ai, como me pos!
Viviremos nos tempos do fragmento, mais a crítica global segue a ser posíbel e talvez máis necesaria que ningunha outra. Ser anticapitalista e antioccidental segue a ser a única posibilidade de saúde mental na selva do século. Burka, cliterodoctomías, fundamentalismo islámico. Todo contaminación mediática. Bla bla bla. O mundo musulmán hoxe cumpre no mundo a función de "outro" e como tal débese apoiar globalmente e pódese defender como estratexia antihomófoba, antipatriarcal, antirracista ou ecolóxica sen que nos rinchen os dentes pola contradición. Non hai tal contradición, pese a quen pese.
Alá é o noso deus e Mahoma o seu profeta!
Despois de lle ler o libro e de encontrar estas cousas súas pola rede, creo que este fulano me parece ben. Moi ben, incluso. Diría que se podería converter nun gurú.
Ademais, se hai algo que lle agradezo, é que me reconcilie co espírito de contradición do home-detrás-de-Cesare, ese provocador.
Eu, pola miña banda, estou completamente perdido na vida. Guía espiritual wanted.
7 comentários:
A min o libro estame a gustar, hoxe case me creo que foi verdade a historia de Varela e o comboio. As veces sóbrame esperma que ler, pero bueno.
Sobre o do guía espiritual, sorte :)
Escribir escribe moi ben.
mafomede o noso profeta
jausjasuajsu
onte puiden ver nesta televisión marabillosa unha reportaxe sobre o fundamentalismo nas mezquitas británicas. Como non concordo co do anticapitalismo e por suposto tampoco co do antioccidental, quizais me custe entrar polo aro de crer que mafomede é o noso profeta.
De feito o único que podo pensar cando cavilo sobre política internacional é que cando estea xubilado e non poida viaxar porque o petróleo estea practicamente esgotado, serei gobernado por unha autocracia laica e chinesa ou por unha ditadura relixiosa islámica.
Así que o mellor do islamismo é que ataca na súa raíz a miña incipiente sinofobia... :)
Pero, claro, si, Mafomede sempre.
Ah, que curioso, precisamente hoxe pola mañá vía eu en Arte (esa marabillosa televisión radicalmente continental á que aínda lle debo un panexírico) unha reportaxe e púxenme a pensar en futuros coma os que vostede debuxa.
En calquera caso, non dubido da súa falta de antioccidentalismo e do orgullo que lle infunden os logros históricos da burguesía europea. É precisamente iso o que o converte nun provocador no medio en que se movía en Galiza. E supoño que é iso o que o honra, querido.
O que non sei é como vai lidar agora co seu afán de provocar vivindo en Escocia. Pero cada un sabe as súas. Sempre pode recorrer a outros centos de ítems. O caso é querer.
quizais non era todo provocar...
tamén podo mudarme de país.
Quizais.
Tamén.
Enviar um comentário