28.2.06

choqueiradas


Mamarrachas decrépitas: o retorno.

Con Loly.

24.2.06

Tal día coma hoxe nacín nun hospital da Cidade Xardín da Coruña. Hoxe fago trinta anos e chove. Metade do inferno vai fóra.

crebado

Este ano, en previsión de que hoxe nos caese o ceo enriba das cabezas, decicín adiantar a visita á praia. Onte estiven por alí e non é difícil adiviñar o que atopei.

E insisto: non son patacas.

21.2.06

azar

Desde o domingo á noite, unha estraña alternancia domina a miña vida. Para comezar, roubáronme a carteira. Tíñaa cando entrei no S-Bahn en Alex. Saín no Zoo e cando me vin diante da billeteira do Zoo Palast, para mercar as entradas do meu derradeiro filme da Berlinale 2006, encontreime sen ela. Balance: uns 15€, un DNI do Reino de España e mais dúas tarxetas de débito.

Luns á mañá -poucas horas despois, case ningunha delas de sono- subín nun avión que me depositou na T4S de Barajas. A verdade é que non estaba enteirado do caos, pero o certo é que nin atraso nin nada. Foi un tránsito áxil, xeitoso e bastante bonito. Todo parecía correr ben até que volvín saír doutro avión e pisei o chan de Alvedro. A miña maleta non viña, e non me sabían dicir onde estaba. Non puiden evitar pensar nos meus gallumbos sen lavar camiño de Sidney.

Esa mesma tarde vou á policía para arranxar o tema da documentación. Arroia, trabúcome de horarios e chego tarde. Pero para compensar, as cousas deixan de ser tan grisallas. Ao coller o coche para voltar á casa, un impulso irracional empúrrame no sentido contrario. No medio dun temporal fantástico de salseiros, zoladas de vento e trobaceiras de auga e pedrazo, paso por diante das illas de San Pedro e acabo no Portiño. Desde o coche vexo o pequeno areal inzado de puntos verde herba que brillan no lusco fusco. Non os podo identificar; baixo á area e entendo.

Algún mercante perdeu a carga co temporal e o mar está cheo de bolsiñas de Apple Chips. Na mellor tradición dos meus devanceiros, aproveito o naufraxio e probo o sabor das talladas de mazás secas que se fan en Shenzhou, Hebei, China.

Ao chegar á casa, o Telexornal confírmame que non vivín unha alucinación: toda a costa do Golfo Ártabro, e máis alá, está cheo de bolsiñas verdes. Hoxe, o xornal comete unha imprecisión incomprensíbel, porque, tal como di o reverso da bolsiña: fat-free, without any additives, preservatives and added sugar, our unique apple chips are 100% natural. Once the Fuji apples of highest quality have been hand-selected and sliced, they are dried rather than fried. No oil, no guilt.

19.2.06

cuscubilladas

Tras unha complicada semana de idas, vidas, encontros, reencontros, ocio e negocio, acabo pasando a noite do sábado en Berghain.

De súpeto, con grande sorpresa, recoñezo a Eduard Escoffet (nota para o gúguel, como di o outro), que anda á espreita por un dos escuros labirintos do club. Así que o vexo desfágome das miñas ocupacións tan rápido como podo e tento localizalo nas tebras para entrarlle, ou algo.

Como dixo un dos meus acompañantes desta noite, iso de ser un poeta débeo facer especialmente etéreo. Xa non o volvín atopar.

13.2.06

Sei que estou en Berlín cando:

1.- É inverno, na escuridade da noite, o chan está cuberto de xeo e grava, vou camiñando pola ponte de Warschauer Straße sobre as vías do S-Bahn e vexo as luces intermitentes da antena da Fernsehturm.

2.- É inverno, na escuridade do cinema, aparece a silueta dun oso amarelo e comeza a soar o jingle da Berlinale.

7.2.06

o encanto discreto dos neo-cons

Non pensei que me fose impactar e conmover tanto. Será que estou sensíbel. Só o epílogo, descontraente, enfraquece un pouco a intensidade do inferno, que en realidade xa vai amolecendo contra o final coas mortes facilonas das mulleres e a desaparición artúrico-donsebastiánica de Djerzinski.

De calquera maneira, a lectura provocou semellante danza visceral que me vin obrigado a papalo enteiro en dúas xeiras, por ver de abreviar a visita dos meus demos persoais. Onte, de 19:00 a 01:30.

