19.7.07

fins

Comeza a tempada de fins. Hoxe tiven a miña derradeira..., chamémoslle reunión de traballo cos meus subordinados. Vou seguir neste choio aínda un par de meses, pero a partir de agora o traballo será individual e máis espaciado, para ir fechando as poucas frontes que quedan abertas.

Os subordinados deste ano, coma sempre, xeniais. Unha chegou tarde porque quixera facer un bolo de mazá, receita familiar de área plattdeutsch, para a ocasión. O bolo aínda viña quente. Felicitámonos todos por ternos coñecido en circunstancias tan excepcionais (para min moito máis excepcionais ca para eles, non imaxinan canto) e acabei cunha sensación de grande satisfacción.

Agora non sei exactamente o que sentir. Penso que teño medo.

24.5.07

funny tamén es ti, muller...


Non me pregunten como dei con isto. Pero fedellando no Flickr dei cunha serie de fotos feitas por unhas "oh-my-God-girls" americanas. Estiveron uns días por Galiza, aprendendo uns puntos de muiñeira, bebendo queimada e dando unha volta por Santo André de Teixido, Betanzos, A Coruña (onde chegaron mesmo a engatar con Castelao), Vilagarcía e Santiago, esas cousas que fan os turistas. E cando chegaron á Porta Faxeira, repararon nun detalle. Atención á foto e, sobre todo, ao comentario.
:-D

14.5.07

a propósito de Alhaurín

Hai uns meses estaba eu todo tranquilo no meu despacho dándolle ao teclado. De repente, a miña compañeira de despacho, que é española e debía de estar lendo nese momento algún xornal dixital, espetoume:

-¿Y a ti qué te parece lo de De Juana Chaos?

A miña relación con ela é do máis correcta, superficial e cordial. Non temos practicamente contacto fóra do traballo, pero levámonos ben.

-Pues la verdad es que intento mantenerme todo lo que puedo al margen de esas noticias. No creo que le aporte nada a mi vida, la verdad, así que procuro enterarme lo menos que puedo.

O feito é que lle respondín así porque non quería pegarlle un corte en condicións, tipo "me importa un bledo y te agradecería que me mantengas al margen de la actualidad mediática que te impone Madrid". Calquera das dúas opcións teñen un tanto de esaxeración, supoño, pero iso non é o que vén ao caso. Das dúas preferín a máis contida, correcta, esas cousas. Penso que non funcionou. O silencio do escritorio só se rompeu 20 minutos máis tarde, cando me preguntou:

-¿Quieres más té?


Unha das vantaxes máis de agradecer que ten vivir en Alemaña é non estar baixo o teito de España, dispensando as súas caras. E iso onde se nota a cotío é nos medios de comunicación e na cultura popular que transmiten. Incluso aquí é imposíbel non enteirarse do proceso reprodutivo da familia real, que sae até na tele do metro, pero todo ese barullo que intúo a distancia nos telexornais españois queda aquí reducido a uns poucos e levísimos ecos. Pola mesma, aquí tamén me podo evadir de saber quen está no top das españoladas musicais máis cutres e, asemade, de pensar que Joaquín Sabina é Deus, e Andrés Calamaro e Jorge Drexler os seus apóstolos. Todo iso, aquí, non existe. Xenial, non?

Así que hai uns cantos meses, ou xa case haberá un ano, cando comezaron a arreciar as treboadas de bandeiras españolas nas rúas de Madrid, decidín aproveitar estas vantaxes de xeito máis decidido e ignorar consciente e meticulosamente todas as seccións de "España" dos medios que leo. Dedícome a ler o que me conten de Galiza, e para o demais, uso outras axendas mediáticas, non menos dirixidas, pero moito máis inocuas para o meu fígado.

Evidentemente, é complicado manterse á marxe do que acontece con España, ese gran concepto. Sexa polas hordas de españois que invaden Berlín, sexa por informacións que se acaban coando nas seccións de Galiza, sexa por queridísimos amigos con boa intención que me mandan os últimos chistes publicitarios que arrasan en España (ou sexa, en Santiago, Sarria, Vigo, Lalín, A Coruña, etc.), a un sempre lle acaban chegando cousas. E despois están as reprensións de quen sabe que estou facendo isto: "iso é unha forma de ignorancia coma outra calquera", dinme uns, "o que pasa en España aféctalle de maneira directa ao que pasa en Galiza", dinme outros, "¿quieres más té?", dinme outros.

Eles o que non saben é o tranquilo e feliz que son por ese lado, sen saber canto pesa a última filla de Letizia Ortiz, cantos cidadáns piden a liberación de Isabel Pantoja ou cantos católicos están en contra dos matrimonios entre Pepe e Paco. E si, seguro que todos os que me reprenden teñen (a súa) razón. Pero eu, da mesma maneira que agora non son capaz de deixar de votar pero aspiro, cando sexa vello e sabio, a ser anarquista, polo de agora non son capaz de deixar de ler os xornais, pero aspiro a non perder o tempo con eles e ler cousas máis edificantes.

E por algo hai que ir empezando.

10.5.07

o meu heroe

Co que me gusta a min a meteoroloxía. Se cadra aí é coñecido, e hai cousas que non entendo (que é iso do alcalde de... Laurín?), pero en xeral esperréchome. Supoño que a Antón Reixa, que tamén ten unha pública e coñecida obsesión con isto de falar do tempo, tamén lle gustará esta leveza na información meteorolóxica.

9.5.07

Skizo e a leitada

m)alicia envíame unha ligazón a un vídeo do YouTube francamente mítico. E fedellando por alí aparece estoutra xoia do porno gai amateur galego. Cando se decidirá Bel Ami a deixar Eslovaquia e rodar por lares máis occidentais?

Non perdan o gran momento de clímax: na cara, na cara, na cara...

13.4.07

cansei de ser sexy



Xoves pasado, concerto de Cansei de ser sexy no Maria am Ostbahnhof. Estas rapazas/rapaz son moito. Ao pouco de comezaren, éxtase colectiva co temazo Alala.



(...)
A la la, a la la
I'm so worried
I bought that posh clothing
But it still looks ugly
A la la, a la la
Am I stupid?
I'm doing the talking
But I don't get nothing
A la la, a la la
Alguém me avisa
Quando é bom parar
De fazer a íntima
A la la, a la la
You're so cool
Can I be your friend?
I'll drive it till the end



En definitiva, un concertazo. O que non entendo é por que non cantaron o mellor dos seus singles: Superafim. Tampouco sei por que non hai unha versión decente no Youtube, aínda que esta é impagábel:


Ontem quando eu acordei, ai, eu tava tão cansada
Eu me olhei no espelho e me lembrei de quando você falou que não me suportava...
Mas na verdade eu também nunca te aguentei
Por muito tempo então nem sei porque me preocupei
Vê se me esquece, eu cansei,
vê se me esquece, eu cansei.

Mas, agora que eu cresci eu sou sereia e não te quero mais aqui
Me tornei uma mulher ousada e de você não quero mais nada
Agora vê se se toca que eu me toco também
Eu sou sereia e não preciso de ninguém
Vê se me esquece, eu cansei,
vê se me esquece, eu cansei.

