O porco é sagrado

Estes días quería escribir con calma sobre a anécdota do Nadal deste ano na miña casa. Na cea de Noiteboa e no xantar de Nadal imos ter o Richard, un xudeu estadounidense, como convidado. Ninguén alleo á miña familia pode imaxinar a profundidade dos argumentos e a intensidade dos debates das últimas semanas sobre a conveniencia ou non de presentar na mesa, tras o bacallau con coliflor, un asado de raxo con castañas canda os outros asados de carne. Claro, o fulano non come porco, pero o menú de Noiteboa nesta familia é estritisimamente tradicional, e se morren antes que permitir que o marisco o profane, moito menos van deixar de servir o asado de raxo.

O asunto é que un encontro fortuíto desta mesma tarde permitiume saber que o asunto kosher non vai ser o máis interesante do Nadal. Hoxe non teño tempo para escribir máis, pero podo adiantar que Richard vén de San Francisco.

Mañá máis.

Que difícil

Revelde colleu hoxe vacacións e, demostrando o horror atávico dos composteláns pola Coruña, foise esta mesma tarde para o sepulcro do santiño. Combinamos unhas horas antes de que se fose con Caladinha cara ao sur e xantei con el e mais con Elfnoldo. Laretamos, lercheamos, e nun xesto de enorme magnanimidade –non esaxero, e eu sei por que o digo-, deixoume as chaves do seu piso coruñés para estes días de ausencia.

Porque claro, en concordancia con esta adolescencia mal curada que arrastro desde os 18, a estas alturas do campionato véxome por primeira vez na miña vida sen ter onde pinar: cando me veño de Berlín volvo á casa de meus pais, e Elfnoldo tamén vive coa familia. A vella canción do Simca 1000 toma un novo sentido para min e o Citroën Xantia non mellora moito as cousas.

Teño a sensación de que usar esa cama vai ter algo de profanación dos santos lugares, pero comparado cos cabezazos contra o teito do coche ou a tensión de procurar un cuarto nun hostal e que os donos che digan sistemática e sospeitosamente que xa non teñen sitio, a casa de Revelde vai resultar tan charmante coma un Hilton.

Psicoterapia

Vólvoo ver e as cousas seguen como estaban: a beleza de Elfnoldo déixame sen folgos e faime sentir tan afortunado que non o podo crer: onde está o truco? Por outra banda, reafírmome no que pensaba: vivimos en dimensións paralelas, e os espazos de tanxencia que nos esforzamos en crear teñen a mesma cor esvaída da Santa Compaña ou dos compañeiros de piso de Nicole Kidman.

Falamos horas e horas, bebendo chá hindú na Cidade Vella ou -sobre todo- no coche, e por veces sorpréndeme con momentos de xenialidade. Estacionamos diante da súa casa, fóra orballa e as xanelas do coche embáfanse, son as dúas da mañá e lánzome de novo sobre el. Ríndose, ameázame con chamar a súa nai, porque sabe o efecto refrixerante que me provoca. Aproveita a miña retirada para saír do coche e despedirse. Sorrí.

Trapos

En moitas ocasións, para asistir a determinados actos non me atrevo a vestirme como realmente me apetece, así que acabo disfrazándome cunha indumentaria da que me arrepinto inmediatamente despois de saír pola porta da casa. Por que me fago isto? Se engadimos os problemas de dispersión do armario provocados pola bicoastalidade, non é de estrañar que sábado fose para a RAG cunha mochila con roupa para me mudar á saída do acto.

E así foi. Minutos antes de recoller a Dagha no vestíbulo da estación, mudeime de cabo a rabo dentro do coche, mentres sorría imaxinando a Cesare mudándose nos baños do Dublín só unhas horas antes.

A camisa de Cesare era espectacular e a combinación de cores -se non me engano moito, debida en última instancia a Fufli, prégase c. ou r.- moi, moi acertada. O da talla do pantalón: unha carallada. Reláxese: Elfnoldo e mais eu concordamos en que para levar unha auténtica 46 tería que vostede almorzar, xantar e cear exclusivamente lardo de porco durante seis meses, e non sei se así...

Dagha sorprendeume con ese abrigo impresionante, nante, que viramos en setembro e que non se atrevera a mercar daquela. Bravo.

