28.2.07

Biggy nos Teddy

Finalmente, chegamos á festa dos Teddys. O hangar 2 é un lugar extraordinario para unha festa extraordinaria. Só con entrar teño a impresión de estar nunha dimensión paralela. Como dixo unha das premiadas, penso que nunca na vida estiven nun sitio con tanta xente sexy xunta.


Toda esa sensación cristaliza cando, de repente, Gael García Bernal pasa ao meu lado. É minúsculo, si, pero é el. Bardem tamén anda por aí, coas pestanas postizas que usou para entregar un dos premios. Superado o shock inicial, pedimos unha caipirinah (así aparece na lista de bebidas) carísima e intragábel e sentamos por alí a observar un pouco.

Açoriano encóntranos moi axiña. Anda escapando do seu último engate, que xa lle promete ouro e mouro en terras do sur. Dámoslle refuxio. Observamos: por ali anda Biggy van Blond, un referente desde que cheguei á cidade. Non o resisto e vou falar con ela por primeira vez en todo este tempo. Dígollo, es o meu amor verdadeiro en Berlín. Ai si? E logo cales son os outros?

surreal


Ese mesmo venres de Berlinale, o plan nocturno é irmos á festa de entrega do Teddy, nun hangar do aeroporto urbano de Tempelhof (aka Tempellofe, prós amighos).

Antes de entrar, espero polos demais no Barbie Bar, onde se celebra un concurso de Miss Highest Hair. Un oso hipercaracterizado mírame, achégase e dime:

-Debías parar de barbearte. Así pareces un estudante de intercambio da República Checa.

Non reteño a risa. Explícolle de onde son e responde, estrañado:

-De verdade? Pois eu situábate no leste de Europa!

Érgueme a camiseta, inspeccióname os pelos do bandullo e segue:

-Pois eu pensaba que os rapaces de por aí tiñan algo máis disto. Non os recortarías?

Dígolle que si, claro, que vou á festa dos Teddy e que os repasei hai unhas horas. No seu rostro debúxase o horror ante a herexía. Vou en contra dos mandamentos básicos da súa relixión!

venres de Berlinale

Á primeira hora da tarde vou eu só a ver Deserto feliz, de Paulo Caldas. Nordestina, opresiva, silenciosa, é a historia dunha rapariga que troca o sertão polo mar de Recife. A prostitución lévaa a coñecer un alemán que a trae para Europa. O filme conmóveme, recoñezo nel a historia persoal de varias raparigas que coñecín nos meus cursos de alemán na Volkshochschule.

Máis tarde quedo con Sanisidro para irmos ver, finalmente, Huhwaehaji Anah (No Regret), que moito nola levan recomendado e non houbo maneira de coller billetes até agora. Non me parece ningunha revelación e frouxea moito no ritmo: cara ao fin pide varias veces un final antes de que o director se digne darllo. Aínda así, queda no lado dos aprobados.

Ao saírmos, toca tomar un café pola zona. E sae o tema. A vida. Por que quedar en Berlín. Por que non facelo. Por que ir para o Brasil, por que ir para Galiza.

Por que converterse en asistente de voo de Easyjet.

o pasado

Preguntaban por outros aniversarios dos últimos tempos?

Domingo, ao outro día da miña festa, en plena resaca, chégame un SMS inesperado. Asínao Georg, desde un número descoñecido, e paso un bo cacho dándolle voltas á cabeza. Georg? Georg...? Georg?? Georg...!!

24.2.07

ich werde total alt


Pois si, un ano máis fago anos ao mesmo tempo ca Rosalía e mais Vieiros. E esta vez son un fato deles, en concreto 31. De calquera xeito, sorprendentemente é a primeira vez que fago anos en Berlín, así que paga a pena celebrar a efeméride.

Se lles cadra, non dubiden en pasar pola festa, no corazón de Prenzlauer Berg.

O programa é:

21:30 concerto - Nordpolzigeuner (no soto)
22:00 DJ - Panama Popschutz (no baixo)
22:30 DJ - Manne Sveensson (no soto)

E o enderezo é:

Intersoup
Schliemannstrasse 31
10437 Berlin
(U-Bahnhof Eberswalderstr.)

