just making conversation!

O antigo Ackerkeller era un local mítico. Como o seu nome indica, era un soto da Ackerstraße ao que se accedía por un patio escuro e enlamado. Dentro, moitas camisetas frouxas, jeans de tiro baixo, zapatillas rotas e cabeliños á fódase, mesturados con algún look punkarra e os sempiternos rapados. Era xenial.

Polo conto de sempre, supoño -obras de rehabilitación no edificio-, o local pechou. Os que o levaban seguiron facendo festas de prestado no 1º andar do ACUD para que o espírito non morrese, pero hai uns meses abriron un local novo na Bergstraße, moi pertiño do local vello.

Eu aínda non fora desde a reapertura. Entramos. Recoñezo un fulano da barra. Markus é un escritor de novelas gai que fai presentacións das súas novidades nas librarías do gremio de cando en vez. Presentáronmo hai 2000 anos porque -supostamente- era un ex moi recente de Philipp.

Decido achegarme.

-Ola, ti es Markus, non?

-Por suposto que é Markus -responde de inmediato o fulano de camiseta de tiras do outro lado, que se enrosca rapidamente arredor da súa conquista para marcar territorio mentres saca intermitentemente a lingua bífida para identificar mellor o meu cheiro. Aquí tiran a dar.

Markus non me recoñece, como era de esperar.

-Si, home, presentounos Philipp hai bastante tempo.

A súa cara muda axiña da curiosidade ao sorriso retranqueiro.

-Ahá, así que ti es un dos affaires de Philipp?

-Non -míntolle con vehemencia.

-Pois Philipp e mais eu separámonos hai cousa dun ano.

-Ah, non sabía -e tanto que non, eu pensaba que se separaran hai catro-. E el aínda vive na cidade?

-Vive, si. Ou sexa, eu penso que si. E logo...? Seica ti non o sabes...?

-Non, non...

Articulo unha escusa vaga para me despedir. O veleno comeza a invadir o aire e, á fin e ao cabo, eu só pretendía un pouco de small talk.

Quen me mandará socializar?