Desde hai un par de meses, Benjamim está traballando nun proxecto na Former bla, bla. E vén a Berlín porque aquí, nun choio parecido, está o seu namorado, Plãota, un rapaz excepcional a quen, leider, tiven que coñecer desta maneira. Encóntrome con eles á noite na nova casa dun meu subordinado, acabado de voltar de Portugal e tamén ex-algo de Benjamim. Hai unha einweihungs party con centos de persoas descoñecidas e música alta. Vexo a Benjamim, sentado, falando con Mocedades. Cumprimentámonos cordialmente despois de moito tempo sen vernos e falamos as catro cousas que nos permite a música.

Moi cedo decidimos liscar porque Mjoao ten que madrugar. Mocedades lévaos a todos no seu coche e eu tamén me apunto para que me deixen nalgunha estación do S-Bahn. Sento ao lado del. Tento ser fixe, tento relaxar. Pero a súa conversa é implacabelmente trascendente. Vai pasar en Berlín algo máis dunha semana e despois vai voltar alá por estrada facendo un percorrido longo polas montañas. Os conflitos relixiosos. A tensión étnica cos albaneses. A guerra civil inminente. Non me dá tregua.

Ponme tan lonxe. Faime envellecer tanto. Reclúeme tan inmisericordemente no meu rol de catro-ollos asexuado.