Non lle podo recriminar nada. Toda esta humillación é froito da miña imaxinación, da miña perspectiva hipercrítica e neurótica da vida. Do meu veneno.
El, co seu pragmatismo resentido, non reparou en nada disto e quizais tería problemas en entendelo. Entretanto, limítase a vivir con toda a intensidade posíbel.
Eu envéxoo até a enfermidade.
El, co seu pragmatismo resentido, non reparou en nada disto e quizais tería problemas en entendelo. Entretanto, limítase a vivir con toda a intensidade posíbel.
Eu envéxoo até a enfermidade.
8 comentários:
in vino veritas!
dura lex sed lex,
alea jacta est,
en abril augas mil,
en xaneiro, a raia sabe a carneiro.
Ía facer un comment trascendente, pero iso da raia e xaneiro deixoume imposibilitado.
Ben, teño que informarlle que esqueceu vostede de facer unha ligazón axeitada ao nome de benjamim, pero como eu estou en todo xa me encarguei de facer o traballo que malamente cumpren as estatísticas do blogger.
Debería coller isto e mandarllo a pousa antelo.
Tamén debería desdramatizar. Cando quedamos enganchados a un fracaso é quizais porque lle tememos a outro fracaso distinto... e tamén a outro éxito.
"é quizais porque lle tememos a outro fracaso distinto... e tamén a outro éxito"
Completamente de acordo coa súa opinión. Pero esta enfermidade é o que lle ten.
Esta enfermidade o que lle ten é amaño.
E agora en serio, por que non lle liga como debe ao blog do Benjamim? Pensouno realmente?
Pensei, ho.
Pensei que non o quería facer. Porque, xa non se lembra?, non todos somos Cesare.
Bicos. Teño saudades súas.
Vaia rañala con que non todos son Cesare. Cesare ten as súas movidas, e os seus medos, os seus pánicos e as súas inseguridades. Iso non lles dá dereito a escudárense nelas pra agochar as súas propias.
Agora, seriamente, debería ligar a Benjamim. A el nunca lle acordará mirar de onde vén a entrada ao seu blog, nin buscará o seu post, nin nada. Pero a concencia de vostede quedará máis acalmada.
E que rollo este de escribir as letriñas pra postear, arrediós.
Non dubido que Cesare teña os seus pánicos e as súas inseguridades. Estou seguro diso. O que acontece é que se enfronta a eles como lle peta, pode ou sabe.
Eu tamén.
E a verdade é que a conciencia, por ese lado, téñoa tranquilísima.
O das letriñas é para que non se me encha isto de spam, home. Ora ben, é un coñazo, si.
Enviar um comentário