VINIL, BAGUETE,
PELICA, ME ESQUECE,
CHIC, AGRESTE,
SuperafimSuperafimSuperafim de mim

SAPATÊNIS, BOLSINHA,
LUVINHA, VOCÊ,
LESBIAN, SAPACAXA,
SuperafimSuperafimSuperafim de mim

Sapatênis de vinil
Bolsinha baguete
Luvinha de pelica
Você não me esquece
Lesbian Chic
Sapacaxa do agreste
SuperafimSuperafimSuperafim de mim

Sapatênis de vinil
Bolsinha baguete
Luvinha de pelica
Você não me esquece
Lesbian Chic
Sapacaxa do agreste
SuperafimSuperafimSuperafim de mim

máis decorados

Chego a Berlín tarde e moi cansado. Como aterrei en Schönefeld, a perspectiva dunha hora de metro para chegar á casa aínda me cansa máis. Levo un aspecto algo esfarrapado, estou moreno do sol, barbudo e algo pastoso, porque levo todo o día tirado por Atenas e porque antes diso pasei a noite tirado no chan enmoquetado dun barco, soportando a retransmisión por megafonía da misa ortodoxa de Venres Santo que se celebraba na capela de a bordo.

Cando sae a miña mochila cólloa baixo a mirada atenta da ringleira de policías alemáns que hai na porta de saída. Ao chegar onda eles baixo a mirada instintivamente e un deles córtame o paso.

-Sprechen Sie Deutsch?
-Ja.
-Ten a cidadanía alemá? (encántame a fórmula retórica de preguntarmo: deixa claro que non encaixo no seu etnotipo).
-Nein, ich bin Spanier.
-Pero vostede vén de Atenas, non?

Está claro que as viaxes entre dous países que non coinciden co do teu carné están mal vistas neste puto continente. Xa unha vez me pasara algo así: indo de Berlín a París o tipo de facturación deulle mil voltas ao meu carné e á miña vida até que ao final mandoume levar a miña mochila (a que ía facturar!) a pasar por unha máquina de raios X que manexaba un policía nunha sala próxima. Só despois puiden facturala. Que carallo pasa? Seica non podo voar de Suecia a Malta sen que me ameacen cun tacto rectal?

-Veño, si.
-Podo ver o seu DI español?

Hoxe é o día estrela do meu carné... E aínda ben que o encontrei; a ver como lle ía explicar a este tipo que ademais de ser español e non vir de Madrid, a miña identificación consiste nun cartón rosa e nun par de fotocopias plastificadas...

-Ja, natürlich.
-Vive aquí?
-Vivo, si. Desde hai catro anos.
-En Berlín?
-Si.
-Fala moi ben para levar catro anos...
-Grazas.

Está claro que a fonética é o meu forte. Como me pida que lle decline un par de adxectivos vaille cadrar todo moito máis.

Ao meu arredor, os outros pasaxeiros pasan libremente pola zona de "UE citizens". O policía mira o meu carné do dereito e do revés, mira para a foto e despois para min, que non podo conter o sorriso nervioso. Temo que me diga algo da foto, porque estou o dobre de moreno, teño barba de varios días e levo postos os lentes. E a verdade, noutras circunstancias sería diferente, pero hoxe non me apetece nada o da luva de látex, reláxese e todo irá máis rápido, etc.

Parece que estou de sorte: despois dun bo anaco de inspeccionar o meu carné, pásalle unha especie de escáner á zona de lectura óptica, devólvemo e dime a frase máxica do día.

-Kommen Sie gut nach Hause.

Que non o traduzo, aínda que non se entenda (é algo así como "chegue ben á casa") porque é unha desas fórmulas rituais de cortesía que manteñen os alemáns para acabar os diálogos máis impersoais, como "schönen Tag, noch", e cousas desas.

Se vai ser así, case prefiro que nos esixan levar o pasaporte e que nos poñan carimbos. É máis estético e ten ese valor testemuñal das dificultades de pasar unha fronteira. Aínda que sexa intra-Schengen.

Schengen e outros bonitos decorados

Chegamos moi cedo ao Pireo tras pasar toda a noite nun barco que saíu de Hania, Creta. Teño toda a mañá libre en Atenas, o avión sáeme pola tarde para Berlín. Busco un sitio onde deixar a mochila, que acaba sendo unha axencia de viaxes con servizo de consigna moi perto de Sintagma, a praza da Constitución. Como é Sábado Santo, advírtenme que só teñen aberto até as 18:00h. Todo ben. Tal como me piden, déixolles o meu billete de identidade para me comprobaren os datos persoais e líbrome dos 10 quilos que pesa todo o que levo ás costas.

Pasamos o día dando voltas pola cidade, onde se vive unha primavera que para min xa é verán. Despois de xantarmos botamos unha soneca nos xardíns do Museo Arqueolóxico Nacional e sobre as 17:00 imos pola axencia para recoller a miña equipaxe. Despídome dos compañeiros de viaxe, que teñen o avión para Stuttgart ao outro día.

Chego ao aeroporto unha hora despois. Póñome na fila para facturar, e cando falta pouco para que me toque, collo o papel co meu localizador de voo e abro a carteira para coller o DI. Non está.

Póñome nervioso. Tento pensar. Busco na faltriqueira que levei baixo a roupa toda a viaxe coas cousas máis importantes e alí tampouco está: só encontro a VISA e unhas fotocopias plastificadas do DI e do pasaporte, que fixera para ir ao Brasil e xa quedaron aí metidas.

Saco as fotocopias e mais o carné de conducir, que á fin e ao cabo tamén é un documento oficial: xa me toca. Explícolle a miña vida á señora. Non teño tempo de ir e volver ao centro para recuperar o documento, e ademais a axencia xa está pechada. Pero aquí está o de conducir, etc. Non, non fixen denuncia na policía, acabo de decatarme de que non o teño. Como? Non, non vou voar a Madrid, vou para Berlín. Si, espero.

Un par de mostradores máis alá, vexo como a coordinadora nin sequera o pensa. Nega coa cabeza enerxicamente e mándame a tipa de volta. Síntoo moito, pero non pode voar. Podémoslle mudar a data do voo para outro día, se quere.

Suplícolle en alto á coordinadora, que me responde desde lonxe case sen mirarme. Señor, díxenlle que non! Non vai voar connosco. Quero os seus documentos reais, entón pode voar.

Vólvome centrar na tipa do meu mostrador, que parece máis razoábel. Síntoo, pero o carné de conducir non serve, non (non me estraña, como nos poden facer pensar que un cartón rosa cunha foto grampada pode ter algún valor identificativo...!). Ademais, se voase ao seu país sería diferente, pero vai voar a un país estranxeiro.

Aí quedo flipado.

-Pero eu levo catro anos e medio vivindo en Berlín!
-Ten algún documento que o probe?
-Non -penso que no meu pasaporte teño metido o permiso de residencia até 2007, pero non trouxen o pasaporte: á fin e ao cabo era unha viaxe pola Unión Europea!
-Pois non pode voar.

