día 6 bis

Superado o trauma inicial, volvemos sobre os nosos pasos por se se produce un milagre. Recuperamos un paraugas que esqueceramos, pero da cámara nin rastro, así que seguimos cara ao Marais. Tomamos un café supermariqui e recibo unha chamada de Raoul. É catalán, amighiño de Fuegho, presentáranmo na tarde do día 2 e tamén lle fixera unhas fotos. Coméntanos que acaba de saír do hamam da mesquita e que ten que vir ao Marais por causa do traballo. Como nós estamos na Rue Ste. Croix de la Bretonnerie, quedamos para tomar outro café con el e dalgunha maneira Fuegho autoconvídase a pasar pola súa casa esa noite. Xa veredes a casa que ten, dinos, e el rise.

Deixámolo a el no traballo e imos cear a un café da praza de Sainte-Marthe. Acabamos loguiño, pillamos unha botella de licor café do Mosquito na casa de Fuegho e imos cara a casa de Raoul. Cando Fuehgo di é aquí flipo. Alí ao lado comezan unhas escaleiras que soben a Montmartre. Pero a grande sorpresa está enriba. Visc al sisè, dinos el polo interfono, e subimos no ascensor de reixa até a casa de anuncio que Raoul comparte co seu mozo actor, estes días ausente por cousas do traballo. O primeiro que facemos é saír ao balcón e alucinar co Sacré Coeur iluminado, xusto por riba das nosas cabezas. Cara o outro lado, sobre os tellados da cidade, vese sobresaír o rañaceos de Montparnasse.

O tema, a pesar do licor café e do pastel grego de sésamo e mel, acaba vindo ao rego: todos comparamos o que nos custan os nosos apartamentos en Berlín, París, Liverpool e Londres. Ai pois mira que é barato Berlín, para vivir no centro, claro, pero é que París é unha loucura, ai pero mira que o noso xardín de Londres sae no último filme de Woody Allen...

Raoul prométeme que ha vir a Berlín. E deixámolo alí soíño, baixo a protección inmediata do Sagrado Corazón.