30.6.05

encontros

Escríbeme Ghustavera unha mensaxe preciosa e explícame que estivo lendo durante un tempo estas Crónicas sen se decatar de que me coñecía. E describe a caída da burra como
a famosa anagnórise dos folletíns decimonónicos, mais o programa Encontros da TVG (dígoo polo da túa emigración), mais unha certa sensación de estar violando a privacidade dun diario: íntimo?, na rede???????
O programa Encontros, ese grande referente cultural autóctono. Recoñezámolo: cando Kate, María e toda a troupe ande facendo programas interesantísimos, sisudísimos e guayísimos, todos imos estrañar as grandes risas que botamos a conta da Cacharra.

Ou quizais non?

gaicasoiros

Como reitera (m)alicia hoxe nunha mensaxe, cando veñen, veñen todas xuntas.

Brasilien-Argentinien

Onte chegou Levente, o húngaro, para pasar uns días na miña casa. Coñecino o verán pasado en Budapest e desde entón volvino ver en Compos e París. Agora ten unha bolsa alemá e vive en Frankfurt.

Imos ver o partido no Biergarten do Prater:
El torce pola Arxentina, eu polo Brasil. Os dous bastante relaxados.
El come Bratwurst, eu Krakauer. Os dous bebemos Pils.
El xura en húngaro, eu en galego. Os dous berramos Scheiße!!

29.6.05

!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

Será posíbel que todas as boas noticias veñan xuntas?!?!
:-DDD

28.6.05

hai que ter arte!

vai por vós

e ti? onde estabas?


No Mauerpark, o parque para ver e ser visto en Prenzlauer Berg. Paola facía anos onte e decidira ir grellar carne ao serán. Eu saín de traballar sobre as 18:30, convencido de que até hoxe pola mañá non se sabería nada, así que non esperaba novas.

Despois de comermos e bebermos, un alemán espontáneo que se uniu á festa sacou unha guitarra e púxose a cantar cancións italianas. Eu falaba cuns e con outros: con Ivan dos problemas da minoría eslovena de Trieste, coa súa moza catalá dos problemas cos xéneros do alemán, con Unai de traducións de Pessoa ao vasco. Mariano e MJoão puxéronse coa bossa nova e foron pasando as horas. Sobre as 00:30 eu estaba cheo de frío e pensando en liscar, pero nunha pausa do balbordo xeral sentín unha mensaxe no meu móbil.

O ecrán do teléfono parecía unha verbena, entre símbolos escintilantes de mensaxes, chamadas perdidas e avisos de batería fraca. Davichini: "Abuelo, pierde el viejo", (m)alicia: "isto está feito, embebedémonos"... Miña nai confirma todo.

Berros, abrazos. Cervexa para todos.

verde de envexa


Malditos, eu quería estar !!

Seguindo coa serie de coincidencias, o 18 de xullo (día de Santa Mariña, ou que pensaban?) un avión vaise pousar en Alvedro comigo dentro. Cando baixe voume tirar ao chan -ao estilo do outro caimán- e bicar a terra dese país novo.

nun, endlich, die Wende!!!!


As flores dos tileiros arrecenden máis, os vendedores de döner kebab son máis guapos, os revisores do metro sorrín coma nunca...

Só mo parece a min ou hoxe o mundo é un lugar mellor?

26.6.05

retrincos

-Pffff, le están metiendo el puño hasta el codo.
-Sí, y a ritmo de samba.



-Do you wanna cum now?
-Yeah.
-Tell me: how?



-Schon fertig?
-Noch nicht.
-Dann lass mich dir helfen.

the place to be

Aínda non puidera ir desde que o abriron hai uns meses. Berghain é o club sucesor de Ostgut. Como o antecesor, está nunhas antigas instalacións industriais da zona de Ostbahnhof, pero en vez de estar nunha nave, coma antes, trasladouse a un edificio enorme que estivera dedicado a transformador de electricidade.

