O porco é sagrado

Estes días quería escribir con calma sobre a anécdota do Nadal deste ano na miña casa. Na cea de Noiteboa e no xantar de Nadal imos ter o Richard, un xudeu estadounidense, como convidado. Ninguén alleo á miña familia pode imaxinar a profundidade dos argumentos e a intensidade dos debates das últimas semanas sobre a conveniencia ou non de presentar na mesa, tras o bacallau con coliflor, un asado de raxo con castañas canda os outros asados de carne. Claro, o fulano non come porco, pero o menú de Noiteboa nesta familia é estritisimamente tradicional, e se morren antes que permitir que o marisco o profane, moito menos van deixar de servir o asado de raxo.

O asunto é que un encontro fortuíto desta mesma tarde permitiume saber que o asunto kosher non vai ser o máis interesante do Nadal. Hoxe non teño tempo para escribir máis, pero podo adiantar que Richard vén de San Francisco.

Mañá máis.

Que difícil

Revelde colleu hoxe vacacións e, demostrando o horror atávico dos composteláns pola Coruña, foise esta mesma tarde para o sepulcro do santiño. Combinamos unhas horas antes de que se fose con Caladinha cara ao sur e xantei con el e mais con Elfnoldo. Laretamos, lercheamos, e nun xesto de enorme magnanimidade –non esaxero, e eu sei por que o digo-, deixoume as chaves do seu piso coruñés para estes días de ausencia.

Porque claro, en concordancia con esta adolescencia mal curada que arrastro desde os 18, a estas alturas do campionato véxome por primeira vez na miña vida sen ter onde pinar: cando me veño de Berlín volvo á casa de meus pais, e Elfnoldo tamén vive coa familia. A vella canción do Simca 1000 toma un novo sentido para min e o Citroën Xantia non mellora moito as cousas.

Teño a sensación de que usar esa cama vai ter algo de profanación dos santos lugares, pero comparado cos cabezazos contra o teito do coche ou a tensión de procurar un cuarto nun hostal e que os donos che digan sistemática e sospeitosamente que xa non teñen sitio, a casa de Revelde vai resultar tan charmante coma un Hilton.

Psicoterapia

Vólvoo ver e as cousas seguen como estaban: a beleza de Elfnoldo déixame sen folgos e faime sentir tan afortunado que non o podo crer: onde está o truco? Por outra banda, reafírmome no que pensaba: vivimos en dimensións paralelas, e os espazos de tanxencia que nos esforzamos en crear teñen a mesma cor esvaída da Santa Compaña ou dos compañeiros de piso de Nicole Kidman.

Falamos horas e horas, bebendo chá hindú na Cidade Vella ou -sobre todo- no coche, e por veces sorpréndeme con momentos de xenialidade. Estacionamos diante da súa casa, fóra orballa e as xanelas do coche embáfanse, son as dúas da mañá e lánzome de novo sobre el. Ríndose, ameázame con chamar a súa nai, porque sabe o efecto refrixerante que me provoca. Aproveita a miña retirada para saír do coche e despedirse. Sorrí.

Trapos

En moitas ocasións, para asistir a determinados actos non me atrevo a vestirme como realmente me apetece, así que acabo disfrazándome cunha indumentaria da que me arrepinto inmediatamente despois de saír pola porta da casa. Por que me fago isto? Se engadimos os problemas de dispersión do armario provocados pola bicoastalidade, non é de estrañar que sábado fose para a RAG cunha mochila con roupa para me mudar á saída do acto.

E así foi. Minutos antes de recoller a Dagha no vestíbulo da estación, mudeime de cabo a rabo dentro do coche, mentres sorría imaxinando a Cesare mudándose nos baños do Dublín só unhas horas antes.

A camisa de Cesare era espectacular e a combinación de cores -se non me engano moito, debida en última instancia a Fufli, prégase c. ou r.- moi, moi acertada. O da talla do pantalón: unha carallada. Reláxese: Elfnoldo e mais eu concordamos en que para levar unha auténtica 46 tería que vostede almorzar, xantar e cear exclusivamente lardo de porco durante seis meses, e non sei se así...

Dagha sorprendeume con ese abrigo impresionante, nante, que viramos en setembro e que non se atrevera a mercar daquela. Bravo.

E seguindo co tema: nunca lle merquei nada a Antonio Pernas. Debería comezar unha campaña de boicot na miña familia, que o ten nos altares?

...cásate cun mariñeiro, que vén lavado do mare

Reafírmome na miña idea: Dagha vive unha espiral de desenfreo. Malia todos os anos que hai que a coñezo, por cuestións variadas nunca a vira saír de pesca, e estou moi sorprendido da súa habilidade cos engados, as liñas, as chumbadas e os anzois.

Nin Revelde nin eu lle aceptaremos máis queixas, sáibao.

Olleiras

O de sempre. É chegar aquí e todo é unha voráxine. Encántame, pero esgótame.

Despois de dúas noites sen durmir en Berlín, chego á Coruña e comezo a correr. O primeiro: asisto ao acto de ingreso dos catro novos académicos da Real Academia Galega. Ao acabar, encóntrome co Hometranquilo, con quen compartín anos de cotidianidade laboral e que agora dá aulas optativas de historia en galego, alá polas nosas Olivenças. Tamén atopo a Cesare, que está fermosísimo e especialmente radiante grazas a un dos seus ataques de felicidade conxénita. Cesare preséntame a Ro, aínda que nun alarde sen precedentes de axilidade mental, non son quen de asociar a persoa que me presentan coa comentadora blogueira até moitas horas despois. E Ro dáme os parabéns por estas Crónicas, sorprendéndome e converténdose na primeira que me di algo así en persoa. Isto tráeme lembranzas do Festigal 2004, días despois de chegar de Berlín, cando só coñecía a Diego Ameixeiras polas fotos de Todonada e aínda así convertinme no primeiro en declararlle admiración pola rúa, en plena borracheira patriótica.

Despois, encaixe de bolillos. O móbil ferve, recollo a Dagha na estación de tren, falo con ela cinco minutos e pídolle outros cinco de intimidade con Elfnoldo. Déixoa na de Revelde, recollo a Elfnoldo, ..., ceamos todos na de Revelde, saímos. Bailamos e bebemos, suamos; Elfnoldo, e con el as ereccións, van e veñen. A Cesare hai que lerlle os beizos, porque a gorxa non lle dá máis, e polo medio Dagha decide engatar. E conségueo.

Ao saír do penúltimo local, camiño do seguinte, vexo saír unha Lola dun parking subterráneo; dentro vai Cesare, de quen non me despedira porque estaba convencido de que viña camiñando un pouco máis atrás. Ao entrar no after-hours, ás sete da mañá da terceira noite que paso sen durmir, comezo a perder o equilibrio de pura fame e cansazo. Como unha napolitana da pastelaría de garda e lisco, derreado. Consigo durmir até as tres da tarde, como xa non podía hai tempo.

Nubes

06:00h da mañá. Despois de durmirmos unha hora e media, hai un pouco que Prisciliana liscou para coller o avión que a leva a Bratislava, e eu lisco agora mesmo para coller o avión que me leva á Coruña. Hai un chisco, mentres acababa de facer a maleta, chegoume unha mensaxe de Dagha, Su Ellen perdida, que estaba chegando á casa para deitarse despois de deixar a Cesare de farra. Cóntame que dentro dunhas horas xa nos imos estar embebedando todos polo Sex Machine.

Hoxe tamén é o día do reencontro con Elfnoldo. Emoción e intriga, dor de barriga.

Alá vou.

Estrañamentos

E logo por que sae o euro-döner por baixo do p(f)orno, se o p(f)orno foi antes? Eu xuro que non toquei nada.

Parece que o blogger anda algo raro para todo o mundo...

Low fare

Estou en estado de shock. Por fin se cumpre unha das miñas aspiracións dos últimos anos: en breve vou poder evitar o aeroporto de Barajas para viaxar á(s) casa(s). E, se cadra, mesmo podo aforrar algo de cartos.

Mamaíña, canta pista lle vou ghastar a Stansted e a Frankfurt!

p(f)orno

Teño varios amigos que me mandan regularmente regaliños porno. Rara vez correspondo os envíos, porque para esas cousas son bastante roñoso. Ademais, despois da piada inicial, nunca sei moi ben o que facer con eles, se gardalos, se tirar con eles no caldeiro do lixo. Entre as cousas que fun gardando tiña por aquí uns cociñeiriños que me chegaron hai tempo por correo-e: acabo de decidir rescatalos para a vida útil despois de ler hoxe O Quilombo.

Non sei se serán exactamente o seu tipo, nin sequera creo que falase exactamente disto cando dicía que os cociñeiros son do máis estimulante para el, pero en calquera caso, van estes mozos dedicados a Dot.

Euro-döner?

De acordo, pouco a pouco vou estando máis seguro de que non quero que Turquía entre na UE. Convénceme especialmente o argumento de que este feito supoña un obstáculo grave para facer da Unión un proxecto con contido social e político, e que isto acabe reducíndose a un grande mercado aberto para o que o capitalismo salvaxe e globalizado nos continúe tomando o pelo comodamente e con ánimos anovados. Por outra parte, e en profunda relación con isto, non soporto a idea de que integrando a Turquía esteamos metendo na casa un colaborador acérrimo dos States e que lle fagamos de paso un favor á política internacional de Bush (e do ex-goberno de Ansar y sus anómalos secuaces).

