humanidade

A chamada soou no meu móbil nun momento en que estaba só na saída dunha estación de metro da zona 2 de Londres. Estaba tendo conta da miña equipaxe e mais da de The Sobrado, que ía nun recado antes de coller o tren de volta a Liverpool.

As bágoas xa acompañaran as últimas palabras do telefonema, pero deixar o móbil trouxo o choro aberto, os saloucos, as mans agachando a cara. Polas cóstas sentín unha voz:

-Please, don't cry. Oh, please, don't cry.

Cunha mestura de sorpresa e desconfianza, reparei na rapariga de ollos acuosos -compasivos no sentido máis recto da palabra- que me estendía unha man.

-Don't cry. Everything will be all right, you'll see.

Case non puiden articular un thanks. Despediuse.

-Have a nice day.

-Thank you very much, puiden reaccionar finalmente, colléndolle a súa man entre as miñas.

En poucos minutos chegou The Sobrado para me salvar nun abrazo inmenso. E funme de Londres cos ollos dela e os brazos del.