o encanto irresistíbel...

Unha vez cada dúas semanas ceo na casa dunha familia burguesa en Berlín. É un matrimonio cun fillo de 12 anos e unha filla de 9. Normalmente concertamos unha cita sobre as seis e media e ás sete xa estamos ceando. Eu fálolles castelán, eles practican; eles falan alemán, eu practico. Son seráns moi agradábeis en que brinco con eles por tratárenme como un südländer prototípico: cando vou cear abren viño abundante, mercan pan branco e poñen panos de mesa de papel.

Os nenos acaban de cear e érguense da mesa antes ca nós, que quedamos falando e bebendo viño. O rapaz vai para a sala e comeza a tocar o piano. Comeza coa música da Pantera Rosa e despois entra en materia con "Para Elisa" e outros exercicios típicos que non sei citar. A nena vai para o seu cuarto. Xa me contou que mañá é un día importante porque son os campionatos federais de atletismo escolar de Alemaña. Ten que correr os 50 metros e lanzar xabalina. Agora anda galistrando polo cuarto e de alí a un pouco berra: "mamai, u-la partitura da "Primavera"?, non a vexo!!!". E a nai: "non sei, búscaa ben que é o máis importante que tes que tocar". Como non aparece, a nai bota unha man e acaba atopando unha partitura que xa fora do irmán máis vello. A nena pon a partitura no atril, colle a frauta e ponse a tocar Vivaldi con soltura abondo. Ficamos un momento escoitándoa e cando a rapariga erra nun par de cousas, a nai colle outra frauta, repara un intre nas follas e comeza a tocar con ela para corrixila.

Chega o pai, hoxe un pouco atrasado por mor do traballo na Universidade. Saúdanos, beixa os nenos e mais a muller e fala coa nena das probas atléticas. "Como lanzas a xabalina?". A nena fai o xesto. "Non, así non, tes que apuntar ben alto, así, ves?, que se non vala espetar no chan diante de ti, entendes?".

Hai uns días explicáballe aquí a unha xente que os Irmandiños eran un dos primeiros pasos do proceso europeo de ascenso ao poder da burguesía, culminado na Revolución Francesa. Pero a nós, que no tempo dos Irmandiños estabamos na modernidade coetánea, a cousa torcéusenos un pouco.

Escenas coma a desa casa nunca deixan de abraiarme, aínda que hai tempo que xa non me estresan. A estas alturas que lle vou facer...? Ademais, á fin e ao cabo,

Sei cantar e sei bailar,
tamén sei pintar o mono;
como son fillo dun pobre
teño que saber de todo.