E seguindo co tema: nunca lle merquei nada a Antonio Pernas. Debería comezar unha campaña de boicot na miña familia, que o ten nos altares?

...cásate cun mariñeiro, que vén lavado do mare

Reafírmome na miña idea: Dagha vive unha espiral de desenfreo. Malia todos os anos que hai que a coñezo, por cuestións variadas nunca a vira saír de pesca, e estou moi sorprendido da súa habilidade cos engados, as liñas, as chumbadas e os anzois.

Nin Revelde nin eu lle aceptaremos máis queixas, sáibao.

Olleiras

O de sempre. É chegar aquí e todo é unha voráxine. Encántame, pero esgótame.

Despois de dúas noites sen durmir en Berlín, chego á Coruña e comezo a correr. O primeiro: asisto ao acto de ingreso dos catro novos académicos da Real Academia Galega. Ao acabar, encóntrome co Hometranquilo, con quen compartín anos de cotidianidade laboral e que agora dá aulas optativas de historia en galego, alá polas nosas Olivenças. Tamén atopo a Cesare, que está fermosísimo e especialmente radiante grazas a un dos seus ataques de felicidade conxénita. Cesare preséntame a Ro, aínda que nun alarde sen precedentes de axilidade mental, non son quen de asociar a persoa que me presentan coa comentadora blogueira até moitas horas despois. E Ro dáme os parabéns por estas Crónicas, sorprendéndome e converténdose na primeira que me di algo así en persoa. Isto tráeme lembranzas do Festigal 2004, días despois de chegar de Berlín, cando só coñecía a Diego Ameixeiras polas fotos de Todonada e aínda así convertinme no primeiro en declararlle admiración pola rúa, en plena borracheira patriótica.

Despois, encaixe de bolillos. O móbil ferve, recollo a Dagha na estación de tren, falo con ela cinco minutos e pídolle outros cinco de intimidade con Elfnoldo. Déixoa na de Revelde, recollo a Elfnoldo, ..., ceamos todos na de Revelde, saímos. Bailamos e bebemos, suamos; Elfnoldo, e con el as ereccións, van e veñen. A Cesare hai que lerlle os beizos, porque a gorxa non lle dá máis, e polo medio Dagha decide engatar. E conségueo.

Ao saír do penúltimo local, camiño do seguinte, vexo saír unha Lola dun parking subterráneo; dentro vai Cesare, de quen non me despedira porque estaba convencido de que viña camiñando un pouco máis atrás. Ao entrar no after-hours, ás sete da mañá da terceira noite que paso sen durmir, comezo a perder o equilibrio de pura fame e cansazo. Como unha napolitana da pastelaría de garda e lisco, derreado. Consigo durmir até as tres da tarde, como xa non podía hai tempo.

Nubes

06:00h da mañá. Despois de durmirmos unha hora e media, hai un pouco que Prisciliana liscou para coller o avión que a leva a Bratislava, e eu lisco agora mesmo para coller o avión que me leva á Coruña. Hai un chisco, mentres acababa de facer a maleta, chegoume unha mensaxe de Dagha, Su Ellen perdida, que estaba chegando á casa para deitarse despois de deixar a Cesare de farra. Cóntame que dentro dunhas horas xa nos imos estar embebedando todos polo Sex Machine.

Hoxe tamén é o día do reencontro con Elfnoldo. Emoción e intriga, dor de barriga.

Alá vou.

Estrañamentos

E logo por que sae o euro-döner por baixo do p(f)orno, se o p(f)orno foi antes? Eu xuro que non toquei nada.

Parece que o blogger anda algo raro para todo o mundo...

Low fare

Estou en estado de shock. Por fin se cumpre unha das miñas aspiracións dos últimos anos: en breve vou poder evitar o aeroporto de Barajas para viaxar á(s) casa(s). E, se cadra, mesmo podo aforrar algo de cartos.

Mamaíña, canta pista lle vou ghastar a Stansted e a Frankfurt!

p(f)orno

Teño varios amigos que me mandan regularmente regaliños porno. Rara vez correspondo os envíos, porque para esas cousas son bastante roñoso. Ademais, despois da piada inicial, nunca sei moi ben o que facer con eles, se gardalos, se tirar con eles no caldeiro do lixo. Entre as cousas que fun gardando tiña por aquí uns cociñeiriños que me chegaron hai tempo por correo-e: acabo de decidir rescatalos para a vida útil despois de ler hoxe O Quilombo.