Saio da fila para reflexionar. Non me queda máis remedio que volver a Atenas e poñer unha denuncia se quero voar mañá. Do contrario tería que esperar até o martes, porque non creo que a axencia de viaxes onde deixei o DI abra o luns de Pascua.

Boto a man ao peto esquerdo do pantalón para coller o móbil e comunicarme cos colegas que aínda andan polo centro. Encóntroo. Non deixei o DI na axencia, tíveno no peto todo este tempo, ao ladiño do teléfono.

Cinco minutos despois de saír do mostrador, vólveme tocar. Afortunadamente tócame con outro fulano e a coordinadora non me ve. Danme o cartón de embarque.

Respiro.

5.4.07

Creta

Baixamos de Xiloskalo, na boca das fouces de Samaria, cara a Hania. Ao pasar Lakki chegamos a un val completamente cuberto de laranxeiras en flor. Abrimos as xanelas e o arrecendo é imposíbel.

Todo ben. Estou no paraíso.

29.3.07

Mar Exeo

No caos do Pireo, un axente de viaxes métenos gato por lebre e prométenos unha viaxe brevísima ao noso primeiro destino insular. Despois de case desesperar, o barco déixanos en Paros perto da medianoite. Todo na noite, absolutamente todo, arrecende a unha mestura de piñeiro e flor da laranxeira.
Na seguinte illa, Naxos, o dono duns apartamentos ofrécenos aloxamento á saída do barco. Imos no seu coche e explícanos que aqueles que fan ruído do peirao "son tres idiotas que se opoñen á ampliación do porto, coa falta que nos fai...". Calamos, pagámoslle ao que consideramos o marulo máis grande da illa, e para compensar unímonos á manifa coas vellas de negro, os estudantes do instituto e os outros milleiros de idiotas.
Ao outro día, liscamos a Santorini.

komboloi





Atenas, ao contrario do que absolutamente todo o mundo comentaba, acaba sendo un lugar acolledor. Paréceme unha típica cidade do Mediterráneo, pero sen as partes nobres que teñen outras. É certo que aquí o tráfico acaba por invadilo todo, pero o contraste con Prusia fai que isto non me moleste tanto.




Aprendemos unhas poucas palabras en grego, e como a fonética é tan fácil para nós, quedámonos rápido con camareiros e dependentes. Un efgharistó por aquí, un paracaló por alá e xa nos están convidando a augardente branca. Para mellorar aínda máis a integración, cumpro unha das miñas ilusións: merco un comboloi.

22.3.07

Ατενας

Chove a pichés en Atenas. Temos que desistir de subir á Acrópole e mudamos os plans para visitarmos o Museo Arqueolóxico Nacional, quentiños e a cuberto. Están todas esas cousas dos libros de arte. Non sabía que me lembraba de tantas cousas, pero só con entrar, na primeira vitrina, xa a saco das profundidades da memoria: "a máscara de Agamenón!", bérrolles aos outros. A partir de aí xa todo lle vai soando a un, máis ou menos. Pero non se lle pode atribuír todo aos libros de texto. Hai outras fontes que teñen moito que ver con esta familiaridade.

Γρεθηα

Saio do avión. Reparo no primeiro sinal que vexo no aeroporto: exit, di en inglés. Tento ler o que pon na liña superior e tírolle o po aos meus antigos coñecementos do alfabeto grego. A modiño, vai saíndo a palabra, case parece unha brincadeira: éxodos.

Chegan As Crónicas Helenas.

20.3.07

Wattenmeer


Achegámonos ao Mar do Norte antes de volvermos para Berlín. Plattdeutsch nos topónimos. Desolación absoluta. Peixe afumado. Marea baixa e quilómetros de fango areoso ao descuberto. Diques de herba na beiramar. Vento imposíbel.
Parecíame difícil, pero é aínda máis exótico ca o Báltico.

modelos


Acordamos o domingo pola mañá en relativo bo estado, pero con moita preguiza. No vestíbulo da casa -na foto, a lámpada da entrada- escoitábase algo de ruído, pero botamos un cacho falando sen saír do cuarto. Saíron os dous primeiros medio espidos para ir ao baño, e volveron case decontado.

-O fotógrafo está facendo unha sesión de fotos no seu cuarto, ten a porta aberta. Non vexades como están os modelos...

Fomos saíndo un por un, como disimulando, moi naturais. Cada vez que saía un do noso cuarto, o maquillador, os dous modelos, a rapaza do vestiario e o xaponés mirábannos divertidos e saudábannos. Os modelos, como era esperábel, eran dos que saen nas revistas. E a min que ninguén me volva dicir esa de que é todo fotoxó, que as fotos están retocadas, que a maquillaxe, que as luces, que as sombras... Como diría o tío dos Mofa e Befa: "estuvísteis allí?". Porque eu si, estiven alí, vinos en vivo e en directo e a hormona xa non me deixou comportarme con normalidade no resto do día. Supoño que a iso axudou o feito de que os dous entendesen.

O negro estaba ben, pero o asiático era de morrer. Nunha das miñas idas e vidas ao WC, cando estaban na fase de fotos de roupa interior e de baño (sic...), achegouse a min cun sorriso e preguntoume:

-But..., how many people are sleeping in this room? Ten?

O que me debeu vir á cabeza sería un "come in, it would be the perfect number with you", pero como para estas cousas continúo no peor da adolescencia, quedei cun parco "more or less". E escapei para a ducha.

emigracións

É aquí, na Alemaña occidental, onde estivo toda esa emigración épica dos galegos a terras xermanas. En Berlín non hai nada diso, así que non tiven practicamente ningún contacto con ese universo. E o certo é que non veño a Hamburgo na procura da Casa de Galiza nin nada diso, pero as cousas acaban coincidindo así. Dúas das persoas que veñen comigo son de Portugal; alguén lles dixo que en Hamburgo hai un bairro portugués e insisten en procuralo para almorzar con galão e pasteis de nata. O bairro aparece -parece que todos os transeúntes saben do que lles falamos ao lles preguntarmos- e a cousa parece sacada dos soños máis felices dun reintegracionista:

o bairro portugués tamén é galego...


...até límites insospeitábeis:


Iso si, na zona tamén están os restaurantes españois. E seguro que son todos de galegos. Así que está todo o país representado.

Astra


As noites en Hamburgo non acaban de saírnos ben de todo. A Reperbahn, había que vela, é algo absolutamente insólito en Alemaña, imposíbel de encontrar en Berlín. Pero o ruído, os vidros rotos no chan, a acumulación de locais..., todo isto ten un aire a certas cousas que coñecín no pasado.

Nun búnker de formigón completamente abraiante encontramos Übel und Gefährlich, que parecía ser o noso destino natural. Pero unha serie de circunstancias acábannos levando a unha tasca de St. Pauli, rexentada por unha señora de 60 anos que serve basicamente cervexa Astra, a marca local, a unha escasísima clientela de putas e borrachos. A juke box é impagábel. Divertímonos moitísimo.

