29.4.06

os tempos son chegados

Lémbranse da época O-Zone e daquelas voces que proclamaban a necesidade dun euro-chochi-hit en galego?

Non esperen máis, o Projecto Mourente xa está aquí, superando con moito en calidade aos nosos queridos amigos moldavos, e A Regueifa pon os seus ritmos ao noso dispor. Entre os temas do disco hai auténticas glorias como Máis heteros (que os heterossexuais) ou Como os caranguejos. Iso si, se o que buscan é un éxito petardo non hai dúbida. Berren comigo:

Que me enterrem na discoteca!




Estou fanatizado.

presente nas miñas oracións

O rapaz alemán que traduce ao portugués a web de Gayromeo ten no seu cuarto un mapa de Galiza pegado á parede, máis ou menos por riba do cabeceiro da cama. Onte á noite, con toda a súa WG ateigada de asistentes á festa, moito me lembrei de vostede cando afastei a vista do mapa e reparei nun dos convidados. Estaba diante de min, sentado no chan, cunha anorexia incipiente e o cabeliño á fódase cubríndolle o ollo dereito. Por mor do ángulo agudo que formaba o seu torso coas pernas e o chan, os jeans baixos baixaban máis aínda e a camiseta XS -non por iso axustada- subía polas cóstas até quedar á altura que lle correspondería a un top un pouco grande, vértebra máis ou menos. O resultado era a gloriosa perspectiva duns cadrís en que dúas pequenas depresións, subliñadas polas sombras, enmarcaban o final do espiñazo, xusto por riba do comezo -e algo máis ca o comezo- de dúas nádegas cheas, ignorantes da delgadez do resto do corpo. A beira do elástico branco da roupa interior contrastaba coa escuridade que había entre elas e á vez comprimía lixeiramente a carne, resaltanto aínda máis a tersura da zona.

Moito, moito me lembrei de vostede.

26.4.06

et in Arcadia ego

Look who's talking now!
:-)

hangin'

O Marco, dando onte un concerto de hang nunha vernissage en zero.


Pero en realidade o mellor foi cando deixou as bases postas, pousou o hang no chan e foi introducindo os asistentes -un por un- máis e máis no concerto, polo método de poñerlles os dedos nas orellas e irlles abrindo e pechando os condutos auditivos segundo el consideraba axeitado.


Eu, cando mo fixo, serio, serio. Reflexivo, pensativo. Gozando a experiencia acústica. E pensando nas risas que iamos botar despois.

debe ser a primavera

Vostedes xa viran o cacho de homás que recolleu en Madrid o premio de Martin Pawley? Martin, se por un casual tivese o contacto do rapaz..., lémbrese de min!

25.4.06

colorados igual que un fresón...

E de aquí a un pouco...

primavera súbita

E hoxe...

Só falta un mes e medio para que florezan por toda a cidade os tileiros.

24.4.06

pascua prusiana

Hai exactamente unha semana.

Dima Bilan


Ben, cando dixen que o concursante ruso de Eurovisión non era o meu tipo só vira estas fotos. Despois chegaron as que me mandou Boss e a miña opinión, sen mudar completamente, viuse completamente matizada por outras cuestións.

O mellor deste festival é que a organización e os concursantes cada día parecen comprender mellor cal é o seu público obxectivo. E actúan en consecuencia. Se non, a que vén isto?

23.4.06

Mammoni

Italia, como xa sabiamos, é un país cheo de sorpresas e interesantes valores. Penso que nunca lle vou agradecer o suficiente este post a postscriptum. E para que non lle falte difusión, aí vai o material gráfico...


Elena Risteska

E isto non ten nada que ver co post anterior, pero é que aínda hai quen me pregunta por que penso que Macedonia é o país máis eurovisivo de todos...

