24.11.06

cónsules de roma, 3

Ahá, así que gallego, no...?
Pues mira, yo trabajo en la Embajada y recibo consultas de estudiantes alemanes sobre la posibilidad de estudiar en España, así que lo del gallego no me interesa, lo que me interesa es que me expliques cuál es la situación del español en las universidades gallegas. Porque con esto de la galleguización ya me dirás qué les digo a los estudiantes que piensan en ir a España, ¿que no se habla español?


Concentrarse na respiración diafragmática. Inspirar, espirar, inspirar, espirar... E dientes, dientes, que es lo que les jode.

como lousa un dance-floor

Pódoo dicir sen temor a me enganar: nunca na vida traballei tanto. E a verdade é que a combinación de mileurismo, voluntarismo e horarios presocialistas é unha cousa que queima a grande velocidade.

En definitiva, supoño que a miña discoteca me necesita. Pero espero que polo de agora non acabe comigo...

13.11.06

andamos curtos

Onte acabou o Interfilm 2006, o festival de curtametraxes. Dado o ritmo de traballo que levo, ao final só fun a unha sesión dedicada ao Brasil, basicamente porque coñezo o fotógrafo dunha das curtas. A mellor pareceume Palíndromo, un exercicio moi logrado de narración inversa, pero realmente coa que quedo eu é con Tyger:


Por certo, que os bascos xogaron bastante forte, con dúas mencións especiais na competición internacional. História Trágica com Final Feliz, unha coprodución luso-franco-canadense de Regina Pessoa, levou o premio á mellor animación. Producións catalás tamén había varias.

Dos galegos, até onde eu sei, nin rastro.

9.11.06

moito avanza este mundo, ché


Pronto Condoms, the best way to get it on!

7.11.06

controlando

Un pouco de animación para superar esta mañá, por favor.

THE GOSSIP: Standing in the way of control



E o batería..., que o rifen!

6.11.06

independencia e techno dance

Venres pasado. Unha manda de portugueses e aspirantes organizan un magosto nun típico restaurante de emigrantes. Polo sotaque os donos do local son do Alto Minho, pero nun reflexo indescritibelmente familiar para min, o nome do seu restaurante fai referencia ao Algarve, case coma os galegos que montan restaurantes andaluzados, ou incluso outros portugueses que montan negocios españolados.

No medio dos coñecidos, aparece un descoñecido, chamareille Ludwig, que me é presentado. Acabado de chegar de Lisboa e con intencións de ficar un tempiño, comeza por me preguntar se escribo o galego "à espanhola ou à portuguesa". Claro, semellante coñecemento e semellante implicación só me fan interesarme máis. Continúa explicándolles aos demais que en Lisboa coñeceu moitos galegos independentistas, que levan casacos coa bandeira e unha estrela vermella, que queren montar un república galega e socialista, que en Galiza son moitísimos... En principio a cousa queda por aí.

Por outro lado hai un madrileño enrolado cunha alemá que fala portugués. O madrileño tamén lle dá bastante ben ao luso e unhas horas despois mantemos unha animada conversa en que me fala dos galegos independentistas que coñeceu cando viviu en Lisboa, das conversas de horas que mantivo con eles, dos consensos e desacordos a que chegaron...

A esas alturas xa estou francamente intrigado. E de repente, o madrileño solta un pequeno dato e teño unha revelación: "non falarías con Fulano?", dígolle. A súa cara ilumínase e si, efectivamente, os dous falamos da mesma persoa. Entón vírome para Ludwig, que a esa hora atende outras conversas, e pregúntolle "olha, tu não conhecerias em Lisboa o Fulano?". Outra cara iluminada. Polo visto, Ludwig ten pensado ir a Santiago para visitalo en breve.

Ao final non era que houbese centos de independentistas refuxiados en Lisboa. É que os que van non teñen paraxe. Non? ;-)

Por certo, que non sabía que tiñamos tanto en común.

Richtung Süd

Hai dúas fins de semana, collín outra vez un tren de alta velocidade (desta vez, xa na nova estación central) e dirixinme ao sur. Horas despois, minutos antes de pasar por Frankfurt, durante un segundos o restaurante "Ría de Vigo" volveu aparecer na beira da vía, nalgún lugar do estado de Hessen que non sabía situar. Levo anos vendo ese restaurante ao pasar sen saber situalo no mapa. Pero agora estou case seguro. Ten que ser este.

Lura


Hai dúas semanas, mesmo no aniversario de Merry John, fun a un concerto xenial. Xa a coñecía alguén e non me dixera nada? Cesária..., si, tamén andaba por alí, pero máis subida á parra ca nunca. Haberá quen diga que a idade e a condición llo permiten, pero...

Na ri na, por Lura.


Houbo momentos do concerto que me trouxeron moitas lembranzas de Burela...

21.10.06

sandar


SANAR

Las lágrimas van al cielo
y vuelven a tus ojos desde el mar.
El tiempo se va, se va y no vuelve
y tu corazón va a sanar.

La tierra parece estar quieta
y el sol parece girar,
y aunque parezca mentira
tu corazón va a sanar.

Y va a volver a quebrarse
mientras le toque pulsar.
(...)
JORGE DREXLER, 12 segundos de oscuridad.


Onte fun a un concerto de Jorge Drexler, máis ca nada por compromiso e amizade cos organizadores. Era o primeiro concerto do uruguaio en Alemaña e, aínda que fose na cidade de orixe de seu pai, había medo de non encher o local.

Drexler sorprendeume positivamente, porque non son eu moi fan do seu estilo. De todos os xeitos, foime bastante complicado concentrarme. A imaxe dun home cunha guitarra levábanme a mente a outras cousas.

Hai algo menos dun ano, eu estaba en Londres e recibín unha chamada que me obrigaba a viaxar inmediatamente a Galiza. Na desesperación do momento, o abrazo de The Sobrado foi unha salvación.

Luns pasado, en Liverpool, el viviu o mesmo e non houbo quen o abrazase até aterrar en Vigo.

16.10.06

cubículo

Deus, a canción está ben, pero o vídeo arrasa.

15.10.06

os nomes escandinavos séntanvos tan ben...

Pel douradiña, ollos algo rasgados, antepasados xaponeses, portugueses, españois e quen sabe o que máis. Ten un deses nomes acabados en -son e é, claro, paulista. Ten a miña mesma idade pero podería pasar polo meu fillo. Nos últimos tempos viviu un mes en Lisboa, tres anos en Madrid, seis meses en Barcelona, tres anos en Düsseldorf e un mes en Berlín. Estaba na festa de onte. É o meu próximo desideratum.

Tofu Pastete nach Galicischer Art

Onte estaba convidado a unha festa de despedida dun rapaz que deixa estas chairas prusianas polos doces aires que soben do lago de Garda cara aos Alpes. Como é vegano, pedira que levásemos algo de comida sen carne, peixe, leite nin ovos. A poder ser, tamén sen alcol. Picado no meu orgullo, decidín non levar unha ensalada ou un tabule para non pasar polo típico carnívoro que non sabe cociñar se non hai colesterol polo medio. Foi así que surxiu a idea dunha empanada de tofu.

Pero en realidade o importante non é que a empanada fose de tofu ou de parrochas. O verdadeiramente importante, o que converteu o serán de onte nun momento histórico, foi que esa foi a primeira empanada que fixen na miña vida. E aínda que a infraestrutura da miña casa é máis ben precaria, cun forno eléctrico de xoguete e un molde desmontábel de biscoito fixen unha empanada vegana que había que vela. Acaba de comezar unha nova era na miña vida.

Aí a teñen, antes e despois de entrar no forno (in memoriam do inesquecíbel post da robaliza do finado de Todonada, D.U.P.):

P.S.: ao final non fun á festa vegana. Xurdiu outra opción bébedo-colesterólica que non puiden rexeitar.

torres no aire


Lévalo facendo toda a vida diante do espello do armario pero coa porta do cuarto ben pechada? Agora pódelo facer diante dunha masa enfervorizada de fans ansiosos por unha pinga da túa suor.

Participa nos Campionatos Mundiais de Guitarra de Aire.

E non é que teña nada que ver cos campionatos, pero xa que estamos:

goldener oktober

Hai unha semana, Berlín acolleume no seu mellor. Días frescos pero claros, sol e xente sentada fóra. Está comezando o que os polacos chaman o outono dourado: últimas raxeiras ao sol antes do inverno polar e árbores entre o amarelo e o vermello.


A chegada a Berlín, ademais, sempre ten sorpresas relacionadas coas novidades urbanísticas que se produciron na miña ausencia, unha constante nunha cidade que leva completamente en obras desque caeu o Muro. Por exemplo, dentro duns días vai reabrir o Bode-Museum, un edificio que eu aínda non coñezo simplemente porque está en restauración desde que cheguei aquí. As ribeiras do río na zona da estación central xa están deixando de ser un páramo postnuclear en pleno centro para tomar forma de paseo fluvial. En definitiva, todas aquelas cousas que facían de Berlín un lugar francamente estraño vanse atenuando aos poucos. Pero o final aínda está lonxe. Xa o dicían o outro día na tele do metro: os berlineses téñense que facer á idea; aínda quedan outros 15 anos de obras masivas para que isto teña algo de xeito. Mentres tanto, afáganse á lama, o ruído e as pasarelas de madeira.

Iso si, cando acaben vailles quedar isto niquelado.

heimat

Ao final, nunha semana que pasei alí a Galiza non lle deu moito tempo de ser moi distinta. Pero as mudanzas estaban aí, materializándose aos poucos. Aínda así, a sorpresa maior foi atopar a meus pais incomodados entre si. Será pola falta de costume, será pola miña consabida covardía, pero a situación obrigoume a fuxir da casa e ao final acabei pasando boa parte da semana entre Santiago e o San Froilán.

Non, non me dou acostumado á sensación de que me necesitan.