Varios andares, varios ambientes, conserva -coma todo club berlinés in que se prece- todo o aspecto cutre de instalación industrial, coas paredes de formigón visto, escaleiras metálicas exentas no medio de vans enormes entre os andares, lounges de sofás de formigón -feitos de obra- e vidros de cores nas poucas xanelas exteriores, que crean un ambiente irreal coa chegada do amañecer, a estas alturas do ano ás tres e media da mañá. Con este cutrerío industrial contrasta -ou máis ben non- o mural espectacular que ocupa a parede xigantesca do vestíbulo.

Á parte dos espazos máis grandes, onde a xente baila sen parar, hai moitos esconderixos entre antigos transformadores, medias paredes e redes metálicas. Tamén un par de cuartos escuros mixtos que me proporcionaron a miña primeira vez nun cuarto escuro con heteros.

Baixando do Panorama Bar á pista grande, desde as escaleiras a perspectiva é impactante. Catro metros máis abaixo centos de homes sen camiseta, cabezas rapadas suorosas, luces estroboscópicas, fume, mamilos perforados por piercings, pectorais inchados de esteroides.

De todo isto non hai testemuños gráficos. Está absolutamente prohibido facer fotos no local.

pasou o día

Das 12:00 ás 17:00, marcha oficial do orgullo polas rúas máis turísticas da cidade, carrozas montadas en trailers, músculos, depilacións, bronceados, house a todo dar, 300.000 persoas e marcas comerciais meténdosenos polos ollos. Os rapaces de Nivea Man, coma o ano pasado, repartiron mostras de produtos suficientes coma para que non teñamos que gastar en cosméticos até dentro de moito tempo. Final ao pé da Siegassäule, no medio e medio de Tiergarten, con alocución do alcalde -tamén gai- e concertos.

Das 18:00 ás 21:00, marcha alternativa en Kreuzberg. Traxecto polos barrios turcos, entre Hermanplatz e a Oranienstr., unha furgalla coas portas abertas e un par de bafles abrindo a manifa, rastas, cristas e zapatóns. Concerto final nun pequeno palco con drags supertrash. Discursos sisudos e enormes.

Das 00:00 en adiante, Berghain.

Todo o día: colección internacional de beixos.

25.6.05

a festa do patrón

Ano tras ano, a marcha do orgullo gai de Berlín ten o seu punto de partida ás 12:00 do mediodía no Ku'damm, a uns 200 metros da miña casa. Así que ano tras ano, durante a mañá as carrozas-trailer vanse colocando en fileira entre a Knesebeckstr. e a Olivaerplatz até que comezan a emitir house a todo dar polas súas torres de son. Algo así como unhas dianas e alboradas que me espertan tal día coma hoxe desde hai tres veráns.

Hoxe a música comezou ás 11:16h.

Vou alá. Deséxenme sorte.

23.6.05

San Xoán!!!

Xa hai tres anos que non podo festexar San Xoán -que, co Entroido, é a festa máis grande do ano- como se debe. Penso que é unha das maiores carencias desta cidade. De calquera maneira, desde o principio resistinme a deixar pasar esta data como se fose outro día calquera, así que me vin no supermercado comprando caixiñas de menta fresca e romeu, ou bulbos de fiúncho (de facer ensaladas) para aproveitar as poucas folliñas que lle deixan ao comercializalo e así poder lavar a cara cun sucedáneo -carísimo- de auga de San Xoán. Tamén fixen o ridículo de maneiras diversas para non deixar de saltar unha lumerada e ficar libre de meigallos, males de ollo, aires, trabadas de cadelas e cans (con respecto a isto último, podo asegurar que as lumeradas foron completamente efectivas).

Envexo a calquera que a esta hora poida estar comendo unhas sardiñas asadas na Coruña, en Carballo ou no Porto. Envexo a calquera que vaia saltar unha lumerada en Santiago, Vilagarcía ou Sada. Envexo a quen se poida bañar esta noite na praia da Lanzada ou na praia da Barceloneta (snif...).

A todos, deséxolles unha fantástica, lúbrica e máxica noite de San Xoán.

semana do sincretismo relixioso

O día 21 de xuño en Berlín tamén se celebra a Fête de la Musique, ese invento francés que a estas alturas xa foi exportado a toda Europa. Case todas as prazas teñen concertos gratuítos desde o mediodía e a animación na rúa é enorme.