Pero teño un problema. Aquí en Alemaña a discusión é vivísima; agora mesmo están falando diso na radio. Os partidarios do non a Turquía son os da democracia cristiá, coa facha de Angela Merkel e o pailaroco bávaro (nótese como vou asumindo os prexuízos berlineses) de Stoiber á cabeza. E os do goberno eco-socialdemócrata que si, que si, turcos para dentro.

Non me subestimen: non me preocupa o que pensen os verdes nin os vermellos. Preocúpame que os laranxas e os azuis queren facer unha recollida de sinaturas contra o ingreso de Turquía. Que é que vou facer cando os encontrar pola rúa? Esencialismo si, esencialismo non?

Ou mellor aínda: que esencialismo si e que esencialismo non?

P.S. I: hoxe vai de dedicatorias. Imaxe do euro-döner especialmente dedicada a Cesare.
P.S. II: os azuis non son nada esencialistas. Atención ao bonito detalle.

Israel e Kennedy

Walk on water, moi ben. O neto gai dun nazi, un axente dos servizos de intelixencia de Israel, conversas sobre o grande tabú dos alemáns. Fícame na retina a imaxe dos dous en traxe de baño, co corpo cuberto dunha lama terapéutica negra e reseca, entrando no Mar Morto nas puntas dos pés por mor dos croios da praia.

O director é o que fixo Yossi & Jagger, unha de amor entre soldados no exército de Israel, que xa se estreou este ano en Berlín.

Walk on water está rodado en Israel, Istambul e Berlín, en hebreo, alemán e inglés. E case por primeira vez vivín a sensación de estar a ver un filme con secuencias rodadas a poucos metros do cinema onde estou sentado. Adorei poderme rir cos berlineses ao recoñecer algúns detalles locais que aparecen no filme, como o Currywurst, ou algúns personaxes famosos da escena gai local, como Biggy van Blond, que xa é unha referencia para min.

Será que pouco a pouco vou camiño de dicir aquilo de Ich bin ein Berliner?

Albergues e avións

Chámame Prisciliana e avísame. Venres téñolle que dar cama en Berlín porque vai pasar por aquí camiño de Bratislava e Budapest. Disque non quere deixarme sen tradución do Principiño ao eslovaco, e xa de paso, desde Eslovaquia aproveita para coller un tren a Hungría e así visitar ao noso colega Levente, que tan famoso se fixo en Compostela neste verán. Como os voos a Bratislava son escandalosamente baratos desde aquí, sábado pola mañá imos compartir ducha, toallas e madrugón, porque eu tamén lisco de Berlín ese mesmo día moi cedo, con destino máis cálido.

Verzaubert International Queer Filmfestival

Ben, veño de volta do aeroporto, fico libre de todas as visitas e decido que teño que aproveitar o último día do festival de cinema gai. Teño prevista unha sesión continua: primeiro un programa de curtametraxes e despois un filme de Israel, Walk on water.

O outro día fun ver Testosterone con Pedro -que a estas alturas debe estar voando cara a Lima, para pasar o Nadal coa familia en Miraflores- e non saín especialmente satisfeito. O mellor: ver imaxes de Buenos Aires -cidade da que non teño unha imaxe moi formada- e o casting masculino, que é para caer de cu coa impresión. Sonia Braga espectacular, pero estraña moito ouvila dicir frases en castelán. O peor: moito me custa seguir un filme en inglés americano sen subtítulos de ningún tipo.

No festival tamén se proxectou Wild Side, unha coprodución franco-belga-británica que eu xa vira o pasado inverno, na Berlinale. Lenta e dura, é a historia dun travestido que se dedica á prostitución en París e ten que volver á casa natal para coidar da súa nai enferma, que vive no norte deprimido de Francia (ou en Valonia, non lembro ben) . Polo medio de todo o asunto están os seus dous amantes, un magrebí e un ruso.

Seguindo con francesadas, tamén perdín a última creación de Gaël Morel, que presentou neste festival Three dancing slaves.

Proxectáronse moitos outros filmes que xa non vou poder ver desta vez. Algunhas son curiosidades intrascendentes que lamento non ter visto, como Surge of power, unha americanada sobre superheroes; Sexual dependency, unha coprodución USA-Bolivia sobre o despertar sexual de cinco adolescentes ; Latter Days, outra americanada en que un fulano se apaixona por un mormón dos de etiqueta co nome na camisa. O que non podo deixar de ver nalgún momento é Hellbent, a primeira scary movie gai(!).

Renas no Ku'damm

Gañei!!
:-D

Alea jacta est

Estes días foron saíndo as outras fotos con que participo no concurso do renas e veados. Teño as miñas esperanzas postas nas fotos do Ku'damm, que a estas alturas é a cousa máis kitsch que coñezo. Precioso.

Polo visto, hoxe sae o resultado do concurso, se é que o permite esa cea lisboeta de confraternización dos membros da blogayesfera portuguesa. Moito daría por ver esa cea por un buratiño.

Paciencia.

Distancia

??
Que demo é iso de Antes muerta que sencilla???
??

Mantéñanme informado, por favor.

Carreiras

Hoxe erguinme ás seis da mañá para acompañar a Oquecome e Chuchipilar ao aeroporto de Tegel. Vanse de volta para A Coruña. De todos os xeitos, a voráxine non cesa: ás 22:15h teño que estar de volta no aeroporto porque chega a seguinte visita, desta vez de tipo laboral.

Como non quero seguir perdendo os filmes do Festival de Cinema Queer, hoxe á tarde combinei con Pedro para irmos ver Testosterone, xusto despois do curso de alemán e xusto antes de ir para Tegel.

Non aturo os días de tempo cronometrado.

Blasfemias e sacrilexios

Onte á noite fun cear ao meu árabe de confianza da Bergmannstraße cos meus visitantes. Ao probar o humos, Chuchi dixo que lle recordaba o sabor dos callos, por aquilo dos garavanzos, as especias... Rimos todos tres a cachón e eu díxenlle que sería mellor non llo comentar ao camareiro, que o había de tomar coma un auténtico sacrilexio: nese restaurante non hai bebidas alcólicas, para canto máis chourizos con tripas...

Hoxe á mañá, indo do aeroporto ao traballo, vin na tele do metro unhas fotos de Beckham e Victoria vestidos de San Xosé e a Virxe María (respectivamente...), máis ou menos as mesmas imaxes que publicou onte Boss no renas e veados. Ao meu lado, unha turca ollaba e sorría, e eu tamén sorrín cando lin que o Vaticano consideraba aquilo unha mostra de mal gusto.

O que non sei é se un Belén de cera pode chegar a blasfemia.

Nikolaus

Este ano practicamente me pasou desapercibido o Nikolaus. Outros anos teño regalado e recibido algunha figuriña de chocolate, e cousas así, pero desta vez, con tanto correr dun lado para o outro, nin me decatei. E non será pola cantidade de fulanos que andan disfrazados de San Nicolau por Berlín, eh?, que os hai que andar apartando para camiñar pola rúa...

Só me lembrei do día que era porque Oquecome e Chuchipilar recibiron ese día un pequeno agasallo de chocolate dentro dunha chinela, souberon as particularidades do seis de decembro en Alemaña e quixeron regalarme algo a min. Non o conseguiron porque non toparon nada que os convencese no Weihnachtsmarkt máis próximo, pero a intención é o que conta.

Ultimamente non podo celebrar moito os Reis, porque o seis de xaneiro xa teño que estar de volta en Berlín. Así que vou ter que institucionalizar o Nikolaus na miña vida, por aquilo de compensar estas carencias consumistas.

Meigallos cinematográficos

A voráxine vital e laboral en que me teñen metido estame impedindo asistir ao Festival Internacional de Cinema Queer que se celebra esta semana en Berlín. Non é xusto. Pedro está indo a algunhas sesións e fala ben dos filmes que ve.

A min os dentes xa non me caben na boca.

zu Besuch

Teño visita en Berlín. Viñeron Oquecome e Chuchipilar, con quen xa fixera unha viaxe a Barcelona hai un monte de anos, e estou moi ilusionado por mostrarlles a primeira cidade que visitan ao norte dos Pireneos. Fálanme da súa vida actual -da que sei sorprendentemente pouco- e dos seus nenos, e déixanme abraiado co dato de que na clase do meu afillado, na que foi a miña escola, a inmensa maioría dos nenos son sudamericanos e casteláns. Con estes datos na man, non vexo que se aproxime exactamente a mestizaxe que espera Cesare, que prevé uns galegos do século XXI espectacularmente guapos grazas ás achegas xenéticas dos eslavos e dos negros. En calquera caso nacín moi cedo para vivir ese proceso: haberá que se conformar coa cara redonda.

Nestes días feriados por imperativo constitucional e divino, as casas da xente que traballa no meu ramo andan solicitadísimas. Temos montada unha rede paneuropea de albergues que moitas satisfaccións me ten dado... Mentres eu acollo xente en Berlín, estes mesmos días Lseijo e Maluquinha diríxense a París, chez Fuegho. Calculo que Eliziza e Martacela xa andarán por Trier, na de Prisciliana.

