limes

Chego a Worms ás dúas e cuarto da tarde. A actividade nas rúas desta cidade do tamaño de Compostela é a mesma ca a que lle calculo á Pobra do Brollón un domingo pola mañá. Consigo un sitio para durmir con vistas á catedral románica e comezo unha visita obrigadamente calmada, vistas as dúas horas escasas de sono que acabei durmindo.

Comezo polo cemiterio xudeu máis antigo de Europa: aínda que non é o primeiro que visito, decátome sorprendido de que todas as lápidas, algunhas do século XI, están colocadas no mesmo sentido leste-oeste. Moitas delas, ademais, teñen a inscrición en hebreo cara ao leste e, opcionalmente, outra en alemán cara ao oeste. Non lle encontro explicación ás excepcións e decido parar de emparanoiarme.

Estando en pleno Camiño de Santiago e cunha catedral construída xusto despois da compostelá chego a San Pedro de Worms pensando que, igual ca en Trier, ha haber moitas referencias xacobeas. Non. Unha imaxe cutre de Santiago do 1500 e unha vieira labrada nun púlpito barroco é todo o que podo atopar. De todos os xeitos impresióname a dimensión da nave central e a cor da pedra, rosa coma a de Heidelberg. Na portada da fachada norte fuman petas uns cantos adolescentes. Óllanme inexpresivos mentres eu leo a inscrición e manteñen o silencio.

Vou até a beira do Rin e entro na ponte dos Nibelungos pasando por baixo da imponente Brückentor. Paro no medio do río, reparo nas dúas marxes e fico pensativo. Son as cinco da tarde, cae o serán e na marxe occidental, a romana, a paisaxe está completamente humanizada, cunha sucesión de naves industriais e fábricas á beira do río e a silueta da catedral ao fondo, difuminada pola néboa. Na outra marxe só hai prados e árbores. Por algunha razón está todo igual, salvando as distancias, ca no século V.