1.10.06

tristeza post-coitum

Hai catro días, ao aterrar no aeroporto Sá Carneiro do Porto souben que ese día chuvioso ía marcar un antes e un despois en moitas cuestións. Non me enganaba. Levo dous meses a cabalo entre Londres e o Brasil, vivindo nunha burbulla. Pero agora... Fuegho retorna definitivamente a Galiza despois de cinco anos en París. M)alicia parece encarreirar a súa vida laboral e faise grande. Cesare lisca do país e comeza por establecerse en Escocia. A seguinte xeración da miña familia avanza ficha: un neno que vin nacer, a quen lle mudei os cueiros e lle dei o biberón, vaise mañá para Santiago a comezar a súa vida universitaria e repite así unha historia da que eu mesmo fun protagonista doce anos atrás.

É por iso que nin Galiza, nin Santiago nin eu volveremos ser os mesmos. Dentro dunha semana comeza o que pode ser o meu último ano en Berlín. E veremos o que acontece.

últimos días

Desde Rio, Búzios recibiunos soleado e case sen arxentinos. Ouro Preto despregou o seu clima de montaña e mostrounos baixo o orballo o seu pasado de febre do ouro, pero deixounos claro que agora do que realmente vive é do turismo e dos precarios concesionarios de automoción, dos talleres de motos, das tendas de pezas para o motor que tanto alí como en Mariana florecen pola beira da estrada.

Despois, noites de ônibus, outra vez Rio, cansazo, Recife, avións, Natal, noites transatlánticas e finalmente Lisboa. "Senhores passajairos" soou tan mal que non puiden reprimir un aceno de anoxo.

deputaaado estaduaaaaal...

Foi chegar ao Brasil e verse envoltos pola campaña electoral e pola sorpresa das súas particularidades. Por unha banda, as persoas-bandeira que hai cada poucos metros nas estradas e rúas do país, todo o día de pé ou sentados en cadeiras de plástico, sós ou en grupo, termando da bandeirola do candidato que lles pagou máis por estar así. Pola outra, a enorme cantidade de diñeiro que se inviste en música: cada candidato ten unha sintonía persoal, normalmente cancionciñas animadas en que se repite moito o seu nome e o seu número para a elección (cada candidato ten un número que o identifica no momento de efectuar o voto; por exemplo Lula é o 13). Despois de pagos os músicos aínda hai que pagar para que centos de coches circulen o día enteiro con esas músicas saíndo de equipos de megafonía tan grandes que ameazan con esmagar os vehículos, ou polo menos con esfondar os amortecedores.

24.9.06

riogayguide

O que non sei é como non me decatei antes...

A casualidade fixo que o meu aloxamento en Rio de Janeiro fose durante estes días un albergue no medio e medio da zona gay de Ipanema, na esquina de Barão da Torre con Farpe de Amoedo. Por iso non quixen evitar coñecer o que se cocía por estes locais.

Despois dun par de horiñas en Le Boy, o mulato máis espectacular do local, descamisado e con viseira, abandonou o grupiño que se fora formando ao seu arredor no mazadeiro e púxose ao meu lado. Aos poucos minutos xa estabamos; eu non o podía crer. O rapaz mantiña os ollos pechados, como finxindo estar algo aturdido, pero non o atribuín a nada en especial. Cando a cousa foi pasando a máis notei certa resistencia. Insistín e volveuse resistir. De repente decateime do que estaba pasando: aquel rapaz non estaba alí por deporte...

Confirmoumo cando abrín os ollos e me separei: chascou a lingua, deu un paso a un lado e liscou, perdéndose entre a xente.

O seguinte era enxeñeiro e de São Paulo. Moito máis cariñoso. E gratis.

23.9.06

exóticos

Non fan falta moitas luces para entender que dentro do Brasil hai varios países, cada un máis interesante ca o anterior. Fronte ao exotismo sen matices de Bahia, africana, suorosa, con cheiro permanente a aceite de dendê, Rio de Janeiro preséntase cun exotismo máis domesticado. Isto é unha cidade occidental posta no medio do trópico, e iso nótase en que os propios cariocas, cunha perspectiva occidental, se consideran a si mesmos exóticos sen acabar por completo de selo.

En Rio volvéronse pór de moda os antigos bailes. Onte, no barrio de Lapa, despois de cearmos un cabrito impresionante no "Nova Capela" (moi recomendábel), fomos ao Club dos Democráticos. Unha curiosa mestura de adolescentes con aspecto indie (moitos), maduros do barrio, estudantes de bailes de salón, trintaneiros/trintaneiras bohemios ou non en busca de cacho e turistas curiosos ocupan unha sala de finais do XIX con chan de madeira e ventiladores de teito. Bailan todos ao son dunha orquestra de samba e sentan de cando en vez nas mesas que rodean a pista para observar aos demais. É difícil de entender, pero é así.

22.9.06

Rio de Janeiro


Hai cinco días, chegar ao aeroporto de Rio de Janeiro foi unha emoción intensa que logrei conter até que desde o ônibus cheguei a ver a bahía de Guanabara e o Pão de Açúcar ao fondo. Eran moitas historias familiares e moitas cousas xuntas. Tiven que chorar.

14.9.06

acarajé e abacaxi


Levamos uns días en Salvador e Fuegho conta:

Vivimos xusto enriba da -créano ou non- "Tortillería-Bar Galicia". A praia do Porto de Barra, coa vista das luces da illa de Itaparica ao lonxe, a dunha ducia de pasos (descalzos, que se non os Meninos da Rua róubannos as hawaianas, disque).
Traballamos o xusto. Mercamos o xusto tamén, mais facémonos timar a cada ollada. Dannos muita lástima occidental e soltámoslles os reais.
Danzamos no Pelourinho forró, samba, axé, pagode, nomes que veñen de tan lonxe coma as horas do reloxe, que diria o outro.
A cabocla era a que máis triunfaba. O resto tentabamos combinar os movementos corporais (torpes, fóra de contexto) coa discreción por respeito aos nosos convidados e ao decoro con que pretenden andar polo mundo os que xa non é a primeira vez que saen da casa. Somos, como todas as cartas de amor, ridículos. Mais posibelmente sinceros. E hai, sen dúbida, que querernos.
Esta noite imos de cea, lucir lazadiñas coridas do BONFIM e tentar achegarnos desta xente que, a todas luces, nos supera.

11.9.06

incidencias

Aquí domingo polo serán nun cíber-supermercado da rodoviária (estación de autobuses) de Maceió.

Hai unhas horas vin por aquí unha rapariga que levaba no bolso unha chapa d'A Reixa. Si, o pub de Santiago. Pareina e pregunteille: é italiana, estivo de erasmus en Compostela hai cinco anos e agora leva un mes dando voltas polo Brasil. Recomendounos un aloxamento na casa duns fulanos en Santa Teresa, Rio de Janeiro. E rememorou os seus tempos de borracheira en SCQ.

Xa tenho un pouco de diarrea, se cadra polo xelo da caipirinha. Pero non hai falho, como xa estaba previsto tamén tenho antidiarreicas. Dentro dunha hora collemos un ônibus nocturno que nos vai deixar manhá pola manhá en Salvador de Bahia. Queimando roda.

7.9.06

promesas cumpridas

Faltaron millóns de posts por facer en Londres. A secuencia dos acontecementos foi máis ou menos así:
1.-Luns ás 5 e pico da manhá collemos un metro en Baron´s Court. Ás 07:33h da manhá chegabamos sen folgos ao mostrador de Ryanair de Stansted para descubrir que acababan de pechar a facturación uns minutos atrás.
2.-Fartos do dispendio, e tendo en conta que tiraramos as chaves da casa de Miss White polo oco do correo, decidimos non volver a Londres para non ter que pagar o tren de volta e un aloxamento.
3.-En consecuencia, pasamos 24 horas e media no aeroporto de Stansted até coller avión do día seguinte á mesma hora. Como hai voos desde as seis da manhá e non hai transporte público a esa hora, centos de persoas dormen no aeroporto todas as noites. Nós, que non estabamos precavidos, quedamos sen sitio nos bancos e durmimos no chan.
4.-Chegamos a Santiago de Compostela, vexo a m)alicia e a Cesare cinco minutinhos e despídome deles. A m)alicia vou tardar unhas semanas en vela, seguramente en Santiago. Con Cesare xa quedo en vérmonos directamente en Escocia.
5.-Estou na casa de meus pais día e medio xestionando as próximas semanas, repartindo souvenirs de Londres e asistindo ás xornadas gastronónicas da castanheta que ten preparadas minha nai.
6.-Xoves ás 5 da manhá saio da Corunha conducindo en dirección sur. Acompánhanme meus pais.
7.-Ás 6:20 recollo a Fuegho en Redondela. Despedímonos de súa nai e seguimos en dirección sur.
8.-Ás 7:00, á altura de Braga, Fuegho decátase de que non ten o pasaporte. Chama á casa para que llo traian a toda velocidade ao aeroporto Sá Carneiro.
9.-Chegamos ao Sá Carneiro e falamos cos de facturación para que tenhan piedade de nós. Compórtanse con amabilidade extrema.
10.-Cinco minutos antes de embarcar e tras unha espera de angustia máxima, chega o pasaporte de Fuegho. Ás 9:10 hora portuguesa embarcamos para Lisboa.
11.-Chegamos a Lisboa e collemos outro avión.
12.-Lémbranse dun post que fixera o ano pasado falando dun país tropical? Pois ben, cumprindo as minhas promesas, unhas poucas horas despois de saír de Lisboa ténhenme escribíndolles desde o aeroporto de Recife, Brasil.
Aquí comezan As Crónicas Nordestinas.

30.8.06

Shakespeare, gaiteiro!

