20.12.04

Olleiras

O de sempre. É chegar aquí e todo é unha voráxine. Encántame, pero esgótame.

Despois de dúas noites sen durmir en Berlín, chego á Coruña e comezo a correr. O primeiro: asisto ao acto de ingreso dos catro novos académicos da Real Academia Galega. Ao acabar, encóntrome co Hometranquilo, con quen compartín anos de cotidianidade laboral e que agora dá aulas optativas de historia en galego, alá polas nosas Olivenças. Tamén atopo a Cesare, que está fermosísimo e especialmente radiante grazas a un dos seus ataques de felicidade conxénita. Cesare preséntame a Ro, aínda que nun alarde sen precedentes de axilidade mental, non son quen de asociar a persoa que me presentan coa comentadora blogueira até moitas horas despois. E Ro dáme os parabéns por estas Crónicas, sorprendéndome e converténdose na primeira que me di algo así en persoa. Isto tráeme lembranzas do Festigal 2004, días despois de chegar de Berlín, cando só coñecía a Diego Ameixeiras polas fotos de Todonada e aínda así convertinme no primeiro en declararlle admiración pola rúa, en plena borracheira patriótica.

Despois, encaixe de bolillos. O móbil ferve, recollo a Dagha na estación de tren, falo con ela cinco minutos e pídolle outros cinco de intimidade con Elfnoldo. Déixoa na de Revelde, recollo a Elfnoldo, ..., ceamos todos na de Revelde, saímos. Bailamos e bebemos, suamos; Elfnoldo, e con el as ereccións, van e veñen. A Cesare hai que lerlle os beizos, porque a gorxa non lle dá máis, e polo medio Dagha decide engatar. E conségueo.

Ao saír do penúltimo local, camiño do seguinte, vexo saír unha Lola dun parking subterráneo; dentro vai Cesare, de quen non me despedira porque estaba convencido de que viña camiñando un pouco máis atrás. Ao entrar no after-hours, ás sete da mañá da terceira noite que paso sen durmir, comezo a perder o equilibrio de pura fame e cansazo. Como unha napolitana da pastelaría de garda e lisco, derreado. Consigo durmir até as tres da tarde, como xa non podía hai tempo.

2 comentários:

Cesare disse...

Ais, pareceme como se o vise...
Eu despedinme de vostede, pero vostede non me escoitou... nin me mirou prós beizos.

O que me queda dúbida é: por que admirou a Ameixeiras?

Plattdorf disse...

Que non lle caiba dúbida ningunha. Eu acababa de chegar de Berlín e aínda non tivera ocasión de mercar o libro.