Psicoterapia

Vólvoo ver e as cousas seguen como estaban: a beleza de Elfnoldo déixame sen folgos e faime sentir tan afortunado que non o podo crer: onde está o truco? Por outra banda, reafírmome no que pensaba: vivimos en dimensións paralelas, e os espazos de tanxencia que nos esforzamos en crear teñen a mesma cor esvaída da Santa Compaña ou dos compañeiros de piso de Nicole Kidman.

Falamos horas e horas, bebendo chá hindú na Cidade Vella ou -sobre todo- no coche, e por veces sorpréndeme con momentos de xenialidade. Estacionamos diante da súa casa, fóra orballa e as xanelas do coche embáfanse, son as dúas da mañá e lánzome de novo sobre el. Ríndose, ameázame con chamar a súa nai, porque sabe o efecto refrixerante que me provoca. Aproveita a miña retirada para saír do coche e despedirse. Sorrí.