días de moito rir, noites de moito chorar
Estou esgotado. Derrubado, breado, mallado.
Miña nai, nun exercicio agoirento de demostración idiosincrática, repite con asiduidade esa frase do título. E é esa frase a que mellor pode definir esta fin de semana. Foron varios días de risas e ilusións compartidas que acabaron nunha decepción deprimente. Hoxe tentei evadirme e relativizar, pero non son capaz: estamos a falar de catro anos máis. Estamos a falar de vinte anos das nosas vidas. Vinte. Hoxe non podo relativizar.
Por iso prefiro manterme ocupado en escribir. Isto non é un post, é un tripi.
A fin de semana foi así:
Venres, como pensara, fun ao Ibero-Amerikanisches Institut para asistir ao acto sobre Lorenzo Varela e a literatura galega no exterior. Prisciliana e mais a Osamorosa tamén se achegaron a Berlín esta fin de semana e entre o público andaba Riemen, o dire da Galiciale, así que a galegada foi completa. Un dos momentos impactantes da tarde, á parte do de saudar a Jaureguizar, foi coñecer a Hafen. É gai. Non me coubo ningunha dúbida desde que mo presentaron. Estresado, un pouco distante e incapaz de concentrarse na conversa, desculpouse aos cinco minutos de estarmos falando porque tiña que atender algo relacionado co acto, pero deulle tempo a dicirme que tamén tiña pensado ir ao combate do ano e que podiamos ir todos xuntos despois das conferencias. Quedei moi intrigado con este personaxe e desde ese momento intuín que ía pasar a formar parte da miña vida en Berlín.
Pero o máis impactante de todo foi coñecer en persoa a Alopo. Eu, que levo seguíndolle a pista desde Om, haberá dez anos, tíñalle gardado un flyer do concerto de Zuco 103 no Tränenpalast desde novembro de 2003 para darllo cando tivese unha oportunidade. A ese concerto eu fora pensando en Alopo, porque poucas semanas antes (m)alicia mandárame Fálame por correo postal e eu quedara flipado. Venres tiven a oportunidade de facer de fan enfervorecido, eu, que nin sequera teño unha lista de filmes favoritos; deille o flyer e descubrín en Alopo unha persoa fascinante. Ala, polo menos xa teño escritor favorito.
Cando saímos todos en comandita do Ibero, fomos comer algo antes de irmos ao combate. Riemen estívonos contando que agora quere meterse a actor, e que anda flipado co teatro invisíbel: un grupo de actores que actúa na rúa sen que o público saiba que está asistindo a unha performance. Algo así como unha cámara oculta pero con pretensións. Quedo interesado co concepto.
E o combate: Gaelgram facendo de árbitro, a súa moza facendo de comentarista, un vasco pequeneiro que coñezo desde Nunca Máis-Berlín facendo de boxeador vasco e un alemán moreno e grandeiro facendo de boxeador español. Cando soan os himnos nacionais, para España escóitase o Hala Madrid e, inmediatamente a seguir, o vasco baila un aurresku. Despois o combate. Os golpes non serán reais de todo, pero dar danlle con forza e mesmo chega a haber algo de sangue. Supoño que como metáfora do conflito real, o español é grande e arrogante, mentres que o vasco é pequeno e combativo. No hai K.O., pero os xuíces deciden que gañar, gaña España. Entre berros de torrerro!, torrerro!, soa Manolo Escobar: Que viiii-vaaa-Eh-paña! Acaba todo e DJ Garrincha, directamente desde São Paulo, anímanos a bailar, a beber e a non darlle voltas á cabeza. Non podemos máis.
Sábado, xornada de reflexión electoral. Jaure e a Osamorosa xa teñen que liscar, pero eu encóntrome con Hafen, Alopo, Prisciliana, MJoão e Pedro para facer algo pola tarde. Alopo xa dixera que lle encantara ter que vir a Berlín para pasar aquí os últimos días de agonía e abstraerse un pouco da tensión xeral. E dedicámonos a fondo.
Primeira parada: Festa Gai de Schöneberg. Todos os anos, na fin de semana anterior ao desfile do Día do Orgullo móntase en varias rúas do distrito de Schöneberg (o Village gai berlinés) unha festa con varios palcos para concertos, stands de tendas, librarías, asociacións de todo tipo, etc. Estivemos dando unhas voltas, bebemos algo, convencemos entre todos a Alopo de que si, é certo de que en Berlín existe unha sección gai da policía, conseguimos ir todos con cadanseu globo que poñía Cool! Mein Lehrer ist schwul (guai, o meu profe é gai), tiramos varias fotos bonitas de vez e bailamos un chisco. Déronnos as oito e media: había que liscar a correr.