Imaxino a toda esta xente que quero reencontrándose e papando frío por Europa adiante. Imaxínoas e sorrío.

P.S.: non me estarei contaxiando do espírito do Nadal? Arrenéghote Demo, meigas fóra!!!

Veado esgotado

Chego á casa despois de dous intensos días de turismo cos meus visitantes –Weihnachtsmarkt e Glühwein en Potsdam incluídos- e conéctome. Cesare ándame suxerindo que fagamos un pedido masivo de slips a Australia: disque cando os use vai ser o fulano máis cool do Forum. Non aspiro a tanto; eu con botar o corpo dos modelos xa me conformaba.

Por outra parte, conseguino: Boss anúnciame que entrei no concurso fotográfico de renas e veados. Xa teño as primeiras fotos publicadas no meu blog portugués de cabeceira.

Que ninguén se confíe: a miña cámara dixital mercada no Lidl da Wilmersdorfer Straße aínda garda algunha sorpresa.

Gañarei?

camiños de Europa

A fin de semana pasada, mentres eu viaxaba a Heidelberg, Pedro o peruano liscou a Bratislava. Easy-Jet ten voos baratísimos desde Berlín tanto á capital eslovaca como á eslovena, Ljubljana..., ehhh..., mmm..., ah, si, e os seus amigos decidiron regalarlle un billete de avión polo seu aniversario. Como eu xa coñecía a cidade, recomendeille un par de locais de ocio nocturno e veu de volta concordando comigo nas súas valoracións: a noite gai de Bratislava non é amplísima, pero vai por bo camiño.

Non me puido traer a tradución eslovaca do Principiño, que eu non comprara por topar as librarías pechadas, pero tentou sorprenderme co tríptico de Cesty, z ktorých sa rodila EURÓPA: SANTIAGO a jeho púte (non se entende nada, eh?), unha exposición sobre o Camiño de Santiago no Castelo de Bratislava que Cesare e mais eu descartamos visitar nun xélido e grisallo dez de outubro.

Persoalmente confío na bondade do proceso de unidade europea e penso que debemos facer un esforzo de aproximación e integración cos nosos novos socios da UE. O tríptico que me trouxo Pedro non serviu para sorprenderme, pero non sei que faga se non llo leve ao eslovaco loiro (arf, arf...) do meu curso de alemán na Volkshochschule.

Aproximación e integración, eses han ser os nobres conceptos que terei na cabeza cando llo leve.

falando de Fuegho...

Árdelle o eixo.

Paris-Berlin

Hai agora dez anos que a coñezo. A primeira vez que a ouvín falar caeume rematadamente mal pola súa determinación absoluta e a inflexibilidade da súa argumentación. Pero un ano despois, a nosa ansia de formación en atavismos patrios fíxonos coincidir nuns cursos de canto e danza, e pouco a pouco fun quedando intrigado polo que había na súa poboadísima cabeciña –non direi que o fun comprendendo, porque iso tardou en comezar–. A partir de aí, primeiro coa escusa de organizarse para loitar, e despois xa por pura afinidade, fómonos achegando cada vez máis e chegaron os anos en que non me sentía enteiro se non as tiña ás dúas, a ela e mais a Dagha. Os anos do trío, das carreiras polo Preguntoiro, sempre a catro pés para chegar ao acto cultureta do día e acto seguido ao bar máis acaído, onde rir, falar, beber e amarse, moito. Anos en que a súa evolución persoal foi mudando a miña relación con ela, que pasou da pura simpatía a ter tintes de admiración.

Anos en que o seu amor me fixo pensarme finalmente a min mesmo.

Despois veu o cisma de Occidente. E a súa partida cara a París, que me deixou orfo, choroso e máis pequeno ca nunca na nosa casa da rúa de San Pedro. Ese día perdín a miña xuventude e todo se tornou máis cincento.

Desde entón, mantemos unha relación a distancia. Visitas a París, visitas a Berlín, correos electrónicos e chamadas telefónicas para pórse ao día, para non perderse de vista, para seguir coñecéndonos, para saber como vai mudando o outro. Este ano só estivemos xuntos uns cantos días: cinco ou seis en Budapest, na primavera, e dous ou tres entre São Pedro do Sul e Santa Cristina, no verán. E, máis unha vez, recoñecémonos malia non sermos xa os mesmos. Máis unha vez produciuse o milagre das miradas cómplices, dos sorrisos compartidos, das preocupacións comúns. E conxuramos o medo mutuamente confesado a non recoñecer no outro o amigo que foi unha vez.

Non, Fuegho xa non é a mesma ca a que eu coñecín hai dez anos, pero hoxe, día do seu aniversario, podo dicir sen esaxerar que a súa amizade é un dos cabos que me atan á vida.

Überraschung!!

Chego tardísimo de volta a Berlín e só con entrar na casa recibo varias sorpresas.

Na caixa do correo, coas cousas que me foron chegando esta fin de semana, atopo un agasallo de Revelde paverísimo e inesperado: o mesmo CD que debeu soar na festa dos que estamos fatal e que (m)alicia –ou xa debería dicir Dagha?- describiu como “banda sonora farrístico-sentimental da miña vida”. Milleiros de grazas.

Ugi escríbeme para mandarme finalmente o seu enderezo e converterse en receptora das miñas tarxetas postais. Hai unha de Heidelberg reservada para ela. Disque Pi foise hoxe finalmente para Barcelona, así que fica ela soíña a ter conta daquela mansión rural –carballeira privada incluída- no val do Ulla, á que estou convidado este Nadal. Anda traballando, sempre traballando, e practicando o troco artístico: unha canción por unha xoia, unha canción por unha escultura...

Por último, As túas balas: the end.
Cesare: m.k.e.t.p.m.

termo

A integración nunha sociedade pódese observar en detalles variadísimos. Para esta viaxe, á parte de facer uns sandwichs dos que me chega o cheiriño a allo cada vez que abro a mochila, decidinme a mercar un deses termos de aceiro inox. e enchelo de chá para o camiño. Talmente, talmente como lles teño visto facer aos alemáns todo este tempo, e igual que lle vin facer a Prisciliana a primeira vez que me veu visitar a Prusia desde Renania-Palatinado. Ata o de agora, unha estraña resistencia á asimilación sempre me levara a beber algunha cousa do supermercado da estación, mercada xusto antes de subir ao tren.

Penso que estando de volta en Galiza tampouco me atrevería a viaxar co termo, a risco de parecer un gañador de concurso de freakies. Pero aquí e hoxe, a 300 km/h, vou satisfeito de vez con el.

Ergo a vista do papel. Ah, as primeiras montañas.

soci, natu e mate

Todo o norte de Alemaña é unha inmensa chaira. En todas as miñas viaxes en tren a terras máis sudoccidentais, horas despois de saír de Berlín sempre me sorprendo cando aparecen os primeiros outeiros illados, coa mesma sorpresa de quen ve o mar tras unha longa viaxe polo interior.

As terras de Brandemburgo son unha sucesión de plantacións escuras de coníferas, campos de aeroxeradores e extensións de leiras que neste tempo permanecen semiinertes por conxelación. Xa teño visto esta paisaxe na primavera, cuberta de amarelo polas flores do que parecen nabizas, e tamén no inverno, cando todo se converte nun continuum branco de neve e ceo. Hoxe, un venres de fins de novembro, unha xeada total báixalle a saturación ás cores e enfariña a herba e os abetos, facendo que por momentos isto pareza a sección de Nadal dun hipermercado.

Escribo isto en papel, no ICE, fronte a unha nena e un pai. Mentres el revisa papeis de traballo, ela senta medio virada de costas ao pai e olla a paisaxe pola xanela coa fronte apoiada na man. De súpeto rexorde porque ve os mesmos animais ca min e pregúntalle ao pai o que son. Eu tamén estou picado pola curiosidade: son do tamaño de gatos ou coellos grandes, pero non os identifico, así que lles pregunto se os coñecen. “Rehe”, contesta o pai, e a min iso sóame a cervos, pero non me cadra nada e conclúo que o meu alemán vai a peor. Así que lle digo que teño que miralo; o pai mírame estrañado mentres busco o dicionario na mochila, pero cando o saco comprende, sorrí e pídemo para buscalo el mesmo. “Corzos”, dime de alí a un pouco, e eu pregúntolle “tan pequenos?!?”.

Chegamos a un consenso coas lebres, pero ningún dos tres fica moi convencido. A rapaza saca o libro de matemáticas e póñense os dous a facer os deberes. Eu saco o meu libro de alemán e secúndoos. Polo ceo, un grupo de aves que voa en formación triangular viaxa cara ao sudoeste.

Algún ornitólogo entre o público?

gentleman

Mentres espero polo tren na plataforma da estación, unha loira espectacular márcame como obxectivo. Ninguén pense mal: leva un bebé no colo e precisa que alguén lle axude a subir a maleta. Acompáñoa sen problemas até o seu asento, pero véxome en dificultades para subir a maleta ao compartimento superior. Estou cheo de maniotas e os adminículos da crianza pesan un quintal. Consígoo, de todos os xeitos, e o precedente fai que a veciña de asento, outra nai, me pida que lle suba tamén a súa bolsa.

