11.10.05

agasallos


O meu apartamento en Berlín estivo ocupado durante este verán por varias xeiras de colegas, coñecidos e descoñecidos que pararon nel durante uns días de vacacións. O certo é que estivo bastante concorrido. Ao chegar de volta, atopeime coa sorpresa de que todos eles me foran deixando notas de agradecemento e pequenos agasallos: bombóns, toffes e até uns chourizos de Lalín ao vacío.

Entre eles, ao fondo de todo, estaba o galano de Cesare e Barataria. Escuso dicir que estes rapaces están á última: segundo o que puiden consultar nunha web especializada, trátase do ultimate anal toy. Un desfase, polo visto.

Entre as recomendacións de uso que dan na web, saliéntase a seguinte advertencia:

Important: If your set does not have a handle or ring on the end, be sure to leave at least one bead outside the asshole to grip for removal.

Afortunadamente, o meu ten unha arandela on the end. Até niso estiveron aleutos os meus hóspedes.

En fin, rapaces, desde o máis profundo do meu ser: grazas.

10.10.05

Wi-Fi no Sony Center


rutina domingueira


Domingo de preguiza no Mauerpark. Compras no Flohmarkt, reencontros, cea thai na Kastanienallee. E xa sei que era o que me incomodaba tanto da cidade: esa obsesión retro-setenteira. Como poden seguir así ano tras ano? Non se fartan?

Hochzeit

Como imaxinan unha voda en Alemaña? Eu diría mesmo máis: como imaxinan unha voda en Berlín?

Sábado fun á miña primeira voda en Berlín. Había un noivo, vigués, e unha noiva, alemá. Un vestido vermello, unha gaita das Lowlands, unha cea buffet, un set de DJ. Un fato de galegos entregados á farra, uns parentes alemáns algo cohibidos. O noivo, aka Dj Keiser Soze, alternando nos pratos cun galego de Cardiff e un paulista de Berlín. Litros e litros de albariño. Horas e horas de baile.

Unha festaza.

8.10.05

encontros (in memoriam)

04-10-2005. Xusto un ano despois de comezar con Cesare unha viaxe automobilística entre A Coruña e Berlín que tería como consecuencia máis directa o nacemento deste blog, dispóñome a realizar de novo o mesmo percorrido, desta vez só e por vía aérea.

11:45. Subo ao avión na Coruña. Sorpréndome ao recoñecer perfectamente a azafata de sorriso profidéntico que me cumprimenta ao entrar.

13:00. Saio do avión en Madrid. Ao chegar á sala de recollida de equipaxes vexo de costas unha madrileña que coñezo de Berlín, saíndo coa súa maleta cara ao exterior.

19:30. Érgome para ir ao baño pouco antes de aterrar en Berlín. No penúltimo asento do avión vexo unha cara coñecida que recoñezo inmediatamente, ao contrario do habitual. Xa non ten crista, pero é el, o mesmo pasaxeiro anónimo que fotografei na sala de espera do aeroporto de Schönefeld o pasado 18 de xullo, no comezo das vacacións, cando os dous agardabamos polo noso voo a Madrid.

A TVG a todo lle saca punta.

7.10.05

colaboracións

Por certo, moitas grazas a todos por se ocuparen de facerme o blog nestes meses.

Barra


Non podía faltar. O certo é que en todo o verán non fora a Barra, así que o dous de outubro, en plena retirada dunha importante enchente en Vigo e en plena preparación para o regreso a Prusia, pasei unha tranquilísima mañá do domingo con Revelde neste paraíso. O meu pé non me ha deixar mentir.

Tróia II

Xusto unha semana antes de que derrubasen as Torres de Torralta, en Tróia, nós, inconscientes de todo iso, esperabamos nunha enorme fila o noso turno para embarcar no ferry de Setúbal. Caladinha, atraída polas ruínas, facía plans para voltar e explorar os seus segredos. Xa non puido ser.

Meco

Post especialmente dedicado a Opaco. Da praia do Meco non teño pé, pero quedamos moi impresionados cunha arte de pesca que eu non coñecía. Semanas despois, tras certa actividade cultural, descubrín que a tal arte de pesca tamén era galega: chámase xávega.

2.9.05

Tróia


Hai seis días, nunha praia nudista(?) a uns 700 km da miña casa. Tentando imitar (só un pouco) o Drocas.