Hamburgo


Paso a fin de semana en Hamburgo con Mjoão, Açoriano e Churi. Acabamos durmindo no cuarto do mozo dunha compañeira de piso de Açoriano, ao que case ningún de nós coñece. O piso é unha especie de loft nun edificio ex-industrial en que viven exclusivamente artistas e bichos polo estilo. Ao chegarmos recíbennos un español que alucina co feito de que falemos alemán, un alemán que fala cunha parsimonia desesperante e un xaponés fotógrafo de moda. A casa é deliciosa.

15.3.07

nos antípodas de Zizek

O que pasa con Berlín é que aquí case todo o mundo é artista dalgún tipo. É máis ou menos coma iso de que en L.A. "todos os camareiros son actores", só que vivir aquí é tan barato que a maior parte da xente non necesita ter choio (e que practicamente non hai negros). O que tamén pasa en Berlín é que parece que case todo o mundo tivo contacto con algunha parte da gama LGBT (Lésbica-Gai-Bisexual-Transexual) nun momento ou outro, ou polo menos teñen esa pinta. Síntoo, pero en Londres non ves homes hetero con moreno de solarium, cabelo rapado e jeans cinxidos, e as únicas mulleres hetero que ves con cabelo curto e abrigos frouxos de home son mulleres sen teito (ese é outro asunto, pero non é o momento). Así que, para min, mudarme para aquí o ano pasado foi coma unha chegada á casa espiritual, sentín que por fin encontrara a miña xente.
(...)
Cando sexa grande, espero que o meu desexo de escribir un informe irresistíbel e convincente sobre por que necesita o capitalismo unhas definicións de xénero e relación tan estreitas e intratábeis, ligado de maneira intelixente a unha disección de por que necesita a sociedade en xeral abrirse á autoexpresión queer (especialmente ao cinema queer) e por que a autoexpresión queer é tan esencial coma o pan e as rosas e, e, e..., gañe contra o meu desexo de andar toda a noite de festa coas estrelas.

Kanchi Winchmann, "My first Teddy and what I want to be when I grow up".

Desculpen a tradución pedestre. É que lin este texto moito despois de que m)alicia me pasase O espectro segue a roldar. E agora, coa febre Zizek que percorre o mundo, pois lembreime de poñelo aquí. Serán os estertores da miña ideoloxía, que pide contas. Será que me identifico tanto co autor, a pesar de todo. Especialmente no dilema a túa discoteca necesítate/imos de farra á discoteca, all night long.

14.3.07

acumúlaseche o choio, neno

Mágoa que o 27 de marzo non vaia estar en Berlín, porque ese concerto si que me apetecería de verdade. En cambio en maio si que estou, pero aos Bloc Party pódenlles ir dando piche. :-P

domingo de Mauerpark


Paso o domingo cun azoriano residente en Berlín e unha madeirense residente en Polonia que visita Berlín. Xa pasaramos xuntos a noite do sábado no WABE, porque había un concerto de tres bandas emerxentes berlinesas entre as que se contaba Elikan Dew, o grupo onde o noso Marco toca a batería. E teño que dicilo, Elikan Dew foron os mellores con diferenza. Por se acaso non parezo imparcial, engadirei que os de Lilit eran os que estaban máis cachondos, tamén con diferenza (inda que os nosos non tiñan mal ninghún).

Así que domingo aproveitamos a temperatura de primavera (por favor, o ano pasado a estas alturas estaba nevando a eito!) e imos dar unha volta polo Flohmarkt do Mauerpark, que está cheo a reverter de attitude e cabelinhos à foda-se.

Hai un grupo que está dando un concerto de moca. Din que son de Suecia. Quedamos un pouco mirando para eles e para o seu xerador eléctrico.



Comemos algo por alí sentados e, cando comeza a refrescar, imos indo. Á saída, nos valados de obra que hai distribuídos permanentemente por todo Berlín, atopamos esta instalación. Un porco rosa e dous osos que optaron por non hibernar espreitan atentísimos todo o que acontece no parque.

9.3.07

high top sneakers


Si, os cool hunters xa hai moitos anos que comezaran a anunciar con insistencia o retro dos '80, e iso xa se comezou a ver nas rúas máis à frente do mundo occidental hai unhas cantas tempadas, sobre todo pola volta das botas de coiro enrugadas, tipo Vicky Larraz en Olé-Olé.

Pero agora que os tenis altos, incluso algúns con tiras de velcro, xa se venden en H&M, queda definitivamente aberta a veda para todas as clases sociais. Nesta mesma tempada, a febre vaise estender xa a algúns tardoadolescentes algo despistados pero con certas ansias de rebelarse. Na seguinte, todas as pijas de Steglitz van levar o pelo cardado. E para a outra, incluso os chavs ingleses, os Prollos alemáns e algúns quiotes coruñeses e as súas parrocheiras correspondentes levarán algo decididamente oitenteiro, un adhesivo dos pacman no coche tuneado, por exemplo.

A esas alturas naturalmente, ninguén na Kastanienallee se lembrará dos high top sneakers nin recoñecerá ter levado algunha vez ombreiras extra-anchas. Porque para entón, eles xa estarán noutro punto. E se seguimos a lóxica á que nos conduce a actual sucesión de revivals, dentro de sete ou oito anos, H&M ha de andar polos smilies, as cores fosforescentes e o acid house, dando paso en pouco tempo aos 90.

Non?

delicia


Cousa rara, cádrame de andar polo centro a mediodía. Aproveito e doulle un chamo a Mjoão para xantarmos xuntos perto do seu traballo. Así tamén evito a encaldada que nos botan na cantina do choio.

En xeral gústame a comida do Panasia: inspirada na comida asiática, pero feita no momento, sen glutamato e con ingredientes frescos; malia ser un chisco caro, sempre é agradábel notar diferenzas coas China-Pfanne a 2 euros de diario. E de verdade, o flan caramelizado de herba-limón que nos puxeron hoxe de sobremesa foi memorábel. É a próxima receita que teño que sacar. Como sexa.

2.3.07

Marco da Silva

Recibo unha mensaxe do Boss, a pedirme que mude unha ligazón, en concreto a dos amighos. Polo visto ten unha proposta de mellora.

Aí o teñen. Directamente do rancho folclórico de Bremen aos stages de todo o mundo da man de Kylie Minogue. Que diremos do moito que o necesitamos pola discoteca?


Nunca debín deixar de bailar muiñeiras. Seguro que eu tamén acababa así.

P.S.: non perdan o que di a lercha que deixa o primeiro comentario: ... Do I really NEED another tattoo?
:-DD
Stop being so bitchy, darling...

Feuerwerk

Foi unha Berlinale realmente excepcional. Pero tamén teño a sensación de que foi coma uns fogos artificiais a anunciar o final da festa.

tatuaxes



Á saída do de Téchiné, un coñecido lémbranos que mañá, luns, aínda hai a posibilidade de ver o filme gañador dos Teddy no Kino International. Acordamos ir.