Decidimos ir ver unha peza de Shakespeare no Globe, o teatro construído á beira do río segundo os canons da época isabelina. Dado que pagaramos a entrada barata para estar de pé no círculo central e estar máis perto dos actores, tivemos que abrigarnos ben porque esa zona está máis ou menos descuberta e en Londres sempre pode chover, a calquera hora e en calquera momento. Foi realmente xenial ver unha peza así nun teatro que imita as condicións para as que foi pensada: os actores mesturábanse co público continuamente, dirixíanse a el, interpelábano, demandábanlle respostas. E nós, que estamos máis ben acostumados a teatros italianos e a actuar como simples observadores, a pasar desapercibidos ocultos na escuridade das butacas, reaccionabamos con timidez, con medo a berrar cando non tocaba, con medo a non saber seguir as normas. O traballo dos actores nunha traxedia con elementos de comedia negra foi maioritariamente impecábel, e a montaxe deixoume sobrepasado cando chegou o sorprendente uso das máscaras (orientais?) e a introdución do anacronismo como elemento cómico (aínda que non sei se iso xa está recollido no texto). Iso si, non vaia quen sexa facilmente impresionábel: o sangue corre a regos.

Houbo un momento, xusto no final, en que tanto Fuegho coma min nos rimos coma parvos e non puidemos compartir a graza con ninguén máis do público. A peza está ambientada na Roma clásica, e cando ao final chegou o momento de saíren os actores a saudar, tamén saíron ao escenario os músicos, vestidos de época e tocando instrumentos que pretendían dar un aire de cousa antiga, remota, exótica, propia do tempo da peza. Adiviñen que instrumento se está tocando no Globe este verán/outono ao final de cada representación de Titus Andronicus:

Unha gaita galega. Con ronqueta.

28.8.06

club

Despois de pasar dúas semanas rodeados polo ambiente familiar e cálido das putas e dos traficantes de King's Cross, fixemos a mudanza. Había sitio na casa de Miss White, que agora mesmo pasa as súas vacacións en Galiza, e un seu compañeiro de piso estábanos esperando para explicarnos os trucos do apartamento, así que recollemos todo, despedímonos do centro ruidoso da cidade e collemos o metro en dirección sudoeste.

Máis alá de Chelsea, un pouquiño despois de Kensington, os silenciosos e burgueses Baron's Court e Queen's Tennis Club recíbennos coa súa aura de teren sido a localización dun filme londiniense de Woody Allen. As fileiras de casas baixas idénticas danlle á rúa un aire de vila. Os seguratas controlan nos portalóns de reixa a entrada aos terreos do club de tenis. A trintaneira con cola de cabalo e polo e shorts brancos senta a un tomar un crème e un croissant na terraza do C'est ici, o café francés do barrio. Hai un código numérico para entrar nos xardíns privados con cancha de tenis propia. As paredes de tixolo vermello e os bastidores de madeira pintada substitúen o formigón e o aluminio.

Profunda, idiosincraticamente británico, este bairro é algo así como estar nun libro de Alan Hollinghurst. De feito, posibelmente sexa o máis próximo que vou estar de vivir nun escenario coma o de The Line of Beauty. Outro mundo.

accomodation

Fuegho e mais eu pasamos as dúas primeiras semanas deste mes nun albergue de xuventude moi perto de King's Cross. Compartirmos cuartos mixtos de 10 liteiras permitiunos entrar en contacto cunha fauna francamente variada ao longo deses 15 días, desde a familia indostaní que viña coñecer a capital da ex-metrópole e non dubidaba en meter o avó de setenta anos no medio de todos aqueles adolescentes rastafaris (así non me estraña que o vello collese aquelas lascardas de bourbon nada máis erguerse, ante a ollada atónita de todos os que almorzabamos o leite e cereais que ofrecía o albergue) ata o par de mochileiros quebequeses de 18 anos que medían 2 metros e medio e queixábanse nun francés incomprensíbel de que aquelas liteiras eran para ananos (vese que a selección natural naquelas terras do norte funciona a tope: todas as xeracións precedentes de leñadores estaban presentes naqueles bíceps, naqueles pectorais e naqueles dorsais).

Un día acordei ás catro ou cinco da mañá e no medio do cuarto, a un metro e medio de min e entre todas as camas cheas de xente durmida, desde a miña liteira superior vin a cabeza dun fulano de pé na escuridade. Pareceume un pouco estraño pero non puiden evitar pechar os ollos, cheos de areas de sono. Cando os dei aberto outra vez, xa non puiden ver o tipo. Aos poucos segundos a súa cabeza volveu aparecer, e de alí a outro pouco, caeu de novo fóra do meu campo visual. Achegueime á beira da liteira para ver o que pasaba alí embaixo e de súpeto comprendín: o rapaz estaba axeonllado nunha alfombriña e tiña a cabeza pousada no chan, rezando cara á Meca.

Houbo durante varios días nese cuarto tamén un pai cun fillo. O pai tiña máis de cincuenta anos e xa lle daba a pinta que era un fulano particular, algo neurasténico. O rapaz debía ter uns once anos e mostraba o laconismo e a pasividade de quen ten que aturar as excentricidades dun pai así. Os puños da súa camisa branca(!) aparecían cada mañá máis cheos de merda pero el naturalmente non se inmutaba e seguía almorzando en silencio o leite e os cereais coa ollada posta no infinito mentres seu pai localizaba a súa vítima desa mañá e comezaba unha perorata que só acababa cando o interlocutor fuxía con algunha escusa.

Chamárannos a atención desde o primeiro día pola fala. Desde o primeiro momento en que os ouvimos falar comezaron as especulacións: soaba absolutamente a francés pero non se entendía nada de nada. Son bretóns -concluín inmediatamente-, non hai dúbida. E a verdade é que aquela hipótese cadraba ben co friquismo que demostraba o pai. Así que botamos uns días contentísimos observando aquel caso único de transmisión xeracional do bretón até que un día me tocou almorzar xusto enfronte do rapaz. Eu levaba posta a miña camiseta de Aeroflot escrita en alfabeto cirílico, e despois de lle botar unhas olladas furtivas, o rapaz saíu da súa ausencia e preguntoume:
-Where did you buy your t-shirt? It's Russian.
-Yes, it's Russian, but I bought it in Berlin.
Con aquela resposta quedara satisfeito e parecía disposto a voltar ao seu riquísimo mundo interior. Pero eu non quería desaproveitar a oportunidade.
-Do you come from Brittany?
-Sorry?
-Do you come from Brittany?
-No, I come from France.
A todo isto, o pai, que estaba sentado ao seu carón e levaba media hora dándolle a vara a algún italiano despistado, xa puxera a parabólica e estábame respondendo ao mesmo tempo ca o fillo:
-Yes, I come from Brittany.
-Oh, I was quite sure because as I had heard you speaking something that I couldn't understand but sounded like French, I thought you should be speaking Breton -expliqueille índome de sobrado.
-Oh, no, we speak Greek!
A miña cara de flipado debeu ser como para sacarlle foto. Eran franceses (seguramente bretóns, pero iso xa non quedou claro). O pai, tal como lle explicaba a todas as súas vítimas, aprendera unha chea de idiomas porque sabía ben que ao viaxar, se tentabas falarlle á xente no seu idioma tratábante mellor; polo visto incluso falaba o francés con acento valón cando ía a Bélxica... Cando o neno comezou a ir á gardería, o pai decidiuse a falarlle en grego en previsión dunha viaxe que ían facer a Chipre, para que o rapaz puidese dicir ola, adeus e catro cousas básicas. Pouco tempo despois, o neno falaba grego en soños e controlaba mellor o alfabeto heleno ca o latino. Agora a súa lingua era sempre o grego para practicar continuamente e non perder habilidades.
Cando conseguín escapulirme de todo aquilo o pai deume o seu cartón de visita, con páxina web incluída. Aquí os teñen: Thierry et Alouchka Dolidon.

Londres no verán

Como estou comprobando neste mes de agosto, Londres no verán é lixo no chan, lixo no metro, lixo no bus, lixo no tren, lixo e lixo e lixo.

Londres no inverno

Como puiden comprobar na miña última visita, Londres no inverno é meter os dedos no nariz e sacar cacolas completamente negras, mostra da polución ambiental.

16.8.06

Torquemada, 'osos, tumba, remexer

Dado que Fuegho, que me acompanha neste veran londiniense, atravesara o tunel para pasar a fin de semana en Paris pinando co seu churri, domingo pola manha collin un tren en Waterloo para facer unha excursioncinha fora da cidade. Unha hora e media despois baixei en Canterbury e fun case dereitinho para a catedral. Ao chegar habia misa cantada dentro do coro gotico, asi que sentei para escoitar o concerto e quedei pensando no efecto que teria o antigo coro petreo do Mestre Mateo na nosa nave romanica.

Nestas chegou unha familia xaponesa. Pola porta oxival do coro podiase albiscar a figura do mestre de canto dirixindo a masa coral, e asi que a nai de familia o viu puxose a rir, sinalalo e imitar os seus movementos de director. Cinco segundos despois, no medio da misa e en plena magnificencia gotica da nave central de Canterbury, cinco xaponeses e xaponesinhos sacabn fotos, rian abertamente e movian os brazos coma tolos ante a atonita ollada do resto de turistas occidentais.

andar á contra

A mesma noite do concerto dos Pet Shop Boys, saindo por Churruca, acabei coincidindo en todos -reparen ben no que digo: todos- os locais en que entramos cun rapaz que levaba a mesma camiseta ca min. Estame ben, pensei, por andar usando en Galiza a minha roupa de Inditex.

Sabado noite, en Londres, vou a un local de rapaces e vexo un mozo coa mesma camiseta de Zara. Afortunadamente, ese dia non a levo posta. Pero o tipo cachame mirandolle o peito e comeza a roldar. Como non me parece cousa de xeito, decido facer o avion durante un bo cacho. Unha horinha despois, cando se cansa, pasa ao meu caron e dime:
-Bye.
-Bye -respondolle.
-Tchau?!? Mas como tchau?! Es portugues? -xuro por Deus que eu non dixen chao nin nada que se lle pareza. E en calquera caso, que carallo ten chao de portugues?
-Não.
-Como?
-Não sou portugues, não!
-Ai não es portugues, claro. Eu tambem não... -conversacion mas gallega no la ha parido madre en lo que va de historia.
-Não, a serio, não sou.
-Olha, pois falas muito bem.
-Obrigado.
E vaise.