Gentleman, chámame a loira cando me despido, e eu aínda boto rindo un bo anaco, co tren xa camiño de Heidelberg.

die Bahn

Despois de erguerme ben cedo para levar ao aeroporto a Cándido Pazó, que voaba até Luxemburgo para ir desde alí a Trier con Prisciliana, mañá mesmo voume reencontrar con el, coa mesma Prisciliana e coa Osamorosa en Heidelberg. Supoño que pasaremos estes vindeiros tres días rexoubando até o infinito, especialmente coa vida sentimental de Prisciliana, que parece seguir tan axitada coma sempre. Á fin e ao cabo Heidelberg xa está visto, e con estas temperaturas non creo que nos animemos moito a pasear polo Philosophenweg. Co choio que temos programado logo habemos de acabar.

Mañá -en realidade dentro dun pouco- espéranme cinco horas longas de tren de alta velocidade. Levo declinacións para estudar até o infinito, e máis alá.

integración

Cando un chega a unha cidade coma Berlín sen falar ben o idioma, a actitude que hai que asumir para facerse entender e ter éxito nas relacións coa xente é fundamental. Por pór un caso práctico, se un quere que a funcionaria malencarada da oficina de estranxeiría lle faga un pouco de caso e non lle poña moitos problemas, é realmente importante entrarlle desde o comezo cun grande sorriso aberto e a mellor cara de afabilidade que un encontre, porque aínda que ese sexa o día máis estresante da túa vida, sempre é mellor disimulalo e tentar caerlle ben á fulana antes ca provocar un empeoramento das cousas coa túa cara de (sobradamente xustificada) mala hostia e que a tipa decida que non che pode dar o que necesitas porque che falta calquera carallada que non pensa pasar por alto. E aínda por riba vaicho dicir tan rápido que non vas entender nada.

Así, día a día, en calquera situación, vaste afacendo a levar sempre o sorriso (hipócrita) na boca, para ir sobrevivindo.

Onte foi o primeiro día en dous anos que me permitín o luxo de berrarlle a un alemán. No metro. Eu estaba de pé preparado para saír. Cando o metro parou, á altura da miña porta había dous fulanos á espera para entrar: diante un traxeado e detrás un borracho coa cervexa na man. Ao abrir, o traxeado non só non me deixou saír, senón que entrou coma un lóstrego batendo en min con forza para apartarme do seu camiño, coma se fose perder o tren. Pero xa estaba dentro, e sentou alí mesmo mentres eu ficaba ollando para el á espera dunha mínima desculpa. O borracho miroume, sorriu e besbellou algo de "ben ves, hai que deixalo...". O outro quitou a bufanda todo tranquilo e eu, xa completamente adoecido, non me contiven:

-Sind Sie verrückt oder was?!?!!!!

Malia estarlle preguntando se estaba tolo ou que, aínda tiven a decencia de tratalo de vostede; vexo escenas coma esta a miúdo e sei que o contrario sería completamente obsceno. Todo o vagón ollou para nós mentres o borracho me apoiaba cun afirmativo "ja, ja!", pero o máis flipante foi a ollada de inocencia sorprendida do traxeado, que me miraba coma se a cousa non fose con el.

Saín sen máis porque as portas íanse pechar, pero a alianza moral co borracho compensoume a aldraxe.

¿eres español?

Outro día hei falar con máis calma disto, pero non quero deixar de anotar algo sobre os compis que me tocaron desta vez no curso de alemán.

Moitos deles xa se coñecen porque veñen xuntos do curso anterior, e como non puiden ir á primeira sesión do curso, a das presentacións, non lles sei nin os nomes nin as procedencias a todos. De todos os xeitos, os dicionarios de peto son unha boa maneira de ir localizando a xente.

Sentei a carón dunha rapaza con enormes uñas pintadas que me deixou ler polo seu libro. As anotacións estaban nun alfabeto que non recoñecín, pero o dicionario tiroume de dúbidas: persa. A rapariga falaba bastante coas outras dúas que sentaban á súa dereita, así que identifiquei un primeiro núcleo iraní. Pouco despois un home duns sesenta e pico anos que sentaba fronte a nós díxolles algo en alto, así que tamén souben que era paisano delas.

Á miña esquerda, os eslavos, uns nove ou dez. Non fai falla mirarlles os dicionarios: o seu acento en alemán é inconfundíbel. E ademais, por aquilo da intercomprensibilidade dos seus idiomas, falan bastante entre polacos, ucraínos e demais. Un detalle: dous polacos (penso) falaban en alto entre si e un eslovaco (na camiseta poñía Slovakia...) escoitaba e sorría (ARF, ARF...). A polaca pregúntalle en alemán se entende o que din e el asente. Durante o descanso, na cafetería, póñense todos xuntos e falan devagar para facerse entender.

Curiosamente, a pallasa da turma é unha tipa super-butch-camioneiro-de-camión-de-sete-eixos do sector eslavo, que mentres nos entretén a todos coas súas caralladas faille as beiras a Maia, a hipppiosa cachonda convencida de selo.

E, cousa estraña, estas son as maiorías. Normalmente, os que máis abundan son turcos, vietnamitas/tailandeses e españois. Pero desta vez só hai un fulano con pinta do sueste de Asia, un xordano, unha rapaza que parece cingalesa (ou algo) e pouco máis.

Ah, si, claro. Non me librei. Media hora despois do comezo da clase chegou ela, a máis espilida e disposta de todas: a española, olé. Polo visto, o día anterior deixárana encargada de facer unhas fotocopias que lle cumprían a algúns alumnos e hoxe a profe díxolle que a Plattdorf (co meu nome románico) tamén lle facían falta. Diante da clase mantivemos unha breve conversa en alemán, pero cando me acheguei a ela para que me dese as copias caeu a pregunta fatídica, con grande sorriso incluído:

-¿Eres español? (acentuadísima entoación ascendente no final)

Estou farto de que me confundan -ou de que me queiran confundir-, pero é que o castelán xa o falo tan ben...

voráxine

Conseguido. Hoxe, todo no mesmo día, púxenme de novo coas flexións pronominais e abdominais. Grazas a iso, sinto o corpo máis novo ca nunca e a mente máis vella ca nunca.

Tamén no mesmo día, Alba Nogueira íase pola mañá ben cedo e Cándido Pazó aterraba pola tarde: recepción no aeroporto, visita básica ao centro, cea nun indio, café no Cinema, conversa espontánea cunha irlandesa que comparte connosco a mesa no café, fala español de Colombia e quizais veña mañá á actuación...

Estou canso e dóeme a gorxa do frío que papamos. Pero agradezo esta reactivación.

non me queren as miñas comadres...

En parte por aforrar e en parte por probar, levaba dous meses sen cortar a cabeleira. A última vez que a fora cortar deixáraa máis longa por riba e por atrás ca polos lados e iso permitiu que me reencontrase, tantos anos despois, cos meus rizos da caluga.

Porén, farto de parecer a ovejita lucera e dado que xa non quedaba nin rastro de calquera estilo de corte, onte funme tosquiar pra recuperar os dous milímetros habituais. A rapariga que me atendeu tívose que afanar en domear o freganzo que levaba eu na cabeza, pero ao cabo conseguiuno. Cando acabou díxome que tiña que probar a usar un xampú hidratante, porque tiña o cabelo completamente kaputt e se o coidaba un pouco podía brillar máis e estar moito máis bonito. Conseguiu que saíse de alí doente pola evidencia, pero non o podo facer por mellor: estou quedando careca e este é o primeiro chanzo da degradación. Que lle vou facer?

Ao chegar á casa detívenme diante do espello e reparei ben no corte. Unha desfeita. Déronme ganas de volver por alí para preguntarlle á tipa en que feira lle venderan o título de perruqueira e cuspirlle na cara o que pensaba dos seus xampús hidratantes e dos seus consellos. Pero desistín da idea, e como tiña que ir ao supermercado por comida, aproveitei e merquei a máscara líquida reestruturante (Aufbau, di aquí) de Nivea Hair Care para cabelo seco e estragado.

Sen necesidade de aclarado.

(in)flexión

Parece que esta primeira nevad(iñ)a do ano marcou un xiro na miña rutina.

Onte, ao erguerme da cama e mirar pola fiestra, o brillo dos tellados fíxome coller os lentes para cerciorarme de que aquilo era neve. Ao abrilos, unha das patas quedoume na man, rota. Como non teño outros, durante o próximo mes toca usar lentes de contactos o día enteiro...

Até o 12 de decembro, unha serie ininterrompida de visitas vaime ter especialmente ocupado. A primeira está provocada polo traballo: desde onte teño a Alba Nogueira de convidada en Berlín. Tento ser un bo anfitrión e recollela no aeroporto, coma con todas as visitas. Chego a tempo, convencido de que a recoñecerei aínda que só sexa pola foto de Vieiros, pero por algunha razón non a vexo saír e cando a chamo xa vai nun bus camiño do centro. Así que collo o bus seguinte e pouco despois de ler unha SMS desquiciada de (m)alicia sobre un encontro con cesare, contra e c., reúnome finalmente coa hóspede, con quen falo cinco minutos na recepción do hotel antes de que suba a deitarse. Hoxe un par de visitas turísticas a Hackescher Markt, a sinagoga e Tacheles, e un Milchkaffee no Kunst-Werke. Mañá choio.

