continuación

E agora, dentro duns minutos: ir a Santiago, concerto de The Homens...

pasou o día

Petrus encargárase de comprar as entradas para a festa oficial do orgullo, a partir das 22:00 no Arena. Á beira do río, unha enorme nave que servira a comezos do século XX como garaxe dos buses urbanos da cidade: esa noite, música en vivo e videoproxeccións. Ao seu lado, outros pequenos edificios industriais reconvertidos en salas de concertos et alii: esa noite, techno duro e cuarto escuro. Entre a nave e o río, o chan cheo de area recreando unha praia con posto de bebidas: esa noite, música de festa surfeira californiana anos 60. Atracado na ribeira, un barco con música e performances distintas en cada cuberta. Flotando no propio río, unha plataforma de madeira con hamacas e grandes pufs: esa noite coma todas, dedicada a lounge ao aire libre no medio do río Spree.

No extremo da plataforma, e tamén flotando do medio do río, unha piscina descuberta disposta para recibir o público máis acalorado da noite.

Nunha noite quente coma as do trópico, bañámonos na piscina case ao chegar, sobre as doce media da noite, cunha panorámica fantástica do río, a ponte de Oberbaumbrücke e a torre da televisión. Polo medio achéganse un rapaz e unha rapaza nadando e comentando cousas como "es increíble, estamos en Berlín nadando en una piscina en medio del río en plena noche!!". O acento del sitúao en Madrid; o dela non me permite adiviñarlle a comarca, así que lle pregunto: "ti es galega, non?". É de Noia, veu a Berlín para un campo de traballo urbano e tanto el coma o seu recente amigo madrileño están emocionados co plan desa noite.

Máis tarde, despois de secar ao aire, algo de bailoteo en todas as zonas abertas, algo de bebida e unha visitiña ao dark-room. Como seguindo unha especie de tradición, o meu encontro desa noite é oriental, pero desta vez non chinés, senón vietnamita, e chámase algo así como Liung. É extremada e desconcertantemente cariñoso, tendo en conta o contexto. Cando nos despedimos, tras unha preceptiva ducha, vólvome mergullar na piscina á espera de que Petrus acabe co que trae entre mans. Un holandés arquitecto, axente inmobiliario en Berlín desde hai dous meses róldame durante uns minutos e comeza a falarme facéndome afagos: pregúntame se nado habitualmente nun equipo. Como hai meses que non piso nin o ximnasio, ríome e el vai collendo confianza. Aos poucos minutos tenta refregar a súa erección contra a miña perna dereita, pero entre que non hai nin 15 minutos que saín do episodio anterior e que temo a reprimenda do socorrista se nos ve lixando a auga comezo a baixar un pouco o ton da situación e acabamos sendo simplemente amábeis, nunha conversa que mantemos mentres o sol comeza a saír sobre as árbores de Treptow e os patos comezan a rodear a piscina, nadando no río. Despedímonos xa fóra da auga, despois de secarmos xuntos sentados na plataforma que nos une á ribeira.

Ás seis da mañá lisco e collo o metro para a casa. E desde aí, todo é un fragor sen descanso: limpar e ordenar para un amigo que vai pcupar a miña casa berlinesa na miña ausencia, saír pitando para o aeroporto, voar a Madrid, deixar as cousas na consigna para tomar un café rápido con Rebelde, que está casualmente por alí, volver a Barajas, voar a Alvedro, chegar á casa.

Durmir.

CSD

Este ano, grazas á multicoastalidade, asistín a tres celebracións do Día do Orgullo Gai (ben, en realidade catro, se contamos as festas do barrio de San Pedro en Santiago de Compostela). A da Coruña, o propio día 28, pequena pero un auténtico éxito para ser a primeira convocatoria, foi deliciosamente antisistema. A de Santiago de Compostela, máis grande, cada día máis institucional (fóra a i-alma) e cun concerto que me reconciliou cos Astrud.

Como xa teño contado, en Berlín celébranse dous desfiles do Orgullo simultaneamente: o grande, institucional, con trailers cheos de culturistas e un discurso do alcalde ao pé da Siegessäule, e o pequeno, o anarca, cunha furgalla con amplificación e actuacións de drags e punkies no palco da Oranienstr. Este ano, a anarca tivo lugar o día normal, pero a grande tivo que ser atrasada porque o seu percorrido final coincidía coas pantallas xigantes que se instalaron no Tiergarten para as megacelebracións do mundial de fútbol. Así que se celebrou este sábado.

Como habitualmente, os tambores de guerra do house que emitían os trailers xa comezou a chegar desde o Ku'damm ás miñas xanelas desde as once e media da mañá. Pero este ano tomámolo con calma e só nos unimos ao cortexo ás tres, despois dun fantástico brunch na casa de Petrus. No desfile? Abundaban os esteroides, os anabolizantes, a testosterona e as marcas comerciais. Klaus Wowereit, o noso alcalde marica, deu un discurso en que lle deu os parabéns a Zapatero por impor a igualdade legal nun país cunha sociedade tan católica e meteuse convenientemente cos polacos, os serbios e todas esas nacións orientais tan adorábeis.

O hábito de asistir cada ano a esta festa e a repulsión que me provoca a súa mercantilización nas grandes cidades fixo que non lle vise nada de especialmente emocionante. Son as árbores que non deixan ver a fraga. Agora párome a pensalo e enfurézome lembrando o titular dunha revista que vin nun quiosco do aeroporto o propio domingo: "Continúa a ter sentido o Christopher Street Day"?

Tanto ou máis ca nunca, viva o Día do Orgullo.