Este ano, o solsticio e a Fête viñéronnos cunha calor sufocante. Á tarde atravesei o Tiergarten en bicicleta, agradecendo o aire na cara, e subín con Pedro até a Zionskirchplatz. Todo Prenzlauer Berg estaba cheo de xente medio espida, pero no concerto da praza xa non se collía. Así que deixamos as bicis, metémonos nas riadas de persoas que andaban pola Kastanienallee e sentamos na terraza das pizzas-naan para ser completamente cool, comer wraps de avacate e beber lassi con auga de rosas e sementes de comiño.

Cando nos decatamos, a noite adiantárase por mor dunhas nubes negras e ao pouco tempo apareceron os lóstregos. Cando demos collido as bicis e nos lanzamos a todo dar pola Weinbergstraße abaixo, as primeiras pingotas mollaron o asfalto: aí comezou a maxia. O chan devolvíanos a humidade da chuvia en bafaradas quentes que traían o cheiro da terra reseca, e aquilo era como estar en Xacarta ou en Aruba, cos lóstregos debuxándose no ceo a tiraliñas. Corriamos para nos gorecer baixo as vías do tren na Friedrichstraße, pero en dous minutos tiñamos as camisetas e as bermudas enchoupadas de vez. Como a temperatura non baixaba, pararmos nuns soportais de Unter den Linden por ver se aquilo amainaba un pouco e secar a roupa foi todo o mesmo.

Tras outra carreiriña, veu outra parada para resgardarse baixo a Porta de Brandemburgo. Era algo cedo para ir para a casa, así que decidimos ir a Schöneberg para tomarlle unha. As carreiras nocturnas coa bici por Postdamer Platz convidaban a inspirar fondo un aire tan acabadiño de limpar e en Schöneberg, sentar baixo o toldo dunha terraza para tomar un galão mentres descargaba outro chuvasco foi un pracer íntimo e silencioso.

E así, con esta terapia, imos levando a Semana de Paixón.

FIVB

En realidade non forma parte da programación oficial da semana gai, pero se o fixesen a propósito non lles sairía mellor: desde antonte até domingo, a Schlossplatz acolle a celebración dos Campionatos Mundiais de Volleyball-praia 2005. Ducias de corpos tonificados polo adestramento e bronceados polo sol de Copacabana, Varadero ou Malibu están estes días en exposición pública e gratuíta, en plena demostración das súas aptitudes físicas xusto enfronte do Palast der Republik e da Catedral.

Onte estivemos vendo dous partidos dos Bitch-volleyball (mmm, se non se escribe así avisen...) World Championships: Alemaña-USA e Cuba-Brasil. Os xogadores ben (ai, que ganas vos tiñades e como aproveitades a escusa, eh?), @s animador@s moi ben, pero o público... Ducias non, centos de deportistas descamisados e suorosos berrando, aplaudindo e animando. Arf.

Para o domingo (de resurrección, tras a Marcha do Orgullo) queremos ver se conseguimos uns pases VIP para a zona de masaxes do campionato. A ver se nos resucitan. Ou algo.

Pride Woche

Berlín está en plena semana gai. A fin de semana pasada foi a Lesbisch-schwules Stadtfest (a festa gai e lésbica nas rúas de Schöneberg) e este sábado é o CSD (Christopher Street Day, ou sexa, a Marcha do Orgullo Gai). Pola rúa vense cada día máis e máis grupos de fulanos con mochilas ao lombo, músculos anabolizados, bronceados perfectos e cabezas rapadas á procura do enderezo exacto dese apartamento que alugaron para pasar estes días especiais no mesmo centro da pataca frita. Hai bandeiras do arco da vella penduradas na fachada da Humboldt Universität, do concello de Wilmersdorf e supoño que en moitos outros edificios oficiais. Non sei se é impresión miña, pero no supermercado, nos bares, nas tendas, no metro..., o fío musical machúcanos e machúcanos con Gloria Gaynor, Village People e Abba. Non é que estea saturado, e se o estivese nunca me queixaría; é só que xa penso no día en que ache todo isto en falta.