Domingo á noite, en Londres. Vou a un club de mozotes endrogados sinteticos e, nun exercicio de idiotez sen limites, levo unha camiseta de H&M. Ao pouco de entrar vexo un rapaz coa mesma camiseta ca min. Decido non me achegar.

12.8.06

totally devoted to you

E agora, despois dos meus primeiros 7 dias en Londres, tenho por fin vagar para sentarme con calma diante dun teclado britanico, sen acentos nin ningunha alegria ortografica alen dos standards anglosaxons.

Nestes dias xa tiven tempo de facer moitas cousas no centro do imperio. Pero a mais importante e sen dubida a mais facil foi namorarme de Ben. O meu profe de ingles.

23-07-2006/06-08-2006

Esas duas semanas en Galiza foron dunha actividade tan frenetica que non deron para conectarse a rede mais ca en ocasions contadas e breves, as xustas para borrar o spam das contas de correo.

Pero entre os grandes momentos podemos contar:

-andar polas festas do patron e terlle que explicar a minha hospede armenia o que significaban aqueles berros que proferia a xente que andaba arredor da Porta Santa o dia 25 a mediodia. Un par de amigos meus estaban por ali casualmente e cando me viron achegarme a orella da rapaza para reproducirlle "Galiza ceibe" non podian conter as gargalladas.

-subir a Ribadeo para unha divertida cuchipanda e resdescubrir a esquecida paisaxe do norte. Debia haber uns tres anos que estando en Galiza non visitaba ningun lugar a leste da AP9, tirando talvez a cidade de Lugo. A vista de Castropol desde o xardin do parador de turismo de Ribadeo deixoume cativado. Hai que volver con calma.

-Chamanse Mundomix e son varias rapazas duns 15 anos que viven en Bruxelas. Hai unha medio galega medio andaluza, unha flamenca e tres marroquis. A flamenca toca a gaita e as outras tres bailan o solto e acompanhan as pandeiretas con letras en galego e arabe. Duas das marroquis falan tamen aleman porque sua nai criouse en Colonia. Para o ano prometen volver falando o galego mellor ca calquera dos presentes e desde logo xa son capaces de sacarme puntos de muinheira que non dou collido ata a terceira vez.

-nun mesmo dia conduzo desde Ribadeo a SCQ e desde ali levo as minhas hospedes armemia e alema a conhecer Noia, Baronha, Corrubedo, as praias do Carreiron, Cambados, Combarro e Pontevedra, con volta para durmir, rendido, en SCQ. Ainda que durante o caminho procuro evitar a maior parte da costa indo por vias rapidas para ocultarlles o desastre, ao sair da Illa despistome e acabo indo ata Cambados pola estrada. A vergonha inundame: temos un pais tan chungo que me ponho encarnado ao lembrar os meus comentarios de superioridade hai uns meses ante o caos de ladrillos e o cemento de Macedonia. Tetovo-O Salnes, a mesma loita.

-o concerto dos Pet Shop Boys en Vigo resulta un bluf. Francamente aborrecido, serveme para descubrir que pagar por un concerto en Castrelos e ridiculo.

-Cesare encontrase cun vello conhecido en Churruca. O tipo vive actualmente en Londres e 'e o suficientemente estupido para dicirlle, entre outras lindezas, que deberia escoitar menos Ana Kiro. Inmediatamente Cesare interpreta que o estan prexulgando simplemente polo feito de falar galego. Eu estou seguro de que foi asi. Incluso acompanharia ao pobre Cesare a comisaria para ponher unha denuncia por discriminacion linguistica. Mesmo lle axudaria a darlle unha malleira ao fulano. Ata ai todo ben. Pero que me maten se entendo por que tenho eu a culpa de que os ex amigos de Cesare sexan idiotas. Con amor,

-con poucas horas de diferenza, o seu mozo e mais eu mandamoslle cadanseu SMS a m)alicia. O contido 'e o mesmo nos dous casos: puta. Como se sentira un estando tan disputado polos homes?

24.7.06

continuación

E agora, dentro duns minutos: ir a Santiago, concerto de The Homens...

pasou o día

Petrus encargárase de comprar as entradas para a festa oficial do orgullo, a partir das 22:00 no Arena. Á beira do río, unha enorme nave que servira a comezos do século XX como garaxe dos buses urbanos da cidade: esa noite, música en vivo e videoproxeccións. Ao seu lado, outros pequenos edificios industriais reconvertidos en salas de concertos et alii: esa noite, techno duro e cuarto escuro. Entre a nave e o río, o chan cheo de area recreando unha praia con posto de bebidas: esa noite, música de festa surfeira californiana anos 60. Atracado na ribeira, un barco con música e performances distintas en cada cuberta. Flotando no propio río, unha plataforma de madeira con hamacas e grandes pufs: esa noite coma todas, dedicada a lounge ao aire libre no medio do río Spree.

No extremo da plataforma, e tamén flotando do medio do río, unha piscina descuberta disposta para recibir o público máis acalorado da noite.

Nunha noite quente coma as do trópico, bañámonos na piscina case ao chegar, sobre as doce media da noite, cunha panorámica fantástica do río, a ponte de Oberbaumbrücke e a torre da televisión. Polo medio achéganse un rapaz e unha rapaza nadando e comentando cousas como "es increíble, estamos en Berlín nadando en una piscina en medio del río en plena noche!!". O acento del sitúao en Madrid; o dela non me permite adiviñarlle a comarca, así que lle pregunto: "ti es galega, non?". É de Noia, veu a Berlín para un campo de traballo urbano e tanto el coma o seu recente amigo madrileño están emocionados co plan desa noite.

Máis tarde, despois de secar ao aire, algo de bailoteo en todas as zonas abertas, algo de bebida e unha visitiña ao dark-room. Como seguindo unha especie de tradición, o meu encontro desa noite é oriental, pero desta vez non chinés, senón vietnamita, e chámase algo así como Liung. É extremada e desconcertantemente cariñoso, tendo en conta o contexto. Cando nos despedimos, tras unha preceptiva ducha, vólvome mergullar na piscina á espera de que Petrus acabe co que trae entre mans. Un holandés arquitecto, axente inmobiliario en Berlín desde hai dous meses róldame durante uns minutos e comeza a falarme facéndome afagos: pregúntame se nado habitualmente nun equipo. Como hai meses que non piso nin o ximnasio, ríome e el vai collendo confianza. Aos poucos minutos tenta refregar a súa erección contra a miña perna dereita, pero entre que non hai nin 15 minutos que saín do episodio anterior e que temo a reprimenda do socorrista se nos ve lixando a auga comezo a baixar un pouco o ton da situación e acabamos sendo simplemente amábeis, nunha conversa que mantemos mentres o sol comeza a saír sobre as árbores de Treptow e os patos comezan a rodear a piscina, nadando no río. Despedímonos xa fóra da auga, despois de secarmos xuntos sentados na plataforma que nos une á ribeira.

Ás seis da mañá lisco e collo o metro para a casa. E desde aí, todo é un fragor sen descanso: limpar e ordenar para un amigo que vai pcupar a miña casa berlinesa na miña ausencia, saír pitando para o aeroporto, voar a Madrid, deixar as cousas na consigna para tomar un café rápido con Rebelde, que está casualmente por alí, volver a Barajas, voar a Alvedro, chegar á casa.

Durmir.

CSD

Este ano, grazas á multicoastalidade, asistín a tres celebracións do Día do Orgullo Gai (ben, en realidade catro, se contamos as festas do barrio de San Pedro en Santiago de Compostela). A da Coruña, o propio día 28, pequena pero un auténtico éxito para ser a primeira convocatoria, foi deliciosamente antisistema. A de Santiago de Compostela, máis grande, cada día máis institucional (fóra a i-alma) e cun concerto que me reconciliou cos Astrud.

Como xa teño contado, en Berlín celébranse dous desfiles do Orgullo simultaneamente: o grande, institucional, con trailers cheos de culturistas e un discurso do alcalde ao pé da Siegessäule, e o pequeno, o anarca, cunha furgalla con amplificación e actuacións de drags e punkies no palco da Oranienstr. Este ano, a anarca tivo lugar o día normal, pero a grande tivo que ser atrasada porque o seu percorrido final coincidía coas pantallas xigantes que se instalaron no Tiergarten para as megacelebracións do mundial de fútbol. Así que se celebrou este sábado.

Como habitualmente, os tambores de guerra do house que emitían os trailers xa comezou a chegar desde o Ku'damm ás miñas xanelas desde as once e media da mañá. Pero este ano tomámolo con calma e só nos unimos ao cortexo ás tres, despois dun fantástico brunch na casa de Petrus. No desfile? Abundaban os esteroides, os anabolizantes, a testosterona e as marcas comerciais. Klaus Wowereit, o noso alcalde marica, deu un discurso en que lle deu os parabéns a Zapatero por impor a igualdade legal nun país cunha sociedade tan católica e meteuse convenientemente cos polacos, os serbios e todas esas nacións orientais tan adorábeis.

O hábito de asistir cada ano a esta festa e a repulsión que me provoca a súa mercantilización nas grandes cidades fixo que non lle vise nada de especialmente emocionante. Son as árbores que non deixan ver a fraga. Agora párome a pensalo e enfurézome lembrando o titular dunha revista que vin nun quiosco do aeroporto o propio domingo: "Continúa a ter sentido o Christopher Street Day"?

Tanto ou máis ca nunca, viva o Día do Orgullo.

20.7.06

Hitze

Antonte volvín a Berlín coidando que me libraba finalmente das temperaturas sufocantes dos últimos días. Ía calor incluso na Coruña!!

Tiven que parar en Madrid e naturalmente a cousa non melloraba. Algúns termómetros marcaban os 40º e a certa altura decidín meterme no Retiro por ver se a cousa melloraba. Andando, andando, decateime de que entrara nunha zona de engate. Non daba creto ao que vía: suando coma cochos, a media tarde aínda había fulanos con humor para vagar e vagar polos carreiros do parque, intercambiar olladas, sentar nos bancos á espera e mudar as posicións estratéxicas de observación nun ballet de coreografía complicada en que non quixen entrar.

