día 1

Despegamos do aeroporto de Schönefeld e o comandante comeza a falarnos en inglés: donas e cabaleiros, benvidos a este voo con destino en Nova York..., ups, perdón, París... Múltiples comentarios entre os pasaxeiros atónitos. O comandante segue explicando: desculpen, o copiloto e mais eu estabamos falando de Nova York e..., xa ven; un lapsus teno calquera. A miña compañeira de asento óllame e rimos. A seguir da inglesa, o piloto fai a súa alocución en alemán e demostra que ten o día gracioso; nun avión completamente decorado en laranxa comeza a dicir: Bo día, señoras e señores, benvidos a este voo de Germanwings...

Ao aterrarmos no aeroporto de Orly, un pequeno problema organizativo dos franceses atrasa uns minutos a apertura das portas. O comandante vólvenos falar para dar unha pequena explicación. Completamente descocado, comeza: señoras, señores, benvidos a Nova York.

Pero tanto ten. Por moito que me tenten distraer, nos últimos meses estou constantando unha tendencia crecente: canto máis voo, máis medo lle teño a voar. Por falta de costume non é, iso está claro, así que cando llo comento a Fuegho quedo moi convencido coa explicación que me dá, tirada dunha afirmación de súa nai: canto máis vello es, máis medo tes.

E será certo.