Onte á mañá aterrou en Tegel o home que, sen dúbida, marcou máis a miña estadía en Berlín até agora. Teño a certeza de que Benjamim non é consciente do seu peso na miña vida, pero a súa sombra é tan longa que se estende con toda definición até este teclado.

Hai tres anos chegamos xuntos a esta cidade e o fado quixo que Prisciliana nos presentase poucas semanas despois. Era, e é, a estrela máis brillante do firmamento, e eu apaixoneime tanto por el que non me recoñecía na miña entrega. O seu rechazo, o primeiro tan explícito na miña vida, deume unha lección fundamental, segundo me din moitos. Pero esa mesma noite traizooume dunha maneira tan brutal que o cristal do meu ego partiu nos mil millóns de anacos que aínda hoxe tento reunir.