20.6.05

días de moito rir, noites de moito chorar

Estou esgotado. Derrubado, breado, mallado.

Miña nai, nun exercicio agoirento de demostración idiosincrática, repite con asiduidade esa frase do título. E é esa frase a que mellor pode definir esta fin de semana. Foron varios días de risas e ilusións compartidas que acabaron nunha decepción deprimente. Hoxe tentei evadirme e relativizar, pero non son capaz: estamos a falar de catro anos máis. Estamos a falar de vinte anos das nosas vidas. Vinte. Hoxe non podo relativizar.

Por iso prefiro manterme ocupado en escribir. Isto non é un post, é un tripi.

A fin de semana foi así:

Venres, como pensara, fun ao Ibero-Amerikanisches Institut para asistir ao acto sobre Lorenzo Varela e a literatura galega no exterior. Prisciliana e mais a Osamorosa tamén se achegaron a Berlín esta fin de semana e entre o público andaba Riemen, o dire da Galiciale, así que a galegada foi completa. Un dos momentos impactantes da tarde, á parte do de saudar a Jaureguizar, foi coñecer a Hafen. É gai. Non me coubo ningunha dúbida desde que mo presentaron. Estresado, un pouco distante e incapaz de concentrarse na conversa, desculpouse aos cinco minutos de estarmos falando porque tiña que atender algo relacionado co acto, pero deulle tempo a dicirme que tamén tiña pensado ir ao combate do ano e que podiamos ir todos xuntos despois das conferencias. Quedei moi intrigado con este personaxe e desde ese momento intuín que ía pasar a formar parte da miña vida en Berlín.

Pero o máis impactante de todo foi coñecer en persoa a Alopo. Eu, que levo seguíndolle a pista desde Om, haberá dez anos, tíñalle gardado un flyer do concerto de Zuco 103 no Tränenpalast desde novembro de 2003 para darllo cando tivese unha oportunidade. A ese concerto eu fora pensando en Alopo, porque poucas semanas antes (m)alicia mandárame Fálame por correo postal e eu quedara flipado. Venres tiven a oportunidade de facer de fan enfervorecido, eu, que nin sequera teño unha lista de filmes favoritos; deille o flyer e descubrín en Alopo unha persoa fascinante. Ala, polo menos xa teño escritor favorito.

Cando saímos todos en comandita do Ibero, fomos comer algo antes de irmos ao combate. Riemen estívonos contando que agora quere meterse a actor, e que anda flipado co teatro invisíbel: un grupo de actores que actúa na rúa sen que o público saiba que está asistindo a unha performance. Algo así como unha cámara oculta pero con pretensións. Quedo interesado co concepto.

E o combate: Gaelgram facendo de árbitro, a súa moza facendo de comentarista, un vasco pequeneiro que coñezo desde Nunca Máis-Berlín facendo de boxeador vasco e un alemán moreno e grandeiro facendo de boxeador español. Cando soan os himnos nacionais, para España escóitase o Hala Madrid e, inmediatamente a seguir, o vasco baila un aurresku. Despois o combate. Os golpes non serán reais de todo, pero dar danlle con forza e mesmo chega a haber algo de sangue. Supoño que como metáfora do conflito real, o español é grande e arrogante, mentres que o vasco é pequeno e combativo. No hai K.O., pero os xuíces deciden que gañar, gaña España. Entre berros de torrerro!, torrerro!, soa Manolo Escobar: Que viiii-vaaa-Eh-paña! Acaba todo e DJ Garrincha, directamente desde São Paulo, anímanos a bailar, a beber e a non darlle voltas á cabeza. Non podemos máis.

Sábado, xornada de reflexión electoral. Jaure e a Osamorosa xa teñen que liscar, pero eu encóntrome con Hafen, Alopo, Prisciliana, MJoão e Pedro para facer algo pola tarde. Alopo xa dixera que lle encantara ter que vir a Berlín para pasar aquí os últimos días de agonía e abstraerse un pouco da tensión xeral. E dedicámonos a fondo.