A primeira sorpresa. Aínda vexo unha vez máis o jingle da Berlinale, como unha concesión especial do destino.

A segunda: non podo estar máis en desacordo co xuri. Ci-Qing (Spider Lilies), é a historia sobre unha rapariga que vive do ciber-sexo e a súa relación cunha tatuadora. Esteticamente moi coidada, ten un toque de misticismo oriental co que eu non podo. Unha seca, con poucos paliativos.

migallas de Berlinale

Sábado xa só conseguimos ver un filme: Dasepo Sonyeo (Dasepo Naughty Girls), que resulta ser a máis divertida e delirante carallada que vemos en todo o festival. Moi recomendábel para o público descontraído en xeral; para os amantes do trash, un must. Non a perdan.

E por certo, non sei que pasa co cinema coreano, pero nesta Berlinale foi un auténtico boom.

Domingo, consigo ver un filme moi gore, moi desacougante, pero ao mesmo tempo moi recomendábel tamén: Teeth. Aquí trátase o mito da vagina dentata coas formas dun filme de terror adolescente. Conseguidísima. Penso que nunca vin no cine a tantos homes coas pernas encollidas sobre o asento, pero non importa: véxana.


Finalmente, o meu último filme da Berlinale, á última hora do domingo. Un de Téchiné: Les Témoins. Unha historia sobre a chegada da sida á Francia dos anos 80. Resulta seca, dura, despois dos carameliños que estivemos vendo estes días. Pero tamén a hai que ver.

Para esta sesión estaba especialmente sensibilizado, porque era a última oportunidade de ver o jingle, a sintonía que se pon antes de cada filme con esas imaxes de fogos artificiais dos que sae o oso. Nunca me van saír da retina.

Teddy Party 2007

Finalmente, internámonos na pista. Cunha sesión memorábel, bailamos e bailamos practicamente toda a noite.

Polo medio, unha inxección de ego. Estou bailando con varios amigos e achégase un rapaz. Méteme un flyer nas mans. Es ist in Belgien, di. E lisca. Todos os demais preguntan estrañados que é o que me deu. Miramos o flyer: resulta que estou convidado para a próxima sesión da mítica La Demence, Bruxelas. Nesta ocasión, a festa chámase Country Boy. Pero non vou fachendear de nada: calquera parecido entre o rapaz do flyer e mais eu é pura coincidencia...

28.2.07

Biggy nos Teddy

Finalmente, chegamos á festa dos Teddys. O hangar 2 é un lugar extraordinario para unha festa extraordinaria. Só con entrar teño a impresión de estar nunha dimensión paralela. Como dixo unha das premiadas, penso que nunca na vida estiven nun sitio con tanta xente sexy xunta.


Toda esa sensación cristaliza cando, de repente, Gael García Bernal pasa ao meu lado. É minúsculo, si, pero é el. Bardem tamén anda por aí, coas pestanas postizas que usou para entregar un dos premios. Superado o shock inicial, pedimos unha caipirinah (así aparece na lista de bebidas) carísima e intragábel e sentamos por alí a observar un pouco.

Açoriano encóntranos moi axiña. Anda escapando do seu último engate, que xa lle promete ouro e mouro en terras do sur. Dámoslle refuxio. Observamos: por ali anda Biggy van Blond, un referente desde que cheguei á cidade. Non o resisto e vou falar con ela por primeira vez en todo este tempo. Dígollo, es o meu amor verdadeiro en Berlín. Ai si? E logo cales son os outros?

surreal


Ese mesmo venres de Berlinale, o plan nocturno é irmos á festa de entrega do Teddy, nun hangar do aeroporto urbano de Tempelhof (aka Tempellofe, prós amighos).

Antes de entrar, espero polos demais no Barbie Bar, onde se celebra un concurso de Miss Highest Hair. Un oso hipercaracterizado mírame, achégase e dime:

-Debías parar de barbearte. Así pareces un estudante de intercambio da República Checa.

Non reteño a risa. Explícolle de onde son e responde, estrañado:

-De verdade? Pois eu situábate no leste de Europa!

Érgueme a camiseta, inspeccióname os pelos do bandullo e segue:

-Pois eu pensaba que os rapaces de por aí tiñan algo máis disto. Non os recortarías?

Dígolle que si, claro, que vou á festa dos Teddy e que os repasei hai unhas horas. No seu rostro debúxase o horror ante a herexía. Vou en contra dos mandamentos básicos da súa relixión!

venres de Berlinale

Á primeira hora da tarde vou eu só a ver Deserto feliz, de Paulo Caldas. Nordestina, opresiva, silenciosa, é a historia dunha rapariga que troca o sertão polo mar de Recife. A prostitución lévaa a coñecer un alemán que a trae para Europa. O filme conmóveme, recoñezo nel a historia persoal de varias raparigas que coñecín nos meus cursos de alemán na Volkshochschule.

Máis tarde quedo con Sanisidro para irmos ver, finalmente, Huhwaehaji Anah (No Regret), que moito nola levan recomendado e non houbo maneira de coller billetes até agora. Non me parece ningunha revelación e frouxea moito no ritmo: cara ao fin pide varias veces un final antes de que o director se digne darllo. Aínda así, queda no lado dos aprobados.

Ao saírmos, toca tomar un café pola zona. E sae o tema. A vida. Por que quedar en Berlín. Por que non facelo. Por que ir para o Brasil, por que ir para Galiza.

Por que converterse en asistente de voo de Easyjet.

o pasado

Preguntaban por outros aniversarios dos últimos tempos?

Domingo, ao outro día da miña festa, en plena resaca, chégame un SMS inesperado. Asínao Georg, desde un número descoñecido, e paso un bo cacho dándolle voltas á cabeza. Georg? Georg...? Georg?? Georg...!!

24.2.07

ich werde total alt


Pois si, un ano máis fago anos ao mesmo tempo ca Rosalía e mais Vieiros. E esta vez son un fato deles, en concreto 31. De calquera xeito, sorprendentemente é a primeira vez que fago anos en Berlín, así que paga a pena celebrar a efeméride.

Se lles cadra, non dubiden en pasar pola festa, no corazón de Prenzlauer Berg.

O programa é:

21:30 concerto - Nordpolzigeuner (no soto)
22:00 DJ - Panama Popschutz (no baixo)
22:30 DJ - Manne Sveensson (no soto)

E o enderezo é:

Intersoup
Schliemannstrasse 31
10437 Berlin
(U-Bahnhof Eberswalderstr.)

20.2.07

The Bubble



A Eytan Fox xa lle vira un par de cousas, por iso me apeteceu verlle The Bubble.

Teño que dicilo. É unha "peli bonita" e malia todo foi o meu filme favorito da Berlinale 2007. Resistinme, eh?, sobre todo porque quixen ver etnocentrismo sionista na presentación dun Israel ideal para que vivan os gais e unha Cisxordania medieval pola teocracia islamista. E o etnocentrismo haino, si, pero é máis occidental ca sionista (o cal me tranquiliza, porque eu tamén sufro diso, Samuel Solleiro me perdoe). Ademais, os maricas xudeus do filme tampouco o teñen de todo fácil. E os actores son tan guapos...

