pantera rosa

A ver, aquí o Führer xa se suicidou no bunker e os rusos xa ergueron a bandeira vermella no alto do Reichstag.
Como vai o choio por aí?

análise

Kaplan pregúntame nun comment por aí abaixo o que opino sobre a caída do Eixo. Disque como estou en Berlín debo ter unha perspectiva privilexiada sobre o asunto.

Queren saber o que penso? Pois acho fundamentalmente que

Árdelle o eixo,
árdelle o carro,
árdelle o eixo;
hai que mollalo...

o amor en tempo de cólera

Esta noite, o Führer, agobiado polas traizóns de Himmler e outros dirixentes do partido pero confortado pola inquebrantábel adhesión de Goebbels, de quen non esquece o labor no control dos medios de comunicación, decidiu celebrar un matrimonio baixo tres metros de formigón e seis metros de terra.

se assumir

Onte, por chegar do traballo ás once da noite e ter toda a louza sen lavar, decidín pillar unha pizza para cear, contravindo boa parte dos meus principios dietéticos, económicos, éticos e estéticos.
Hoxe erguinme cedo, rebeleime contra o traballo e dediqueille a mañá á orde e á limpeza. Estendín a lavadora, gardei roupa limpa que levaba semanas sobre o sofá, lavei louza que levaba (...) días no vertedeiro, aspirei, freguei...
Mentres, Rita Lee berrábame compulsiva e repetidamente: você é a ovelha negra da família...

chistes de galegos

Van un galego e unha vasca. Pídenlles que elixan un texto para ilustrar unha pequena presentación das súas culturas perante un público de descoñecedores interesados. A vasca rompe a cabeza e despois de moitas deliberacións leva un dos primeiros textos escritos en éuscaro, un poema de 1545 que pide explicitamente que o vasco sexa un idioma cada vez máis usado na vida pública.
O galego leva Hoxe son un punk.

waren die Russen schon bei Ihnen?

O exército vermello comeza a conquista do centro da cidade. Agora loita en Hallesches Tor, na Potsdamer Platz e na Prinz-Albrecht-Straße. (...)
Debido á falta de comunicación por radio, no bunker do Führer márcanse ao chou números de teléfono de Berlín ("dígame, boa señora, xa pasaron os rusos pola súa casa?") para rastrexar mellor o avance da fronte. (...)

nota mental

Non botar hidratante antes de pór as lentes de contacto, que esvaran os dedos nas pálpebras e non hai maneira de manter o ollo aberto.

andar á contra

Xa sei, xa sei, o fatalismo e o vitimismo son contrarrevolucionarios. Estou de acordo. Tamén sei que isto vai ser moi burdo. Xa o digo eu. Pero o blog é meu y me lo follo cuando quiero. Also:
Cando estabamos na miseria absoluta andabamos pedindo librecambismo e o Estado veña a darnos aranceis para protexer a industria téxtil catalá. E as nosas bisavoas deixaron de tecer. Agora que estamos na puta miseria pero xa chegamos a vender kleenex polos semáforos, a OMC elimina os aranceis e déixanos en bragas. E @s nos@s veciñ@s han deixar de coser.
Nota mental: vitimismo non, vitimismo non, vitimismo non...

ven comigo segar o centeo

Estanillao é roxo. Súa nai é hungara, seu pai croata. Naceu en Iugoslavia e criouse en Suevia, á beira do Lago de Constanza. Estudou catalán en Berlín, coñeceu un lector de catalán en París e foise vivir con el a Valencia.

Txaume ten moito choio, porque agora os do Bloc conseguiron entrar no concello e ten que traballar de normalizador lingüístico. Por iso xa non ten tempo de facerlle caso a Estanillao. E iso que, por amor, o roxo decidiu facer a súa tese de licenciatura sobre o proceso de normalización do catalán en Valencia. E que por el fala catalán na rúa, nas tendas, nas oficinas, sen ter en conta que lle contesten sistematicamente en castelán.

