eu atendendo o meu amigo

Realmente, o 2 de novembro foi un día cheo de cousas para ser lembradas.

Ese día, a última mensaxe de correo-e chegou da outra beira do Atlántico, xa ao fío da medianoite. Era de Steve "sichíame eu na ehmida de São Simõ", un estadounidense falante de portugués brasileiro que viviu o ano pasado en Berlín. Con el mantiven unha relación cordial pero estritamente profesional porque os meus escrúpulos non me permitiron romper a escala hierárquica que nos separaba. De todos os xeitos, iso non impedía que eu me derretese coa súa maneira de recitar os grandes clásicos da literatura galega. [procuren, procuren aí "erótica" e entenderán]

Despois de topalo no CSD en camiseta branca de tiras, e dado que a nosa relación profesional estaba a piques de acabar, decidín comezar os movementos de aproximación. No way; os movementos foron demasiado lentos e as grandes ondas do mar maior fixeron que esta historia acabase no índice dos what would have happened if...?

Ou non? Na súa mensaxe, sorprendente en moitos sentidos, gaba o meu labor profesional e dime que andou preguntando no seu centro laboral como podería ir eu choiar alá. E dáme as instrucións necesarias para candidatarme a un posto de traballo. Nos USA, I mean. (!)

E despídese: Espero que tudo seja otimo no Berlim, e que Kerry ganhe hoje.

Mal comezamos, pero aínda rosmando coma un Mr. Scrooge calquera, teño que concederlle a disneylandia que a vida ten momentos especialmente luminosos.