Bah, veña, xa que estes días andan falando por aí de Querelle, este é un blog alemán queer power e non todo o que vén de Baviera é malo, falemos do tema.
Aí a teñen. A muller máis poderosa de Alemaña, a nena de Kohl, a Jeanne d'Arc do Leste, a dama de ferro de Alemaña, primeira muller candidata á Chancelaría da República, Angela Merkel. Unha dereitona de coidado nacida en Templin, comarca de Ucker, estado de Brandemburgo. Ou sexa, unha Ossi.You probably think that this song is about you
Ja, natürlich!
FANGORIA - Miro la vida pasar: todo podría ir a peor...
Cantos filmes teño na casa: glups, non teño.
Último filme que comprei: glups, nunca comprei.
Último filme visto no cinema: glups, non me lembro.
Último filme visto: glups, tampouco.
Cinco filmes entre os meus favoritos: glups!!
Estou completamente a favor de permitir o matrimonio entre católicos. Paréceme unha inxustiza e un erro tentar impedírllelo. O catolicismo non é unha doenza. Os católicos, malia non agradarlle a moita xente e parecer estraños, son persoas normais e deben posuír os mesmos dereitos ca os demais, como se fosen, por exemplo, informáticos ou homosexuais.
Son consciente de que moitos comportamentos e trazos do carácter dos católicos, como a súa actitude case enfermiza ante o sexo, pódennos resultar estraños aos demais. Sei que, ás veces, mesmo se poderían esgrimir argumentos de salubridade pública, como o seu rexeitamento perigoso e deliberado aos preservativos. Tamén sei que moitos dos seus costumes, como a exhibición pública de imaxes de torturados, poden incomodar a algúns.
Mais isto, alén de ser unha imaxe mediática máis ca unha realidade, non é razón para lles impedir o exercicio do matrimonio.
Algúns poderían argumentar que un matrimonio entre católicos non é un matrimonio real, porque para eles é un rito e un precepto relixioso perante o seu deus, no canto dunha unión entre dúas persoas. Tamén, ao estaren condenados gravemente pola Igrexa os fillos fóra do matrimonio, algúns poderían pensar que permitirlles casar aos católicos vai incrementar o número de matrimonios motivados polos “díxome-díxome” ou pola simple busca de sexo (prohibido pola súa relixión fóra do matrimonio), co consecuente aumento da violencia no fogar e das familias desestruturadas. Pero cómpre lembrar que isto non só acontece nas familias católicas e que, dado que non nos podemos meter na cabeza das persoas, non debemos xulgar as súas motivacións.
Por outra banda, dicir que iso non é matrimonio e que debería chamarse doutro xeito non é máis ca unha maneira un tanto ruín de desviar o debate a cuestións semánticas que non veñen ao caso: malia ser entre católicos, un matrimonio é un matrimonio e unha familia é unha familia.
E con esta alusión á familia paso a outro tema candente. Espero que a miña opinión non resulte demasiado radical: tamén estou a favor de lles permitir aos católicos adoptaren fillos.
Algúns hanse escandalizar diante dunha afirmación deste tipo. Poida que algún responda con exclamacións como “católicos adoptando fillos? Eses fillos poderían tornarse católicos!”.
Vexo ese tipo de críticas e respondo: malia ser certo que os fillos de católicos teñen unha probabilidade moito maior de se converter á súa vez en católicos (ao contrario do que acontece na informática ou na homosexualidade, por exemplo), xa argumentei antes que os católicos son persoas coma as demais.
A pesar dos indicios e das opinións dalgúns, non hai probas evidentes de que uns pais católicos estean peor preparados para educar un fillo, nin de que o ambiente relixioso dun fogar católico sexa unha influencia negativa para o neno. Ademais, os tribunais de adopción xulgan cada caso individualmente e o seu labor é precisamente determinar a idoneidade dos pais.
En definitiva, e a pesar das opinións dalgúns sectores, coido que tamén se lles debería permitir aos católicos tanto o matrimonio como a adopción.
Exactamente o mesmo ca aos informáticos e aos homosexuais.
Levo case tres anos traballando sen contrato, na precariedade laboral máis absoluta. Non cotizo á Seguridade Social, non teño cobertura médica polo meu traballo e non está previsto o que pasaría se eu romper unha perna (meigas fóra). Por se fose pouco, agora mesmo levo desde decembro sen cobrar o meu soldo, que é a única retribución material que teño polo meu labor, pero non por iso abandonei en ningún momento o meu posto nin deixei de traballar. Hai varios meses que me xuran e me perxuran que o pagamento é inminente, pero non dá chegado. A estas alturas, moitos dos meus compañeiros na mesma situación fártanse de telefonar aos responsábeis disto sen que nin sequera lles respondan as chamadas: os seus números de teléfono xa son perfectamente recoñecíbeis.
Agora teño 300 euros na miña conta e mañá ha chegar ao banco a orde de pagamento do alugueiro, 278 €. Tamén ha chegar a factura do teléfono. Sigo comendo todos os días. Imos xa polos números vermellos?
