20.12.04

Psicoterapia

Vólvoo ver e as cousas seguen como estaban: a beleza de Elfnoldo déixame sen folgos e faime sentir tan afortunado que non o podo crer: onde está o truco? Por outra banda, reafírmome no que pensaba: vivimos en dimensións paralelas, e os espazos de tanxencia que nos esforzamos en crear teñen a mesma cor esvaída da Santa Compaña ou dos compañeiros de piso de Nicole Kidman.

Falamos horas e horas, bebendo chá hindú na Cidade Vella ou -sobre todo- no coche, e por veces sorpréndeme con momentos de xenialidade. Estacionamos diante da súa casa, fóra orballa e as xanelas do coche embáfanse, son as dúas da mañá e lánzome de novo sobre el. Ríndose, ameázame con chamar a súa nai, porque sabe o efecto refrixerante que me provoca. Aproveita a miña retirada para saír do coche e despedirse. Sorrí.

4 comentários:

Cesare disse...

Ai, Plattdorf, ai.

Cesare disse...

Xa sabe Elfnoldo que se chama Elfnoldo?

Plattdorf disse...

Que teima ten con saber se sabe ou non sabe. Elfnoldo sabe das Crónicas. Outra cousa é que se manifeste.

Como era? Casalandreira?

Cesare disse...

Jajajajaja. Si, casalandreira. :)

Mensaxe para Elfnoldo: maniféstese, maniféstese, :)