nada permanece

Onte, indo de mañá no bus, tiven un pensamento desacougante cando me lembrei da miña avoa, talmente coma unha premonición. E efectivamente: á noite, miña nai chamoume para contarme que a avoa estaba ingresada no hospital, e que quizais non volva para a casa até o luns.

Telefono ao seu cuarto do hospital e póñenme con ela. Trato de reprimir as bágoas mentres ela chora da emoción e me pregunta cando me vai ver para me abrazar; acabamos os dous chorando.

Polo visto non é nada grave, só un deses sustos que se deben unicamente ao deterioro progresivo e natural das persoas. Só iso? En realidade é iso mesmo o que os fai máis terríbeis e desoladores. Ela non ten nada grave; é só que é vella.

O parte médico non acaba aí. Miña nai, tronzada polo catarro; a meu pai, de baixa desde hai tres semanas, os médicos non lle acertan coa causa das dores que ten no pulso.

Xa digo, polo visto non é grave. Pero o que si é certo é que cada un destes episodios certifica como unha verdade absoluta que de aquí para diante é só esperar a que todo acabe. Tamén eu.

Mentres tanto, estarrezo coa responsabilidade que se me aveciña.