21.10.06

sandar


SANAR

Las lágrimas van al cielo
y vuelven a tus ojos desde el mar.
El tiempo se va, se va y no vuelve
y tu corazón va a sanar.

La tierra parece estar quieta
y el sol parece girar,
y aunque parezca mentira
tu corazón va a sanar.

Y va a volver a quebrarse
mientras le toque pulsar.
(...)
JORGE DREXLER, 12 segundos de oscuridad.


Onte fun a un concerto de Jorge Drexler, máis ca nada por compromiso e amizade cos organizadores. Era o primeiro concerto do uruguaio en Alemaña e, aínda que fose na cidade de orixe de seu pai, había medo de non encher o local.

Drexler sorprendeume positivamente, porque non son eu moi fan do seu estilo. De todos os xeitos, foime bastante complicado concentrarme. A imaxe dun home cunha guitarra levábanme a mente a outras cousas.

Hai algo menos dun ano, eu estaba en Londres e recibín unha chamada que me obrigaba a viaxar inmediatamente a Galiza. Na desesperación do momento, o abrazo de The Sobrado foi unha salvación.

Luns pasado, en Liverpool, el viviu o mesmo e non houbo quen o abrazase até aterrar en Vigo.

16.10.06

cubículo

Deus, a canción está ben, pero o vídeo arrasa.

15.10.06

os nomes escandinavos séntanvos tan ben...

Pel douradiña, ollos algo rasgados, antepasados xaponeses, portugueses, españois e quen sabe o que máis. Ten un deses nomes acabados en -son e é, claro, paulista. Ten a miña mesma idade pero podería pasar polo meu fillo. Nos últimos tempos viviu un mes en Lisboa, tres anos en Madrid, seis meses en Barcelona, tres anos en Düsseldorf e un mes en Berlín. Estaba na festa de onte. É o meu próximo desideratum.

Tofu Pastete nach Galicischer Art

Onte estaba convidado a unha festa de despedida dun rapaz que deixa estas chairas prusianas polos doces aires que soben do lago de Garda cara aos Alpes. Como é vegano, pedira que levásemos algo de comida sen carne, peixe, leite nin ovos. A poder ser, tamén sen alcol. Picado no meu orgullo, decidín non levar unha ensalada ou un tabule para non pasar polo típico carnívoro que non sabe cociñar se non hai colesterol polo medio. Foi así que surxiu a idea dunha empanada de tofu.

Pero en realidade o importante non é que a empanada fose de tofu ou de parrochas. O verdadeiramente importante, o que converteu o serán de onte nun momento histórico, foi que esa foi a primeira empanada que fixen na miña vida. E aínda que a infraestrutura da miña casa é máis ben precaria, cun forno eléctrico de xoguete e un molde desmontábel de biscoito fixen unha empanada vegana que había que vela. Acaba de comezar unha nova era na miña vida.

Aí a teñen, antes e despois de entrar no forno (in memoriam do inesquecíbel post da robaliza do finado de Todonada, D.U.P.):

P.S.: ao final non fun á festa vegana. Xurdiu outra opción bébedo-colesterólica que non puiden rexeitar.

torres no aire


Lévalo facendo toda a vida diante do espello do armario pero coa porta do cuarto ben pechada? Agora pódelo facer diante dunha masa enfervorizada de fans ansiosos por unha pinga da túa suor.

Participa nos Campionatos Mundiais de Guitarra de Aire.

E non é que teña nada que ver cos campionatos, pero xa que estamos:

goldener oktober

Hai unha semana, Berlín acolleume no seu mellor. Días frescos pero claros, sol e xente sentada fóra. Está comezando o que os polacos chaman o outono dourado: últimas raxeiras ao sol antes do inverno polar e árbores entre o amarelo e o vermello.