Desde mañá, ademais, vou estar declinando tres horas ao día, catro días á semana. Comeza o curso de alemán do semestre. Cal será desta vez a ratio españois/turcos? Serei quen de seguir flexionando esta lingua inflexíbel?

Darei comezado dunha vez coas flexións?

nada permanece

Onte, indo de mañá no bus, tiven un pensamento desacougante cando me lembrei da miña avoa, talmente coma unha premonición. E efectivamente: á noite, miña nai chamoume para contarme que a avoa estaba ingresada no hospital, e que quizais non volva para a casa até o luns.

Telefono ao seu cuarto do hospital e póñenme con ela. Trato de reprimir as bágoas mentres ela chora da emoción e me pregunta cando me vai ver para me abrazar; acabamos os dous chorando.

Polo visto non é nada grave, só un deses sustos que se deben unicamente ao deterioro progresivo e natural das persoas. Só iso? En realidade é iso mesmo o que os fai máis terríbeis e desoladores. Ela non ten nada grave; é só que é vella.

O parte médico non acaba aí. Miña nai, tronzada polo catarro; a meu pai, de baixa desde hai tres semanas, os médicos non lle acertan coa causa das dores que ten no pulso.

Xa digo, polo visto non é grave. Pero o que si é certo é que cada un destes episodios certifica como unha verdade absoluta que de aquí para diante é só esperar a que todo acabe. Tamén eu.

Mentres tanto, estarrezo coa responsabilidade que se me aveciña.

invernía

Aí a está, a branca.

Hoxe de madrugada chuviscou un pouco e baixou moito a temperatura, o que provocou unha (relativamente) prematura primeira nevada da tempada outono-inverno.

De aquí para diante é só esperar a que pare.

ave maría purísima...

(re)flexións

Unha vez díxenlle a Cesare que non tiña tempo para facer un blog.

Hoxe, exactamente un mes despois de inaugurar As Crónicas Prusianas, reafírmome na miña idea: como peor ca nunca, durmo menos ca nunca, estudo menos alemán ca nunca, fago menos exercicio ca nunca, e, por se fose pouco, aínda me permito o inmenso luxo de andar a facer un blog que nin sequera cumpre a función para a que naceu, ese día.

Hoxe, despois de pasar un mes enteiro cun promedio de 16 horas diarias sentado, comezo a sentir dores serias nas costas. Agora xa coñezo os límites da miña resistencia física.

Mañá reincorpórome ao balneario.

un home (francamente) guapo

Agora xa vou entendendo mellor por que o meu Elfnoldo é tan riquiño, malia a súa beleza.

terrorismo de estado cruzado

Xenial! Agora meus pais van ter uns cantos axentes da CIA de veciños!

Recoñecereinos pola rúa no Nadal, cando vaia?

canon occidental

Hai poucos praceres na vida como asistir a actos culturais absolutamente canónicos e non-periféricos. Decote hipercrítico, sempre vexo o papanatismo neles.

Onte fun ver a Eco, Umberto, que presentaba Die geheimnisvolle Flamme der Königin Loana na Casa das Culturas do Mundo. Pagueille os seis euros de entrada ao rapaciño (arf, arf...) da billeteira, recollín os meus auriculares para a tradución simultánea e procurei o meu asento no enorme auditorio, moooi lonxe do escenario. Na mesa, a carón de Eco, sentaron o moderador, o tradutor, unha xornalista da ZDF e un crítico literario que escribe para o Frankfurter Allgemeine. Cando acabou o acto, un loiro cadrado (arf, arf..., sempre e mais despois) quedou escoltando a Eco, que estaba sentado ao comezo dunha enorme fila de fans ansiosos por obter uns riscos de tinta trazados pola súa man.

Resultados:

1. Divertiume ver como o acribillaban a preguntas sobre Berlusconi. Moi pavero el, despois de poñerse serio comentou que coa saída desta última novela xa lle preguntaran que elementos da narración se podían pór en relación co fenómeno mama-chicho.

-Ma, Dio santo!!! Un non está todo o tempo reflexionando sobre Berlusconi, signori!!!

2. O moderador estaba estrañado por ser Loana unha novela ilustrada. Aplastante, Eco lembrounos que esa é a natureza dos libros: Salgari, Verne -e o Book of Kells e as Cantigas de Santa María, esperaba eu que dixese- estaban ilustrados. O de agora é que é un pouco anormal, concluíu.

3. O crítico do Frankfurter Allgemeine provocoume alerxia desde o primeiro segundo. A suficiencia arrogante -non só verbal, senón tamén xestual- con que pontificaba sobre os compoñentes autobiográficos da novela provocaron a miña antipatía e unha -previsíbel- intervención de Eco para desmentilo -ou matizalo- todo.

4. Eco falou dunha cousa que se chama optimismo tráxico, concepto usado por algún fulano cuxo apelido non podo reproducir: co tempo fun aprendendo que o home é como é..., o mundo vai sempre a peor...; e malia todo eu sigo aí, esperanzado.

Desde o primeiro momento optei por non usar os auriculares da tradución simultánea e gocei secretamente coa pedantería e a soberbia de quen, sen ser tedesco nin italiener, segue un acto bilingüe alemán-italiano a pelo. Iso si, a realidade románica deume nos fuciños e seguín con máis facilidade as intervencións italianas (lingua che non ho imparato mai) ca as alemás. E xa van alá moitas horas de declinacións...

A xornalista que estaba na mesa comentou que as referencias musicais do libro trouxéranlle moitas lembranzas da xuventude, cando, como boa esquerdosa da República Federal de Alemaña, cantaba sen entender hits como Bela ciao ou Bandiera Rossa. Despois foi a Italia e o seu profesor de italiano usou esas mesmas cancións para a aprendizaxe da lingua. Se por cantar Bandiera Rossa é, a tal hora eu xa debía parlare l'italiano para diante e para atrás.

Polo de pronto, agora ando co ska de Tiefenrausch: ein Döner, ein Döner, macht das Leben schöner.

morra Walter Scott

Ah, por certo.

De acordo, este portátil desde o que escribo tamén é Galiza, como tamén o son os servidores (estadounidenses?) onde están gardados todos estes ceros e todos estes uns.

Asdo.: o parricida.

betanceiros, que queredes?

-betanceiros, que queredes?
-que suba o pan e baixe a caña, e dúas
colleitas ao ano.

O post anterior tráeme lembranzas e faime reflexionar sobre caralladas, coma case sempre. Nas Mariñas hai toda unha serie de contos e anécdotas que presentan os habitantes de Betanzos coma uns seres disparatados. O de sempre: os de Lepe, os galegos, os sayagueses...

Escéptico, googleo algunhas frases míticas. Con varias non sae nada. Sorprendentemente, co título do post anterior sae un resultado, pero é unha rúa sen saída. Con "betanceiros, que queredes?", que é o comezo de todo un subxénero destes contos, obteño unha curiosa e posíbel orixe histórica nun blog churrascarraschás que non coñecía.

Agora vou estar fanatizado con esta historia un par de semanas. Con todo o que teño que facer... :-(

que suba o pan e baixe a caña

Vexo reproducido no renas e veados o seguinte titular do Jornal de Notícias:

Donos de bares querem ser presidentes de Junta

E logo non quererán tamén ser presidentes da Xunta, xa de paso? Así tamén adecuabamos o noso goberno ao que, segundo algúns, son as nosas características intrínsecas.

Estes días ando coa lectura do ensaio do ano e estou moi preocupado polo feito de os galegos non competiren o suficiente polo poder para defender os seus intereses. Tomemos exemplo destes taberneiros.

nie wieder

En Berlín non hai Centro Galego. A maior parte dos poucos galegos que pode topar un por aquí son Erasmus da Coruña ou Vigo que veñen pasar un ano á Technische Universität, ou xente nova que vén buscar a vida poñendo copas ou facendo calquera cousa super-cool só apta para iniciados.

Pouco despois de eu chegar á cidade foi o Prestige a pique, así que nuns meses tiven a oportunidade de co-fundar a cousa máis parecida a un Centro Galego que vai haber por estas terras: Nie Wieder-Berlin. Malia nunca superarmos os seis ou sete integrantes, botándolle cara puidemos levar adiante varias cousas das que nos podemos sentir fachendosos:
1. Facer soliparties (festas solidarias, a mellor maneira de convocar berlineses con problemas de conciencia) con música brava, performances alusivas e proxección de documentarios. Grande éxito de público e crítica, tanto nos primeiros meses coma no primeiro cabodano.

2. Convocar a cita berlinesa da rolda de prensa expansiva paneuropea previa á manifa de Bruxelas. Nun exercicio de moi pouca vergoña aproveitámonos da inxenuidade alemá e conseguimos para facela un local dos Verdes. Para atraer os medios contamos coa presenza de Hannes Stöhr, o director de Berlin is in Germany, que vivira en Santiago e anda agora coa rodaxe de Galatasaray-Dépor. Éxito de público bastante discreto, pero facer fíxose.

3. Asistencia con furgalla propia á manifa de Bruxelas. Que festaza!

4. Proxección no Babylon -o cinema dos guais da cidade- dun programa de filmes documentarios sobre o asunto, con debate posterior co director dun deles. Novo suceso.

