accomodation

Fuegho e mais eu pasamos as dúas primeiras semanas deste mes nun albergue de xuventude moi perto de King's Cross. Compartirmos cuartos mixtos de 10 liteiras permitiunos entrar en contacto cunha fauna francamente variada ao longo deses 15 días, desde a familia indostaní que viña coñecer a capital da ex-metrópole e non dubidaba en meter o avó de setenta anos no medio de todos aqueles adolescentes rastafaris (así non me estraña que o vello collese aquelas lascardas de bourbon nada máis erguerse, ante a ollada atónita de todos os que almorzabamos o leite e cereais que ofrecía o albergue) ata o par de mochileiros quebequeses de 18 anos que medían 2 metros e medio e queixábanse nun francés incomprensíbel de que aquelas liteiras eran para ananos (vese que a selección natural naquelas terras do norte funciona a tope: todas as xeracións precedentes de leñadores estaban presentes naqueles bíceps, naqueles pectorais e naqueles dorsais).

Un día acordei ás catro ou cinco da mañá e no medio do cuarto, a un metro e medio de min e entre todas as camas cheas de xente durmida, desde a miña liteira superior vin a cabeza dun fulano de pé na escuridade. Pareceume un pouco estraño pero non puiden evitar pechar os ollos, cheos de areas de sono. Cando os dei aberto outra vez, xa non puiden ver o tipo. Aos poucos segundos a súa cabeza volveu aparecer, e de alí a outro pouco, caeu de novo fóra do meu campo visual. Achegueime á beira da liteira para ver o que pasaba alí embaixo e de súpeto comprendín: o rapaz estaba axeonllado nunha alfombriña e tiña a cabeza pousada no chan, rezando cara á Meca.

Houbo durante varios días nese cuarto tamén un pai cun fillo. O pai tiña máis de cincuenta anos e xa lle daba a pinta que era un fulano particular, algo neurasténico. O rapaz debía ter uns once anos e mostraba o laconismo e a pasividade de quen ten que aturar as excentricidades dun pai así. Os puños da súa camisa branca(!) aparecían cada mañá máis cheos de merda pero el naturalmente non se inmutaba e seguía almorzando en silencio o leite e os cereais coa ollada posta no infinito mentres seu pai localizaba a súa vítima desa mañá e comezaba unha perorata que só acababa cando o interlocutor fuxía con algunha escusa.

Chamárannos a atención desde o primeiro día pola fala. Desde o primeiro momento en que os ouvimos falar comezaron as especulacións: soaba absolutamente a francés pero non se entendía nada de nada. Son bretóns -concluín inmediatamente-, non hai dúbida. E a verdade é que aquela hipótese cadraba ben co friquismo que demostraba o pai. Así que botamos uns días contentísimos observando aquel caso único de transmisión xeracional do bretón até que un día me tocou almorzar xusto enfronte do rapaz. Eu levaba posta a miña camiseta de Aeroflot escrita en alfabeto cirílico, e despois de lle botar unhas olladas furtivas, o rapaz saíu da súa ausencia e preguntoume:

-Where did you buy your t-shirt? It's Russian.

-Yes, it's Russian, but I bought it in Berlin.

Con aquela resposta quedara satisfeito e parecía disposto a voltar ao seu riquísimo mundo interior. Pero eu non quería desaproveitar a oportunidade.

-Do you come from Brittany?

-Sorry?

-Do you come from Brittany?

-No, I come from France.

A todo isto, o pai, que estaba sentado ao seu carón e levaba media hora dándolle a vara a algún italiano despistado, xa puxera a parabólica e estábame respondendo ao mesmo tempo ca o fillo:

-Yes, I come from Brittany.

-Oh, I was quite sure because as I had heard you speaking something that I couldn't understand but sounded like French, I thought you should be speaking Breton -expliqueille índome de sobrado.

-Oh, no, we speak Greek!

A miña cara de flipado debeu ser como para sacarlle foto. Eran franceses (seguramente bretóns, pero iso xa non quedou claro). O pai, tal como lle explicaba a todas as súas vítimas, aprendera unha chea de idiomas porque sabía ben que ao viaxar, se tentabas falarlle á xente no seu idioma tratábante mellor; polo visto incluso falaba o francés con acento valón cando ía a Bélxica... Cando o neno comezou a ir á gardería, o pai decidiuse a falarlle en grego en previsión dunha viaxe que ían facer a Chipre, para que o rapaz puidese dicir ola, adeus e catro cousas básicas. Pouco tempo despois, o neno falaba grego en soños e controlaba mellor o alfabeto heleno ca o latino. Agora a súa lingua era sempre o grego para practicar continuamente e non perder habilidades.

Cando conseguín escapulirme de todo aquilo o pai deume o seu cartón de visita, con páxina web incluída. Aquí os teñen: Thierry et Alouchka Dolidon.