A chegada a Berlín, ademais, sempre ten sorpresas relacionadas coas novidades urbanísticas que se produciron na miña ausencia, unha constante nunha cidade que leva completamente en obras desque caeu o Muro. Por exemplo, dentro duns días vai reabrir o Bode-Museum, un edificio que eu aínda non coñezo simplemente porque está en restauración desde que cheguei aquí. As ribeiras do río na zona da estación central xa están deixando de ser un páramo postnuclear en pleno centro para tomar forma de paseo fluvial. En definitiva, todas aquelas cousas que facían de Berlín un lugar francamente estraño vanse atenuando aos poucos. Pero o final aínda está lonxe. Xa o dicían o outro día na tele do metro: os berlineses téñense que facer á idea; aínda quedan outros 15 anos de obras masivas para que isto teña algo de xeito. Mentres tanto, afáganse á lama, o ruído e as pasarelas de madeira.

Iso si, cando acaben vailles quedar isto niquelado.

heimat

Ao final, nunha semana que pasei alí a Galiza non lle deu moito tempo de ser moi distinta. Pero as mudanzas estaban aí, materializándose aos poucos. Aínda así, a sorpresa maior foi atopar a meus pais incomodados entre si. Será pola falta de costume, será pola miña consabida covardía, pero a situación obrigoume a fuxir da casa e ao final acabei pasando boa parte da semana entre Santiago e o San Froilán.

Non, non me dou acostumado á sensación de que me necesitan.

1.10.06

tristeza post-coitum

Hai catro días, ao aterrar no aeroporto Sá Carneiro do Porto souben que ese día chuvioso ía marcar un antes e un despois en moitas cuestións. Non me enganaba. Levo dous meses a cabalo entre Londres e o Brasil, vivindo nunha burbulla. Pero agora... Fuegho retorna definitivamente a Galiza despois de cinco anos en París. M)alicia parece encarreirar a súa vida laboral e faise grande. Cesare lisca do país e comeza por establecerse en Escocia. A seguinte xeración da miña familia avanza ficha: un neno que vin nacer, a quen lle mudei os cueiros e lle dei o biberón, vaise mañá para Santiago a comezar a súa vida universitaria e repite así unha historia da que eu mesmo fun protagonista doce anos atrás.

É por iso que nin Galiza, nin Santiago nin eu volveremos ser os mesmos. Dentro dunha semana comeza o que pode ser o meu último ano en Berlín. E veremos o que acontece.

últimos días

Desde Rio, Búzios recibiunos soleado e case sen arxentinos. Ouro Preto despregou o seu clima de montaña e mostrounos baixo o orballo o seu pasado de febre do ouro, pero deixounos claro que agora do que realmente vive é do turismo e dos precarios concesionarios de automoción, dos talleres de motos, das tendas de pezas para o motor que tanto alí como en Mariana florecen pola beira da estrada.

Despois, noites de ônibus, outra vez Rio, cansazo, Recife, avións, Natal, noites transatlánticas e finalmente Lisboa. "Senhores passajairos" soou tan mal que non puiden reprimir un aceno de anoxo.

deputaaado estaduaaaaal...

Foi chegar ao Brasil e verse envoltos pola campaña electoral e pola sorpresa das súas particularidades. Por unha banda, as persoas-bandeira que hai cada poucos metros nas estradas e rúas do país, todo o día de pé ou sentados en cadeiras de plástico, sós ou en grupo, termando da bandeirola do candidato que lles pagou máis por estar así. Pola outra, a enorme cantidade de diñeiro que se inviste en música: cada candidato ten unha sintonía persoal, normalmente cancionciñas animadas en que se repite moito o seu nome e o seu número para a elección (cada candidato ten un número que o identifica no momento de efectuar o voto; por exemplo Lula é o 13). Despois de pagos os músicos aínda hai que pagar para que centos de coches circulen o día enteiro con esas músicas saíndo de equipos de megafonía tan grandes que ameazan con esmagar os vehículos, ou polo menos con esfondar os amortecedores.