De totes les maneres ara el vull deixar. Ja no puc més.

cool...!

E a min por que non me avisou ninguén de que a Galiciale era unha mostra de series B das chungas? Grandísimo éxito de público; teño qué pensar para varias semanas.
E non se consola quen non quer.

immer

Aínda que foi un pouco adiantado, o sábado, aquí non deixamos de celebralo. Sempre.

agoiros

O parlamento que resulte das eleccións reunirase por primeira vez o día 18 de xullo

Arrenéghote demo, meigas fóra.

Befreiung

Con isto do 60º aniversario da fin da Guerra, en Alemaña estamos revivindo día a día os avances dos aliados naqueles días. Practicamente a diario os informativos abren con algún acto conmemorativo: aí atrás foi a liberación de Auschwitz; a semana pasada xa andaban os aliados polo campo de concentración de Sachsenhausen, a só uns quilómetros do centro.

E nesta casa do distrito de Marzahn, tal día coma hoxe hai 60 anos, o Exército Vermello erguía a primeira bandeira vermella en Berlín. Seguimos á espera de que cheguen ao Reichstag.

fuck parade

Disque este ano definitivamente xa non hai Love Parade por falta de patrocinadores, así que parece que tiven o privilexio de asistir á derradeira edición. En realidade xa non houbo o ano pasado, pero no seu lugar houbo unha manifa de 7.500 persoas protestando ao seu xeito-ou sexa, facendo unha miniLoveParade- para que o evento non desaparecese.

A cuestión está en que a festa realizouse desde o ano 1989 como unha manifestación de índole política, ou polo menos así era rexistrada na policía. Iso significaba que moitos dos gastos recaían nas arcas públicas, e con isto falo da recollida de lixo e reparación dos estragos que provocaban máis dun millón de persoas -no Tiergarten e por toda a cidade- durante unha fin de semana. En 2001, unha reforma lexislativa supuxo que a Love Parade tivese que rexistrarse como un evento festivo normal, e a partir de aí os problemas foron a máis. Até hoxe.

Os organizadores din que van tentar organizala para o ano, aproveitando o Mundial. A min tanto me ten, pero penso que non vou botar moito en falta a meirande pailarocada de Berlín, que consiste fundamentalmente nunha enorme masa de adolescentes polacos vestidos de peluxe fucsia fluorescente empreándose con latas da edición especial de Warsteiner.

Para iso xa o está o CSD.

cruautés innocentes

Hoxe á mañá atopei un agasallo de Toulouse no correo-e. Como sabe que sufro pouco os embates da primavera, mándame unha foto de Nosfell, un dos cantantes que puido fotografar no Garorock. E eu aquí comendo as uñas, claro. Sobre todo se combino esta foto con outra das que Toulouse ten no blog.

Querida, polo seu propio ben -non me atrevo a dicir polo da humanidade, non vaia ser que me malinterprete-, deixe ese choio e dedíquese á fotografía. Xa.

was habemus wir?

Hoxe teñen unha festa armada na radio. Ráfagas que din "habemus Radio Multikulti", presentadoras que din "hoxe connosco habemus un convidado" (grandes risos no estudio), e así toda a mañá.
Escoiten, escoiten.

a min o ghefe non me dixo...

Galiciale

Non sei para que me mato a convidalos se total nunca me veñen... En fin, que se me queren visitar, xa saben onde ando.
Deseño by Pánchez.

costumismo

Seguimos con temperaturas tropicais. Aproveitando que a festa de onte non foi grande cousa érgome relativamente cedo e pillo a bici para dar unha volta polo Tiergarten, o grande parque central da cidade. Os rododendros aínda non teñen flor, pero xa hai un certo ambiente estival: algunhas familias turcas están facendo churrascadas, ducias de nenos tíranlles pan aos parrulos nas lagoas, milleiros de persoas ocupan os carreiros a pé ou en bicicleta.