5. Prolongadísimas reunións -decote hipercríticas- nos nosos sucesivos locais sociais (bah, o próximo día vémonos noutro bar, eh?, que aquí non hai quen fale co barullo) diante de litros e litros de cervexa.

6. Termos as auténticas camisetas Nie Wieder-Berlin.

Gaelgram, que está na orixe de todo isto, facía onte unha festa desas que se dedica a montar polos bares da cidade. Sendo o segundo cabodano, malia os folgos de nie wieder estaren un pouco gastados decidiu que había que aproveitar para proxectar algún filme e pendurar un par de bandeiras. Quedamos en vernos alí.

Un par de horas antes de ir para a festa recibín unha chamada. A miña curmá, que estaba no Derby con ese comando de acción reivindicativa que conforma con miña nai e miña madriña, contábame que acababan de saír da manifa e que a Quintana estaba a reverter.

-Moi ben, non pensamos que fose haber tanta xente -comenta. Por certo, que xa dixeron tamén que tedes un acto aí en Berlín.

-Eh...? Ai si; temos, temos.

Un nunca se afai á celebridade. ;-)

Volkspalast

O Palast der Republik (ou Volkspalast) -na foto, nos seus tempos- é o edificio que acolleu o parlamento da RDA. Foi construído nos setenta sobre o terreo do antigo Palacio Real, que fora duramente bombardeado, pero resistira en ruínas o paso da II Guerra Mundial. Como os dirixentes da Deutsche Demokratische Republik decidiron que aquelas pedras eran lembranza do pasado imperial prusiano, tiraron con todo o que ficara en pé e fixeron o Palacio da República.

Despois da caída do Muro descubriuse que o Palast estaba enfermísimo de asbestose: decidiuse que había que tirar con el, non sen antes retirarlle as partes contaminadas. Comezou así un proceso de cirurxía que o levou de ser o escenario perfecto dun filme de James Bond a quedar nos ósos. A demolición está prevista para o 2005.

Non sei se o feito de ser unha lembranza do pasado comunista ten algo que ver con isto último, pero o certo é que hai unha forte controversia sobre o destino do Palast. Por unha parte, hai un grupo de repunantes irredentos que insiste na reconstrución do antigo palacio real, o Berliner Schloss. Fronte a eles, hai quen defende a rehabilitación do Volkspalast como espazo cultural, etc. Para demostrar a viabilidade do proxecto, estiveron organizando actividades no seu interior desde o 20 de agosto ata onte, 9 de novembro, aniversario -entre outras cousas, coma a noite dos cristais rotos- da caída do muro.

O sábado pasado estiven alí nunha sesión descentralizada do WMF Club, o domingo nunha proxección de filmes propagandísticos da RDA e onte, máxico fin de festa, nunha especie de sesión pirotécnica titulada Supernova en que os efectos facían pensar na reconstrución do Palast, disque. Como ia con Maria João e con Sérgio, cheguei un chisco tarde, así que non puiden apreciar tanto...

Á parte do web oficial das actividades, hai algo así coma un fotoblog de como se foi desenvolvendo este uso cultural, Gruß Marcella. Nel pódense ver fotos de varios momentos: Supernova está curiosamente no día 11 de novembro (non sei por que). No día 8-11 hai unha foto moi boa dos documentarios propagandísticos, con Sigmund Jähn, que era o astronauta estrela da DDR (sae en Good Bye, Lenin), no momento de subir á Soyuz co seu colega Valeri, o ruso.

A máis pavera de todas é unha montaxe algo trapalleira (día 10 de setembro) en que aparece escrito "Voadura do Palacio da República"; o que se ve é como salta polo aire a cúpula da Catedral, que está alí a carón.

Xa comezou o frío en Berlín, e hai moito tempo que o Volkspalast deixou de ter calefacción. Como lembranza destes últimos días quédame a imaxe de estarmos bailando ás catro da mañá na zona lounge, cubertos cunhas mantas que puxeran alí para que o público non ficase teso. E beber no bar o primeiro Glühwein do inverno.

Autobahn

Salvo casos particulares, nas autoestradas alemás non existe un límite de velocidade; cada un vai tan rápido como dá a súa macchina.

O meu xefe acábame de contar que hai un novo tipo de turista en Alemaña. Resulta que agora hai moitos chineses que non veñen a este país para ver a catedral de Colonia ou a Oktoberfest de Múnic, senón para experimentar o que se sente ao conducir a 180 km/h.

Prefiro non pensar o que lle farán na China a quen conduce con exceso de velocidade...

let the beat control your body

Hai tempo que me pregunto como sabe un que a súa xeración xa non é a última. Sempre imaxinei que ese momento chegaba máis ou menos ao topar nas tendas compilacións de grandes éxitos dunha década, discos en que un recoñece cun sorriso morriñento todas as cancións.

Pois ben. Todo comezou para min hai un par de anos, cando lles ouvín dicir aos PSB que a xente nova xa non escoitaba música de baile. No Festigal dese mesmo ano vinme rodeado de preadolescentes que coreaban todas as letras dos hiphopeiros convidados. Cando lle preguntei a un primo quince anos máis novo ca min o que escoitaba no seu reprodutor de CD e obtiven SFDK como resposta, o asunto foise perfilando máis.

Agora, as prácticas de mecanografía da señora Dot acaban de pór en palabras o meu tránsito a outra era.

Porque si, aínda que o Hip Hop nunca chegou a desaparecer -os skaters eran os guais do meu instituto, que por alá heavies xa non quedaban-, este renacer ata nas súas manifestacións máis primixenias -break dance incluído- é algo que me resulta un pouco alleo, á parte de parecerme involucionista (non hai nada máis antigo ca un grafiteiro).

Pero iso si, puntualicemos: malia non estar nada de acordo con cualificar de dance toda a electrónica dos 90 -non vou mesturar Grooverider ou Aphex Twin con 2Unlimited ou Gala...-, é precisamente aí onde me inclúo, e non en toda a banda de engreídos poppies, grunges e guitarreiros varios. Et j'en suis fier, por moita incomprensión e chanzas que sufrise por parte de quen confundía unha forma de ocio e evasión -como son as noites de baile- con papanatismo. Desde as cassettes de Technotronic (descúlpenmme, a puberdade é dura e tiña que fuxir de tanto Milladoiro) e os acid smilies, pasando polos plans dos 18 anos de irse vivir a Londres con Davichini para nunca máis saír de Ministry of Sound e as primeiras pirulas en glamurosos clubs da Laracha, ata entrar no Tresor de Berlín, a "música desa de ordenador" foi unha parte fundamental da miña banda sonora vital.

Reproduzo agúns anacos do texto traducido pola señora Dot:

"Hoxe en día, a xente escribe libros e fai filmes sobre como os 90 eran o dominio exclusivo do Britpop baseado nas guitarras. Pero durante exactamente o mesmo período, os clubs, as drogas e a música house eran tan importantes que todo o mundo concordaba que cambiaran os hábitos de lacer da xuventude británica para sempre."

"Os Blur e os Oasis pode que estiveran no cumio pero eu, como o resto da xente que traballaba na revista, tiñamos claro que serían unha moda pasaxeira. Quen querería escoitar a alguén imitando aos Beatles e aos Kinks cando había xente como os The Orb, Underworld, os Aphex Twin e os Chemical Brothers chegando ao top10 con álbumes que non tiñan medo a rachar os convencionalismos sonoros?"

"A retrospectiva que facía o britpop facíao atractivo cara varias xeracións –aos papás tamén lles gustaba Oasis- pero a música de baile tiña aquel atractivo de separar radicalmente aos pais dos fillos como xa o fixera o punk e a psicodélia: os xornais non paraban de falar dunha epidemia de drogas, aprobábase lexislación para atallala, incluida a criminal justice bill que estipulaba sancións contra a "música composta primordialmente de ritmos repetitivos". Incluso propiciou a súa propia estética como pasara cos mods: a mediados dos 90 o Mixmag tiña o seu propio director de moda."

"Para calquera con 16 anos a disxuntiva está clara: ou te vistes como un rapeiro ou coma un dos Strokes e quizais teñas sorte de ligar, ou te vistes coma un parvo e vas bailar."

Pois ben, non digo nada da xente de 16, pero a respecto dos meus coetáneos direi que nunca aturei Oasis, nin Blur nin ninguén que cantase dobrando o lombo a máis dun metro do micrófono: póñenme frenético. E talvez esta fose unha boa ocasión para pillar certo poema de Ferrín e parafrasealo revirándoo, pero non teño Estirpe a man e a memoria non me dá para tanto.

Será que me pasei coas pirulas?

eu atendendo o meu amigo

Realmente, o 2 de novembro foi un día cheo de cousas para ser lembradas.

