nación

Supoño que todos se lembran da marea de bandeiras que anegou Portugal cando foi do Europeo. Os que pasamos por alí ese ano flipamos bastante coas bandeiriñas nas xanelas do coches, nas xanelas das casas, das tendas, dos bancos e de todo canto é lugar. Pois ben, contra toda predición, en Alemaña está sucendendo exactamente o mesmo, nos mesmo formatos. Os fabricantes de bandeiras schwarz-rot-gold deben estar facendo o agosto.

E haberá quen diga que é normal. Pero non. Non ten a mesma transcendencia que iso aconteza en Portugal, na miña opinión un dos países máis irreflexivamente nacionalistas do planeta, en que sacar a bandeira é un acto relativamente banal (...), ca que aconteza en Alemaña, onde todo o que ten que ver co nacional é/foi até hai pouco un tabú de tratamento delicado.

Nestes últimos anos asistín en diversas ocasións a debates mediáticos en que se trataba este tema, tipo "podémonos relaxar os alemáns á hora de sacar á luz os nosos símbolos de indentidade colectiva?". Non hai moito que houbera unha polémica porque unha revista clasificara de encubertamente neonazis as letras dun grupo de pop. A cousa era fundamentalmente que as letras estaban en alemán, e aquí hai moita xente acostumada a que o alemán estea restrinxido á musica popular tipo Ana Kiro, pero non a grupos tipo The Homens.

Dalgunha maneira esta tensión estoupou co Mundial. Alemaña está estes días cuberta de bandeiras e unha revista xa sacou unha edición cunha portada cuberta de negro-vermello-amarelo e o titular: "como de alemá pode ser Alemaña?".