Hitze

Antonte volvín a Berlín coidando que me libraba finalmente das temperaturas sufocantes dos últimos días. Ía calor incluso na Coruña!!

Tiven que parar en Madrid e naturalmente a cousa non melloraba. Algúns termómetros marcaban os 40º e a certa altura decidín meterme no Retiro por ver se a cousa melloraba. Andando, andando, decateime de que entrara nunha zona de engate. Non daba creto ao que vía: suando coma cochos, a media tarde aínda había fulanos con humor para vagar e vagar polos carreiros do parque, intercambiar olladas, sentar nos bancos á espera e mudar as posicións estratéxicas de observación nun ballet de coreografía complicada en que non quixen entrar.

Finalmente, ao serán, o avión para Berlín. Por fin algo de fresco, pensei. Pero chegamos perto das once da noite e ao saír do aire acondicionado do avión chegoume á cara unha bafarada tropical en pleno aeroporto de Schönefeld. Onte, máximas de 36º. Hoxe, o día máis caloroso do ano segundo a tele, debemos chegar perto dos 40º. No traballo suamos e suamos: por unha parte non hai aire acondicionado, e pola outra, como a xente non está acostumada a lidar con estas temperaturas, abren as xanelas de par en par, sen se decatar de que fóra vai moita máis calor ca dentro. Un inferno.

De todos os xeitos, o sufrimento diúrno non ten nada que ver co nocturno. Onte decidín baixar a un lago e pasar alí o serán á espera de poder volver á casa. Pero non houbo nada que facer. Ao chegar, ás dez e media da noite, o termómetro interior marcaba 30ºC limpiños. O exterior 27ºC. Malia a exigua diferenza, abrín todo e senteime no balcón a ler e esperar que a cousa amainase.

Pasada a medianoite o asunto ía polos 28º, así que me duchei en auga fría e deiteime sobre a cama completamente espido.

Ás cinco da mañá acordei suando. O sol xa quentaba, alto no ceo, a temperatura subía e nos telexornais de 24 horas os agricultores de Brandemburgo queixábase de que, por falta de auga, o cereal secara sen madurar. Ducheime outra vez e decidín comezar o día.

descubrimentos

Un día desas tres semanas en Galiza recollín unha armenia no aeroporto. Chegaba para pasar o mes de xullo en Santiago e eu ofrecérame, dado que estaba no país, a ila buscar a Lavacolla e darlle unhas orientacións básicas na cidade.

Despois de chegar ao seu aloxamento e sufrir o encontro coa extrema profesionalidade da hostalería galega (no comment) saqueina á rúa para irmos cear. Decidín poñela a proba, e así llo dixen. Fomos probando.

Pementos de Padrón, todo ben.

Revolto de grelos e lagostinos, todo ben. Segundo ela, en Armenia tamén hai grelos. ?

Polbo á feira. Polo visto, ela come peixe sempre que non saiba moito a peixe. Como me comentou despois, como en Armenia non hai mar, a súa relación co peixe é escasa. De feito, tamén me confesou que nunca se bañara no mar (tranquilos, polo que sei xa se bañou na praia de Laxe). Despois de probar o polbo, aseguroume que estaba moi bo; polo visto non sabe moito a peixe. Cando eu xa comezaba a rir, completou: "sabe un pouco coma a cobra". O meu riso petrificouse.

Luras en tinta. Só con ver aparecer a cazoliña negra xa puxo cara de non comprender.
-Que é iso? Peixe?
Despois de aclararlle que non todo o que viña do mar eran peixes, díxenlle que eran luras.
-Pero ese mollo negro que é?
-Xa sabes que en alemán isto chámase Tintenfisch. O mollo é a súa tinta.
-A tinta?! Pero en Armenia pensamos que esa tinta é velenosa!
Ofrecinme a catar eu primeiro a tinta para tranquilizala e demostralle que non a quería matar con métodos propios da Roma imperial. Cando foi a súa vez dixo:
-Uf, isto é moi forte.

E as luras cominas eu.

reconto

Vigo:

praia do Vao

Cangas:
praia de Barra

Sanxenxo:
praia de Bascuas

Arteixo:
praia de Combouzas (aka -para os non entendidos- "praia nudista de Barrañán")

Oleiros:
praia de Espiñeiro
praia de Coudelos (aka -para os non entendidos- "praia das margaridas")
praia de Naval
praia da Cova da Hedre (aka -para os non entendidos- "cala de Santa Cruz"/cala de Naval")
praia de Porto Covo (aka -para os non entendidos- "praia de Santa Cruz")
praia de Bastiagueiro

Para tres semanas de visita, e con todo o que tiña que facer, non estivo mal. O resto é máis ou menos accesorio.

frustración, máis ou menos

Nada de San Xoán, ao final tiven que pasar case toda a noite no aeroporto de Madrid-Barajas compartindo co resto de galegos o maltrato que nos deparan as aeroliñas españolas.

Iso si, compensei bastante o feito de que este ano non houbese as miñas choqueiradas de facer a lumerada no balcón nin nada diso. Explícome. Cheguei á casa finalmente ás 4 da mañá, despois de múltiples peripecias aeronáuticas. Metín a equipaxe para dentro e, cheo de carraxe, decidín baixar á praia por se aínda había algo. Polo areal había máis dunha ducia de lumeradas ardendo, pero a aquela hora xa non había literalmente ninguén: só a praia, as ondas, as lumeradas e mais eu.

Baixei á area. Mirei para o paseo marítimo: ninguén. Mirei para as xanelas do hotel: ninguén. Mirei para as casas máis proximas: aparentemente, ninguén.

Achegueime a unha das lumeradas. Volvín facer unha rolda de recoñecemento visual. Saltei.