do opio á drogha no colacao
Malia soar bastante tópico, cando visito algunha cidade europea descoñecida tento sempre ver as igrexas. Os edificios relixiosos son unha boa maneira de tomar contacto e comprender mellor a rexión histórica en que estás cando a cidade actual non che deixa ver o contorno nin o trasfondo. Materiais de construción, estilos arquitectónicos e artísticos...; hai miles de detalles que axudan a situarse mellor. En Polonia, por exemplo, sorprendeume ver un gótico moi distinto ao que nós coñecemos e moi similar ao prusiano, con esas igrexas de tixolo, ou a intensa policromía das paredes interiores.Pero a sorpresa maior non foi esa. A sorpresa de verdade foi descubrir que Polonia é un país católico. E ninguén se ría, non fun descubrir América ningunha: xa sabía que os polacos eran os católicos do nordeste, illados entre protestantes e ortodoxos, etc. Pero é que cando digo que Polonia é un país católico non quero dicir catoliquiño coma os clásicos meridionais: Italia, Portugal, Euskadi... Non.
En Polonia o catolicismo converteuse nun elemento fundamental da identidade nacional e un símbolo da resistencia antistalinista. En Polonia os adolescentes que comezan a namorar quedan aos domingos para ir á misa xuntos (!). En Polonia vense as igrexas cheas de xente a calquera hora e nas misas están os neo-rastas, os fumadores de haxix e os estudantes universitarios (!!). En Polonia vin por primeira vez na miña vida catro persoas duns vinte anos esperando para confesar, un martes calquera ás once da mañá (!!!). En Polonia hai xente nova que flipa con que Caeira non vaia á misa e dille que é unha mágoa que non teña fe, unha auténtica mágoa... (!!!!). Confeso que me cheguei a sentir escandalizado por semellante demostración de fanatismo.
O pequeno aeroporto de Cracovia leva o nome de Xoán Paulo II. E na sala de facturación, canda os indicadores do restaurante e das tendas de souvenirs, está o da capela.
Parece que a Igrexa polaca ten as chaves do aborto e as do armario ben gardadiñas, e que incluso se prohibiu a manifa do orgullo do ano pasado en Varsovia. Os mariberlineses máis concienciados andan dicindo agora que os que estean fartos dun orgullo berlinés carente de sentido reivindicativo só teñen que ir aló este ano.
E haberá que ir? Agora que xa sei de onde sae o tren...
5 comentários:
Tamén había unha capela no protestante aeroporto de Stansted, pero o certo é que a porta parecía que ía dar ao cuarto das vasoiras.
Supoño que sería por aquilo de que a fe move montañas.
Si, home. Tamén eu teño visto indicadores dunha capela en Barajas, por exemplo. Pero é o mesmo que di vostede, está no quinto inferno á man esquerda.
En Cracovia está á vista de toda a xente. Semellante obscenidade...
O dos mercados-bandullo eu tamén adoito facelo.
O dos cemiterios, pola contra, nunca me chamara especialmente a atención. Pero tiven unha visita no inverno que teimou en visitar todo canto cemiterio hai en Berlín. Polo visto ficou moi impresionada coas sepulturas cubertas de neve, os corvos e tal. Eu aínda non fun, pero hei probar, hei.
Cando estiven en Polonia hai doce anos, sorprendéronme dúas cousas nos seus adolescentes: o moito que ían devotamente a misa e o moito que fodían.
católicos, vaia.
Non, coidado, se visto con distancia o da confesión é unha marabilla: un peca o que quere que sempre ten unha solución.
Pero é que eu ando na eliminación do concepto de pecado. Na revolución, vamos.
Enviar um comentário