Finalmente, ao serán, o avión para Berlín. Por fin algo de fresco, pensei. Pero chegamos perto das once da noite e ao saír do aire acondicionado do avión chegoume á cara unha bafarada tropical en pleno aeroporto de Schönefeld. Onte, máximas de 36º. Hoxe, o día máis caloroso do ano segundo a tele, debemos chegar perto dos 40º. No traballo suamos e suamos: por unha parte non hai aire acondicionado, e pola outra, como a xente non está acostumada a lidar con estas temperaturas, abren as xanelas de par en par, sen se decatar de que fóra vai moita máis calor ca dentro. Un inferno.

De todos os xeitos, o sufrimento diúrno non ten nada que ver co nocturno. Onte decidín baixar a un lago e pasar alí o serán á espera de poder volver á casa. Pero non houbo nada que facer. Ao chegar, ás dez e media da noite, o termómetro interior marcaba 30ºC limpiños. O exterior 27ºC. Malia a exigua diferenza, abrín todo e senteime no balcón a ler e esperar que a cousa amainase.

Pasada a medianoite o asunto ía polos 28º, así que me duchei en auga fría e deiteime sobre a cama completamente espido.

Ás cinco da mañá acordei suando. O sol xa quentaba, alto no ceo, a temperatura subía e nos telexornais de 24 horas os agricultores de Brandemburgo queixábase de que, por falta de auga, o cereal secara sen madurar. Ducheime outra vez e decidín comezar o día.

descubrimentos

Un día desas tres semanas en Galiza recollín unha armenia no aeroporto. Chegaba para pasar o mes de xullo en Santiago e eu ofrecérame, dado que estaba no país, a ila buscar a Lavacolla e darlle unhas orientacións básicas na cidade.

Despois de chegar ao seu aloxamento e sufrir o encontro coa extrema profesionalidade da hostalería galega (no comment) saqueina á rúa para irmos cear. Decidín poñela a proba, e así llo dixen. Fomos probando.

Pementos de Padrón, todo ben.

Revolto de grelos e lagostinos, todo ben. Segundo ela, en Armenia tamén hai grelos. ?

Polbo á feira. Polo visto, ela come peixe sempre que non saiba moito a peixe. Como me comentou despois, como en Armenia non hai mar, a súa relación co peixe é escasa. De feito, tamén me confesou que nunca se bañara no mar (tranquilos, polo que sei xa se bañou na praia de Laxe). Despois de probar o polbo, aseguroume que estaba moi bo; polo visto non sabe moito a peixe. Cando eu xa comezaba a rir, completou: "sabe un pouco coma a cobra". O meu riso petrificouse.

Luras en tinta. Só con ver aparecer a cazoliña negra xa puxo cara de non comprender.
-Que é iso? Peixe?
Despois de aclararlle que non todo o que viña do mar eran peixes, díxenlle que eran luras.
-Pero ese mollo negro que é?
-Xa sabes que en alemán isto chámase Tintenfisch. O mollo é a súa tinta.
-A tinta?! Pero en Armenia pensamos que esa tinta é velenosa!
Ofrecinme a catar eu primeiro a tinta para tranquilizala e demostralle que non a quería matar con métodos propios da Roma imperial. Cando foi a súa vez dixo:
-Uf, isto é moi forte.

E as luras cominas eu.

reconto

Vigo:

praia do Vao

Cangas:
praia de Barra

Sanxenxo:
praia de Bascuas

Arteixo:
praia de Combouzas (aka -para os non entendidos- "praia nudista de Barrañán")

Oleiros:
praia de Espiñeiro
praia de Coudelos (aka -para os non entendidos- "praia das margaridas")
praia de Naval
praia da Cova da Hedre (aka -para os non entendidos- "cala de Santa Cruz"/cala de Naval")
praia de Porto Covo (aka -para os non entendidos- "praia de Santa Cruz")
praia de Bastiagueiro

Para tres semanas de visita, e con todo o que tiña que facer, non estivo mal. O resto é máis ou menos accesorio.

frustración, máis ou menos

Nada de San Xoán, ao final tiven que pasar case toda a noite no aeroporto de Madrid-Barajas compartindo co resto de galegos o maltrato que nos deparan as aeroliñas españolas.

Iso si, compensei bastante o feito de que este ano non houbese as miñas choqueiradas de facer a lumerada no balcón nin nada diso. Explícome. Cheguei á casa finalmente ás 4 da mañá, despois de múltiples peripecias aeronáuticas. Metín a equipaxe para dentro e, cheo de carraxe, decidín baixar á praia por se aínda había algo. Polo areal había máis dunha ducia de lumeradas ardendo, pero a aquela hora xa non había literalmente ninguén: só a praia, as ondas, as lumeradas e mais eu.

Baixei á area. Mirei para o paseo marítimo: ninguén. Mirei para as xanelas do hotel: ninguén. Mirei para as casas máis proximas: aparentemente, ninguén.

Achegueime a unha das lumeradas. Volvín facer unha rolda de recoñecemento visual. Saltei.

23.6.06

san xoán


Pero claro que a subida de temperaturas ten algunhas vantaxes. Sempre digo que a mellor época de Berlín son precisamente as semanas centrais de xuño, fundamentalmente porque é o momento da floración dos tileiros. Unha das características de Berlín é a frondosidade da cidade: a maior parte das rúas están cheas de árbores enormes que forman túneles verdes e incitan ao paseo. Como moitas delas son tileiros, a estas alturas todo Berlín vive inmerso no seu arrecendo. É delicioso.

O meu balcón, ademais, aproveita moi ben a radiación solar. Este ano, en abril, ademais das flores e das herbas aromáticas, decidín pór un pé de amorodos, por ver se se daban. Onte comín os primeiros, boísimos e bastante bio, fertilizados a base de borras do café e follas usadas de chá verde.

Todo este mundo idílico de calores, camisetas de cores, flores de tileiro e amorodos bio vaise interromper durante un par de semanas. Diversos motivos paralaborais obríganme hoxe a coller un avión e saír de Berlín.

E non estaba preparado, pero este ano vou celebrar o solsticio por partida dobre. Despois de vivir a europeísima Fête de la Musique o propio día 21, hoxe pola noite vou sobrevoar centos de lumeradas. E xa me excita pensar que pouco despois da medianoite, cando aterre en Lavacolla, o cheiro a fume e sardiñas vai inundar as miñas ventas.

Vémonos en Samil.

recalmón

Os días máis grandes do ano. A estas alturas, en Berlín sae o sol ás tres e media da mañá e ponse ás dez da noite, aprox., así que é fácil que saias a tomar algo, sen intención de quedar até moi tarde, e entre que enredas un pouco, que perdes un metro e que esperas por outro, ao chegar á casa de volta xa comeza a alborexar polo leste.

Unha das consecuencias que ten esta superabundancia de horas de sol é a subida de temperaturas. Como non haxa algo de nubes ou vento, como pasou nas últimas dúas semanas, a cousa ponse fastidiada: 35ºC graos de día e 22ºc de noite. Coa humidade que hai aquí e o recalmón que se monta, iso significa suor, suor e máis suor; como eu non teño unha infancia ourensá á que recorrer, non lle topo graza ningunha a isto de andar secando o bigode todo o día e toda a noite.

A noite... Ás 22:30h, cando chego á casa, orientada ao leste e cun 70% de superficie acristalada, a temperatura interior chega aos 29ºC. Abro as fiestras e saio ao balcón, pero fóra a cousa anda polos 26ºC e non se move unha folla, así que non adianto moito. Póñome en gallumbos, ceo fóra e póñome a ler esperando que refresque algo, pero cando me dá a unha da mañá e a cousa non mellora, déitome para suar un pouco até o día seguinte.

E así dúas semanas.

xestión cultural

O Brasil, con ofrecer uns partidos tan aborrecidos, está facendo unha promoción espectacular. Na Haus der Kulturen der Welt, co gallo do Mundial, hai un ciclo cultural chamado Copa da Cultura e organizado polo senhor ministro, que se autoconvidou a actuar no concerto gratuíto de apertura. A estas alturas xa puiden ver, por míseras entradas de cinco euros, excepcionais concertos de Chico Buarque e Bebel Gilberto, esta última un pouco pasada de cervexas pero quizais por iso excepcionalmente divertida. E entre os abreconcertos, un descubrimento: Martinália.

Angola, Montenegro e Colonia

Non se pode dicir que estea seguindo moi de perto o Mundial, francamente. Despois da febre dos primeiros días, as cuestións laborais conseguiron que a miña vivencia deste Weltmeisterschaft se limite (e xa lle chega ben) a toda a parafernalia que invadiu a cidade.

Pero houbo momentos paveros. No partido Portugal-Angola xogado na cidade de Colonia (que seca de partido...!), que vin á beira da Porta de Brandemburgo, na Fan Fest, estabamos xusto diante duns angolanos. Como no noso grupo había partidarios dos dous bandos, eu decidira ir de observador internacional e puxera por terceira vez na vida unha camiseta de "GALIZA" -azul celeste con raias negras nos ombros, pequenas espirais e trísceles no peito- que merquei cando fora da miña breve e pouco intensa fase de concertos de Skárnio e cia. Teño que recoñecer que a miña elección tamén se viu condicionada pola falta de camisetas limpas que asolaba o meu roupeiro ese día, pero non vou negar que a invasión que sofre Berlín de camisetas, bandeiras, chaveiros, lentes, chapeus, e bragas marcadas coas cores nacionais dos participantes animoume a sacar o meu país do armario.

Entre falar e berrar, un dos angolanos -benfiquista confeso- preguntoume se eu era brasileiro.

-Non, son de Galiza.
-Aah, Galiza. Lá a gente fala..., tem uma língua muito parecida com o português, n'é?
-É, é.

Seguimos berrándolle ao árbitro outro pouco e aos poucos minutos volveu.