Primeira parada: Festa Gai de Schöneberg. Todos os anos, na fin de semana anterior ao desfile do Día do Orgullo móntase en varias rúas do distrito de Schöneberg (o Village gai berlinés) unha festa con varios palcos para concertos, stands de tendas, librarías, asociacións de todo tipo, etc. Estivemos dando unhas voltas, bebemos algo, convencemos entre todos a Alopo de que si, é certo de que en Berlín existe unha sección gai da policía, conseguimos ir todos con cadanseu globo que poñía Cool! Mein Lehrer ist schwul (guai, o meu profe é gai), tiramos varias fotos bonitas de vez e bailamos un chisco. Déronnos as oito e media: había que liscar a correr.

Segunda parada: Academia das Artes. Hai unhas tres semanas que a Akademie der Künste inaugurou o seu edificio novo na Pariser Platz, ou sexa, á beira da Porta de Brandemburgo. Esa noite, o amor platónico de MJoão inauguraba unha exposición e había que ir por alí para ver o que pasaba. Chegamos, entramos e comezamos a flipar co edificio. Espectacular. Tentamos localizar a Ure, o artista, pero decatámonos de que a vernissage estaba a ser no terceiro andar e que o acceso á festa estaba restrinxido a certos convidados VIP entre os que nós non estabamos. Chamada telefónica a Ure, uns pequenos trucos para despistar os gardas y en tu fiesta me colé, coca-cola para todos (o viño xa se acabara) e nada de comer. Pero se xa fliparamos ao entrar no edificio, chegar ao terceiro andar e saír á terraza que dá á Pariser Platz foi a éxtase. Eran as dez e media da noite e a roibén laranxa do solpor tinxía o ceo por detrás da Porta de Brandemburgo, que xa tiña acesa a iluminación nocturna. A xente da vernissage falaba e ríase, Prisciliana, Alopo, Hafen e Pedro tiraban fotos, MJoão tentaba atraer as atencións de Ure e eu sentíame o ser máis afortunado do universo.

E primeiro agoiro: todos concordamos en que aquela estaba a ser unha xornada de reflexión demasiado bonita para ser verdade.

Terceira parada: o restaurante vietnamita. Cando nos fartamos de ser VIPs na Academia, baixamos ao mundo terreal arrastrados pola fame. MJoão deixounos a esa altura porque quería insistir no de Ure, así que os demais optamos pola zona de Kreuzberg e acabamos comendo unha sopa Wan Tan e outras delicias asiáticas na Oranienstraße.

Cuarta parada: Gay-Hane no SO-36. Neste local mítico, determinados sábados do mes hai unha festa gai con música de baile turca. Pedro xa non quixo entrar porque disque estaba canso e supoño que porque andaba por alí un ex co que non quería toparse. Ficamos os galegos e bailamos horas e horas. Apareceu algunha sombra do meu pasado, con máis bíceps ca antes e máis simpático ca nunca. Un rapaciño moreno e hiperactivo, coa beleza da loucura, en palabras de Alopo -un soño húmido, en palabras miñas-, centrou a nosa atención boa parte da noite. Unha trans cantou a canción gañadora de Eurovisión cun par de bailaríns amateurs chamados Slim Boys, só vestidos cun pequeno taparrabos dourado, e seguimos babexando outro pouco con aqueles corpiños até que o cansazo puido connosco.

E segundo agoiro: a xornada de reflexión saíra tan redonda que non podía ser verdade.