Incluso a plena luz do sol, na Ponte dos Leóns hai un par de fulanos tentando engatar e polos arredores vense numerosas mostras da actividade nocturna. As pradeiras que se abren nos claros do parque xa están cheas de xente tomando o sol, moita -como é habitual- facendo nudismo. En pleno verán a maioría da xente vai tomar o sol aos lagos que circundan a cidade, pero nestes primeiros días de raxeira, en que un non ten claro se xa se vai poder espir ou non, ter no centro os prados do Tiergarten é unha vantaxe.

Á volta fago unha parada na feira da quincalla, a pé da Porta de Charlottenburg. Está todo ateigado de xente, pero dou unha volta completa. Non reparo moito nas culleres de alpaca, nas vaixelas estaladas nin nas chaves enferruxadas, pero aínda penso se mercar uns Astérix en alemán de segunda man. Nos postos de numismática hai caixas desordenadas de moedas soviéticas, pero as estrelas son os euros portugueses, irlandeses e fineses: o céntimo finés vaille a un euro, señora.

Finalmente decídome polos discos. Behaviour, dos PSB, que é frouxiño pero está ben barato. E a sorpresa: Hotel, de Moby. Non entendo como é que está xa á venda no Flohmarkt, pero non o dubido: é a compra do día.

A comeeeer.

cúbranse!

Esta época do ano sempre é especialmente dura: coa suba das temperaturas o radar non ten paraxe.

Acabo de cruzarme pola rúa cun debuxo de Tom de Finlandia. E agora pregúntome se existirá o mercado negro de bromuro: ter un garrafón na casa sempre fai servizo.

durmir de pé

"Importancia hidrográfica"????
Pero de que falan? Do río de Monelos?

mundo ao revés

15:30h.
11ºC na Coruña, 8ºC en Vigo, neve no Cebreiro...
Estou en manga curta e non entendo ren.

fin dunha era

Na época da DDR a xente evitaba vivir perto do Muro porque disque resultaba deprimente, de maneira que as zonas máis próximas á fronteira fóronse convertendo en periferias marxinais de cada un dos lados da cidade. Como resultado da Wende, esas mesmas zonas volveron ser o que foran nun comezo, o centro mesmo da urbe, e a especulación feroz sobre elas non tardou nada en comezar. Así foi como reapareceu Potsdamer Platz, antes da guerra a praza con máis tránsito de Europa e durante moitos anos simple terra de ninguén dedicada a franxa de seguridade do Muro, un descampado desolador no medio e medio de Berlín.

Nos primeiros anos noventa, os movementos okupas e milleiros de Wessis aproveitaron a miríada de naves industriais abandonadas e edificios en semirruína de Berlín Leste para estabeleceren as súas vidas ou os seus negocios por un prezo ridiculamente baixo ou inexistente. Tanto para os primeiros como para os segundos a situación foi mudando bastante nos últimos tempos: despois de anos de loitas na rúa e pintadas de wir bleiben ("nós ficamos"), a maioría de casas okupas foron desaparecendo ou adaptándose mal que ben ao sistema. Por outro lado, a restauración e a consecuente revalorización de moitas zonas orientais provocou primeiro a expulsión de inquilinos para acometer as obras e despois unha suba considerábel nos prezos das vivendas e locais comerciais.

Ostgut, un dos clubs berlineses de referencia, que se establecera daquela nas naves da zona industrial de Ostbahnhof, pechou ao pouco de eu chegar porque a marea de rehabilitación xa chegara á súa zona. Estivo pechado durante perto de dous anos e este inverno reabriu co nome de Berghain non moi lonxe da situación orixinal.

Agora é a vez de Tresor. Foi o primeiro club que visitei en Berlín, xa antes de vivir aquí, aquel decembro que vin de viaxe con Fuegho, UAB, Carballido e Nívea. Era e é unha referencia importante para os turistas (non, hoxe non podo, que esta semana teño uns amigos na casa e hoxe toca Tresor, xa sabes...) máis ca para os indíxenas; o feito é que poucas veces volvín. Coma todos os clubs in, nada de luxos: entrada por un pendello e baixada a un soto con paredes de tixolos gastados e chan de cemento coas botellas de cervexa baleiras amoreadas polos recantos. Pero este templo da electrónica está en Leipziger Platz, unha das prazas xeométricas que se deseñaran para o Berlín do século XVIII, desaparecida coa Guerra e en pleno proceso de reconstrucción agora que a veciña Potsdamer Pl. xa está rematada.

