13.12.05

Barcelona gústame máis ca Madrí

En todo atopo lembranzas dela, até nos detalles máis inesperados. Unhas galletas no supermercado, as laranxas da casa, o ceo azul e o sol entrando por unha xanela.

Agora mesmo escribo isto no avión de volta a Berlín e tamén me lembro dela. Dos relatos das súas viaxes, que me foron dando pistas sobre un mundo que eu aínda non vira. Das viaxes máis domésticas en que a acompañei.

Nápoles, máis suxo ca Roma; en Venecia perdérase o Lugués e a súa muller houbo tolear mentres non aparecía. No metro de Nova York, camiño de Coney Island, Carme, imos por baixo do mar!. Un negro de ollos grandes no carnaval do Rio de Janeiro, os vellos coñecidos en Buenos Aires, o lucerío nocturno dos ranchitos ao entrar no val de Caracas. En Ibiza, non se me quería bañar máis que na piscina, camelos nas Canarias, o cura en Tanger. Onde estará esa Sevilla. Unha bolsa de mazás doces á beira do Arenteiro, onzas de chocolate La Carballinesa, tona con azucre, culleradiñas de café negro.

A min tamén.

humanidade

A chamada soou no meu móbil nun momento en que estaba só na saída dunha estación de metro da zona 2 de Londres. Estaba tendo conta da miña equipaxe e mais da de The Sobrado, que ía nun recado antes de coller o tren de volta a Liverpool.

As bágoas xa acompañaran as últimas palabras do telefonema, pero deixar o móbil trouxo o choro aberto, os saloucos, as mans agachando a cara. Polas cóstas sentín unha voz:

-Please, don't cry. Oh, please, don't cry.

Cunha mestura de sorpresa e desconfianza, reparei na rapariga de ollos acuosos -compasivos no sentido máis recto da palabra- que me estendía unha man.

-Don't cry. Everything will be all right, you'll see.

Case non puiden articular un thanks. Despediuse.

-Have a nice day.

-Thank you very much, puiden reaccionar finalmente, colléndolle a súa man entre as miñas.

En poucos minutos chegou The Sobrado para me salvar nun abrazo inmenso. E funme de Londres cos ollos dela e os brazos del.

fin da infancia

Luns, 5 de decembro.

Pouco antes de voltar para Berlín e despois dunha fin de semana de felicidade en Londres, ás once da mañá recibo unha chamada urxente da miña casa.

Ás once da noite, uns segundos antes de aterrar en Alvedro, logro identificar desde o avión a casa en que naceu, a casa en que viviu e o hospital en que, poucas horas despois, acompañarei na morte a miña avoa.