The Bubble fai unha crítica das posturas apolíticas dos gais israelís que viven no barrio máis cool de Tel Aviv, unha burbulla no medio do horror. Non sei se a historia é moi verosímil, pero eu rinme, chorei (bah, de acordo, non chorei, pero só porque me é case imposíbel; todo o mundo ao meu arredor choraba, iso si, e eu tenteino) e saín da sala conmovido, no mellor e no peor sentido da palabra. Ademais, agora que as cousas están tan achuchadas, supoño que toca recomendalo.

xoves de Berlinale

Combino con Mjoão e Sanisidro en Alexanderplatz para ver The Bubble. Aínda bo é que ao chegarmos están Rice e Micheli no comezo da fila: pasámoslles os cartos e conseguimos as entradas, se non sería imposíbel. Tamén é bo que Açoriano decidise non vir: sen sabelo aforrou o encontro con Micheli agora que está en plena crise con el e en plenos remorsos post-coitum.

Ao saír do filme temos o plan de ir á entrega dos premios Else, os que entrega a empresa editorial da Siegessäule. A cerimonia e festa posterior é no Kosmos, un antigo cinema da Karl Marx Allee. Pero ao chegarmos encontrámonos con este plan:

A fila é tan grande que nos desanima por completo, así que desistimos e imos comer algo á Simon-Dach-Straße. Foi unha verdadeira mágoa, porque para calquera de nós sería o delirio: nesa cerimonia estábanlle entregando o premio Else precisamente a The Bubble.

mércores de Berlinale

Ao saír do traballo é imposíbel conseguir entradas para No Regret, así que me reservo para a noite. Fomos convidados a coarnos na Berlinale Party que organizou Gmfilms no Schwuz para pór en contacto a todos os representantes de festivais de cinema gai presentes na Berlinale, así como os membros dos xuris LGBT e outra fauna diversa.

Dalgún xeito, hai na festa toda unha serie de fíos que unen varios elementos aparentemente inconexos dos meus últimos anos. Primeiro recoñezo á DJ, que estivo nunha festa recente pondo música ao lado de Ausias. O xefe do meu ximnasio tamén anda por alí e resulta que é amigo dun director de Cazzo Film, que á súa vez é amigo do tipo que me coou na festa. Tamén aparece o director do festival de Lisboa, que me foi presentado o ano pasado por estas datas.

Levo catro anos e medio vivindo en Berlín.

19.2.07

crème

A festa do martes resultou ser unha toma de contacto inesperada coa crème do cinema queer internacional. Nun apartamento dun típico edificio da RDA, á beira do Monumento do Holocausto, da Porta de Brandemburgo e da Potsdamer Platz, xuntáronse boa parte dos membros do xuri dos Teddy -os premios oficiais da Berlinale para producións LGBT- e do xuri dos Else -os premios dunha editora de revistas gais de Berlín. Sanisidro, Açoriano e mais eu fomos de convidados, ou de reclamo, ou algo.


Foi simpático ver ao americano meténdolle man a todo o mundo, aproveitando que aquí en Europa iso de tocar o corpo dos demais aínda non é tan tabú coma no seu país. O sudafricano explicoume varias cousas sobre a diversidade lingüística de Sudáfrica e o brasileiro preguntoume como era iso do galego e a poesía da Idade Media, que algo lle soaba.

Pero o mellor da noite foi a chegada dunha rapariga paulista, filla dun produtor brasileiro e dunha alemá, super-superposh. Ao pouco de chegar xa nos estaba explicando que un día destes vira a Antonio Banderas en persoa, "and, believe me, he's GOR-GEOUS. I mean, for a men in his fifties, you know?" Ao mesmo tempo que dicía gor-geous, con pausa no medio, poñía a man aberta no medio do peito e reviraba os ollos. A min custábame parar de rir.

Despois de confesarnos que "people like colours like red, or blue, or black. I don't. I just love zebras: you see?" e mostrábanos os seus calcetíns a raias negras e brancas. Polo medio de todo aquel parloteo enfebrecido, soltou unha frase que, na súa boca, quedou para a historia. "I love ska". Inmediatamente pensei nos meus concertos de Oi!-ska-punk en antros anarcas de París e en milleiros de noites no Avante. Tívenllo que dicir:

-You like ska??!?! No...!

-Yeah! -contestou-, it's because of Gwen Stefani, you know? As I was a girl, I saw her and knew that I wanted to be her. That's why I love ska: it's not pop, it's not rock, it's not jazz, it's just..., ska!

Antes de marchar da festa tiven que sacar unha foto con ela. Realmente estes son personaxes para a historia.

15.2.07

martes á noite


Despois de ver o moi recomendábel A casa de Alice, imos a unha festa no apartamento que alugou un dos directores de festivais gai. As vistas da Potsdamer Platz, impresionantes. A foto non lles fai xustiza.

endlich Weltstadt?


Ultimamente anda na boca de todo o mundo. Acaba de crearse a edición alemá de Vanity Fair e unha das cousas que conta é que Brad Pitt e Angelina Jolie, que xa visitaron Berlín varias veces nos últimos tempos, mercaron unha vivenda na cidade. Polo visto, o apartamento está en Mitte e ten 600 metros cadrados (!). Disque Angelina non quere criar os fillos en Hollywood, así que andamos todos especulando coa posibilidade de que prefira crialos aquí, agora que, grazas ao quecemento global, no inverno xa non estamos baixo cero. Iso si, seica a parella xa ten unha casa en París, así que aínda non sabemos se veñen para aquí ou para alá.

Sanisidro quéixase. Co barato que é isto, e teñen que vir estes a encarecernos a cidade...

12.2.07

Gnadenbrot und Heimat

O Gnadenbrot, en Schöneberg, é unha imitación kitsch dun restaurante de estrada, con centos de luces de cores, música empalagosa, pan e manteiga á libre disposición dos clientes e pratos xeitosos e baratos. Cando o teu pedido está listo, hai unha luz intermitente que escintilea na túa mesa, así que é o momento de se erguer e ir recoller a comida á xanela da cociña. O mellor do local é a mestura de público: ducias de maricas encantadas de estar nun sitio tan trash e uns cantos vellos do barrio que están máis de ida ca de volta.

Onte, despois de saírmos dunha sesión da Berlinale non excesivamente memorábel, apupos a un director incluídos, fomos cear alí. Estaban Sanisidro, Megarrearf e mais os directores dun par de festivais de cinema gai.

Ao acabarmos, fomos para o Heile Welt, onde, rodeados de Kens, pelexamos disimuladamente por sentar ao lado dun rapaciño con moita pluma e moito acento saxón. A Sanisidro o acento pereceulle horríbel; eu, naturalmente, estaba encantado.

En definitiva, un serán ideal. Só unha cousa: ich kann die Galicier nicht mehr ertragen. Echt...

nesta Berlinale...

Arf, rearf, megarrearf.

11.2.07

as cinco estacións do ano:


A primavera,
o verán,
o outono,
o inverno
e a Berlinale.