Segunda parada: Academia das Artes. Hai unhas tres semanas que a Akademie der Künste inaugurou o seu edificio novo na Pariser Platz, ou sexa, á beira da Porta de Brandemburgo. Esa noite, o amor platónico de MJoão inauguraba unha exposición e había que ir por alí para ver o que pasaba. Chegamos, entramos e comezamos a flipar co edificio. Espectacular. Tentamos localizar a Ure, o artista, pero decatámonos de que a vernissage estaba a ser no terceiro andar e que o acceso á festa estaba restrinxido a certos convidados VIP entre os que nós non estabamos. Chamada telefónica a Ure, uns pequenos trucos para despistar os gardas y en tu fiesta me colé, coca-cola para todos (o viño xa se acabara) e nada de comer. Pero se xa fliparamos ao entrar no edificio, chegar ao terceiro andar e saír á terraza que dá á Pariser Platz foi a éxtase. Eran as dez e media da noite e a roibén laranxa do solpor tinxía o ceo por detrás da Porta de Brandemburgo, que xa tiña acesa a iluminación nocturna. A xente da vernissage falaba e ríase, Prisciliana, Alopo, Hafen e Pedro tiraban fotos, MJoão tentaba atraer as atencións de Ure e eu sentíame o ser máis afortunado do universo.
E primeiro agoiro: todos concordamos en que aquela estaba a ser unha xornada de reflexión demasiado bonita para ser verdade.
Terceira parada: o restaurante vietnamita. Cando nos fartamos de ser VIPs na Academia, baixamos ao mundo terreal arrastrados pola fame. MJoão deixounos a esa altura porque quería insistir no de Ure, así que os demais optamos pola zona de Kreuzberg e acabamos comendo unha sopa Wan Tan e outras delicias asiáticas na Oranienstraße.
Cuarta parada: Gay-Hane no SO-36. Neste local mítico, determinados sábados do mes hai unha festa gai con música de baile turca. Pedro xa non quixo entrar porque disque estaba canso e supoño que porque andaba por alí un ex co que non quería toparse. Ficamos os galegos e bailamos horas e horas. Apareceu algunha sombra do meu pasado, con máis bíceps ca antes e máis simpático ca nunca. Un rapaciño moreno e hiperactivo, coa beleza da loucura, en palabras de Alopo -un soño húmido, en palabras miñas-, centrou a nosa atención boa parte da noite. Unha trans cantou a canción gañadora de Eurovisión cun par de bailaríns amateurs chamados Slim Boys, só vestidos cun pequeno taparrabos dourado, e seguimos babexando outro pouco con aqueles corpiños até que o cansazo puido connosco.
E segundo agoiro: a xornada de reflexión saíra tan redonda que non podía ser verdade.
Domingo, eleccións. Alopo tiña que coller o avión ás 19:30, así que pensaramos en ir nadar a algún lago pola mañá. Pero eu non resucitei até as 14:00 e ao final xuntámonos Prisciliana, Hafen, Alopo e mais eu para vermos o museo subterráneo do recentísimo Monumento do Holocausto, de Eisenman. Ao saírmos fomos beber algo ao patio do Café Cinema, en Hackescher Markt, onde un par de porreros -en palabras de Prisciliana- tocaban un contrabaixo e un violoncelo para sacar para unhas cervexas. Fomos con Alopo até o aeroporto, volvemos á cidade e collemos o metro para ir a unha sesión do festival de poesía: Luísa Castro era a representante da literatura galega e queriamos ver o que facía. Déronnos as 20:00 dentro do metro, cos pelos de punta, as respiracións aceleradas e os corazóns a mil. Á altura de Wittenberg Platz soou o meu móbil: Cesare mandara a primeira SMS. Sondaxes: 33-25-17. Quedamos calados. Mirámonos, sorrimos, abrazámonos e case choramos, mentres a xente do metro miraba con curiosidade e nós explicabámoslles en voz alta, en galego, que desta vai. Corremos para chegar ao acto, mentres eu me ía lembrando de tanta e tanta xente que quero. Dobrábanseme as pernas da emoción. Entramos, sentamos e non eramos capaces de concentrarnos pensando no que estaría pasando alá. En vez de Luísa Castro, saíu á palestra inesperadamente Riemen (!?!?!), que explicou que Luísa Castro non podía saír a ler porque estaba completamente afónica. Eu tiña o móbil sen son, pero ían chegando SMS que nos ían baixando a moral pouco a pouco na escuridade da sala. Nun descanso saín ao hall e chamei á casa: miña nai puxo o teléfono á beira da TV e puiden escoitar a Xaime Pita dando resultados case definitivos: 37-25-13. Caeume a alma ao chan: a marxe é demasiado pequena. Ao acabar o acto, saudamos a Riemen e mais a Luisa Castro, démoslles as novas e liscamos para comer algo. As mensaxes que chegaban xa eran de xente descorazonada, as nosas reflexións mantíñannos case en silencio e tantas emocións tan intensas deixáronnos fisicamente exhaustos. Alopo, xa desde Compostela, mandou a última mensaxe do día, optimista. Pero eu vexo todo negro.