Sábado é a última sesión de Tresor. Esta semana abren todos os días e a partir de aí, mentres procuran sitio, van estar de hóspedes aos mércores en Maria am Ostbahnhof, outro grande clásico. Até que lle toque a Maria, supoño.

k(l)eine Wohnungen?

Entéirome por María da proposta da ministra de Vivenda de España e resúltame pavero ver as reaccións da xente.

Hai dous anos e medio que vivo no simulador de elmundo.es; oficialmente son 27 metros cadrados que non sei se inclúen o balcón. A miña cama é unha típica e grande Hochbett alemá, así que durmo a dous metros sobre o nivel do chan e por baixo podo estender a roupa no inverno, ter un sofá cama de dúas prazas e mais unha mesa baixa con rodas. No baño teño unha lavadora e mais unha bañeira, e no balcón podo almorzar nas mañás de verán ou organizar unha cea pequena.

A casa é quente e extremadamente luminosa, céntrica e ben comunicada. Os raros días en que se me dá por limpar, acabo en dous segundos.

A única razón pola que podo pensar en deixala? Acabar con esta soidade. Máis nada.

acólitos e sacristáns

E vaite Paaacooo, e vaite xaaaaa, ti ere-lo cancro do BeeeeNeeeGaaaaaaaaa

Hahahaha!! E il en que caste de reunións na intimidade se botarán estas repichocas? Sodes ben paveros, ho, abofé.

fíos invisíbeis

Mes de xaneiro. Agardando pola U2 en Alex para subir a Eberswalder Straße, reparo nos graffiti. Hai un que me chama moito a atención.
Unha semana despois, mesmo lugar. Por riba do graffiti alguén puxo a silueta da obra máis coñecida de Robert Capa. Tírolle unhas fotos coa cámara.
Mes de abril. Estou con (m)alicia ás dúas da mañá na de Cesare e reparo nunha das fotos da parede. Móstrolles o graffiti de Alexanderplatz, xa gardado no laptop.
Onte. Vou ao Martin Gropius Bau para ver a exposición de Kubrick e descubro que tamén hai unha de Capa. Decido entrar nas dúas: vexo esa e outras moitas.
Volvo para a casa. Baixo na miña estación e descubro -por primeira vez en máis de dous anos!!- que a foto está entre as imaxes tétricas da parede.
Hoxe. Isto teño que o botar fóra.

maribolheras precárias

Alguén foi ver isto? Algunha crónica do acontecido? Estou tan intrigado...

Galiza Express

Mañá en Berlín. Están todos vostedes convidados.

e falando de todo un pouco...

(con perdón polo momento humor negro do título)

A miña actividade cultureta de domingo á tarde vai dedicada a Ascárida (que -quizais, só quizais- nos estará lendo); ela ha saber por que.

Buah neno, igual no lo flipas: estiven dentro de Hal!!

o mal non acouga

Eu non sei o que acontece, se é que estamos en pleno cambio de ciclo do calendario maia ou se é que a lúa chea anda máis arrabeada ca nunca. Pero o certo é que neste último ano -e especialmente nas últimas semanas- estou asistindo ao final dun fato de relacións de parella longas e aparentemente resistentes; unha marea de rupturas á que non lle atopo explicación.