Non sei se serán exactamente o seu tipo, nin sequera creo que falase exactamente disto cando dicía que os cociñeiros son do máis estimulante para el, pero en calquera caso, van estes mozos dedicados a Dot.

Euro-döner?

De acordo, pouco a pouco vou estando máis seguro de que non quero que Turquía entre na UE. Convénceme especialmente o argumento de que este feito supoña un obstáculo grave para facer da Unión un proxecto con contido social e político, e que isto acabe reducíndose a un grande mercado aberto para o que o capitalismo salvaxe e globalizado nos continúe tomando o pelo comodamente e con ánimos anovados. Por outra parte, e en profunda relación con isto, non soporto a idea de que integrando a Turquía esteamos metendo na casa un colaborador acérrimo dos States e que lle fagamos de paso un favor á política internacional de Bush (e do ex-goberno de Ansar y sus anómalos secuaces).

Pero teño un problema. Aquí en Alemaña a discusión é vivísima; agora mesmo están falando diso na radio. Os partidarios do non a Turquía son os da democracia cristiá, coa facha de Angela Merkel e o pailaroco bávaro (nótese como vou asumindo os prexuízos berlineses) de Stoiber á cabeza. E os do goberno eco-socialdemócrata que si, que si, turcos para dentro.

Non me subestimen: non me preocupa o que pensen os verdes nin os vermellos. Preocúpame que os laranxas e os azuis queren facer unha recollida de sinaturas contra o ingreso de Turquía. Que é que vou facer cando os encontrar pola rúa? Esencialismo si, esencialismo non?

Ou mellor aínda: que esencialismo si e que esencialismo non?

P.S. I: hoxe vai de dedicatorias. Imaxe do euro-döner especialmente dedicada a Cesare.
P.S. II: os azuis non son nada esencialistas. Atención ao bonito detalle.

Israel e Kennedy

Walk on water, moi ben. O neto gai dun nazi, un axente dos servizos de intelixencia de Israel, conversas sobre o grande tabú dos alemáns. Fícame na retina a imaxe dos dous en traxe de baño, co corpo cuberto dunha lama terapéutica negra e reseca, entrando no Mar Morto nas puntas dos pés por mor dos croios da praia.

O director é o que fixo Yossi & Jagger, unha de amor entre soldados no exército de Israel, que xa se estreou este ano en Berlín.

Walk on water está rodado en Israel, Istambul e Berlín, en hebreo, alemán e inglés. E case por primeira vez vivín a sensación de estar a ver un filme con secuencias rodadas a poucos metros do cinema onde estou sentado. Adorei poderme rir cos berlineses ao recoñecer algúns detalles locais que aparecen no filme, como o Currywurst, ou algúns personaxes famosos da escena gai local, como Biggy van Blond, que xa é unha referencia para min.

Será que pouco a pouco vou camiño de dicir aquilo de Ich bin ein Berliner?

Albergues e avións

Chámame Prisciliana e avísame. Venres téñolle que dar cama en Berlín porque vai pasar por aquí camiño de Bratislava e Budapest. Disque non quere deixarme sen tradución do Principiño ao eslovaco, e xa de paso, desde Eslovaquia aproveita para coller un tren a Hungría e así visitar ao noso colega Levente, que tan famoso se fixo en Compostela neste verán. Como os voos a Bratislava son escandalosamente baratos desde aquí, sábado pola mañá imos compartir ducha, toallas e madrugón, porque eu tamén lisco de Berlín ese mesmo día moi cedo, con destino máis cálido.

Verzaubert International Queer Filmfestival

Ben, veño de volta do aeroporto, fico libre de todas as visitas e decido que teño que aproveitar o último día do festival de cinema gai. Teño prevista unha sesión continua: primeiro un programa de curtametraxes e despois un filme de Israel, Walk on water.

O outro día fun ver Testosterone con Pedro -que a estas alturas debe estar voando cara a Lima, para pasar o Nadal coa familia en Miraflores- e non saín especialmente satisfeito. O mellor: ver imaxes de Buenos Aires -cidade da que non teño unha imaxe moi formada- e o casting masculino, que é para caer de cu coa impresión. Sonia Braga espectacular, pero estraña moito ouvila dicir frases en castelán. O peor: moito me custa seguir un filme en inglés americano sen subtítulos de ningún tipo.