-Pero tú no tienesh la..., la..., la t-shirt de Eshpaña.
-Non, porque teño a de Galiza- aquí o fulano riuse.
-A Galiza, sim. Mas vocês ainda não têm uma república- aquí rinme eu.
-Aínda non- e rímonos os dous.
-Ainda não, haha. Não, mas pode ser; olha o Montenegro, estás a ver? Eles não são sérvios, percebes?
-Percebo, percebo.

E seguímoslle berrando ao árbitro.

amarelos

Naturalmente, non só de bandeiras alemás se recobre Berlín. Paseando estes días pola cidade e reparando nos panos pendurados dos balcóns pódese saber onde vive un portugués, un croata, un español. As camisetas, as pinturas na cara e outros aditamentos tamén axudan a saber se estamos diante dun holandés ou dun arxentino. Pero cando un ve unha camiseta amarela nunca se sabe. E camisetas amarelas hai unhas poucas:

1.- Suecos. O primeiro que pensa un ao ver unha camiseta amarela é: o Brasil. Pero os suecos tamén levan camisetas amarelas, así que hai que achegarse ben para mirar se o escudiño que traen no peito é verde (Brasil) ou azul (Suecia). Os suecos cóntanse por miles. Descamisados, borrachos, cuspidiños a Thor e Odín, enchen os vagóns do S-Bahn e van a berros todo o camiño até chegaren ao seu destino. Moi excitante.

2.- Brasileiros. Estes cóntase por centos de miles, entren os que xa viven aquí e os ricachóns que viñeron para ver o partido contra Croacia. Están todos os días nos sitios onde hai pantallas xigantes, bailando coas batucadas que montan eles mesmos. Claro que o Brasil non xoga todos os días, pero eles tocan e bailan igual, descamisados, sambando e mesturados coas camisetas dos suecos, dos croatas, dos holandeses. Máis excitante. Como di a vella canción de carnaval que tanto cantan: "Mamai eu quero, mamai eu quero..."

3.- Alemáns (et al.) con camisetas do Brasil. Non sei o que pasa, pero se as camisetas do Brasil xa son populares en xeral, estes días todo cristo pareceu poñerse de acordo en que o amarelo e o verde son cores especialmente favorecedoras. Calados, serios, cunha cervexa na man e facendo comentarios técnicos sobre a última xogada estes non me din nada de nada. Non hai camiseta do Brasil que valla.

nación

Supoño que todos se lembran da marea de bandeiras que anegou Portugal cando foi do Europeo. Os que pasamos por alí ese ano flipamos bastante coas bandeiriñas nas xanelas do coches, nas xanelas das casas, das tendas, dos bancos e de todo canto é lugar. Pois ben, contra toda predición, en Alemaña está sucendendo exactamente o mesmo, nos mesmo formatos. Os fabricantes de bandeiras schwarz-rot-gold deben estar facendo o agosto.

E haberá quen diga que é normal. Pero non. Non ten a mesma transcendencia que iso aconteza en Portugal, na miña opinión un dos países máis irreflexivamente nacionalistas do planeta, en que sacar a bandeira é un acto relativamente banal (...), ca que aconteza en Alemaña, onde todo o que ten que ver co nacional é/foi até hai pouco un tabú de tratamento delicado.

Nestes últimos anos asistín en diversas ocasións a debates mediáticos en que se trataba este tema, tipo "podémonos relaxar os alemáns á hora de sacar á luz os nosos símbolos de indentidade colectiva?". Non hai moito que houbera unha polémica porque unha revista clasificara de encubertamente neonazis as letras dun grupo de pop. A cousa era fundamentalmente que as letras estaban en alemán, e aquí hai moita xente acostumada a que o alemán estea restrinxido á musica popular tipo Ana Kiro, pero non a grupos tipo The Homens.

Dalgunha maneira esta tensión estoupou co Mundial. Alemaña está estes días cuberta de bandeiras e unha revista xa sacou unha edición cunha portada cuberta de negro-vermello-amarelo e o titular: "como de alemá pode ser Alemaña?".

21.6.06

por certo,

falando de todo un pouco:

14.6.06

10.6.06

e este non lle anda atrás


Vía Renas e Veados, natürlich.

cousa bonita, ché


Vía As túas balas

cidade en construción

Hai dúas fins de semana, mentres eu andaba por París, en Berlín inaugurábase a nova estación central de ferrocarril. E é que durante a época da división da cidade as infraestruturas fóronse duplicando pouco a pouco para cubrir as necesidades de cada un dos dous lados: no oeste, a estación do Zoologischer Garten acabouse convertendo no punto central do tráfico ferroviario, mentres que no leste o nó fundamental pasou a ser Ostbahnhof.

Aínda que non gardo fotos desa época, a primeira vez que vin a Berlín a estación central era aínda unha enorme zona de obras no medio da nada, pero moi perto de todo. O feito de que esta estación fose constuída onde estaba a estación de Lehrter, máis ou menos na fronteira entre as dúas metades de Berlín e a medio camiño entre o Zoo e Ostbahnhof, facía que estes terreos fosen unha zona medio baleira a moi poucos metros de lugares céntricos como a Porta de Brandemburgo ou o propio Reichstag. Pero desde que vin vivir para aquí, a imaxe que tivo a estación a maior parte do tempo foi a da grande bóveda discontinua á que ninguén lle atopaba explicación; é así como aparece neste vídeo promocional do Mundial 2006. E así é que durante todo estes anos, a obra da Hauptbahnhof-Lehrter Bahnhof foi pasando por diversas etapas.

Primeiro era unha enorme fochanca, dado que hai vías e plataformas que van varios metros por baixo da terra para que os trens poidan cruzar o parque de Tiergarten através dos túneles que chegan á Potsdamer Platz. A fochanca estaba completamente inundada, porque o río pasa alí ao lado e a capa freática é moi superficial, así que chegou un momento en que na obra había até guindastres montados sobre balsas flotantes e mergulladores traballando nas profundidades.

Despois a fochanca foi drenada, recubriuse de cemento e pasou a se converter nos alicerces do edificio. E de aí cara arriba, até a construción da grande bóveda de vidro e do eixo perpendicular que ocupou o seu oco, o paso dos meses ía deixando ver pequenos pero continuos avances, como a construción da primeira torre lateral. Ao feito de que seguísemos moi de perto as obras axudou moito que a Lehrter Bahnhof -como se chamou todo este tempo- nunca deixase de funcionar como estación de S-Bahn, ou sexa, de metro superficial, así que eu por exemplo pasei e parei nela practicamente todos os días destes anos. Recoñezo que era unha parada un pouco pesada, porque practicamente non subía nin baixaba ninguén e unha parada-pantasma así só servía para atrasar uns minutos a chegada ao meu destino, normalmente Hackescher Markt ou Alexanderplatz. Pero era simpático poder ver as obras por dentro, coa vertixe que daba a fochanca baleira aos teus pés desde a altura á que corre o S-Bahn.

Así, por exemplo, foi como a fotografou Prisciliana en xuño de 2005


E así foi como a fotografei eu este pasado mes de xaneiro, aqueles días que chegamos aos -22ºC:


A data límite que estaba marcada para a posta en funcionamento da estación era precisamente o Mundial 2006. Nos últimos doce meses, ao se ir achegando a data de inauguración, a compañía ferroviaria anunciou que os trens de longo percorrido, como o ICE que collín hai tres semanas para ir a Colonia e de alí a Marxdorf, deixarían de parar na estación do Zoologischer Garten. Esta decisión supuxo protestas continuas que aínda non acabaron porque a zona do zoolóxico, xunto coa avenida Kurfürstendamm -ou Ku'damm, como di aquí todo o mundo- é o centro urbano de West-Berlin. Para esta parte da cidade a reunificación alemá só significou perda de dinamismo, de representatividade e de actividade económica, e iso tradúcese en certo resentimento contra o renacemento e o novo protagonismo dos barrios céntricos do leste. De xeito que a supresión dos trens de longo percorrido no Zoologischer Garten caeu coma un xerro de nitróxeno líquido no concello de Charlottenburg-Wilmersdorf e en boa parte da cidadanía do oeste. Como será a cousa, que o 27 de maio a alcaldesa do distrito até lle levou unha coroa de flores ao último ICE que parou no Zoo...

Como dixen, eu non estiven na inauguración nin tiven tempo ou vontade de seguilo pola prensa desde París. Pero polo visto houbo dous fenómenos fundamentais:

1.- O antigo nome de Lehrter-Bahnhof (Bahnhof significa simplemente estación) desapareceu por completo, disque para non despistar os turistas. Agora o nome é simplemente Berlin Hauptbahnhof, que vén sendo a Estación Central de Berlín.

2.- Cando acabou a cerimonia, un rapaz de 16 anos comezou a apuñalar indiscriminadamente as persoas que tiña máis perto, até un total de 28. Chegouse a comentar que un dos primeiros apuñalados era seropositivo, así que boten contas da lea que está armada.

E para min, que vivo a unha parada de distancia do Zoologischer Garten, a consecuencia máis clara de todo isto é que a próxima vez que teña que viaxar en tren vou ter que saír da casa con máis de 15 minutos de antecedencia. Pero tranquilos, a Hauptbahnhof está a só catro paradas da miña, así que con 25 minutos vou sobrado.

Esaxerados! Espantabexatos!

9.6.06

isto tamén é bastante mundial


Vía A Aranheira

Ich roque!

E precisamente para gozar das vantaxes que ten vivir nesta cidade durante o Mundial, antonte fomos á cerimonia de inauguración da Fan Fest. Boa parte do parque central de Berlín, o Tiergarten, e a súa avenida central, que vai cara ao oeste desde a mesma Porta de Brandemburgo, está pechada e dedicada a unha enorme zona de ocio, cun fato de pantallas xigantescas, postos de cervexa, de salchichas, de leberkäse e todo canto é alemán para seguir os partidos ao aire libre. A Fan Fest abre todos os días ás 11:00 da mañá, vai vibrar con cada partido e fecha sobre as dúas da madrugada cunha sesión diaria de DJs e espectáculo láser.

