Paris-Berlin

Hai agora dez anos que a coñezo. A primeira vez que a ouvín falar caeume rematadamente mal pola súa determinación absoluta e a inflexibilidade da súa argumentación. Pero un ano despois, a nosa ansia de formación en atavismos patrios fíxonos coincidir nuns cursos de canto e danza, e pouco a pouco fun quedando intrigado polo que había na súa poboadísima cabeciña –non direi que o fun comprendendo, porque iso tardou en comezar–. A partir de aí, primeiro coa escusa de organizarse para loitar, e despois xa por pura afinidade, fómonos achegando cada vez máis e chegaron os anos en que non me sentía enteiro se non as tiña ás dúas, a ela e mais a Dagha. Os anos do trío, das carreiras polo Preguntoiro, sempre a catro pés para chegar ao acto cultureta do día e acto seguido ao bar máis acaído, onde rir, falar, beber e amarse, moito. Anos en que a súa evolución persoal foi mudando a miña relación con ela, que pasou da pura simpatía a ter tintes de admiración.

Anos en que o seu amor me fixo pensarme finalmente a min mesmo.

Despois veu o cisma de Occidente. E a súa partida cara a París, que me deixou orfo, choroso e máis pequeno ca nunca na nosa casa da rúa de San Pedro. Ese día perdín a miña xuventude e todo se tornou máis cincento.

Desde entón, mantemos unha relación a distancia. Visitas a París, visitas a Berlín, correos electrónicos e chamadas telefónicas para pórse ao día, para non perderse de vista, para seguir coñecéndonos, para saber como vai mudando o outro. Este ano só estivemos xuntos uns cantos días: cinco ou seis en Budapest, na primavera, e dous ou tres entre São Pedro do Sul e Santa Cristina, no verán. E, máis unha vez, recoñecémonos malia non sermos xa os mesmos. Máis unha vez produciuse o milagre das miradas cómplices, dos sorrisos compartidos, das preocupacións comúns. E conxuramos o medo mutuamente confesado a non recoñecer no outro o amigo que foi unha vez.

Non, Fuegho xa non é a mesma ca a que eu coñecín hai dez anos, pero hoxe, día do seu aniversario, podo dicir sen esaxerar que a súa amizade é un dos cabos que me atan á vida.