Cova da Hedre


Hai dez minutos, nunha praia nudista a 200 metros da miña casa.

P.S.: Adoro que a meirande marcadora de tendencias internáuticas do país e mais eu compartamos skyline ao irmos á praia. Disque non somos os únicos.

16.7.05

Esta puta cidade expúlsame cada día. Pero eu resístome, e fódome, e fódoa, e cada vez me gusta máis. E torno a vir.

15.7.05

eficiencia alemá

E fóra. Xa saíu o sol outra vez, xa tiven unha mini-inundación por mor dunha xanela medio aberta e o termómetro exterior marca 20ºC. Todo nun tempo record de..., 15 minutos?

tropical islands

Non o fago a propósito, pero é que até hai cinco minutos, cando escribín o post anterior, levabamos un día tórrido e húmido, con sol abríndose entre nubes baixas e 30ºC dentro da casa. De súpeto, como se alguén escoitase a miña petición, en trinta segundos o vento abanea a rama das árbores da rúa, locen os lóstregos e as pingotas de auga fúranme as petunias do balcón.

A min na escola explicáranme que en Berlín había clima continental. Será que en vez da porta do forno, o que deixaron aberto é a porta do hangar.

unha semana a 35ºC non stop

Por favor, que alguén peche a porta do forno...!

Sísifo überall

Ou de como o galego é decote un hipercrítico.

14.7.05

FKK

É realmente excepcional explorar os lagos que rodean Berlín durante o verán. Só con facer unha pequena viaxe de metro pódese acabar na beira dun pequeno paraíso periurbano e gozar de experiencias como nadar baixo un solpor berlinés rodeado de patos. Ou sexa, o que aconteceu antonte no Weissensee.

Nos días en que se ergue un da cama con enerxía deportista tamén se pode coller a bicicleta, atravesar o enorme bosque público de Grunewald e elixir algunhas das pequenas praias de area do Wannsee, especialmente as que están ao norte da Grunewaldturm, como a praia de Kuhhorn (Corno de Vaca). Só que despois de nadar un pouco e secar, dá preguiza pensar nos tres cuartos de hora de bici que leva o retorno.

Incluso, como premio a unha longa camiñada polas beiras máis remotas do Müggelsee, pódese descubrir unha praíña monopraza -ou como moito bipraza, se se trata dun día de paixón amorosa desatada- para esquecerse de que se está no medio dunha metrópole centroeuropea.

En todos estes lagos, igual que nos parques da cidade, hai zonas en que é habitual o nudismo. Mesmo cheguei a pensar que todo isto non ten nada que lle envexar -aínda sendo radicalmente diferente- ás visitas a todas esas praias do verán.

Hoxe mudei de opinión. Arf.

ordem e progresso

Seguindo co resultado de cámaras prestadas, hoxe fun recoller millóns de fotos que fixen coa antiga cámara analóxica. As do desfile do Orgullo deste ano non teñen moito mal. Hai algunhas un pouco grimosas -algunhas da miña colección internacional de beixos, por exemplo-, outras poucas bastante paveras.

A que me cobre definitivamente de gloria é esta:

13.7.05

score

1.1. Hai que ser moi cool para ir comprar algo no Flohmarkt dos domingos á mañá na Boxhagenerplatz. Unha lámpada sesenteira de segunda man rescatada dalgunha casa ex-socialista do barrio, un vinilo raiado cunha portada cargada dun prestixio case secreto, unha camiseta acabada de customizar diante dos teus ollos, un cartaz publicitario ruso dos anos cincuenta, un froiteiro de plástico vermello feito en Ucrania, un xoguete de folladelata..., calquera cousa serve.

1.2. Iso si, aínda é máis cool tomar o sol un domingo pola mañá no prado da Boxhagenerplatz: un lugar onde se xuntan en perfecta harmonía ossis borrachos profesionais, ácratas que baixan das casas okupas da Rigaerstraße e guais-até-morrer que se deitan por alí para ver e ser vistos.

1.3. Moito máis cool, se é posíbel, é estacionar unha furgoneta o domingo á mañá na Boxhagenerplatz, sacar un par de micros, un par de teclados deses que che regalan na primeira comuñón e uns bafles para inmediatamente comezar a ornear diante dun Trabant, poñendo cara de trascendente.

1.3.1. Neste caso, poñerse a mirar e escoitar a actuación con cara de certo interese pero sen aplaudir en ningún momento é tamén bastante cool, aproximadamente ao nivel descrito en 1.2.