Domingo, eleccións. Alopo tiña que coller o avión ás 19:30, así que pensaramos en ir nadar a algún lago pola mañá. Pero eu non resucitei até as 14:00 e ao final xuntámonos Prisciliana, Hafen, Alopo e mais eu para vermos o museo subterráneo do recentísimo Monumento do Holocausto, de Eisenman. Ao saírmos fomos beber algo ao patio do Café Cinema, en Hackescher Markt, onde un par de porreros -en palabras de Prisciliana- tocaban un contrabaixo e un violoncelo para sacar para unhas cervexas. Fomos con Alopo até o aeroporto, volvemos á cidade e collemos o metro para ir a unha sesión do festival de poesía: Luísa Castro era a representante da literatura galega e queriamos ver o que facía. Déronnos as 20:00 dentro do metro, cos pelos de punta, as respiracións aceleradas e os corazóns a mil. Á altura de Wittenberg Platz soou o meu móbil: Cesare mandara a primeira SMS. Sondaxes: 33-25-17. Quedamos calados. Mirámonos, sorrimos, abrazámonos e case choramos, mentres a xente do metro miraba con curiosidade e nós explicabámoslles en voz alta, en galego, que desta vai. Corremos para chegar ao acto, mentres eu me ía lembrando de tanta e tanta xente que quero. Dobrábanseme as pernas da emoción. Entramos, sentamos e non eramos capaces de concentrarnos pensando no que estaría pasando alá. En vez de Luísa Castro, saíu á palestra inesperadamente Riemen (!?!?!), que explicou que Luísa Castro non podía saír a ler porque estaba completamente afónica. Eu tiña o móbil sen son, pero ían chegando SMS que nos ían baixando a moral pouco a pouco na escuridade da sala. Nun descanso saín ao hall e chamei á casa: miña nai puxo o teléfono á beira da TV e puiden escoitar a Xaime Pita dando resultados case definitivos: 37-25-13. Caeume a alma ao chan: a marxe é demasiado pequena. Ao acabar o acto, saudamos a Riemen e mais a Luisa Castro, démoslles as novas e liscamos para comer algo. As mensaxes que chegaban xa eran de xente descorazonada, as nosas reflexións mantíñannos case en silencio e tantas emocións tan intensas deixáronnos fisicamente exhaustos. Alopo, xa desde Compostela, mandou a última mensaxe do día, optimista. Pero eu vexo todo negro.

Teño unha crise de fe.

inferno

17.6.05

ubicuidade, ou algo...

Xúntaseme o choio.
Resulta que hoxe non só está o combate do ano, senón que chegan a Berlín Jaureguizar, Luciano Rodríguez e -glups- Antón Lopo para falar de literatura galega. Ao responsábel de todo este asunto, que tanta intriga me esperta, chamareille polo de agora Hafen...
Evidentemente, alí tamén estaremos. E seguiremos informando.

15.6.05

o combate do ano

in memoriam Arthur Cravan (poeta e boxeador)

Euskadi vs. España

ZUTATEN:
-Gaelgram, directamente desde Vigo, organizando a performance e DJing as Kaiser Soze.
-DJ Garrincha, directamente desde São Paulo, arrasando coma sempre.
-O KingKongKlub, directamente na Brunnenstr., venres noite.
-Emoción, intriga, dor de barriga.

Que fai un galego organizando unha performance poético-puxilística vasco-española en Berlín?

Alí estaremos para contalo.

14.6.05

Era de M.CC.LX.VI.


Se algũũ omẽ disser a seu viçiño máá paraula, ‘traedor’, ou ‘servo’ ou ‘fududincul’ ou ‘cegúú sabido’...

Será posíbel que xa daquela se estivesen preparando para a incontinencia verbal do Presidente (porla gratia de Deus)?

12.6.05

tristura

Fuegho comunícame por teléfono unha noticia triste, tan triste. Imaxino a Uab voando de Barcelona a Carballo cunha pena enorme no corazón, sabendo que a súa casa non sería a mesma ao chegar, e sufro, e hoxe quixera estar alí para chorar con ela.

as bases sociais do LAcoruñesismo

gran compañerismo y camaradería entre todos nosotros, que acabaría dando en vodas endógamas e despois en corporativismo burgués.

Declaro o moi frenético que me poñen Kuka e Pocholo, todos os "fenomenales" chicos del Ensanche fillos de muchas agradables y conocidas familias e o ambiente pestilente de casino palentino que desprende esa oligarquía da cidade.

Democracia na Coruña xa.

11.6.05

sic

10.6.05

X-D

ir botar

Tantos anos ríndose e satirizando aquilo de

-Y luego? Ya fuistes echar?
-Ay sí, yo ya eché por la mañana.