Na inauguración houbo diversas vellas glorias -tipo Pelé-, presenzas institucionais coma a do alcalde e algunhas actuacións musicais tan así coma a de Nelly Furtado ou a de Andrea Bocelli. O que máis me divertiu foi a canción que lle dedicaron os Sportfreunde Stiller a Roque Santa Cruz, o paraguaio xogador do Bayern. Como Cesare andaba estes días preocupado por non sei que implicacións da canción, aquí lle deixo a miña mínima gravación de móbil do momento climático da peza. Que lle ghuste.

isto é mundial

Como poden imaxinar, a estas alturas a febre é absoluta: nada escapa á presenza do Weltmeisterschaft. Nunha das cousas en que máis se nota é ne decoración de todo canto espazo público haxa. Até dos toldos dos bares penduran bandeiriñas de todos os estados participantes e algunhas estacións, coma esta de Friedrichstraße, están completamente tomadas.

Pero o que é o máximo é que travestiron a Fernsehturm, que non hai cristo que a recoñeza agora que é unha mega-bóla de fútbol.

1.6.06

Ryan y Charnella se hacen gallegos



Máis aventuras de americanos en Galiza.

frugal traveler

Aventuras dun americano no Barbanza:

Then we set off to explore the peninsula, from the free museum at the Castro de Neixón, site of a 2,000-year-old settlement, to the dune beach and lighthouse at Corrubedo (partly closed for preservation) and on to the Castro de Baroña, the area's largest and most impressive ancient settlement. The drive itself was marvelous — glorious green hills punctuated by villages with narrow streets and houses whose tiled walls resembled old pixilated Atari video games.

o que ten cu, ten medo

Atravesaba París no bus nocturno e subiron un par de mozotes beurs, bastante hiperactivos para as horas que eran. Lentes de sol, barbichas recortadas, camisetas con estampados prateados, aneis, colares. Sentaron no fondo e puxéronse a falar a berros, a rirse ás gargalladas, a bater nas xanelas do bus cunha enerxía e unha alegría que contrastaba fondamente co silencio avinagrado de todos os demais pasaxeiros.

Nunha determinada paraxe un deles baixou do bus. Mentres o semáforo non se puña en verde, os dous seguiron falando a berros a través do vidro. Así que arrincamos de novo, o que quedou dentro calou.

Cando chegou a súa vez de baixar do bus, o rapaz deulle ao botón e esperou a que o condutor abrise a porta. Como lle tardaba algo, berrou: "la porte, s'il te plaît!".

"S'il vous plaît...", dixo entre dentes o condutor -descendente directo de Vercingetorix-, cunha potencia de voz que só era audíbel para os que estabamos máis inmediatamente próximos a el. Pero abriu a porta.

31.5.06

día 7

Hoxe ás catro da mañá erguinme nun apartamento do quai de Valmy, París, e ás dez da mañá entrei a traballar con toda normalidade en Berlín, sen sequera pasar pola casa e cun nivel de rendemento que me sorprendeu incluso a min.

Entre eses dous dous momentos houbo varios medios de transporte público, pero a esta hora teño deles un recordo bastante vago, envolto nas néboas do sono. Voume deitar.

día 6 bis

Superado o trauma inicial, volvemos sobre os nosos pasos por se se produce un milagre. Recuperamos un paraugas que esqueceramos, pero da cámara nin rastro, así que seguimos cara ao Marais. Tomamos un café supermariqui e recibo unha chamada de Raoul. É catalán, amighiño de Fuegho, presentáranmo na tarde do día 2 e tamén lle fixera unhas fotos. Coméntanos que acaba de saír do hamam da mesquita e que ten que vir ao Marais por causa do traballo. Como nós estamos na Rue Ste. Croix de la Bretonnerie, quedamos para tomar outro café con el e dalgunha maneira Fuegho autoconvídase a pasar pola súa casa esa noite. Xa veredes a casa que ten, dinos, e el rise.

Deixámolo a el no traballo e imos cear a un café da praza de Sainte-Marthe. Acabamos loguiño, pillamos unha botella de licor café do Mosquito na casa de Fuegho e imos cara a casa de Raoul. Cando Fuehgo di é aquí flipo. Alí ao lado comezan unhas escaleiras que soben a Montmartre. Pero a grande sorpresa está enriba. Visc al sisè, dinos el polo interfono, e subimos no ascensor de reixa até a casa de anuncio que Raoul comparte co seu mozo actor, estes días ausente por cousas do traballo. O primeiro que facemos é saír ao balcón e alucinar co Sacré Coeur iluminado, xusto por riba das nosas cabezas. Cara o outro lado, sobre os tellados da cidade, vese sobresaír o rañaceos de Montparnasse.

O tema, a pesar do licor café e do pastel grego de sésamo e mel, acaba vindo ao rego: todos comparamos o que nos custan os nosos apartamentos en Berlín, París, Liverpool e Londres. Ai pois mira que é barato Berlín, para vivir no centro, claro, pero é que París é unha loucura, ai pero mira que o noso xardín de Londres sae no último filme de Woody Allen...

Raoul prométeme que ha vir a Berlín. E deixámolo alí soíño, baixo a protección inmediata do Sagrado Corazón.

día 6

Como Fuegho volve ter ocupacións de primeira hora, os ingleses e mais eu dedicámonos ao turismo duro. Visitamos a Ste.-Chapelle e pasamos alí dentro, fotografando, todo o tempo que nos queda até encontrarnos coa nosa anfitrioa na terraza superior do Institut du Monde Arabe. Alí arriba as vistas do centro son espectaculares e gratuítas, así que as fotos tampouco faltan. Pensando nas Crónicas fago unha foto de detalle da fachada do edificio, famosa por regular automaticamente en cada momento a entrada de luz en función da intensidade do sol.

Morremos coa fame e internámonos nas ruelas de Saint-Michel para deixarnos seducir polos prezos baixos para turistas. Falo por teléfono cun fulano que coñecín en Berlín por se quere vir tomar un café: vive co seu mozo nun apartamento do Marais e non lle estamos moi lonxe, pero hoxe está traballando fóra de París e a cousa non calla. Aínda tiro outra foto de Fuegho co fondo dos centos de restaurantes típicos, locais de falafel e gyros. Entramos nun deles, comemos a fartar e saímos en dirección ao Marais. Atravesamos a Ile de la Cité polo Boulevard du Palais e ao estarmos no medio da ponte, con toda a vista da Conciergerie, decido que hai que facer outra foto. Meto a man no peto dereito do abrigo e encontro a funda dos lentes. Meto a man no peto esquerdo do abrigo e encontro o móbil. Meto as mans nos petos do pantalón e encontro tickets usados do metro.

Tiña que ser. Ano e pico despois de que me mangasen a anterior, once meses despois de mercala, mes e medio despois de perdela e encontrala en Macedonia, roubáronme a cámara de fotos en París.

Pánchez, que descargou as que fixo con ela, debe ter no seu disco duro as últimas fotos que conservamos desa cámara. Dio-la teña en mans responsábeis. Moi boa era e moito me gustaba. Miren se era riquiña que lle tiña configurado o son e ao disparar facía: cuá!

día 5

Facendo unha selección moi básica dos nosos intereses, facemos unha visita ao Louvre, no meu caso, 16 anos despois. Malia a relativa brevidade da visita, saímos tan mallados que non podemos evitar unha cea consistente e reconstituínte. Imos á Casa do Vietnam de París e fartámonos de fideos de arroz. Desde alí corremos baixo a saraiba e gorecémonos no salón de té da mesquita. Como eu insisto, ademais de beber os tés acabamos fumando unha pipa de auga que nos mantén ocupados até as once da noite. A pipa, o fume e os pardais que veñen comer as migallas de baclava á nosa mesa ocupan a maior parte das fotos desa tarde.

día 4

Erguémonos tarde e planificamos algo o día. Fuegho ten bastante que facer, así que os ingleses e mais eu pasamos o día polo noso lado. O primeiro é recoller a cámara no hotel. O recepcionista indostaní pregúntame o meu nome e dime que si, que ten a cámara. Pero tamén me pide que escriba un recibo conforme a recollín. En français?, pregúntolle retoricamente, pero el non colle a idea, mírame como se eu fose parvo e dime oui, monsieur.

J'ai réçu..., do máis profundo do disco duro van saíndo a chorros participios irregulares, apóstrofos e acentos. Dalgunha maneira conservei a miña capacidade para escribir tres cousas en francés, pero naturalmente dubido cos ph e os f. Métoos ao chou e acerto; á fin e ao cabo o recepcionista non ten pinta de ter moita máis idea disto ca min. E efectivamente, ao final recupero a cámara.

Seguinte parada: Quartier Latin e Musée National du Moyen Age, con todos os seus vestixios xacobeos. Seguinte parada: xardín de Luxemburgo. Collemos as nosas cadeiras e sentamos alí no medio. Non paro de facer fotos, aproveitando as perspectivas que dan os grandes eixos urbanísticos da cidade. Miss White e The Sobrado falan da vida, así que saen nas fotos con moita cara de transcendencia.

Esa noite fállanos a coordinación e non nos damos encontrado con Pánchez e os outros artistas. Dado que ao outro día xa se vai de París, pídolle por SMS que me deixe a cámara na recepción do seu hotel ao meu nome. Respóndeme: Claro! Merci!

día 3

Seguimos traballando e acabamos a unha hora decente, tras a que nos despedimos satisfeitos de nós mesmos. Despois acabamos comendo nun resto auvergnat. Descubro que os franceses chámanlles rillettes aos roxóns (aprox.), entupo as arterias co confit de canard e subo a tope o meu nivel de insulina cunha tarte Tatin servida en tixola de machuco.

