mediocridade

Viaxo de volta a Berlín nun ICE Sprinter, sen paradas até Berlín. Dannos a prensa e fuxo das obrigas paralaborais planeadas para a viaxe. No Frankfurter Rundschau dedícanlle case media páxina á manifa do PP contra a reforma da lei educativa. O xornalista trata con certo sarcasmo as razóns da convocatoria: di que a manifestación responde aínda en primeira medida aos problemas do PP para asumir a súa derrota electoral nas xerais do 2004. Ademais, dedícalle un bo treito a explicar con coidado que é iso de que un terzo dos escolares españois vaian a escolas privadas que, en realidade, están pagas polo goberno.

Pero sobre todo aclara con máis coidado aínda que no sistema escolar español protéxese especialmente aos peores alumnos. Como puiden ir observando nestes anos, hai poucas cousas tan sorprendentes e inasumíbeis para os alemáns como un sistema escolar en que todos os alumnos permanecen xuntos no mesmo centro escolar e case co mesmo currículo de estudos até os 16 anos. En Alemaña, os alumnos son segregados desde ben pequenos en diferentes tipos de escolas segundo o seu rendemento académico. Hai algo así como tres tipos de centros educativos, que se corresponden claramente con tres niveis de prestixio. Para eles está moi claro que non se pode prexudicar aos alunos brillantes manténdoos nunha clase con "lastres", que atrasan e dificultan o seu camiño cara á elite social.

Se lles comentas que no noso sistema o que pode pasar é que os mellores axuden aos peores, os interlocutores alemáns poñen cara de sorpresa, fican pensativos un pouco e encollen os ombros.