Cando me ía deitar e apaguei a luz, polas persianas pechadas coouse un resplandor estraño. Fun mirar e entendín: sen eu me decatar, nevara toda a tarde e o mundo estaba outra vez en branco.

cousas da vida II

(...) a ausência de tormentos passionais deixava, de facto, o campo livre ao tédio, à sensação de vazio e à espera angustiada da velhice e a morte.

5.2.06

Whaa!

E hoxe á noite...

afrique mon amour

Antonte pola mañá, mentres almorzaba, estiven escoitando Radio France International porque caín alí ao zapear. Tocaba a emisión de África e, tras un parte de noticias, comezou un programa de actualidade sobre un tema que parece centrar a actualidade do Camerún nas últimas semanas. Determinados xornais de pequena tiraxe están publicando listas de presuntos homosexuais, coa intención, digamos, de desenmascarar as prácticas desviadas, contrarias á honra, a moral e as tradicións africanas (!!) de moitos políticos, artistas ou executivos empresariais.

Desque estes xornais comezaron coa treta, aumentaron tanto as tiraxes coma os seus prezos. Ante a demanda, incluso chegan a circular fotocopiados grazas a titulares amarelos como Homosexualité au sommet de l’Etat ou Voici les pédés de chez nous, bombásticos como Top 50 des homosexuels présumés du Cameroun ou o titular directamente extragaláctico de Déviance: la liste complète des homosexuels du Cameroun.

O grave do asunto é que isto non ten nada que ver co eterno debate sobre a lexitimidade do outing que ocupa aos movementos gais nos países do primeiro mundo. En primeiro lugar, evidentemente, porque os motivos deste outing camerunés son moi diferentes. En segundo, but not least at all, porque no Camerún a homosexualidade é un delito penado con períodos de cadea que van dos 6 meses aos 5 anos.

Seguindo coas coincidencias, esa tarde collín a Siegessäule de febreiro. E enteireime da historia de Junior. Este rapaz de 15 anos naceu no Camerún e veuse para Alemaña cando tiña 9 anos porque súa nai casou cun turista alemán. Agora a nai e o padrasto foron para o cárcere acusados de tráfico de drogas e as autoridades alemás decidiron que Junior e mais a súa irmá teñen que volver para o Camerún. Iso si, a noticia chegoulles xusto cando Junior estaba comezando a ir ás reunións do grupo de apoio para a saída do armario en Mann-O-Meter.

Polo visto, os seus parentes de Camerún xa están máis ou menos ao corrente do asunto. A súa reacción vén sendo así como "Homoqué? Que se deixe de caralladas e que pase pá casa".

Visto o visto, parece que vai chegar no mellor momento: a hora da comida.

uns cantos pés baixo terra

E coma sempre nas vésperas da Berlinale, xa chegou Going Underground, un festival de curtametraxes. O que ten de particular é que as proxeccións non son en cines, teatros nin nada polo estilo. As curtas vense no metro, nas teles dos vagóns, que normalmente cuspen noticias como que Angelina Jolie e Brad Pitt están de visita sorpresa na cidade e foron de compras ás galerías Lafayette.

Así que estes días, as olladas dos viaxeiros, que normalmente baten unhas contra outras mentres buscan un lugar máis ou menos neutro en que se colocar, diríxense unanimamemente aos ecráns. E, milagre, vense sorrisos no metro.

Curtas decentes, polo de agora: Notice (de Roelof van der Bergh), 100 Sekunden Tokio (de Jan Veerbeek), In-Out (de Ian Etra).

E especialmente dedicada aos problemas coa electricidade estática de Facéndome o sueco: Cici (de Jan Bohuslav). Coidado cos gatos, que os carga o demo.

elementos

Estamos nas vésperas da Berlinale. Parece que a estrela deste ano quere ser a adaptación cinematográfica d'As partículas elementais, de Houellebecq. Nunha das moitas coincidencias que circundan a miña vida a cotío, estes días ando lendo o libro na tradución portuguesa que me regalou m)alicia meses despois de que me roubasen o exemplar que acababa de mercar, eu mesmo, na FNAC do Porto.

Co que non contaba m)alicia, nin eu até que me puxen coa lectura, foi con que o libro tivese certas deficiencias de impresión. En concreto as páxinas 65, 68, 69, 72, 73, 76, 77, 80, 81, 84, 85, 88, 89, 92, 93 e 96 están completamente en branco, coa consecuente falta de texto. E a cabalo regalado non lle mires o dentado, xa sei, pero ao final vaime ser mellor ir ver o filme.

E esperar que non se vaia a luz na proxección.