Agora é o momento de recoñecelo: realmente foi Revelde quen me descubriu esta grande verdade. E é de novo el quen nos trae as boas novas balcánico-eurovisivas.

chámase obsesión


19.4.06

have a break

Toda a terra falaba unha soa lingua e usaba as mesmas palabras. Ao emigraren os homes desde o oriente, encontráronse nunha chaira, no país de Xinar, e establecéronse alí. Dixéronse uns aos outros: -"Imos facer ladrillos e cocelos no lume". O ladrillo facíalles de pedra e o betume de cemento. E nisto propuxeron: -"Imos construír unha cidade e unha torre, que chegue co cimo ata o ceo, e fagámonos un nome sonado, para non nos perder pola ancha face da terra".
Baixou o Señor para ver a cidade e a torre que os homes construían, e pensou: -"Aquí hai un pobo unido que fala a mesma lingua. Se empeza facendo isto, ninguén podería privalos desde agora de faceren o que se lles veña á cabeza. Baixemos e embarullemos alí mesmo a súa lingua, de xeito que non se entendan uns cos outros.". O Señor espallounos de alí por toda a terra, e deixaron de construír a cidade. A esta chamóuselle Babel, porque alí embarullou o Señor a lingua de todo o mundo. Desde alí espallounos por toda a face da terra.

Em toda a terra, havia sòmente uma língua, e empregavam-se as mesmas palavras. Emigrando do oriente, os homens encontraram uma planície na terra de Sennaar e nela se fixaram. Disseram uns para os outros: "Vamos fazer tijolos, e cozamo-los ao fogo". Utilizaram o tijolo em vez de pedra e o betume serviu-lhes de argamassa. Depois disseram: "Vamos construir uma cidade e uma torre cuja extremidade atinja os céus. Assim, tornar-nos-emos famosos para evitar que nos dispersemos por toda a face da terra".
O Senhor, porém, desceu, a fim de ver a cidade e a torre que os filhos dos homens estavam a edificar. E o Senhor disse: "Eles constituem apenas um povo e falam uma única língua. Se principiaram desta maneira, coisa nenhuma os impedirá, de futuro, de realizarem todos os seus projectos. Vamos, pois, descer e confundir de tal modo a linguagem deles que não se compreendam uns aos outros." E o Senhor dispersou-os para toda a face da terra, e suspenderam a construção da cidade. Por isso, lhe foi dado o nome de Babel, visto ter sido lá que o Senhor confundiu a linguagem de todos os habitantes da terra, e foi também dali que o Senhor os dispersou por toda a terra.

Era entondeces toda la tierra de una lengua y unas mismas palabras. Y acontenció que, como se partieran de oriente, hallaron una vega en la tierra de Sinaar, y asentaron allí. Y dijeron los unos a los otros: Vaya, hagamos ladrillo y cozámoslo con fuego. Y fuéles el ladrillo en lugar de piedra, y el betún en lugar de mezcla. Y dijeron: Vamos, edifiquémonos una ciudad y una torre, cuya cúspide llegue al cielo; y hagámonos un nombre, por si fuéremos esparcidos sobre la faz de la tierra.
Y descendión Jehová para ver la ciudad y la torre que edificaban los hijos de los hombres. Y dijo Jehová: He aquí el pueblo es uno, y todos éstos tienen un lenguaje: y han comenzado a obrar, y nada les retraerá ahora de lo que han pensado hacer. Ahora pues, descendamos, y confundamos allí sus lenguas, para que ninguno entienda el habla de su compañero.
Así los esparció Jehová desde allí sobre la faz de toda la tierra, y dejaron de edificar la ciudad. Por esto fue llamado el nombre de ella Babel porque allí confundió Jehová el lenguaje de toda la tierra, y desde allí los esparció sobre la faz de toda la tierra.
Xénese, 11.

LADRILLO s.m. SEM. 'Peza de barro ou arxila empregada como material de construción'. ETIM. É un empréstito do castelán, tamén adoptado polo portugués, e moi arraigado na lingua corrente. NORM. O VOLG rexístrao como parte integrante do léxico común do galego. Hai quen propón o lusismo *tixolo, que non ten moita razón de ser, pois á súa vez é castelanismo no portugués (do cast. tejuelo) e concorrería co homómino galego tixolo (variante tixelo), que non ten ningunha relación semántica co lusismo, pois designa unha tixola pequena para asar castañas. (...)
Dicionario Galaxia de Usos e Dificultades da Lingua Galega, Ed. Galaxia, 2004.