5.2.07

identidade nacional


O último DJ da festa chámase Ausias e é de BCN, ou por aí. Despois do electro da DJ anterior, este ten como especialidade as raridades das músicas española e portuguesa dos anos 80, ou sexa, petardadas ao máximo que aquí son dun exotismo supercool. E aí non hai patrimonio inmaterial que valla nin farrapos de gaita (de foles). Eu e mais os madrileños bailamos con La bola de cristal e Mjoao e os portugueses con Play Back.

Outro momento glorioso da noite: soa Para hacer bien el amor hay que venir al sur e o siciliano mira para min con cara de indignación e incredulidade: Raffaella Carrà?! Ma questo in italiano è "Com’è bello far l’amore da Trieste in giù"!, exclama. Eu esmendréllome.

31.1.07

(q.D.g.)

Deus, levo toda a miña vida querendo dicir isto:
(ou para sermos exactos, levo toda a vida dicíndoo sen ter razóns obxectivas para o facer, pero desta vai)

NO TENGO NADA QUE PONERME!!!!!!!


Co permiso de Dot,
As canções que você fez pra mim:
"Dios ke te crew - En que traballa o rei?"

Menschen unterwegs

Lesungen

Vou ao acto do día: recital poético de dous escritores gais na Brecht-Haus. Polo visto dálles un morbo especial facer o acto na casa do grande homófobo Brecht.

Eu tamén vou polo morbo, pero non polo de Brecht, porque eu a verdade é que non teño nin idea sobre o que pensaba Brecht das Tunten da súa época. A min o que me dá morbo é que un dos escritores é combozo meu: ex dun ex. Non estou seguro de que me vaia recoñecer, e a verdade é que non me apetece moito, pero a última vez que nos encontramos nun bar estivo a piques de quitarme os ollos, así que vou por ver o que pasa e saber que é o que escribe.

Non me recoñece, ou non me ve, ou fai coma quen; o que escribe non está mal de todo, pero o formato recital-de-toda-a-vida é tan aborrecido que o morbo decae a grande velocidade. Só queda disimular o fastío e esperar que non dure moito máis.

23.1.07

o sorriso de Sonia

Hai uns anos que se foi a Barcelona para traballar. Hai pouco máis dun ano, mentres estaba nunha festa do Espai Gallec nunha rúa de Nou Barris, ou de Gràcia, ou por aí, chamárona para lle dicir que morrera papá, así, de súpeto.

E comezou o seu ano de loito, pero sen perder o sorriso. Pouco despois chegaron máis malas novas: mamá estaba enferma. E entón viñeron as viaxes desde Barcelona directamente ao hospital, as conversas cos médicos... Púñase algo seria cando chas reproducía, pero o sorriso sempre voltaba.

Hai un par de semanas chameina a Barcelona. Tíñalle que pedir un favor e pregunteille como ían. A situación é complicada, pero parece que mamá mellora, dixo.

Hoxe pola mañá, no metro, lembreime dela. Este Nadal gustoume moito o seu abrigo novo e unha rapaza no metro tiña un igual. Decidín chamala pola noite para preguntarlle como estaban.

Á noitiña telefonáronme meus pais. Xa o tentaran pola mañá, cando se sorprenderon ao ler as esquelas, pero non me localizaron até viren de volta do enterro.

E agora non sei cando verei outra vez a Sonia. Pero sei que cando a vexa, malia todo, o seu sorriso ha estar con ela.

aos domingos...


somos tan divinas...

Cando resucitamos da resaca e comezamos a cicatrizar, imos para o Bangaluu...













E cando nolo pechan, liscamos para o Café Moskau.


Tamén somos un pouco parvas, e un chisco drogadas, e algunhas mesmo chegamos a mamarrachas decrépitas. Pero somos tan divinas que ninguén se atreve a nolo dicir. Porque é que somos tan divinas...

na vindeira Berlinale...

Arf, mega arf.

19.1.07

que viene, que viene


Deus, este disco vai ter semellante éxito neste país que máis que esperalo creo que toca temelo.

18.1.07

alles abgesagt

Alerta por furacán en Alemaña.
As autoridades recomendan manterse na casa a partir das tres da tarde.
A embaixada de España recoméndalle a todos os cidadáns españois permanecer nos seus hoteis e domicilios e incluso ordena desaloxar o Instituto Cervantes de Berlín.
Todo isto non é ficción.

17.1.07

que pasa?

Non sei o que pasa. Na Voz din que xa acabou a reunión, pero nada máis. Tento conectar coa tele en www.crtvg.es pero o servidor non debe dar abasto, porque non vai. Probo coa RG: vese o estudio das Quimbambas, baleiro, e interpreto que os de informativos están retransmitindo as declaracións, pero non se oe nada. Fíxome ben: dentro do estudio das Quimbambas vese un monitor coa tele posta e..., si, parece Quintana falando. Pero non se oe nada... E agora teño que marchar...

16.1.07

o que me pareceu Vacuo: versión curta


Aos cinco minutos de comezar, estaba tan emocionado que comecei a chorar. Sen saloucos. Só bágoas.

E por certo, declárome fan absoluto do rizos: como na ficha artística non hai fotos, non sei como se chama. Que feo é! Que boísimo está!

o que me pareceu Vacuo: versión longa

Capítulo 1. Introdución telúrica.

Durante moito tempo, "música galega" foi case sinónimo de folk -tranquilos, hoxe non toca rallar coa emerxente escena musical galega-. Segundo din algunhas persoas que saben disto máis ca min, o peso do tradicional, lóxico se temos en conta que a música é unha das expresións culturais máis elaboradas da sociedade tradicional galega, pexou durante longo tempo a libre evolución creativa de moitos músicos que partiron do ámbito folclórico.

Supoño que así se entende a serodia ou anecdótica incorporación da polifonía aos traballos das pandeireteiras, a omnipresenza do castrapo como mostra de autenticidade recollística (a Recollida, ese grande xénero, esa epopea galega contemporánea; e non por moito tempo!, insistirán aínda algúns), o uso exclusivo e ad nauseam de letras antigas para gañar a etiqueta de enxebreza. A perspectiva dun folclore fechado e conxelado nun determinado estadio histórico era atroz. Pero os grupos aseguraban que o que facían era pura imitación dos vellos, os gardiáns da verdade absoluta. E simplemente niso facían residir todo o valor da súa música.

Incluso no caso de grupos que ían de modernitos, de innovadores, houbo durante un tempo unha necesidade de lexitimar o que facían, de lexitimarse, demostrando o seu dominio das vellas técnicas. Así, no medio de discos que manexaban novas formas de expresión, largábanche unhas rumbas e unhas muiñeiras ol'skool que mandaba nabo con elas. Tiñan que demostrar que facían cousas distintas porque querían, non porque non soubesen tocar unha repichoca-como-dios-manda.