Teño unha crise de fe.
Miña nai, nun exercicio agoirento de demostración idiosincrática, repite con asiduidade esa frase do título. E é esa frase a que mellor pode definir esta fin de semana. Foron varios días de risas e ilusións compartidas que acabaron nunha decepción deprimente. Hoxe tentei evadirme e relativizar, pero non son capaz: estamos a falar de catro anos máis. Estamos a falar de vinte anos das nosas vidas. Vinte. Hoxe non podo relativizar.
Por iso prefiro manterme ocupado en escribir. Isto non é un post, é un tripi.
A fin de semana foi así:
Venres, como pensara, fun ao Ibero-Amerikanisches Institut para asistir ao acto sobre Lorenzo Varela e a literatura galega no exterior. Prisciliana e mais a Osamorosa tamén se achegaron a Berlín esta fin de semana e entre o público andaba Riemen, o dire da Galiciale, así que a galegada foi completa. Un dos momentos impactantes da tarde, á parte do de saudar a Jaureguizar, foi coñecer a Hafen. É gai. Non me coubo ningunha dúbida desde que mo presentaron. Estresado, un pouco distante e incapaz de concentrarse na conversa, desculpouse aos cinco minutos de estarmos falando porque tiña que atender algo relacionado co acto, pero deulle tempo a dicirme que tamén tiña pensado ir ao combate do ano e que podiamos ir todos xuntos despois das conferencias. Quedei moi intrigado con este personaxe e desde ese momento intuín que ía pasar a formar parte da miña vida en Berlín.
Pero o máis impactante de todo foi coñecer en persoa a Alopo. Eu, que levo seguíndolle a pista desde Om, haberá dez anos, tíñalle gardado un flyer do concerto de Zuco 103 no Tränenpalast desde novembro de 2003 para darllo cando tivese unha oportunidade. A ese concerto eu fora pensando en Alopo, porque poucas semanas antes (m)alicia mandárame Fálame por correo postal e eu quedara flipado. Venres tiven a oportunidade de facer de fan enfervorecido, eu, que nin sequera teño unha lista de filmes favoritos; deille o flyer e descubrín en Alopo unha persoa fascinante. Ala, polo menos xa teño escritor favorito.
Cando saímos todos en comandita do Ibero, fomos comer algo antes de irmos ao combate. Riemen estívonos contando que agora quere meterse a actor, e que anda flipado co teatro invisíbel: un grupo de actores que actúa na rúa sen que o público saiba que está asistindo a unha performance. Algo así como unha cámara oculta pero con pretensións. Quedo interesado co concepto.
E o combate: Gaelgram facendo de árbitro, a súa moza facendo de comentarista, un vasco pequeneiro que coñezo desde Nunca Máis-Berlín facendo de boxeador vasco e un alemán moreno e grandeiro facendo de boxeador español. Cando soan os himnos nacionais, para España escóitase o Hala Madrid e, inmediatamente a seguir, o vasco baila un aurresku. Despois o combate. Os golpes non serán reais de todo, pero dar danlle con forza e mesmo chega a haber algo de sangue. Supoño que como metáfora do conflito real, o español é grande e arrogante, mentres que o vasco é pequeno e combativo. No hai K.O., pero os xuíces deciden que gañar, gaña España. Entre berros de torrerro!, torrerro!, soa Manolo Escobar: Que viiii-vaaa-Eh-paña! Acaba todo e DJ Garrincha, directamente desde São Paulo, anímanos a bailar, a beber e a non darlle voltas á cabeza. Non podemos máis.
