puro vicio

Levo case tres anos traballando sen contrato, na precariedade laboral máis absoluta. Non cotizo á Seguridade Social, non teño cobertura médica polo meu traballo e non está previsto o que pasaría se eu romper unha perna (meigas fóra). Por se fose pouco, agora mesmo levo desde decembro sen cobrar o meu soldo, que é a única retribución material que teño polo meu labor, pero non por iso abandonei en ningún momento o meu posto nin deixei de traballar. Hai varios meses que me xuran e me perxuran que o pagamento é inminente, pero non dá chegado. A estas alturas, moitos dos meus compañeiros na mesma situación fártanse de telefonar aos responsábeis disto sen que nin sequera lles respondan as chamadas: os seus números de teléfono xa son perfectamente recoñecíbeis.
Agora teño 300 euros na miña conta e mañá ha chegar ao banco a orde de pagamento do alugueiro, 278 €. Tamén ha chegar a factura do teléfono. Sigo comendo todos os días. Imos xa polos números vermellos?

Esta semana varias persoas reenviáronme o texto da folga da CRTVG e tamén vin as curtametraxes de "Hai que botalos". Non busquedes, o texto que reproduzo aí enriba non está nin no mail da tele nin no argumento de ningunha das curtas. Iso é o que me está pasando a min.

Non son masoca. Non quero máis.