o despropósito comezou cando pensei:

-debería mercar un mapa dos Balcáns...

Ao principio todo parecía moi fácil. Mjoão e mais eu iamos visitar a Benjamim en Struga e os voos baratos máis próximos deixábannos en Split. En liña recta non é tan lonxe e o traxecto é precioso, por Dubrovnik e toda a costa adriática de Dalmacia.

Pero claro, a liña recta atravesa precisamente Albania. E a liña aproximadamente recta que evita Albania atravesa Kosovo. E tal como nos avisou un indíxena que coñecemos estes días, mentres debuxaba con xesto teatral un grande X vermello sobre o mapa de Kosovo:

-Isto é un burato negro. O que entra non sae.

E como eu teño cita para depilación á volta e non podo faltar, ao final toca un rodeo de sete estalos: tren Podgorica-Užice-Niš-Skopje, 2000 horas pendurados dos Balcáns e múltiples acentos circunflexos do revés nos erres. Ou algo.

Que non sexa nada. E d'hoxe nun ano.

desxeo

As próximas semanas van ser un frenesí de múltiples viaxes con acompañantes diversos, noites en aeroportos, topónimos de resonancia bélica, visitantes na miña casa sen eu estar e dificultades organizativas innúmeras que tento solucionar ao longo do domingo.

Pola tarde fago un descanso para visitar a casa dos Rheinländer. Acólleme a pracidez dunha tarde familiar de domingo, con café e biscoito de mazá. Os nenos dos veciños andan por alí, e, aliados cos da casa, convéncenme para baixar aos soto e atarme alí cunha corda de cores á unha caixa de botellas de auga. Tortúranme un chisco e despois escapan de alí, mortos coa risa.

Todos concordamos en que hoxe é o primeiro día con temperaturas soportábeis. O outro día dicía unha humorista na tele que estes días comezara a primavera e que ían mudar a hora, fundamentalmente para que puidésemos botar unha hora máis no exterior gozando da neve. Hoxe aínda hai neve polo xardín, pero a choiva destes días xa a foi amolecendo e a cousa vai mellorando aos poucos.

Chegou o desxeo.

aparecidos

En Rio reaparece outra pantasma do pasado. Pero polo menos este non fala: saudámonos, correctos pero distantes, e el comeza a bailotear por alí arredor, arrastrando as cadeas polo chan.

Esta noite Berlín xa comeza a parecer un castelo escocés ou a rodaxe dun filme serie B que leve por título:

ESTADEA
A Santa Compaña nunca vén soa

rio

Acabamos a noite en Rio. O local responde a todos os tópicos. Entras por un patio escuro e no medio encontras un alboio que serve como entrada do local. A fila para entrar é grande e a xente aterece co frío. Un barbichas supercool fai a selección de entrada na porta do alboio.

Todos os grupos de xente que nos preceden na fila son rexeitados por non estar na lista de convidados. Chega a nosa vez.

-Cantos sodes?

-Somos catro.

-Estades na lista de convidados?

Por algunha razón, sen poñernos previamente de acordo, trazamos unha estratexia(?) e pasamos a falarlle en inglés(??).

-Como? Que hai unha lista? Non sei, pero a nosa amiga Laura convidounos para vir e ela está aí dentro.

O tipo da porta, nós e os que veñen detrás de nós, conscientes de que nin hai lista, nin hai Laura, nin hai convite, escenificamos o sainete con precisión. O porteiro é todo un profesional nisto.

-Esperade un momento -besbella con cara de enfastiado, mentres aparta as cortinas da entrada e bota unha ollada para dentro.

-Un, dous, tres, catro, -vólvenos contar, antes de dicir con cara de "os meus xefes vanme matar por isto, estouvos salvando a vida"- veña, pasade.

Pagamos e entramos, mentres fóra continúa a representación.

-Síntoo, se non estades na lista de convidados non podedes pasar.

just making conversation!

O antigo Ackerkeller era un local mítico. Como o seu nome indica, era un soto da Ackerstraße ao que se accedía por un patio escuro e enlamado. Dentro, moitas camisetas frouxas, jeans de tiro baixo, zapatillas rotas e cabeliños á fódase, mesturados con algún look punkarra e os sempiternos rapados. Era xenial.

Polo conto de sempre, supoño -obras de rehabilitación no edificio-, o local pechou. Os que o levaban seguiron facendo festas de prestado no 1º andar do ACUD para que o espírito non morrese, pero hai uns meses abriron un local novo na Bergstraße, moi pertiño do local vello.

Eu aínda non fora desde a reapertura. Entramos. Recoñezo un fulano da barra. Markus é un escritor de novelas gai que fai presentacións das súas novidades nas librarías do gremio de cando en vez. Presentáronmo hai 2000 anos porque -supostamente- era un ex moi recente de Philipp.

Decido achegarme.

-Ola, ti es Markus, non?

-Por suposto que é Markus -responde de inmediato o fulano de camiseta de tiras do outro lado, que se enrosca rapidamente arredor da súa conquista para marcar territorio mentres saca intermitentemente a lingua bífida para identificar mellor o meu cheiro. Aquí tiran a dar.