No festival tamén se proxectou Wild Side, unha coprodución franco-belga-británica que eu xa vira o pasado inverno, na Berlinale. Lenta e dura, é a historia dun travestido que se dedica á prostitución en París e ten que volver á casa natal para coidar da súa nai enferma, que vive no norte deprimido de Francia (ou en Valonia, non lembro ben) . Polo medio de todo o asunto están os seus dous amantes, un magrebí e un ruso.

Seguindo con francesadas, tamén perdín a última creación de Gaël Morel, que presentou neste festival Three dancing slaves.

Proxectáronse moitos outros filmes que xa non vou poder ver desta vez. Algunhas son curiosidades intrascendentes que lamento non ter visto, como Surge of power, unha americanada sobre superheroes; Sexual dependency, unha coprodución USA-Bolivia sobre o despertar sexual de cinco adolescentes ; Latter Days, outra americanada en que un fulano se apaixona por un mormón dos de etiqueta co nome na camisa. O que non podo deixar de ver nalgún momento é Hellbent, a primeira scary movie gai(!).

Renas no Ku'damm

Gañei!!
:-D

Alea jacta est

Estes días foron saíndo as outras fotos con que participo no concurso do renas e veados. Teño as miñas esperanzas postas nas fotos do Ku'damm, que a estas alturas é a cousa máis kitsch que coñezo. Precioso.

Polo visto, hoxe sae o resultado do concurso, se é que o permite esa cea lisboeta de confraternización dos membros da blogayesfera portuguesa. Moito daría por ver esa cea por un buratiño.

Paciencia.

Distancia

??
Que demo é iso de Antes muerta que sencilla???
??

Mantéñanme informado, por favor.

Carreiras

Hoxe erguinme ás seis da mañá para acompañar a Oquecome e Chuchipilar ao aeroporto de Tegel. Vanse de volta para A Coruña. De todos os xeitos, a voráxine non cesa: ás 22:15h teño que estar de volta no aeroporto porque chega a seguinte visita, desta vez de tipo laboral.

Como non quero seguir perdendo os filmes do Festival de Cinema Queer, hoxe á tarde combinei con Pedro para irmos ver Testosterone, xusto despois do curso de alemán e xusto antes de ir para Tegel.

Non aturo os días de tempo cronometrado.

Blasfemias e sacrilexios

Onte á noite fun cear ao meu árabe de confianza da Bergmannstraße cos meus visitantes. Ao probar o humos, Chuchi dixo que lle recordaba o sabor dos callos, por aquilo dos garavanzos, as especias... Rimos todos tres a cachón e eu díxenlle que sería mellor non llo comentar ao camareiro, que o había de tomar coma un auténtico sacrilexio: nese restaurante non hai bebidas alcólicas, para canto máis chourizos con tripas...

Hoxe á mañá, indo do aeroporto ao traballo, vin na tele do metro unhas fotos de Beckham e Victoria vestidos de San Xosé e a Virxe María (respectivamente...), máis ou menos as mesmas imaxes que publicou onte Boss no renas e veados. Ao meu lado, unha turca ollaba e sorría, e eu tamén sorrín cando lin que o Vaticano consideraba aquilo unha mostra de mal gusto.

O que non sei é se un Belén de cera pode chegar a blasfemia.

Nikolaus

Este ano practicamente me pasou desapercibido o Nikolaus. Outros anos teño regalado e recibido algunha figuriña de chocolate, e cousas así, pero desta vez, con tanto correr dun lado para o outro, nin me decatei. E non será pola cantidade de fulanos que andan disfrazados de San Nicolau por Berlín, eh?, que os hai que andar apartando para camiñar pola rúa...

Só me lembrei do día que era porque Oquecome e Chuchipilar recibiron ese día un pequeno agasallo de chocolate dentro dunha chinela, souberon as particularidades do seis de decembro en Alemaña e quixeron regalarme algo a min. Non o conseguiron porque non toparon nada que os convencese no Weihnachtsmarkt máis próximo, pero a intención é o que conta.