Pois agora nunca mellor dito.
Ou polo menos quen nos dera.

e votei

Desde o estranxeiro pódese votar por correo certificado até o día previo ás eleccións, cunha solicitude de devolución dos gastos. Para iso non precisas ningunha identificación, claro, porque o funcionario de correos alemán non sabe se aquilo é para votar ou felicitarlle a alguén o aniversario. Esta opción xa a teño usado.
A outra opción é ir ao consulado onde estás rexistrado. O consulado de Berlín está na embaixada e iso para min non é tan lonxe, así que decidín probar como é iso de poder votar por vinte persoas, incluídos os mortos, etc.
A embaixada de España en Berlín é un edificio que lle regalou Hitler a Franco, nun xesto de amizade que tamén tivo con Italia e o Xapón nos bos tempos do Eixo. Está no medio do Tiergarten, o parque central da cidade, e limita co zoolóxico. De feito, a propia fachada posterior do edificio pecha o recinto do zoo, co conseguinte cheiro permanente a cortello que inunda os arredores da delegación diplomática.
A verdade é que esperaba que a funcionaria recollese o meu sobre pola xanela sen máis, pasando inmediatamente a ollarme con cara de ya está, que más quiere?. Pero non, comprobou que estaba todo en orde, pechou ben o sobre, pediume o carné, fotocopiouno e devolveumo xunto cun comprobante de que votei nas
ELECCIONES
PARLAMENTO DE GALICIA
EMBAJADA DE ESPAÑA
SECCIÓN CONSULAR
BERLÍN

o valor do teu voto

Hai unha semana que me chegou a documentación electoral. O día que a encontrei na caixa do correo, coa emoción, tiven o impulso de ir inmediatamente á oficina postal para mandar o meu voto. Subín á casa, abrín todo, busquei a papeleta e...

Casualidade ou non, a papeleta do partido por quen pensara votar, só esa e ningunha outra, tiña un pequeno buratiño e mais un trazo de tinta. No primeiro momento non lle dei importancia, pero aos cinco segundos xa tiña claro que esa papeleta non servía: ía ser un voto nulo. Púxenme frenético, agora que fago? Vou ter que votar aínda máis útil?
Pero nada, unha chamada a (m)alicia para descargar tensión e outra á miña familia para que me buscasen a solución, e dous correos electrónicos máis tarde souben que todo estaba encamiñado.

Onte cheguei á casa e tiña un aviso dunha compañía de mensaxería urxente, dicindo que me viñeran traer un paquete e que mo deixaran no restaurante grego do baixo. Funo recoller, expliqueille ao grego que non, que España non era unha república pero si que era algo así como federal, que iso era para as eleccións de Galiza e volvín para a casa. E alí estaban, unhas cantas papeletas intactas, unha notiña aclaratoria dun membro do partido e un selo de 19'95 euros de gastos de envío (!!!).

Para que despois queiran facer campañas de papeleta electoral, 3 céntimos de euro. Si, si...

8.6.05

momento supergai (de provincias)

O Boss facía onte unha suxestión cinematográfica recomendándonos Presque rien e eu sorrín case inmediatamente.
Estou obsesionado con Stéphane Rideau desde Les roseaux sauvages, pero tamén o estou -nun sentido un pouco diferente- con Gaël Morel. O delirio chegou o ano pasado en París, cando atopei na rúa o Gaël, de paseo por Le Marais. El andaba con calma, ollando tendas e escaparates. A emoción impediume achegarme, pero seguino durante uns minutos coma un paspán. Como nese momento eu estaba só e non tiña ninguén con quen comentar o encontro, acabei chamando a (m)alicia co móbil e gastando unha fortuna coa conferencia París-Santiago de Compostela:

-Estou na rúa, no Marais, e estou vendo..., estou vendo...! Non me sae o nome! Aparece nos xuncos silvestres de Techiné, como se chama?
-Quen? Élodie Bouchez? Estás vendo a Élodie Bouchez?!
-Pero como vou estar vendo a Élodie Bouchez? Estás parva? Pensas que te vou chamar polo móbil desde París para falar dunha muller?

