amarelos

Naturalmente, non só de bandeiras alemás se recobre Berlín. Paseando estes días pola cidade e reparando nos panos pendurados dos balcóns pódese saber onde vive un portugués, un croata, un español. As camisetas, as pinturas na cara e outros aditamentos tamén axudan a saber se estamos diante dun holandés ou dun arxentino. Pero cando un ve unha camiseta amarela nunca se sabe. E camisetas amarelas hai unhas poucas:

1.- Suecos. O primeiro que pensa un ao ver unha camiseta amarela é: o Brasil. Pero os suecos tamén levan camisetas amarelas, así que hai que achegarse ben para mirar se o escudiño que traen no peito é verde (Brasil) ou azul (Suecia). Os suecos cóntanse por miles. Descamisados, borrachos, cuspidiños a Thor e Odín, enchen os vagóns do S-Bahn e van a berros todo o camiño até chegaren ao seu destino. Moi excitante.

2.- Brasileiros. Estes cóntase por centos de miles, entren os que xa viven aquí e os ricachóns que viñeron para ver o partido contra Croacia. Están todos os días nos sitios onde hai pantallas xigantes, bailando coas batucadas que montan eles mesmos. Claro que o Brasil non xoga todos os días, pero eles tocan e bailan igual, descamisados, sambando e mesturados coas camisetas dos suecos, dos croatas, dos holandeses. Máis excitante. Como di a vella canción de carnaval que tanto cantan: "Mamai eu quero, mamai eu quero..."

3.- Alemáns (et al.) con camisetas do Brasil. Non sei o que pasa, pero se as camisetas do Brasil xa son populares en xeral, estes días todo cristo pareceu poñerse de acordo en que o amarelo e o verde son cores especialmente favorecedoras. Calados, serios, cunha cervexa na man e facendo comentarios técnicos sobre a última xogada estes non me din nada de nada. Non hai camiseta do Brasil que valla.