Ese día, a última mensaxe de correo-e chegou da outra beira do Atlántico, xa ao fío da medianoite. Era de Steve "sichíame eu na ehmida de São Simõ", un estadounidense falante de portugués brasileiro que viviu o ano pasado en Berlín. Con el mantiven unha relación cordial pero estritamente profesional porque os meus escrúpulos non me permitiron romper a escala hierárquica que nos separaba. De todos os xeitos, iso non impedía que eu me derretese coa súa maneira de recitar os grandes clásicos da literatura galega. [procuren, procuren aí "erótica" e entenderán]

Despois de topalo no CSD en camiseta branca de tiras, e dado que a nosa relación profesional estaba a piques de acabar, decidín comezar os movementos de aproximación. No way; os movementos foron demasiado lentos e as grandes ondas do mar maior fixeron que esta historia acabase no índice dos what would have happened if...?

Ou non? Na súa mensaxe, sorprendente en moitos sentidos, gaba o meu labor profesional e dime que andou preguntando no seu centro laboral como podería ir eu choiar alá. E dáme as instrucións necesarias para candidatarme a un posto de traballo. Nos USA, I mean. (!)

E despídese: Espero que tudo seja otimo no Berlim, e que Kerry ganhe hoje.

Mal comezamos, pero aínda rosmando coma un Mr. Scrooge calquera, teño que concederlle a disneylandia que a vida ten momentos especialmente luminosos.

corr.: tempus fugit

pero non mata; somos nós os que morremos.

Despois das dúbidas sobre a súa lexitimidade, escribo este post cun certo atraso sobre a súa data ideal.

Antonte, día cheo de efemérides, (m)alicia fixo a súa actualización á versión 3.0, nun período da súa vida que eu non dubidaría en cualificar como "espiral crecente de sexo e desenfreo", aínda que estou seguro da súa disconformidade con esta apreciación. Polas mesmas razóns que a conducen a esta disconformidade, ten prevista unha festa "dos que estamos fatal", á que por suposto estou convidado. Razóns de evidente peso impídenme a asistencia, o cal non é óbice para que a miña gratitude polo convite sexa proporcional á importancia do evento. Segundo di na invitación formal, o ágape vai ter un compoñente marcadamente regionalista: castañas, filloas con chocolate e, atención ao detalle localista neocompostelán, licor-café do Mosquito.

Tamén me comenta, por vías de comunicación variadas, que disque anda á procura de non sei quen. Por unha vez, entendo a movidilla, e conmóveme simplonamente. E desármame, e escarállame todo o que foron ideas para este post.

(que queda francamente lacoeiro)

Also, einfach herzlichen Glückwunsch, Frau (m)alicia.

independence day

Onte, volvendo tarde para a casa no metro, sorprendeume a conversa que levaban uns adolescentes no peor sentido da palabra. Falaban con sentido crítico de Bush, de Kerry, de anécdotas de Giuliani, Rumsfeld e Schwarzenegger, da ausencia de armas de destrución masiva...

Nun día coma hoxe, marabíllome de saber que a pesar de todo, we aren't all living in Amerika.

die Königin

Teño que liscar a correr: quedei na inauguración dun festival de curtametraxes, pero como a señora da foto anda de visita colapsando a cidade non sei se chegarei a tempo.

Desexádeme fluidez.

mi novio es un zombie

Pedro o peruano, aínda en N. York visitando o seu mozo, escríbeme pedindo información sobre un amigo lugocho que teño en Großbritannien facendo estudos de xénero.

Polo que conta, Halloween en New York é unha mestura da Loveparade cunha orxía de indios e vaqueiros que eu lle relatei unha vez.

Non sei como andará de lubricidade o Samaín.

glocalización

Antonio é profesor de italiano e hoxe xantou comigo. Sabe infinidade de cousas sobre a arquitectura da cidade, pero cunha orientación curiosa. Segundo el, todos os pisos da preguerra teñen un número limitado de variacións na distribución dos cuartos, xa que seguen uns modelos estabelecidos por Schinkel no século XIX.

Iso para Antonio é un problema gravísimo porque fai que a maioría das casas de Berlín sexan iguais unhas ás outras. "Ademais -protesta histriónica e vivisimamente-, todo o mundo acaba mercando eses móbeis horrorosos de Ikea, así que nesta cidade vivimos todos na mesma casa".

Todos os galegos se visten coa mesma roupa e consideran que é a barateira, mentres que aproveitan para mercar algunha cousiña distinta en H&M cada vez que se achegan a Londres ou Barcelona. Pola contra, Zara é unha tenda relativamente cara en Berlín, mentres que H&M é algo así como a feira de Paiosaco.

Pregúntome cales serán as esperanzas en Caldas e en Moraña ante a próxima invasión.

retorno (non eterno)

Hoxe oínlle dicir a unha rapaza berlinesa que quería marchar para Galiza, que non aturaba máis seguir vivindo en Berlín. O máis sorprendente é saber que este non é caso do negro Panchito, por moito que o pareza.

Seu pai é berlinés, súa nai do concello de Melón. Naceu en Berlín, criouse en Berlín, e só coñece aquilo polas vacacións, que reparte entre Melón e Ferrol, onde ten familia. Pasou este verán alá, máis unha vez, e veu de volta coa idea fixa de que ten que acabar o pouco que lle falta dos estudos para poder liscar de aquí. "No, no puedo quedarme: es que soy gallega", escoitei que lle explicaba á miña compañeira de despacho.

Canto vai durar en Ferrol? Admítense apostas.

caducidade

Hoxe ergueuse un bocadiño de vento, un case nada, que provocou unha prematura nevada amarela.

De aquí para diante é só esperar a branca.

vicio

Indo para a de Natascha, topei no metro a Aceituno, un erasmus de Madrid. Díxome que andaba á procura de traballo e que a altísima taxa de paro en Berlín é un mito. Tamén é certo que depende do que esteas disposto a facer.

Iso si, os repoñedores dos supermercados gañan 1500 €.

Ao mes.

enchedoiro

Onte, cea con Ester, Wolfgang e Eva na de Natascha, unha rapaza de nai castelá, pai italiano, criada na verdadeira Suevia, am Bodensee, nun sistema educativo que a capacitou para falar un inglés excelente e dedicarse profesionalmente ao ensino do francés a nivel universitario. Existe algún nome para este grao concreto de poliglotismo?

Anda toda preocupada porque na ponte de decembro véñenlle 13 amigos da aldea de súa nai, aos que coñece desque naceron polas sucesivas visitas estivais á estepa de Guadalajara. Disque un deles vén co mozo e quere que ela lle mostre a vida gai de Berlín, pero non sabe como vai compaxinar iso coas repunantadas dun grupo tan grande de xente que se lle vai queixar por calquera cousa, segundo prevé. Y es que la confianza da asco di ela ríndose, demostrando un dominio total das particularidades paremiolóxicas do castelán.

A cea é deliciosa, baseada nuns mexillóns ao xeito belga que me lembran a manifestación de Nunca Máis en Bruxelas. Levo un albariño mercado nunha tenda moi nova e moi próxima á miña casa, especializada en produtos do Mediterráneo(?). Tamén hai algo de Ribeiro branco, augardente de herbas e polbo ou parrochas conxeladas, pero nin rastro da Estrella Galicia a carón da San Miguel e da Sagres. Emocióname (contidamente) comprobar que tamén hai Sugus.

E, recoñezámolo, tamén hai xardas, pero tiñan o ollo encarnado.

xente de principios

Veño de coñecer unha rapaza vasca, moi riquiña. Iso si, responde a todos os tópicos, éticos e estéticos.

Acaba de chegar e anda algo perdida, entre outras cousas, porque non fala alemán. Recoméndolle que, aproveitando que sabe español, aproveite ese capital lingüístico e poña anuncios para facer intercambios, ou tándem, como lle chaman aquí. Como resposta, despois de termos unha conversa de media hora en castelán, dime que ela saber, saber, non sabe español, que non é a súa lingua, e que anunciarse para un tándem español-alemán sería como facelo para inglés-alemán.

E eu pregúntome: resultarei tamén tan tópico a ollos dos demais?

eterno retorno

Na Rauchhaus sentamos con toda a malta lusa habitual e, máis unha vez, salta a eterna discusión dos portugueses: praxe si, praxe non; praxe coimbrã si, praxe portuense non; caloiros si, dux non; traje si, traje non. No único que parecen porse de acordo é no fixe que é a queima das fitas, aínda que con reticencias ás variedades locais.
Ó que chatos, pá... ;-)

metrópole

Como un día ben dixo Fuegho, a cidade é fascista. De camiño para o Cervantes, xa á altura de Potsdamer Platz e estresado por chegar tarde, chega un SMS comunicándome que xa non hai entradas para ver a Saramago.
Encóntrome con Maria João no Café Cinéma: a alternativa é irmos cear o bacallau que fai Laura na Volksküche da Rauchhaus, pero antes temos que esperar a un par de portugueses acabados de chegar a Berlín e falar moitísimo sobre os amores mouros, os profesores universitarios riquiños e os que non o son tanto.
Chegan os portugueses e aínda temos que combinar en Ostbahnhof cun par de raparigas máis, tamén erasmus, tamén recentes na cidade, para que encontren a casa okupa que ofrece bacallau. Pasamos dúas horas conxelándonos á súa espera, mentres nos retransmiten por SMS os seus sucesivos extravíos no metro. Cando chegan, as súas explicacións en voz alta aínda atraen a outro rapaz portugués, habitante de Ámsterdam e deseñador gráfico, que vén para un congreso, acaba de deixar as maletas no hotel e anda á procura dun bar onde tomar unha cervexa. Ante a perspectiva dun reencontro coas orixes, decide vir connosco.
Milagrosamente, a aquela hora na Rauchhaus aínda hai bacallau.

messenger

Onte, día frenético no Messenger, ese invento do diaño. Prisciliana xa ten Internet na casa e conéctase por primeira vez, desde o outro extremo da Alemaña, o que desencadea unha longa conversa sobre as súas peripecias sentimentais (ou algo) nese piso tan próximo á casa natal de Marx. O que acontece naquela WG é de telenovela brasileira: Prisciliana é unha romántica, pero non ten escrúpulos. E eu cando for grande quero ser coma ela.