Sábado, xornada de reflexión electoral. Jaure e a Osamorosa xa teñen que liscar, pero eu encóntrome con Hafen, Alopo, Prisciliana, MJoão e Pedro para facer algo pola tarde. Alopo xa dixera que lle encantara ter que vir a Berlín para pasar aquí os últimos días de agonía e abstraerse un pouco da tensión xeral. E dedicámonos a fondo.
Primeira parada: Festa Gai de Schöneberg. Todos os anos, na fin de semana anterior ao desfile do Día do Orgullo móntase en varias rúas do distrito de Schöneberg (o Village gai berlinés) unha festa con varios palcos para concertos, stands de tendas, librarías, asociacións de todo tipo, etc. Estivemos dando unhas voltas, bebemos algo, convencemos entre todos a Alopo de que si, é certo de que en Berlín existe unha sección gai da policía, conseguimos ir todos con cadanseu globo que poñía Cool! Mein Lehrer ist schwul (guai, o meu profe é gai), tiramos varias fotos bonitas de vez e bailamos un chisco. Déronnos as oito e media: había que liscar a correr.
Segunda parada: Academia das Artes. Hai unhas tres semanas que a Akademie der Künste inaugurou o seu edificio novo na Pariser Platz, ou sexa, á beira da Porta de Brandemburgo. Esa noite, o amor platónico de MJoão inauguraba unha exposición e había que ir por alí para ver o que pasaba. Chegamos, entramos e comezamos a flipar co edificio. Espectacular. Tentamos localizar a Ure, o artista, pero decatámonos de que a vernissage estaba a ser no terceiro andar e que o acceso á festa estaba restrinxido a certos convidados VIP entre os que nós non estabamos. Chamada telefónica a Ure, uns pequenos trucos para despistar os gardas y en tu fiesta me colé, coca-cola para todos (o viño xa se acabara) e nada de comer. Pero se xa fliparamos ao entrar no edificio, chegar ao terceiro andar e saír á terraza que dá á Pariser Platz foi a éxtase. Eran as dez e media da noite e a roibén laranxa do solpor tinxía o ceo por detrás da Porta de Brandemburgo, que xa tiña acesa a iluminación nocturna. A xente da vernissage falaba e ríase, Prisciliana, Alopo, Hafen e Pedro tiraban fotos, MJoão tentaba atraer as atencións de Ure e eu sentíame o ser máis afortunado do universo.
E primeiro agoiro: todos concordamos en que aquela estaba a ser unha xornada de reflexión demasiado bonita para ser verdade.
Terceira parada: o restaurante vietnamita. Cando nos fartamos de ser VIPs na Academia, baixamos ao mundo terreal arrastrados pola fame. MJoão deixounos a esa altura porque quería insistir no de Ure, así que os demais optamos pola zona de Kreuzberg e acabamos comendo unha sopa Wan Tan e outras delicias asiáticas na Oranienstraße.
Cuarta parada: Gay-Hane no SO-36. Neste local mítico, determinados sábados do mes hai unha festa gai con música de baile turca. Pedro xa non quixo entrar porque disque estaba canso e supoño que porque andaba por alí un ex co que non quería toparse. Ficamos os galegos e bailamos horas e horas. Apareceu algunha sombra do meu pasado, con máis bíceps ca antes e máis simpático ca nunca. Un rapaciño moreno e hiperactivo, coa beleza da loucura, en palabras de Alopo -un soño húmido, en palabras miñas-, centrou a nosa atención boa parte da noite. Unha trans cantou a canción gañadora de Eurovisión cun par de bailaríns amateurs chamados Slim Boys, só vestidos cun pequeno taparrabos dourado, e seguimos babexando outro pouco con aqueles corpiños até que o cansazo puido connosco.
E segundo agoiro: a xornada de reflexión saíra tan redonda que non podía ser verdade.
