grazas, churri

Onte cheguei á casa ás once da noite, breado despois dun intenso día de actividades sociais, laborais e sociolaborais. Entrei no portal, abrín a caixa do correo e topei un sobre acolchado. O remite comezaba co nome de m)alicia e acababa cun entrañabilísimo Estado español que me arrincou o primeiro sorriso cansado.

Mentres abría o sobre e chamaba polo ascensor, entrou unha parella no portal. Víronme sacar un CD do sobre, viron a miña cara de sorpresa e demostraron curiosidade polo disco. Mostréillelo sorrindo, sen dicir nada. El comezou a pronunciar o que lía alí:

-De... hou..., houm...

Linlle eu o título do disco e seguinlle explicando.

-Homens heißt Männer auf Portugiesisch.

-Ach so! Singen sie denn auf Portugiesich?

-Nö..., meistens singen sie auf Galicisch, meine Sprache -aquí xa iamos entrando no ascensor.

-Bitte? Wie heißt die Sprache?

-G-a-l-i-c-i-s-c-h.

-Ach, Galiiiicisch...! Schon lange nicht mehr gehört...! -Galego...! Onde vai que non oía falar diso...!

Recoñéceo, ho, -pensei- nunca na vida oíras falar diso...

Deille ao botón do terceiro andar e el sorprendeuse de que fósemos saír no mesmo sitio.

-Sind wir also Nachbarn? -daquela somos veciños?, pregunteille. E fomos descubrindo que levabamos ano e pouco compartindo andar e corredor e nunca nos viramos diante.

Entrei na casa, descubrín os autógrafos no libreto do CD e puxen a todo dar -ou algo, á fin e ao cabo eran as once da noite- Desaparece.