Declaro aberta a campaña de apoios para levar a Davide Salvado como representante galego no Songfestival Liet Ynternasjonaal.
Que trema Gea Escolano! O lobby gai non ten acougo e a loita continúa en todas as frontes.
Eliminados os anteriores, e sen consultalo previamente con el -espero que me lea e non me ha deixar mentir- predigo que Cesare ha escoller a estes, os montenegrinos.
Véntoo.
Malia todo, debo deixar constancia do meu arfar polo rizos.
Arf.
Onde van parar os textos que escribimos no teclado sen reparar que o cursor do procesador de textos non está activo?
E os e-mails que escribimos, borramos e nunca enviamos?
E os posts que facemos, eliminamos e nunca publicamos?
Nunca na vida pensei que faría apoloxía do matrimonio. Pero desta chegoume a hora: todos á Coruña!
"cuya área geográfica aspira a ser proclamada Patrimonio de la Humanidad"
Estes tipos non se enteiran de nada.
E os gañadores indiscutíbeis -baixo o meu imparcialísimo punto de vista- do desfile do domingo: os Drunken Sailors. Aínda non descubrín de que exótico lugar proviñan, se do Greenwich Village ou dunha remota illa dalgún dos sete mares, pero tanto ten. Non houbo carroza que lles cuspise.
As razóns da victoria, aquí.
Unha das cousas máis gloriosas dos veráns berlineses é ver bailar os turcos nas festas da rúa. Sempre que se xuntan acaban poñendo música, colléndose das mans e bailando en rodas, case coma os bretóns pero normalmente con algo máis de ritmo. Adolescentes malotes con roupa de hiphopeiros e adolescentes malotas con panos fluorescentes á cabeza espreitan o avance do baile, vanse unindo á roda aos poucos e acaban engatando de tanto apretarse nas filas.
Onte foi Pfingstmontag -ou sexa, 2ª feira de Pentecoste-, que xunto co 1º de maio e o día da Ascensión forma a Festiva Trindade de días feriados da primavera alemá. Este ano cadraron todos tan xuntos que me dá a impresión de estar de ponte desde o mes de abril. Agora até o 3 de outubro -Día da Reunificación- xa non hai máis días festivos que levar á boca.
Malia soar bastante tópico, cando visito algunha cidade europea descoñecida tento sempre ver as igrexas. Os edificios relixiosos son unha boa maneira de tomar contacto e comprender mellor a rexión histórica en que estás cando a cidade actual non che deixa ver o contorno nin o trasfondo. Materiais de construción, estilos arquitectónicos e artísticos...; hai miles de detalles que axudan a situarse mellor. En Polonia, por exemplo, sorprendeume ver un gótico moi distinto ao que nós coñecemos e moi similar ao prusiano, con esas igrexas de tixolo, ou a intensa policromía das paredes interiores.
unha especie de ravioli enormes con recheos diversos- e outras delicias polo estilo.
A Pontiña?
A estas alturas xa estiven catro veces na República Checa, tres delas en Praga. Evidentemente non por iso falo checo, pero desde os primeiros quilómetros en Polonia, a proximidade entre as linguas eslavas foise facendo máis e máis patente.
Salvando algún caso en que o alemán resultou ser máis útil ca o inglés para a comunicación, coa axuda dalgunhas indicacións da Caeira puidemos irnos introducindo nos rudimentos da lingua autóctona para acabar dicindo bo día, grazas, si e non con grande solvencia desde o primeiro momento. E pouco a pouco, as coincidencias co checo e o ruso foron abrindo as cartas dos restaurantes, ata que o café, o leite -quen non ou/viu algunha vez Moloko?-, a cervexa, o viño, as receitas polacas antigas, todo tipo de sopas e as indicacións dos centros históricos non tiveron segredos para nós.
Ah, e nasdrowje! Fundamental.
Ao final, a viaxe en tren de Berlín a Varsovia non foi tan dura como pensaba, sobre todo porque o das tres horas tirado en Frankfurt an der Oder resultaron ser unha falsa alarma. En calquera caso xa podo dicir que pasei a fronteira esa, a de Wagner e Allen e todo iso, e que sei o que é ir escoitando falar polaco tres horas non-stop: un rapaz e unha rapaza que viaxaron no meu compartimento entre Frankfurt-Oder e Poznan, tres horas de tren rexional con parada en todas as aldeas. Ao comezo pensei que quizais saruman fose casualmente unha palabra polaca, pero cando apareceron Smeagol e os Hobbits entretívenme tentando seguir a conversa.E hoxe, malia que teño visita na casa até o domingo, eu lisco. Dentro dunha hora pillo un tren. E os vindeiros días estas crónicas non han ser prusianas, senón galizianas.
Non rompan a cabeza. Vou a Polonia.
Tradicionalmente, o 1º de maio en Kreuzberg é un día de caos. A xente vai ás manifas e a partir das oito da tarde comezan coa queima de coches, a rotura de vidros e as carreiras diante dos antidisturbios. Sistemática e organizadamente. Pero este ano, polo visto, a cousa foi moito a menos: xa dixeron que foi o primeiro de maio máis tranquilo dos últimos vinte anos.