13.4.06

Lanzarote

Jameos del Agua

Jardín de cactus, papas arrugás, playas del Papagayo, adelfas, Timanfaya, mojo verde, mirador del Río, isla Graciosa, Fundación César Manrique, malvasía, guten Morgen!, baifito frito, Playa Blanca, La Geria, piscina salgada, PlayStation2, gofio dulce, Fuerteaventura, Jameos del Agua.

Perdín todas as fotos dos primeiros días...

9.4.06

walhalla

A miña familia convidárame a pasar a Pascua nun lugar cálido e, malia a pouca marxe de tempo que deixaba a viaxe xa planificada a Macedonia, non dubidei en aceptar, para así pasar ao sol os últimos días das vacacións.

Lanzarote recíbeme coa súa aura de illa especial, planificada con minuciosidade e libre de masificacións. Lonxe da imaxe tópica dunhas Canarias ateigadas das bébedas clases mediobaixas de estirpe xermánica, aquí todos parecemos silenciosos, abstemios e aseados. Tal como se fósemos sacados dun anuncio de automóbiles alemáns, percorremos coma autómatas as coidadas estradas da illa nos mesmos utilitarios do trinque alugados, e procuramos as atraccións turísticas máis instrutivas. Neste sitio non parece haber lugar para borracheiras de cervexa.
A comparación é inevitábel: tan poucas horas despois de voltar dos Balcáns, a perfección impoluta deste lugar parece case fascista.
Eu estouno gozando moito: o paraíso ben merece unha visita.

8.4.06

non ter paraxe

A estas alturas ando por Stuttgart. Como este non é o meu destino de hoxe, arrastro o meu cansazo pola terminal 3 e fago cousas de aeroporto: pago moitísimos cartos por comer, leo todas as letras do xornal, merco Toblerones xigantes, probo perfumes..., e blogo un pouco.

Mentres, na cabeza mestúranse imaxes dos Balcáns, do encontro fugaz e impactante en Berlín cun pope galego de pintura e do paso polo meu apartamento prusiano de dúas grandes artistas galegas, ás que deixo facendo compras de segunda man pola Kastanienallee.

Son demasiadas cousas. Preciso, preciso tempo.

7.4.06

faba na ola

Despois de recibir datos até a extenuación, de despedirnos de Benjamim, de ser raptados por unha mafia croata, de pasar moito sono e algo de fame, onte voltamos a Berlín.

Que nos recibe coma sempre.

E como estes dez días balcánicos foron demasiado e estou necesitando unhas vacacións das vacacións, mañá pola mañá collo outro avión. E penso aproveitar o meu vindeiro destino para facer as auténticas Crónicas Balcánicas.

Próxima paragem...?

3.4.06

kako Struga nema druga (ou algo...)

Escribo desde Skopje, unha das cidades mais deprimentes do mundo, cando acabo de comezar o regreso e na retina ainda tenho a beleza do lago de Ohrid, os cumes nevados de Galicica e a emocion infantil de chegar a fronteira de Albania. Tamen o feismo integral de Tetovo e Gostivar, as luces verdes das torres das mesquitas e as iconas das igrexas ortodoxas. E a alegria de recuperar a minha camara.
Por diante ainda quedan Belgrado, Sarajevo, Mostar e Split. E centos de quilometros en autobus. E milleiros de sorpresas.

2.4.06

don't you F.Y.R.O.M. me: call me by my name

Macedonia. Con certeza, o pais mais eurovisivo de todos.

Dous dias despois de chegar, tras atravesar todos os Balcans a bordo de autobuses estartelados nunha espiral de quilometros infinita, escribo desde a oficina dos voluntarios da Union Europea na cidade de Struga e xa podo dar unha descricion deste lugar en que Benjamim nos acolle.

Isto é coma Suiza, montañas nevadas e lago incluido, pero con mesquitas e plasticos no chan. Podo asegurar que nunca estiven nun sitio tan sorprendente. Despois de me roubaren a camara dixital nova, un ano despois de que me roubasen a anterior no Porto, vexome incapacitado para ilustrar graficamente esta afirmacion, pero nalgun momento ha de haber outros posts.

Polo de agora sigo no film de Kusturica.