A Providencia é tremendamente sabia. Dado que hai poucas cousas peores ca as síndromes de abstinencia, hoxe á mañá agasalloume cunha chamada teléfónica que me proporcionou unha horiña cumprida de psicodrama graúdo. Unha parella que eu sempre considerara un dos piares fundamentais da civilización occidental comunicábame o esfarelamento da súa relación xusto no momento máis inoportuno, cando por circuntastacias variadas non se van poder separar fisicamente un do outro durante dous longos meses. Hoxe o psicodrama viaxou polas liñas telefónicas de media Europa desde estes confíns prusianos ás estribacións dos Pireneos, da ribeira das Illas Británicas á beira do Sena. E para todos a desolación é a mesma.

Como era, Dot? As canções que você fez pra mim?: Don't know what you want but I can't give it any more

19:45h

Chegamos a Schönefeld. MJoão di nunha mensaxe que non lle dá tempo a vir ao aeroporto e Emdicamor vai para a súa casa nunha liña distinta, así que vou eu só unha hora e pico no metro. Xa non hai estrañamento ningún: todo é coñecido, completamente familiar e cotián.


Xusto ao saír da miña estación, chega un SMS de Cesare. Comeza querendo facer de adiviño, acertando bastante -mntrs ti stas desesperado por non ntrarll ao macizo de alvdro-, e continúa lembrándome que hoxe viaxamos os dous ao mesmo tempo en dirección a Madrid, só que cuns 5.000 pés de diferenza vertical: Loliña debe botar fume.

Toda esta melancolía soluciónase ao subir as escaleiras. Na miña porta, á vista de toda a xente, MJoão deixou unha foto fantástica do noso entroido berlinés e mais un agasallo de aniversario en forma de cinto multicor. E mentres me preparo para tirar unha foto do conxunto, ela mesma abre a porta desde dentro.

Tou na casa.

16:15h

Paso un par de horas en Barajas fundamentalmente falando por teléfono, chutándome a dose diaria de psicodrama. Cando finalmente é hora de embarcar, atopo na fila a Emdicamor, unha compañeira de traballo catalá que vive en Berlín dedicándose a asuntos aínda máis marabillosos e inexplicábeis ca os meus.

Adopta a súa clásica postura catalá de afabilidade distante e pregúntame lindezas como se a miña familia se dedica ao meu mesmo ámbito profesional. Ela vén de pasar catro días de actividade laboral en Madrid e no avión vaime contando o que fixo no tempo que eu lle dediquei ao psicodrama en Galiza: dúas semanas en Sofía traballando de oito da mañá a once da noite, tres semanas en Berlín traballando de nove da mañá a sete da tarde e uns días en Cataluña decidindo o que facer da súa vida. E disque isto último foi o máis fácil de todo.

Son incapaz de toda eficiencia.

11:15h

Paso o control de metais de Alvedro sen problemas e subo á sala de espera. E alí está, o primeiro fulano do día de quen non podo afastar a ollada. Post-adolescente, ten o cabelo cortado coma o meu e fitámonos repetidamente durante os minutos que faltan até embarcarmos. Mándolle unha mensaxe a Cesare para comunicarllo e para despedirme máis unha vez.

Chegamos a Madrid e acabo baixando do avión xusto detrás del. Entramos no aeroporto con poucos centímetros de diferenza e recollemos a equipaxe un a carón do outro, cruzando olladas en todo momento. As nosas maletas chegan xuntas e cando xa nos imos separar da banda transportadora, sorrime e achégase. Meu Deus, vaime falar!!!! Stress, stress.

-Mira, sabes por donde está la salida? -dime el, todo sorrisos.

-Si, mira, é por aí, ves o sinal alí diante? -merda, puro interese pragmático?

-Ai, es galego! Non, é que che falei castelán porque pensei que serías de aquí -máis sorrisos.

-Hehehe, si, pois xa ves... -einnn?!?!? Comorrrl?!?!?

-Ata logo! -e veña rirse.

-Chau! -isto é unha cámara oculta?

Saio mangado atrás del pero xa se vai cunha rapaza que o espera.