1.3.2. No caso de aplaudir un pouco mantendo a seriedade facial, o nivel de coolismo baixa até o nivel 1.1.

1.3.3. Aplaudir con enerxía e acompañar iso con risos e comentarios cos amigos ten como consecuencia ser considerado un turista despistado, perder completamente todos os puntos acumulados e ser expulsado implicitamente do xogo.

2. Ora ben, hai quen está noutro plano. Se andas descalzo un domingo á mañá pola Boxhagenerplatz, cargado de rastas loiras, cuns pantalóns de ir aos panchos e cara de moita felicidade, e de repente saes ao semicírculo formado diante dos músicos para recoller a túa filla espida, que está comezando a tocar os bafles... Aí, amigo, aí si que xa non hai máis para onde ir.

Eu merquei algo, non tomei o sol, non me rin nin aplaudín. Tamén uso pantalóns de ir aos panchos. Supoño que progreso adecuadamente. E moito me divirto, che.

apaga o candil, marica tschüss tschüss

Sábado, Pedro conseguiu unhas entradas gratis para o Wintergarten e xuntámonos alí con The Sobrado e Joachim. A platea chea de mesas, camareiros a servir bebidas e ceas, os números no escenario, o presentador omnipresente...

Eu tivera moita curiosidade por saber como era aquilo e finalmente paseino moi ben. E é que aínda nunca estivera no Luar.

The Sobrado

Había moito tempo que non tiña tanto contacto seguido con guitarradas e guitarreiros. Pero sobre todo había centos de anos que non pasaba toda unha noite de venres bailando rock. E o máis sorprendente de todo é que o pasei ben.

A amizade fai milagres.

adaptación

Desde o mes de abril -ou foi marzo?-, cando me roubaron a cámara, a miña precaria situación económica obrigoume a revisar as miñas prioridades, renunciar a comprar unha nova inmediatamente e tirar fotos exclusivamente co móbil. Sufro.

A semana pasada aproveitei a visita de The Sobrado para pedirlle algunha vez a súa máquina e facer as que me petaba.

Esta fíxena pensando en Ra. Agora vin no seu blog que estes días foi o aniversario de Costeleta, así que tamén podo desdicir o dito, afirmar que é para ela, quedar ben e non gastar un peso.

en que feira venden o título de xornalista?

Aunque el punto más caliente de la comunidad continúa siendo el interior de Ourense, los incendios que asolan desde hace cinco días el norte de Portugal preocupan también por su proximidad a Pontevedra. A última hora de ayer, las brigadas antiincendios intentaban atajar 16 frentes abiertos, algunos de ellos en los distritos de Guarda y Viana do Castelo, limítrofes con Galicia.

7.7.05

back to feudalism

In the past our politicians offered us dreams of a better world. Now they promise to protect us from nightmares.

Necesarísima tradución no Quilombo.

doente

Encóntrome pola noite con The Sobrado, Pedro e Jörg e acabamos ceando en inglés nunha pizzaría. Despois tomámoslle algo nun bar de Kens intensamente bronceados e alí un fulano bastante novo comeza a falar connosco sen máis. Súa nai é de Madrid, seu pai de Siena, el naceu en Múnic, viviu en Londres e agora é bicoastal de vez, con xeiras de tres meses entre San Diego e Berlín. Tetralingüe fluente.

Los mexicanos de Tijuana hablan como los gatos, te juro que me dan asco cuando los oigo.

London is a piece of shit, siempre lloviendo, y además no soporto el acento inglés: me suena a maricón viejo y estirado.

Das Sächsische ist schrecklich, findest du nicht? Y no me digas que es un prejuicio; siempre que oigo hablar a los sajones pienso que tienen un dialecto feísimo.

Tengo un amigo de Soria y me parece que habla el castellano más perfecto del mundo. Lento, fuerte, acentuado..., es perfecto.

Hai que se desenganar. O cosmopolitismo non é vacina segura para ningunha das doenzas da humanidade.

6.7.05

No Logo


Esta mañá, mentres estaba na miña oficina, uns fulanos vestidos de branco fixeron un arrastão polos corredores do edificio onde traballo. Pero non roubaron nin asaltaron a ninguén, senón que arrincaron todos os anuncios de publicidade comercial e deixaron a súa marca.

Fóra os mercadores do Templo, en definitiva.