Domingo, eleccións. Alopo tiña que coller o avión ás 19:30, así que pensaramos en ir nadar a algún lago pola mañá. Pero eu non resucitei até as 14:00 e ao final xuntámonos Prisciliana, Hafen, Alopo e mais eu para vermos o museo subterráneo do recentísimo Monumento do Holocausto, de Eisenman. Ao saírmos fomos beber algo ao patio do Café Cinema, en Hackescher Markt, onde un par de porreros -en palabras de Prisciliana- tocaban un contrabaixo e un violoncelo para sacar para unhas cervexas. Fomos con Alopo até o aeroporto, volvemos á cidade e collemos o metro para ir a unha sesión do festival de poesía: Luísa Castro era a representante da literatura galega e queriamos ver o que facía. Déronnos as 20:00 dentro do metro, cos pelos de punta, as respiracións aceleradas e os corazóns a mil. Á altura de Wittenberg Platz soou o meu móbil: Cesare mandara a primeira SMS. Sondaxes: 33-25-17. Quedamos calados. Mirámonos, sorrimos, abrazámonos e case choramos, mentres a xente do metro miraba con curiosidade e nós explicabámoslles en voz alta, en galego, que desta vai. Corremos para chegar ao acto, mentres eu me ía lembrando de tanta e tanta xente que quero. Dobrábanseme as pernas da emoción. Entramos, sentamos e non eramos capaces de concentrarnos pensando no que estaría pasando alá. En vez de Luísa Castro, saíu á palestra inesperadamente Riemen (!?!?!), que explicou que Luísa Castro non podía saír a ler porque estaba completamente afónica. Eu tiña o móbil sen son, pero ían chegando SMS que nos ían baixando a moral pouco a pouco na escuridade da sala. Nun descanso saín ao hall e chamei á casa: miña nai puxo o teléfono á beira da TV e puiden escoitar a Xaime Pita dando resultados case definitivos: 37-25-13. Caeume a alma ao chan: a marxe é demasiado pequena. Ao acabar o acto, saudamos a Riemen e mais a Luisa Castro, démoslles as novas e liscamos para comer algo. As mensaxes que chegaban xa eran de xente descorazonada, as nosas reflexións mantíñannos case en silencio e tantas emocións tan intensas deixáronnos fisicamente exhaustos. Alopo, xa desde Compostela, mandou a última mensaxe do día, optimista. Pero eu vexo todo negro.
Teño unha crise de fe.
12 comentários:
de verdade cre que imos ler todo isto?
por que as novelas de jaureguizar que máis me gustan son as que teñen menos páxinas?
Querido Cesare: xa sei que ninguén vai dar lido semellante animalada, que ademais está escrito fatal, pero é que xa avisei de que isto non era un post, home.
E en calquera caso, el blog es mío y me lo follo cuando quiero!! :-PP
Querido Jaure: e quen lle asegura que non houbo sauna, labirinto escuro, poppers, arneses, látegos e demais adminículos?
Lembre que eu son un fulano discreto. Non sabe ben o que perdeu.
Jo, pois eu si que o lin enteiro e na parte final case choro. Será que estou riquiña e sensíbel estes días... ou que Plattdorf escribiu moito pero ben. :)
Maroutallo Sen Alma is dead.
Cesare, colles o relevo?
Deu lido todo?
Mariíña, a vostede haberá que poñerlle máis dunha medalla...
:-)
Mmmmm...
Sigan, sigan, non paren...
;-P
home, follar, follar, o que se di follar, é o que se bota en falta. de acordo en que zugalas tamén (se) vale.
estou tan pesimista hoxe como vostede a noite do 19-x; máis da metade da miña vida con este presidente non me deixa relativizar.
ademáis, non me saen as contas para luns....nen me dá quedado na cachola o de "pesimismo da razón, optimissmo da vontade"...
perdóneme por pasar por aquí con tan poucos folgos....
Ánimo, a min tamén me gustou o seu tripi. Non é cuestión de fe, senón de botos ;-) Quedo coa imaxe da súa nai co handy pegado á telly.
Non o lin todo porque practicamente xa mo sei. Compartimos sentimentos e decepcións.
Home, pois se insisten tanto terei que tomar nota; así que non se preocupen, que o día que foda han ser os primeiros en enteirarse.
Obrigado pelo Blog sobre a festa do Combate Basco x Espanha. Nao vim diretamente de Sampa para o combate mas as performances galegas do Duram em Berlim sao sempre acompanhadas de minha musica. Valeu!. ate a proxima. Dj Garrincha.
Enviar um comentário