desxeo

As próximas semanas van ser un frenesí de múltiples viaxes con acompañantes diversos, noites en aeroportos, topónimos de resonancia bélica, visitantes na miña casa sen eu estar e dificultades organizativas innúmeras que tento solucionar ao longo do domingo.

Pola tarde fago un descanso para visitar a casa dos Rheinländer. Acólleme a pracidez dunha tarde familiar de domingo, con café e biscoito de mazá. Os nenos dos veciños andan por alí, e, aliados cos da casa, convéncenme para baixar aos soto e atarme alí cunha corda de cores á unha caixa de botellas de auga. Tortúranme un chisco e despois escapan de alí, mortos coa risa.

Todos concordamos en que hoxe é o primeiro día con temperaturas soportábeis. O outro día dicía unha humorista na tele que estes días comezara a primavera e que ían mudar a hora, fundamentalmente para que puidésemos botar unha hora máis no exterior gozando da neve. Hoxe aínda hai neve polo xardín, pero a choiva destes días xa a foi amolecendo e a cousa vai mellorando aos poucos.

Chegou o desxeo.