día 3
Seguimos traballando e acabamos a unha hora decente, tras a que nos despedimos satisfeitos de nós mesmos. Despois acabamos comendo nun resto auvergnat. Descubro que os franceses chámanlles rillettes aos roxóns (aprox.), entupo as arterias co confit de canard e subo a tope o meu nivel de insulina cunha tarte Tatin servida en tixola de machuco.
Esa mesma tarde baixamos todas as calorías cun concerto de garage en La Flèche d'Or. O segundo grupo gústanos máis ca o primeiro: chámanse The Hara Kee Rees, levan unha soga ao pescozo a modo de gravata e o guitarrista está como para levalo sen envolver. Hai unha xaponesa medio tola con ínfulas de Yoko Ono que sobe ao escenario vestida de coelliña de Play Boy e baila polo medio deles, pero non molesta máis do estritamente necesario e o concerto é un éxito. No tempo de cambio entre eles e o seguinte grupo, o baixista vén sentar no mesmo recanto en que estamos nós. Doulle os parabéns en alemán e agradécemo; despois repara na miña camiseta e a conversa comeza a fluír: son todos de Colonia agás o cantante, que é de Hamburgo. Levaron un tute en furgalla para chegar a París e luns teñen que estar todos de volta para traballar, pero quedaron moi contentos do concerto. Pregúntolle polas cordas ao pescozo: disque o ano pasado levaban uns traxes de estética Star Trek cos que el non estaba moi convencido. Komisch, dígolle eu. Iso mesmo era o que nos dícía todo o mundo, así que decidimos mudar, responde el. E gañaron co cambio. Ao final asínannos un disco que mercaramos e escriben nun recanto: HOLA AMIGO!
O seguinte grupo era o máis esperado polos entendidos. Polo visto, Lyres foi unha referencia para moitos até que se desfixeron. Neste concerto de París estaba previsto que volvesen tocar. Pero cando foi a súa vez os entendidos puxéronse a fungar: o cantante, cunha chaqueta verde de lentelloulas e lentes de sol, era o único represantante da formación orixinal. O resto eran os mesmos músicos holandeses do primeiro grupo, que sabían as cancións desde que eran pequenos pero que non disimulaban nada ben o timo con aquelas caras cuspidiñas ás dos seus devanceiros queixeiros, zoqueiros e muiñeiros das veigas de Roderwolde.
Liscamos aos dez minutos.
Esa mesma tarde baixamos todas as calorías cun concerto de garage en La Flèche d'Or. O segundo grupo gústanos máis ca o primeiro: chámanse The Hara Kee Rees, levan unha soga ao pescozo a modo de gravata e o guitarrista está como para levalo sen envolver. Hai unha xaponesa medio tola con ínfulas de Yoko Ono que sobe ao escenario vestida de coelliña de Play Boy e baila polo medio deles, pero non molesta máis do estritamente necesario e o concerto é un éxito. No tempo de cambio entre eles e o seguinte grupo, o baixista vén sentar no mesmo recanto en que estamos nós. Doulle os parabéns en alemán e agradécemo; despois repara na miña camiseta e a conversa comeza a fluír: son todos de Colonia agás o cantante, que é de Hamburgo. Levaron un tute en furgalla para chegar a París e luns teñen que estar todos de volta para traballar, pero quedaron moi contentos do concerto. Pregúntolle polas cordas ao pescozo: disque o ano pasado levaban uns traxes de estética Star Trek cos que el non estaba moi convencido. Komisch, dígolle eu. Iso mesmo era o que nos dícía todo o mundo, así que decidimos mudar, responde el. E gañaron co cambio. Ao final asínannos un disco que mercaramos e escriben nun recanto: HOLA AMIGO!
O seguinte grupo era o máis esperado polos entendidos. Polo visto, Lyres foi unha referencia para moitos até que se desfixeron. Neste concerto de París estaba previsto que volvesen tocar. Pero cando foi a súa vez os entendidos puxéronse a fungar: o cantante, cunha chaqueta verde de lentelloulas e lentes de sol, era o único represantante da formación orixinal. O resto eran os mesmos músicos holandeses do primeiro grupo, que sabían as cancións desde que eran pequenos pero que non disimulaban nada ben o timo con aquelas caras cuspidiñas ás dos seus devanceiros queixeiros, zoqueiros e muiñeiros das veigas de Roderwolde.
Liscamos aos dez minutos.
1 comentário:
E non lle dixestes que ola era sen hache? como unha ola...
Enviar um comentário