7.6.05

aufhören!!

Malditos, todos contándome o bo tempo que está, a calor que vai, o ben que se está na praia, bla, bla.
Pois aquí chove e vai un frío que non se para!
Así que calen a boca e non torturen máis!

6.6.05

umsonst gelebt

Pedro dime as palabras máxicas (te estás desperdiciando) e volvo tomar consciencia da vida que levo. Día a día contáxiaseme a falta de savoir vivre dos alemáns e paso máis e máis tempo no traballo.
Estarei alienado?

5.6.05

cando chove e quenta o sol

Arco da vella, vaite d'aí,
que as nenas bonitas
non son para ti,
que son pró rei,
que está en Madrí.

2.6.05

PREXUÍZOS

Precisamente a chegada do devandito correo electrónico de hoxe atrasou a miña saída cara ao congreso. Como non quería chegar tarde a unha conferencia determinada, vinme obrigado a coller un taxi por primeira vez en moito tempo.

O taxista era oriental. Falaba un alemán defectuoso, pero en calquera caso mellor e máis fluente ca o meu. Tivemos un par de minutos da típica conversa de taxi até que recibín unha chamada de Prisciliana: o correo electrónico dá moito que falar. Así que leriamos, laretamos e esbardallamos largo até que me despedín dela porque xa estaba chegando ao meu destino. Mentres gardaba o móbil, vai o taxista e pregunta:

-Was für eine Sprache haben Sie gesprochen? -que lingua estivo falando vostede?

Dáme a risa. Como lle explico ao chinés en dous minutos o que falo?

-Also..., es ist eine nicht sehr bekannte Sprache, die "Galicisch" heißt.

-Aha... Es klingt wie Portugiesisch... -soa coma o portugués.

E aí é cando comezo a flipar. De felicidade e de sorpresa. Sinceramente, non é por facer un líbano da cuestión, pero é a primeira vez que me acontece isto. Xa sei que a todos os reintegracionistas de pro lles acontece tres veces por semana, pero a min nunca. E alégrome de saber que efectivamente sucede, quedo moito máis tranquilo. Porque estou farto de que pola fala me confundan cun italiano, especialmente os propios italianos, que cando son de Milán pensan que estou falando napolitano, e cando son de Calabria pensan que estou falando véneto.

Así que lle dei os meus parabéns ao taxista polo seu ouvido e deille unha clase light de xeolíngüística histórica, pensando que igual o meu discurso era excesivo. E volveume dar nos fuciños:

-Claro, claro, eu son dunha illa de Indonesia que está perto das Filipinas. E eles falan case coma nós. Por exemplo: nós dicimos ana para "neno" e eles tamén.

Isto de crerse tan especial, en todo, é noxento. Fago acto público de contrición e propósito firme de emenda.


relacións públicas

Hoxe pasei case todo o día nun deses congresos en que a xente se dedica fundamentalmente a tomar uns petiscos e sobre todo a facer contactos profesionais entre conferencia e conferencia. Eu sempre procurei non limitarme a iso, pero hoxe descubrinme a min mesmo no medio dunha conferencia calculando se me daría tempo na seguinte pausa do café a falar con Fulano e mais con Citrano, sobre todo tendo en conta que Merengano acababa de entrar en silencio na sala e tamén me viría moi ben falar con el. Da conferencia nin idea. Estareime facendo vello?

Os petiscos espectaculares. Mañá vólvolle.

la cuaaaarta paaaaarte

Hoxe a mediodía recibín un correo electrónico.

Un ten un problema cunha administración pública durante meses e meses, cando está farto fala cun xornalista por ver de publicar o asunto nos medios e ao pouco tempo ten unha comunicación da Administración anunciando a solución do problema. Se a cousa é en campaña electoral, a comunicación da Administración chega ao día seguinte, e se falamos do goberno de certa comunidade autónoma e do xornal de maior difusión nesa comunidade, entón a solución ao problema é inmediata.

Temos unha prensa que serve como cuarto poder, si. Pero serve tamén para informar? Ilústrenme, fagan o favor.