Ultimamente non podo celebrar moito os Reis, porque o seis de xaneiro xa teño que estar de volta en Berlín. Así que vou ter que institucionalizar o Nikolaus na miña vida, por aquilo de compensar estas carencias consumistas.

Meigallos cinematográficos

A voráxine vital e laboral en que me teñen metido estame impedindo asistir ao Festival Internacional de Cinema Queer que se celebra esta semana en Berlín. Non é xusto. Pedro está indo a algunhas sesións e fala ben dos filmes que ve.

A min os dentes xa non me caben na boca.

zu Besuch

Teño visita en Berlín. Viñeron Oquecome e Chuchipilar, con quen xa fixera unha viaxe a Barcelona hai un monte de anos, e estou moi ilusionado por mostrarlles a primeira cidade que visitan ao norte dos Pireneos. Fálanme da súa vida actual -da que sei sorprendentemente pouco- e dos seus nenos, e déixanme abraiado co dato de que na clase do meu afillado, na que foi a miña escola, a inmensa maioría dos nenos son sudamericanos e casteláns. Con estes datos na man, non vexo que se aproxime exactamente a mestizaxe que espera Cesare, que prevé uns galegos do século XXI espectacularmente guapos grazas ás achegas xenéticas dos eslavos e dos negros. En calquera caso nacín moi cedo para vivir ese proceso: haberá que se conformar coa cara redonda.

Nestes días feriados por imperativo constitucional e divino, as casas da xente que traballa no meu ramo andan solicitadísimas. Temos montada unha rede paneuropea de albergues que moitas satisfaccións me ten dado... Mentres eu acollo xente en Berlín, estes mesmos días Lseijo e Maluquinha diríxense a París, chez Fuegho. Calculo que Eliziza e Martacela xa andarán por Trier, na de Prisciliana.

Imaxino a toda esta xente que quero reencontrándose e papando frío por Europa adiante. Imaxínoas e sorrío.

P.S.: non me estarei contaxiando do espírito do Nadal? Arrenéghote Demo, meigas fóra!!!

Veado esgotado

Chego á casa despois de dous intensos días de turismo cos meus visitantes –Weihnachtsmarkt e Glühwein en Potsdam incluídos- e conéctome. Cesare ándame suxerindo que fagamos un pedido masivo de slips a Australia: disque cando os use vai ser o fulano máis cool do Forum. Non aspiro a tanto; eu con botar o corpo dos modelos xa me conformaba.

Por outra parte, conseguino: Boss anúnciame que entrei no concurso fotográfico de renas e veados. Xa teño as primeiras fotos publicadas no meu blog portugués de cabeceira.

Que ninguén se confíe: a miña cámara dixital mercada no Lidl da Wilmersdorfer Straße aínda garda algunha sorpresa.

Gañarei?

camiños de Europa

A fin de semana pasada, mentres eu viaxaba a Heidelberg, Pedro o peruano liscou a Bratislava. Easy-Jet ten voos baratísimos desde Berlín tanto á capital eslovaca como á eslovena, Ljubljana..., ehhh..., mmm..., ah, si, e os seus amigos decidiron regalarlle un billete de avión polo seu aniversario. Como eu xa coñecía a cidade, recomendeille un par de locais de ocio nocturno e veu de volta concordando comigo nas súas valoracións: a noite gai de Bratislava non é amplísima, pero vai por bo camiño.

Non me puido traer a tradución eslovaca do Principiño, que eu non comprara por topar as librarías pechadas, pero tentou sorprenderme co tríptico de Cesty, z ktorých sa rodila EURÓPA: SANTIAGO a jeho púte (non se entende nada, eh?), unha exposición sobre o Camiño de Santiago no Castelo de Bratislava que Cesare e mais eu descartamos visitar nun xélido e grisallo dez de outubro.

Persoalmente confío na bondade do proceso de unidade europea e penso que debemos facer un esforzo de aproximación e integración cos nosos novos socios da UE. O tríptico que me trouxo Pedro non serviu para sorprenderme, pero non sei que faga se non llo leve ao eslovaco loiro (arf, arf...) do meu curso de alemán na Volkshochschule.

Aproximación e integración, eses han ser os nobres conceptos que terei na cabeza cando llo leve.

falando de Fuegho...

Árdelle o eixo.