20.2.07

The Bubble



A Eytan Fox xa lle vira un par de cousas, por iso me apeteceu verlle The Bubble.

Teño que dicilo. É unha "peli bonita" e malia todo foi o meu filme favorito da Berlinale 2007. Resistinme, eh?, sobre todo porque quixen ver etnocentrismo sionista na presentación dun Israel ideal para que vivan os gais e unha Cisxordania medieval pola teocracia islamista. E o etnocentrismo haino, si, pero é máis occidental ca sionista (o cal me tranquiliza, porque eu tamén sufro diso, Samuel Solleiro me perdoe). Ademais, os maricas xudeus do filme tampouco o teñen de todo fácil. E os actores son tan guapos...

The Bubble fai unha crítica das posturas apolíticas dos gais israelís que viven no barrio máis cool de Tel Aviv, unha burbulla no medio do horror. Non sei se a historia é moi verosímil, pero eu rinme, chorei (bah, de acordo, non chorei, pero só porque me é case imposíbel; todo o mundo ao meu arredor choraba, iso si, e eu tenteino) e saín da sala conmovido, no mellor e no peor sentido da palabra. Ademais, agora que as cousas están tan achuchadas, supoño que toca recomendalo.

xoves de Berlinale

Combino con Mjoão e Sanisidro en Alexanderplatz para ver The Bubble. Aínda bo é que ao chegarmos están Rice e Micheli no comezo da fila: pasámoslles os cartos e conseguimos as entradas, se non sería imposíbel. Tamén é bo que Açoriano decidise non vir: sen sabelo aforrou o encontro con Micheli agora que está en plena crise con el e en plenos remorsos post-coitum.

Ao saír do filme temos o plan de ir á entrega dos premios Else, os que entrega a empresa editorial da Siegessäule. A cerimonia e festa posterior é no Kosmos, un antigo cinema da Karl Marx Allee. Pero ao chegarmos encontrámonos con este plan:

A fila é tan grande que nos desanima por completo, así que desistimos e imos comer algo á Simon-Dach-Straße. Foi unha verdadeira mágoa, porque para calquera de nós sería o delirio: nesa cerimonia estábanlle entregando o premio Else precisamente a The Bubble.

mércores de Berlinale

Ao saír do traballo é imposíbel conseguir entradas para No Regret, así que me reservo para a noite. Fomos convidados a coarnos na Berlinale Party que organizou Gmfilms no Schwuz para pór en contacto a todos os representantes de festivais de cinema gai presentes na Berlinale, así como os membros dos xuris LGBT e outra fauna diversa.

Dalgún xeito, hai na festa toda unha serie de fíos que unen varios elementos aparentemente inconexos dos meus últimos anos. Primeiro recoñezo á DJ, que estivo nunha festa recente pondo música ao lado de Ausias. O xefe do meu ximnasio tamén anda por alí e resulta que é amigo dun director de Cazzo Film, que á súa vez é amigo do tipo que me coou na festa. Tamén aparece o director do festival de Lisboa, que me foi presentado o ano pasado por estas datas.

Levo catro anos e medio vivindo en Berlín.

19.2.07

crème

A festa do martes resultou ser unha toma de contacto inesperada coa crème do cinema queer internacional. Nun apartamento dun típico edificio da RDA, á beira do Monumento do Holocausto, da Porta de Brandemburgo e da Potsdamer Platz, xuntáronse boa parte dos membros do xuri dos Teddy -os premios oficiais da Berlinale para producións LGBT- e do xuri dos Else -os premios dunha editora de revistas gais de Berlín. Sanisidro, Açoriano e mais eu fomos de convidados, ou de reclamo, ou algo.


Foi simpático ver ao americano meténdolle man a todo o mundo, aproveitando que aquí en Europa iso de tocar o corpo dos demais aínda non é tan tabú coma no seu país. O sudafricano explicoume varias cousas sobre a diversidade lingüística de Sudáfrica e o brasileiro preguntoume como era iso do galego e a poesía da Idade Media, que algo lle soaba.

Pero o mellor da noite foi a chegada dunha rapariga paulista, filla dun produtor brasileiro e dunha alemá, super-superposh. Ao pouco de chegar xa nos estaba explicando que un día destes vira a Antonio Banderas en persoa, "and, believe me, he's GOR-GEOUS. I mean, for a men in his fifties, you know?" Ao mesmo tempo que dicía gor-geous, con pausa no medio, poñía a man aberta no medio do peito e reviraba os ollos. A min custábame parar de rir.