Aínda hoxe, unha artistaza coma Mercedes Peón insiste en, a partes iguais, interesarnos coa súa música e horrorizarnos cunhas letras obsesionadas en mandar un saúdo para Alá (que como Samuel Solleiro nos recorda hai un par de posts, é o noso Deus, e Mafomede o seu profeta). Alguén podería dicirme que mandar saúdos para alá é algo ben propio da nosa cultura popular actual máis entroncada coa tradicional, ou sexa, o Luar. Pero eu non sei que diga.

Debo recoñecer que desde hai bastantes anos xa non me interesa case nada o folk (eu tamén me teño que lexitimar), e en troques fun recuperando e gañando o gusto por certas manifestacións ol'skool, no seu día exitosísimas e absolutamente á altura das circunstancias coetáneas, da que agás catro enteradillos ninguén sabe absolutamente nada e cuxas esmorecentes pervivencias son máis patéticas ca outra cousa. Falo fundamentalmente dos coros galegos de comezos do XX. Pero ese é outro falar de faneca.

Dun tempo a esta parte, eses problemas comezan a ser superados e cada un fai o que mellor lle parece. Ademais, para subir unha escada a mellor técnica é ir pisando todos os chanzos un a un, así que morra o conto.

Capítulo 2. Da danza, do ballet, do baile e de Vacuo.

Da mesma maneira que o rock ou o pop se desenvolvían en Galiza con maior ou menor fortuna, pero por sorte alleos a todos eses asuntos dos folkies, a danza contemporánea foise desenvolvendo en Galiza con maior ou menor fortuna, pero allea a...

A que?

Desde logo, haberá xente que se queixe do abandono en que temos a música tradicional, o pouco traballo que se fai por investigar de maneira seria todo ese enorme caudal de cultura, etc. Pero se o que se fai coa música é desastroso entón co baile...

Con que preferimos quedar? Co equivalente no baile deses grupos de pandeireteiras que non admiten o que non sexa cantar en castrapo, poñer voz rouca e facer o que sexa con tal de imitar unha gravación en cassette reutilizada en varias recollidas na que só se oen centos de ferreñas desacompasadas e a tenue voz dunha venerábel anciá acatarrada de oitenta anos? Ou son mellores os pastiches que imitan unha tradición "académica" do baile galego, esa que parte dos respetabilísimos e devanditos coros galegos, cribada, homoxeneizada e pasteurizada pola Sección Femenina de la Falange Española e rigormortizada por décadas de inmobilismo estéril?

Do mazo á rebola, veña o Demo e escolla.

O Ballet Galego Rey de Viana era o produto dunha situación así. Como é posíbel pretender facer unha liña académica de fusión (ou algo, chamémoslle X) do demi plié co punta tacón se carecemos dos máis básicos fundamentos teóricos sobre o baile galego, que está absolutamente a monte, a anos luz da meteórica (en comparación) liña de estudos sobre a música tradicional? Quen diga que o Rey de Viana servía para avanzar niso engánase a si mesmo. O Rey de Viana era un morto, e os mortos hainos que enterrar, con todos os respectos.

O 6 de xaneiro, grazas aos meus inestimábeis contactos, fun convidado ao Teatro Rosalía de Castro da Coruña para asistir á estrea de Vacuo, a primeira montaxe do Centro Coreográfico Galego (isto xa parece a semana de Josemi Rodríguez Sieiro). Reproduzo a seguir un dos panfletos que alguén lanzou desde as alturas do teatro ao patio de butacas pouco despois de que a conselleira Bugallo ocupase o seu posto no palco de honra. O texto en cursiva é meu.


Benvido Centro Coreográfico Galego!
A quen de antemán desexámoslle (sic) unha longa vida de grandes éxitos. Xa que sempre acolleremos calquera iniciativa ou manifestación artística que enriqueza o patrimonio cultural da nosa terra. Patrimonio que hoxe atopamos máis que ferido, pola insensata decisión dunha conselleira de cultura con moi dubidosos coñecementos desta verba. Unha conselleira, segundo din, NACIONALISTA. (de seguro tamén teriámoslle que explicar o significado desta outra). (sic & jaaarrlrl) Porque non podemos entender como se desfixo do Ballet Galego Rei de Viana, o noso máximo expoñente cultural durante máis de cinco décadas, engrandecendo a nosa cultura en todo o mundo. Canto ten de certo aquel dito "Deus dá pan a quen non ten dentes", pois xa quixeran para si os Cataláns ou Vascos (deixémolo en sic, pero tamén merecería un jaaarlrlrl), contar con semellante riqueza.
Outro galo cantaría!
(...)
NON MATÉMOLO PATRIMONIO CULTURAL GALEGO


Agüita.

E así foi como comezou Vacuo, atenazado polos ollos escrutadores de quen piden o retorno do ballet galego. E foi así como Vacuo se deixou levar, e no canto de facer o que lle petaba, quíxose lexitimar como produción do Centro Coreográfico Galego, do Instituto Galego de Artes Escénicas e Musicais da Xunta de Galicia. E fíxolle oco a un pas de deux (déixenme pedirlle prestada a expresión ao ballet porque non sei se a danza contemporánea ten termo específico) de inspiración tradicional, cos bailaríns enfrontados, brazos en alto, movementos en espello... En definitiva, unha parella bailando puntos de muiñeira (xuraría que muiñeira, muiñeira na miña reconstrución, pero naquel momento tiña tantas cousas na cabeza que poida que fose outro ritmo).

Pero Vacuo non estaba completamente cómodo con ese pas de deux. Aínda que o executou con grande mestría e emoción, o pas de deux saíulle coma un tirizó, coma un gran de acne nun rostro xuvenil. Ou mellor dito, para sermos xustos, como un apéndice esixido pola evolución. Un dedo maimiño tan estético como prescindíbel.

O baile galego require e merece moito estudo e moita promoción. A danza contemporánea tamén. O Centro Coreográfico pode ser unha boa plataforma para iso. Pero será mellor non repetir os erros que cometeu a música: as escadas tamén se poden subir de dous en dous.

desde logo...

...hai días que é mellor non se erguer da cama. O xoves, por exemplo.

15.1.07

ai, como me pos!

Viviremos nos tempos do fragmento, mais a crítica global segue a ser posíbel e talvez máis necesaria que ningunha outra. Ser anticapitalista e antioccidental segue a ser a única posibilidade de saúde mental na selva do século. Burka, cliterodoctomías, fundamentalismo islámico. Todo contaminación mediática. Bla bla bla. O mundo musulmán hoxe cumpre no mundo a función de "outro" e como tal débese apoiar globalmente e pódese defender como estratexia antihomófoba, antipatriarcal, antirracista ou ecolóxica sen que nos rinchen os dentes pola contradición. Non hai tal contradición, pese a quen pese.

Alá é o noso deus e Mahoma o seu profeta!


Despois de lle ler o libro e de encontrar estas cousas súas pola rede, creo que este fulano me parece ben. Moi ben, incluso. Diría que se podería converter nun gurú.

Ademais, se hai algo que lle agradezo, é que me reconcilie co espírito de contradición do home-detrás-de-Cesare, ese provocador.

Eu, pola miña banda, estou completamente perdido na vida. Guía espiritual wanted.