Esa mesma tarde baixamos todas as calorías cun concerto de garage en La Flèche d'Or. O segundo grupo gústanos máis ca o primeiro: chámanse The Hara Kee Rees, levan unha soga ao pescozo a modo de gravata e o guitarrista está como para levalo sen envolver. Hai unha xaponesa medio tola con ínfulas de Yoko Ono que sobe ao escenario vestida de coelliña de Play Boy e baila polo medio deles, pero non molesta máis do estritamente necesario e o concerto é un éxito. No tempo de cambio entre eles e o seguinte grupo, o baixista vén sentar no mesmo recanto en que estamos nós. Doulle os parabéns en alemán e agradécemo; despois repara na miña camiseta e a conversa comeza a fluír: son todos de Colonia agás o cantante, que é de Hamburgo. Levaron un tute en furgalla para chegar a París e luns teñen que estar todos de volta para traballar, pero quedaron moi contentos do concerto. Pregúntolle polas cordas ao pescozo: disque o ano pasado levaban uns traxes de estética Star Trek cos que el non estaba moi convencido. Komisch, dígolle eu. Iso mesmo era o que nos dícía todo o mundo, así que decidimos mudar, responde el. E gañaron co cambio. Ao final asínannos un disco que mercaramos e escriben nun recanto: HOLA AMIGO!

O seguinte grupo era o máis esperado polos entendidos. Polo visto, Lyres foi unha referencia para moitos até que se desfixeron. Neste concerto de París estaba previsto que volvesen tocar. Pero cando foi a súa vez os entendidos puxéronse a fungar: o cantante, cunha chaqueta verde de lentelloulas e lentes de sol, era o único represantante da formación orixinal. O resto eran os mesmos músicos holandeses do primeiro grupo, que sabían as cancións desde que eran pequenos pero que non disimulaban nada ben o timo con aquelas caras cuspidiñas ás dos seus devanceiros queixeiros, zoqueiros e muiñeiros das veigas de Roderwolde.

Liscamos aos dez minutos.

Pánchez pídeme que lle deixe a miña cámara. Quere facer fotos pola cidade e xa ma devolve ao outro día. Empréstolla sen problema.

día 2

Erguémonos cedo para traballar e comezamos con enerxía. Polo medio aparecen Miss White e The Sobrado, que chegan desde Inglaterra tras un periplo nocturno de buses e avións para completar o reencontro no exilio 2006 de ex-habitantes da Casa da Collona, rúa de San Pedro 82, 1º esquerda. Malia o cansazo, póñense ao choio e cumpren coma campións, case sen toquear nada co sono.

Unhas horas máis tarde, xa na xeira da tarde, coñezo a Ludwig, presidente dunha importante institución parisina. Xa que facer fotos forma parte das miñas atribucións dese día, sácolle un par de retratiños coa escusa das obrigas laborais. Un pouco despois véxolle peneirar a cintura e mais o cinto de D&G mentres lles explica a un par de parisinas como é iso da muiñeira. Non me resisto: con ar inocente vólvome achegar, pídolle máis explicacións sobre iso dos bailes tradicionais e finxo torpeza nun diante-detrás. Quedamos en que ao día seguinte hei acudir ao ensaio do grupo local para practicar un chisco máis, mentres el sobe os brazos e os botóns da súa camisa cinxida protestan pola presión.

The Sobrado e mais eu acabamos o día carrexando un biombo polos bulevares de París, en aras do ben común.

Topámonos con Pánchez e outros artistas galegos de primeira liña. Imos cear con eles a un restaurante hindú que nos agasalla cunha pantalla xigante e unha secuencia interminábel de videoclips musicais de Bollywood. Pánchez comenta que non trouxo cámara fotográfica.

día 1 bis

Chego a Paris no día da Ascensión e a cidade vive a relaxación dun día festivo. Vou dereitiño do aeroporto á casa de Fuegho e gozo de reencontrarme co coñecido, especialmente cando chego á beira do Canal de Saint-Martin, paso por diante dos escaparates coloridos de Antoine et Lili e espreito brevemente o interior. Alí continúa a traballar en silencio e coa mesma actitude de sempre Rambo Tímido, o empregado máis disonante que se poida imaxinar para unha tenda tan mariqui: tríceps esteroidados, pectorais anabolizados, cuadríceps hipertrofiados, parece que este rapaz vinga contra os ferros do ximnasio toda a enerxía que a súa timidez couta nas horas de traballo, durante as cales se limita a recolocar modosamente a roupa nos estantes e pórse encarnado con cada pregunta dos clientes.

Paro nun portal do quai de Valmy, marco o código da porta e entro na curra. Seguro de que Madame da Silva, a concièrge portuguesa, axexa entre as cortinas do seu cuarto, avanzo resolto até as escaleiras, subo no miniascensor ao 4º andar e peto á porta. Fuegho ábreme mentres fala por teléfono. Sorrí, dame un bico silencioso e segue falando nese código lingüístico que consiste en frases galegas entrefrebadas de múltiples comme même, donc, tout à fait, ba oue, j'sais pas, ah bon e rematadas sistematicamente por un quoi.

Pouso a mochila facendo renxer as táboas do chan e sento por alí, entre o horror vacui colorista daqueles quince metros cadrados. Dedícome a escoitar a súa prosodia retórica tipicamente francesa e lémbrome con ollos húmidos dunha noite de hai cinco anos. Estabamos no noso piso compartido da rúa de San Pedro e acabábanlle de comunicar que tiña que mudarse a París en menos de quince días. Ela non sabía absolutamente nada de francés, así que nos sentamos á mesa do meu cuarto, collemos uns papeis e púxenme a escribirlle je suis, tu es, il est, on est, vous êtes, ils sont, je voudrais, je m'appelle, galicien, galicienne, galiciens, galiciennes.

día 1

Despegamos do aeroporto de Schönefeld e o comandante comeza a falarnos en inglés: donas e cabaleiros, benvidos a este voo con destino en Nova York..., ups, perdón, París... Múltiples comentarios entre os pasaxeiros atónitos. O comandante segue explicando: desculpen, o copiloto e mais eu estabamos falando de Nova York e..., xa ven; un lapsus teno calquera. A miña compañeira de asento óllame e rimos. A seguir da inglesa, o piloto fai a súa alocución en alemán e demostra que ten o día gracioso; nun avión completamente decorado en laranxa comeza a dicir: Bo día, señoras e señores, benvidos a este voo de Germanwings...

Ao aterrarmos no aeroporto de Orly, un pequeno problema organizativo dos franceses atrasa uns minutos a apertura das portas. O comandante vólvenos falar para dar unha pequena explicación. Completamente descocado, comeza: señoras, señores, benvidos a Nova York.

Pero tanto ten. Por moito que me tenten distraer, nos últimos meses estou constantando unha tendencia crecente: canto máis voo, máis medo lle teño a voar. Por falta de costume non é, iso está claro, así que cando llo comento a Fuegho quedo moi convencido coa explicación que me dá, tirada dunha afirmación de súa nai: canto máis vello es, máis medo tes.

E será certo.

24.5.06

Himmelfahrt nach Paris

Para acabar coa voráxine primaveral deste ano e aproveitando que Santiago de Compostela, París e Berlín teñen máis concomitancias das esperábeis, mañá ascendo e vou á Ville Lumière.

E seguimos coas despedidas.

grazas, churri

Onte cheguei á casa ás once da noite, breado despois dun intenso día de actividades sociais, laborais e sociolaborais. Entrei no portal, abrín a caixa do correo e topei un sobre acolchado. O remite comezaba co nome de m)alicia e acababa cun entrañabilísimo Estado español que me arrincou o primeiro sorriso cansado.

Mentres abría o sobre e chamaba polo ascensor, entrou unha parella no portal. Víronme sacar un CD do sobre, viron a miña cara de sorpresa e demostraron curiosidade polo disco. Mostréillelo sorrindo, sen dicir nada. El comezou a pronunciar o que lía alí:

-De... hou..., houm...

Linlle eu o título do disco e seguinlle explicando.

-Homens heißt Männer auf Portugiesisch.

-Ach so! Singen sie denn auf Portugiesich?

-Nö..., meistens singen sie auf Galicisch, meine Sprache -aquí xa iamos entrando no ascensor.

-Bitte? Wie heißt die Sprache?

-G-a-l-i-c-i-s-c-h.

-Ach, Galiiiicisch...! Schon lange nicht mehr gehört...! -Galego...! Onde vai que non oía falar diso...!

Recoñéceo, ho, -pensei- nunca na vida oíras falar diso...

Deille ao botón do terceiro andar e el sorprendeuse de que fósemos saír no mesmo sitio.

-Sind wir also Nachbarn? -daquela somos veciños?, pregunteille. E fomos descubrindo que levabamos ano e pouco compartindo andar e corredor e nunca nos viramos diante.

Entrei na casa, descubrín os autógrafos no libreto do CD e puxen a todo dar -ou algo, á fin e ao cabo eran as once da noite- Desaparece.

auténtica auga de colonia

Atraveso toda Alemaña en tren -cun rápido cambio na estación de Colonia- para visitar de novo Marxdorf, pero por primeira vez xa non está alí Prisciliana coa súa enerxía contaxiosa para recibirme.

Vou a concertos edificantes; probo manxares variados que deixan constancia máis unha vez de que el galleto está riquísimo; encóntrome despois de tanto tempo con Pinga, tan riquiño, que se achegou directamente desde seu traballo en Luxemburgo e anuncia que o día seguinte é o día do orgullo na pequena capital do Benelux; ao día seguinte perdo a final de Eurovisión e mais o día do orgullo de Luxemburgo por ter que asistir a unha cata de viños na adega máis antiga de Alemaña, que forma parte dun hospital do camiño e ten partes romanas; énchome de riesling seco, semiseco e doce do val do Mosela, aprendo terminoloxía enolóxica alemá, descubro por fin como se fai o Eiswein; chego incluso a bailar unha breve muiñeira nocturna diante da casa natal de Marx (Karl, non Groucho) ao ritmo contundente da música turco-pop que sae do local de Döner que hai alí ao lado.

Pero paso por diante da casa de Prisciliana, véxolle luz no cuarto e sei que xa non pode ser dela.

De súpeto, todo en Marxdorf comeza a soarme a despedida.