Moza? Marilendia? Admítense apostas.

balance

Repítome, xa o sei, pero cada vez teño máis claro que canta máis vida, menos tempo para o blog. Nas últimas semanas deixei de escribir ducias de posts absolutamente obrigatorios, pero o sono, o psicodrama, os compromisos, a multicoastalidade, a conexión de 56Kbpm da casa de meus pais e outras circunstancias variadas impedíronme comportarme como debía.

E agora é hora de facer balance deste retiro galaico invernal. Desde o 22 de febreiro celebrei o meu aniversario, traballei un pouco, fun ao Fantasporto, coñecín o Boss, a marabillosa casa de Dot e o non menos marabilloso Tintim, asistín á UPopG, fun á praia, vin un fato de persoas das que estas ligazóns son só o exemplo blogueiro e non vin outras que espero que me perdoen. Tamén fixen moitas outras cousas, algunhas delas importantes, pero sobre todo, sobre todo, vivín, sen esperalo, o final da miña relación con Elfnoldo.

Reitero o dito no primeiro parágrafo. Non dei feito.

adiós ríos, adiós fontes

Hoxe aterro ás 19:30 en Schönefeld, disque vai estar MJoão á miña espera. E xa saio de aquí a un pouco de Alvedro.

Se non me veñen visitar alá, habémonos ver no verán.

olleiras

Non hai día que me deite antes das tres da mañá. Estou cunhas ganas de voltar para Berlín e durmir...

axenda

(m)alicia convídame a saír esta noite por SCQ. Neste mes que levo por aquí case non tiven oportunidade de facelo, pero hoxe débome ao meu público coruñés. E mañá toca Vigo: polo visto imos coñecer o auténtico Tintín.

no hay quien pueda, no hay quien pueda, con la gente marinera

MACUF, 19:30h do serán. Xavier Seoane e Víctor Freixanes, con Luís González Tosar entre o público, fan a presentación de Nélida Piñón. Ela toma a palabra e, nunha reedición de tantos episodios con ilustres visitantes lusófonos, comeza:

Caros amigos, peço imensa desculpa, mas cá os meus amigos são uns galeguistas fanáticos e, embora eu tenha un domínio fluente do espanhol, não me permitem falar outra coisa que não seja português. Puedo?, vocês vão perceber?

Sorrisos de circunstancias entre as autoridades. Unha señora ao meu carón, cunha enorme mantilla española virtual pairándolle sobre a cabeza, combina expresións faciais de indignación e decepción. Eu escacho coa risa.

hiperventilación

Pousantelo, o meu confesor profesional, recomendoume a semana pasada unha rutina de relaxación por respiración diafragmática. E boa falta me fixo, de maneira inmediata. Parece que estamos en tempo de crise: vexo xente e xente e o psicodrama rodéame por momentos.

Paso uns días en Santiago, na de (m)alicia: facemos psicodrama mutuo e abundante, na casa e nos bares. Vou cear con The Sobrada, antes de que lisque de volta para Liverpool: o psicodrama está presente toda a noite e aprendo millóns de cousas sobre as parellas perfectas. Xanto con Ugi para falar un pouco de negocios e ela convídame á estrea; iso si, o psicodrama non nos abandona e os camareiros máis admirados da rúa de San Pedro fártanse de esperar para limpar a nosa mesa. Tomo un café coa Minnesängerin, a lugocha con quen tantas boas experiencias pasei en Nie Wieder; xa acabou de escribir a súa tese en alemán e está de volta en SCQ. Como a confianza non é tanta, o psicodrama tarda un chisco máis en enxergarse. Pero aparece.

Onte, xa de volta na Coruña, 23:00h da noite e 21ºC. Saio do restaurante con Revelde e, dada a temperatura estival, baixamos á praia e sentamos na area para continuar a conversa. Por algún tipo de conxunción astral adversa e contra todo prognóstico, o psicodrama non se esvae na pracidez cálida da noite, senón que aproveita o noso descoido, colle novos folgos e condénsase nos tres metros cúbicos de aire que nos rodean.

Tres segundos de inspiración e tres de expiración, inchando ben o bandullo. E así sempre.