Despois de confesarnos que "people like colours like red, or blue, or black. I don't. I just love zebras: you see?" e mostrábanos os seus calcetíns a raias negras e brancas. Polo medio de todo aquel parloteo enfebrecido, soltou unha frase que, na súa boca, quedou para a historia. "I love ska". Inmediatamente pensei nos meus concertos de Oi!-ska-punk en antros anarcas de París e en milleiros de noites no Avante. Tívenllo que dicir:

-You like ska??!?! No...!

-Yeah! -contestou-, it's because of Gwen Stefani, you know? As I was a girl, I saw her and knew that I wanted to be her. That's why I love ska: it's not pop, it's not rock, it's not jazz, it's just..., ska!

Antes de marchar da festa tiven que sacar unha foto con ela. Realmente estes son personaxes para a historia.

15.2.07

martes á noite


Despois de ver o moi recomendábel A casa de Alice, imos a unha festa no apartamento que alugou un dos directores de festivais gai. As vistas da Potsdamer Platz, impresionantes. A foto non lles fai xustiza.

endlich Weltstadt?


Ultimamente anda na boca de todo o mundo. Acaba de crearse a edición alemá de Vanity Fair e unha das cousas que conta é que Brad Pitt e Angelina Jolie, que xa visitaron Berlín varias veces nos últimos tempos, mercaron unha vivenda na cidade. Polo visto, o apartamento está en Mitte e ten 600 metros cadrados (!). Disque Angelina non quere criar os fillos en Hollywood, así que andamos todos especulando coa posibilidade de que prefira crialos aquí, agora que, grazas ao quecemento global, no inverno xa non estamos baixo cero. Iso si, seica a parella xa ten unha casa en París, así que aínda non sabemos se veñen para aquí ou para alá.

Sanisidro quéixase. Co barato que é isto, e teñen que vir estes a encarecernos a cidade...

12.2.07

Gnadenbrot und Heimat

O Gnadenbrot, en Schöneberg, é unha imitación kitsch dun restaurante de estrada, con centos de luces de cores, música empalagosa, pan e manteiga á libre disposición dos clientes e pratos xeitosos e baratos. Cando o teu pedido está listo, hai unha luz intermitente que escintilea na túa mesa, así que é o momento de se erguer e ir recoller a comida á xanela da cociña. O mellor do local é a mestura de público: ducias de maricas encantadas de estar nun sitio tan trash e uns cantos vellos do barrio que están máis de ida ca de volta.

Onte, despois de saírmos dunha sesión da Berlinale non excesivamente memorábel, apupos a un director incluídos, fomos cear alí. Estaban Sanisidro, Megarrearf e mais os directores dun par de festivais de cinema gai.

Ao acabarmos, fomos para o Heile Welt, onde, rodeados de Kens, pelexamos disimuladamente por sentar ao lado dun rapaciño con moita pluma e moito acento saxón. A Sanisidro o acento pereceulle horríbel; eu, naturalmente, estaba encantado.

En definitiva, un serán ideal. Só unha cousa: ich kann die Galicier nicht mehr ertragen. Echt...

nesta Berlinale...

Arf, rearf, megarrearf.

11.2.07

as cinco estacións do ano:


A primavera,
o verán,
o outono,
o inverno
e a Berlinale.

5.2.07

identidade nacional


O último DJ da festa chámase Ausias e é de BCN, ou por aí. Despois do electro da DJ anterior, este ten como especialidade as raridades das músicas española e portuguesa dos anos 80, ou sexa, petardadas ao máximo que aquí son dun exotismo supercool. E aí non hai patrimonio inmaterial que valla nin farrapos de gaita (de foles). Eu e mais os madrileños bailamos con La bola de cristal e Mjoao e os portugueses con Play Back.

Outro momento glorioso da noite: soa Para hacer bien el amor hay que venir al sur e o siciliano mira para min con cara de indignación e incredulidade: Raffaella Carrà?! Ma questo in italiano è "Com’è bello far l’amore da Trieste in giù"!, exclama. Eu esmendréllome.