hiperventilación

Pousantelo, o meu confesor profesional, recomendoume a semana pasada unha rutina de relaxación por respiración diafragmática. E boa falta me fixo, de maneira inmediata. Parece que estamos en tempo de crise: vexo xente e xente e o psicodrama rodéame por momentos.

Paso uns días en Santiago, na de (m)alicia: facemos psicodrama mutuo e abundante, na casa e nos bares. Vou cear con The Sobrada, antes de que lisque de volta para Liverpool: o psicodrama está presente toda a noite e aprendo millóns de cousas sobre as parellas perfectas. Xanto con Ugi para falar un pouco de negocios e ela convídame á estrea; iso si, o psicodrama non nos abandona e os camareiros máis admirados da rúa de San Pedro fártanse de esperar para limpar a nosa mesa. Tomo un café coa Minnesängerin, a lugocha con quen tantas boas experiencias pasei en Nie Wieder; xa acabou de escribir a súa tese en alemán e está de volta en SCQ. Como a confianza non é tanta, o psicodrama tarda un chisco máis en enxergarse. Pero aparece.

Onte, xa de volta na Coruña, 23:00h da noite e 21ºC. Saio do restaurante con Revelde e, dada a temperatura estival, baixamos á praia e sentamos na area para continuar a conversa. Por algún tipo de conxunción astral adversa e contra todo prognóstico, o psicodrama non se esvae na pracidez cálida da noite, senón que aproveita o noso descoido, colle novos folgos e condénsase nos tres metros cúbicos de aire que nos rodean.

Tres segundos de inspiración e tres de expiración, inchando ben o bandullo. E así sempre.