Markus non me recoñece, como era de esperar.

-Si, home, presentounos Philipp hai bastante tempo.

A súa cara muda axiña da curiosidade ao sorriso retranqueiro.

-Ahá, así que ti es un dos affaires de Philipp?

-Non -míntolle con vehemencia.

-Pois Philipp e mais eu separámonos hai cousa dun ano.

-Ah, non sabía -e tanto que non, eu pensaba que se separaran hai catro-. E el aínda vive na cidade?

-Vive, si. Ou sexa, eu penso que si. E logo...? Seica ti non o sabes...?

-Non, non...

Articulo unha escusa vaga para me despedir. O veleno comeza a invadir o aire e, á fin e ao cabo, eu só pretendía un pouco de small talk.

Quen me mandará socializar?

mexicanos

Vou no S-Bahn, sobre as 23:00h. do sábado. Para integrarse na noite berlinesa, un grupo de acaudalados trintaneiros mexicanos que vai ao meu lado vestiuse co estilo máis desenfadadamente sport que lle permite o seu fondo de armario: americanas negras, polos, pantalóns de pinzas e mocasíns de cor camel. Un deles nin sequera foi quen de desfacerse da gravata.

Descobren que por alí tamén andan outros mexicanos, estes estudantes na cidade. Conversan animadamente.

De súpeto, do outro cabo do vagón chega un axerido. Dous mozos alemáns, cumprindo un reto cos seus amigotes, avanzan a pequenos saltos, cos pantalóns e os calzóns baixados até os xeonllos e as colloadas nun sincopado badalar. Van avisando do seu avance con berros estilo chimpancé. A xente ábrelles camiño e rise ao seu paso. Os mexicanos maqueados estarrecen. Finalmente, os dous mozos voltan onda os seus amigos, que os reciben con vítores e aplausos.

Chegamos á estación de Friedrichstraße. Os dous bandos de mexicanos sepáranse. Mentres os outros van baixando, un dos estudantes despídese desde o seu asento do S-Bahn:

-¡Vayan por la sombra!

faba na ola

Hai un par de meses Davichini escribiume unha mensaxe. Quería facerlle un pouco tunning ao seu carro e decidiu pedirme axuda: hai unha tenda alemá online de pezas para coches que tiña exactamente os faros que quería, pero os traductores de internet non axudaban moito a entender os pormenores, así que acabei por pedirlla eu. A caixa chegou á casa pouco despois de que eu fose para Galiza, así que lla deixaron a unha veciña que ma gardou amabelmente todo este mes. Finalmente recuperada, mañá vai para Perillo, ese lugar.

De todos os xeitos, os inconvenientes que trae a bicoastalidade non me animan a parar n(unh)a casa. Polo que deixa ver o mapa, estamos en plena planificación da vindeira ghatada. A partida está prevista para martes. Quen é o espilido que recoñece primeiro esas fronteiras?

idas e vidas

A verdade é que foi chungo deixar isto en Galiza...

para atopar isto en Berlín.

Pero non teño queixa. En realidade, o primeiro que encontrei ao chegar á casa desde o aeroporto foi isto.

A porta deu só con auga e limpador normal, por certo. Ou sexa, todo marabilloso.

a concorrencia

Efectivamente, Miss White, estannos comparando. Pero o resultado é tan pobre que non o imos comentar.

Só unha cousa. O que si é completamente recomendábel é tomar un xelado un serán de xullo no Kauf Dich glücklich!, na Oderbergerstraße (Sres. de La Voz, que menos que dar un enderezo, ou?).

tonechos

Malia a súa tendencia a seren acubillo para as maledicencias máis vacuas, os foros de Vieiros teñen momentazos.

Por certo, eu tamén digo que coma en Irlanda.

a fama custa

Últimos días en Galiza e lista de encontros con determinados personaxes:

Luís Tosar comendo un bocata no Latino, Santiago, un par de días despois de velo en Noche H.

Boris Izaguirre e consorte paseando ao luar melifluo das Casas Reais, Santiago, días despois de saber que casara.

Luis Piedrahita no avión que nos leva de Alvedro a Barajas, horas despois dese sketch infernal con súa nai dicindo "Ola, son a nai de Lois Pedrafita: que mal fala o galego o meu fillo, vouno ter que mandar a pasar o verán á aldea".

frühling, so früh

Non só é primavera no Corte Inglés. Os galegos son unha xente caracterizada por maldicir seguido o seu clima -non lles quito a razón-, pero iso non lles permite decatarse de que por moito que chova, 15ºC son 15ºC e iso é primavera plena, aquí e en Pequín.

E non saben o duro que é saborear unha primavera tan temperá como a galega, que chega antes de que o marque a astronomía con mimosas, pexegueiros e camelias en flor, e volver á dura realidade da neve e as temperaturas xélidas que me deparou onte o retorno á cidade.

Sigo á espera do desxeo. Algún día ha chegar.

petardeos megalómanos