nupcias e primavera

O que asumo como un estado de convalecencia -entre outras cousas, a tortícolis non me abandona- empúrrame a vivir a miña vila como a localidade balnearia que nela ven todos os visitantes. Voume torrar á praia entre nudistas des(co)locados, vellas en top-less e as súas netiñas de tres anos, dou voltas polo paseo marítimo, séntome nas terrazas...

Nunha destas vou ao castelo e encóntrome con Melencha, que me traslada a unha dimensión paralela e feliz. Ela traballa alí en proxectos ambientais e en facer visitas guiadas. No momento de atopala anda escoitando moi atenta porque lle parece que debe haber por alí unha estreliña riscada, que disque é coma un carrizo pero máis pequeno e cunha banda laranxa na cabeza. Tamén me explica que temos alí o único pombal subterráneo de Galiza, agora cheo de pombas mensaxeiras, e que hai un falcón que debe vivir polo parque metropolitano que as anda papando todas. Despois, cuns prismáticos, móstrame a diversidade ornitolóxica da Punta do Corvo. A só uns metros da miña casa, onde sempre penso que unicamente hai pardais e gaivotas, acumúlanse corvos mariños cunha incipiente plumaxe nupcial, gaivotas choronas e de cabeza negra, un fato de virapedras e mesmo unha preciosa garza, que me alegra o día coa súa elegantísima crista branca.