Tamén andan por alí Dagha, pouco antes de desvirgarme o blog, e mais a elfa bailadora, que me pide consello sobre destinos turísticos para a ponte de decembro. Pero déixoas axiña porque teño que atravesar Berlín e xa chego tarde ao evento cultural da tarde.

adiccións

Maria João recrimíname que, co pouco choio que teño, pase tanto tempo no traballo. Evidentemente non concordo no do pouco choio, pero no fondo ten razón: boa parte do tempo que paso aquí é para refuxiarme da miña ausencia en Berlín.

a señora Mago

Ben, se tiña algún tipo de medo a que a miña empanada mental se diluíse, podo ficar tranquilo. Agora mesmo acabo de recibir unha chamada de Maria João. Á parte de quererme ver para lerchearmos sobre unha relación que disque está comezando case sen querer -ou sexa, que agora toca o Magreb, supoño-, comunícame que Saramago vai falar no Cervantes dentro de hora e media.

Evidentemente, como levo dúas semanas metido sen remisión neste despacho, eu non sabía nada.

Imos alá, máis ca nada para comprobarmos se o castelán de Maria João segue sendo mellor ca o de Sara.

ska-ska-ska-ska

Desde que cheguei a Berlín andaba intrigado pola pouca presenza do ska na cidade. Nin vía moitos concertos anunciados -e os que había eran de franceses (claro) ou italianos-, nin sabía de bares onde se puidese escoitar.

Tamén é verdade que nunca me puxen en serio a buscalo, que teño máis que facer, pero desde hai uns días teño a percepción de que a cidade está inzada da publicidade dun concerto de ska berlinés. En alemán, por fin.

Tiefenrausch gravou o seu primeiro disco o ano pasado, así que tendo en conta a miña empanada mental non está nada mal que os descubra agora. Será que a portada do disco que presentan agora parece máis de chill out ca de ska e por iso reparei nel. ;-)

Aquí está o flyer. O día 30 no Columbiahalle. Espero non perdelo.

nu ma, nu ma iei

Aínda que o pareza, este non é un post sobre reintegracionismo.

É moi difícil explicar todo o que supuxo O-Zone este verán. Comecei a escoitar Dragostea din tei a canda todo o mundo, supoño que nalgún momento da primavera. Pero durante moito tempo non tivo ningún significado especial para min, só un éxito dance máis do que non sabía nada: nin título, nin orixe; nada.

No mes de xuño asistín a unha conferencia sobre a situación sociolingüística do moldavo. Unha profesora da universidade de Chisinau explicounos nun alemán acartonado as dificultades que encontra o estamento dos lingüistas para difundir a idea de que o moldavo e romanés son a mesma lingua e que cómpre reforzar os vínculos culturais con Bucarest. Todo isto fronte a uns gobernantes tardocomunistas malos malosos, nostálxicos e isolacionistas que queren seguir escribindo o moldavo en alfabeto cirílico e falalo inzado de rusismos.

En cuestión de días, Pedro o peruano faloume da canción. Díxome que estaba en romanés e explicoume o significado de nu ma, nu ma iei. E inmediatamente, nunha progresión frenética, volvín para a ghalleira, ao día seguinte cesare publicou un post sobre O-Zone que desatou a polémica (and here "Dragostea din tei" in galician language), participei nas accións da FREAC onde naceu aquilo de "moldavo e romanés a mesma lingua é", coa variante que despois adoptamos como frase do verán "moldavo e romanés, nu ma, nu ma iei".

Días despois namoreime en locais en que Dragostea era banda sonora infalíbel, high asegurado. Dagha afirmaba estar completamente fanatizada co fenómeno e ao saírmos polas noites escolliamos os locais na medida en que soubésemos que iamos escoitar o euro-chochi-hit. Xa de volta para Prusia con Cesare, O-Zone fíxonos reflexionar sobre o moito que lle debe Europa ao antigo bloque do leste, mentres nos marabillabamos cos habitantes de Ljubljana, Bratislava, eses lugares para unha primeira vez...

Onte, na festa de Maria João, entre saltos e miradas de complicidade con André, tamén soou Dragostea din tei, nunha especie de clausura definitiva do verán. Case me saltaron as bágoas.

Que pensarán os rapaciños de O-zone do alfabeto cirílico?

gaydar

Na festa de onte, a pouco de chegar, presentáronme un alemán, André. É amigo de Laura, unha portuguesa que cociña bacallau na Volksküche dunha casa okupa todos os mércores á noite. A presentación foi rápida e cerimoniosa, como son habitualmente aquí: démonos a man, trocamos os nomes e cada un foi polo seu lado.

Simplemente con velo, o radar non me deixou lugar a dúbidas. Confirmoumo despois cando eu andaba fedellando no portátil que tiña a música e me veu pedir que puxese algo de house, ou de..., Fangoria(!!?!?!?!).

Resultou que ten colegas de Vigo, de Ourense e de Santiago. Que estivo por aí hai dous anos. E que lle encanta Fangoria.

O seu radar, polo visto, tamén está ben engraxado.

a máquina de costura

Onte fixo 24 anos Maria João. Para celebralo deu unha festa nese piso de Prenzlauer Berg que comparte con tres madrileños e un italiano da minoría eslovena de Trieste. Cando cheguei, a sorpresa foi que Maria João convidara á festa á maioría dos homes que se cruzaron na súa vida desde que chegou a Berlín. A medida que timbraban á porta ían entrando erasmus de todos os recantos de Europa. Polo medio foron aparecendo os homes de Maria João: Mohamed, o palestiniano; Andrés, o leonés; Paulo, o fillo de emigrantes portugueses, que non estaba convidado porque rifaran había pouco pero que veu de todos os xeitos; e un fulano marroquino que lle entrou un día a Maria no Karneval der Kulturen e que desde entón lle manda SMS de amor: cando entrou onte pola porta, ela tardou varios segundos en recoñecelo, pero de todos os que estaban na festa el foi o escollido para ficar esa noite.

A festa tivo varios momentos divertidos, entre eles, a entrega do regalo conxunto que lle fixemos os amigos máis próximos. Cando llo demos, case todos os convidados da festa estaban presentes. Maria é unha mestura de queque, hippy e punk. Gústalle facer traballos manuais e customizar a súa roupa. Como levaba tempo chiando por unha máquina de costura, ese foi o seu agasallo. Rompeu o papel do embrullo, viu o que era e comezou a saltar e a berrar: por fin tiña unha máquina de costura!

Nese momento non puiden deixar de reparar en Mohamed. Maria coñeceuno no primeiro ano que estivo en Berlín, cando vivía nunha residencia universitaria en Lankwitz, ou sexa, no cu do mundo. Para saír connosco polas noites e despois volver para a casa, a pobre de João tiña que esperar millóns de horas a que lle pasase o bus nocturno, facer un cambio de liña polo medio do camiño e despois aínda camiñar un pouco. Todo isto ás cinco ou seis da mañá con 10 graos baixo cero, pero non por iso deixaba de facelo, claro. A súa relación con Mohamed foi bonita, polo que ela conta, pero o choque cultural era potente. As europeas saían, bebían, andaban con rapaces..., e a fe de Mohamed frouxeaba a cada pouco, para preocupación del. Así que chegou un punto en que deixou de facerlle caso a Maria para xuntarse con Manuela, unha italiana que non saíu máis da residencia no resto do ano, tal como el lle demandaba.

Onte, mentres Maria berraba coa máquina entre as mans, Mohamed ríase e comentáballe ao seu colega palestiniano algo en árabe. Tanto estudar, tanta igualdade, tanta historia, e ao final sonche todas iguais: póñense coma tolas cunha máquina de costura.

relacións humanas

Hoxe, día de traballo extenuante co meu xefe ao comezo e ao final, e de leria extenuante polo medio, fixemos un alto para comer algo na Mensa, ou sexa, o comedor universitario.

Nunca sei se durante as comidas con este home debo seguir tratando temas de traballo ou teño que sacar algún tema máis relaxado, máis persoal.

Dalgunha maneira, non sei como, na conversa saíron os seus anos de estudos universitarios en Tübingen, como discípulo de Coseriu. Estívome contando as súas grandezas -enorme capacidade de sistematización e de traballo, xenialidade argumentativa, etc.- e as súas miserias -asocialidade, brusco trato coas persoas alleas ao seu círculo, períodos de sono que se reducían a dúas ou tres horas ao día (xa sei que esta característica non será tal miseria para algunha xente, pero eu non teño dúbidas á hora de adscribila).

Segundo me dixo o xefe, asisitir a aquelas aulas supuña un enorme pracer intelectual, pero tamén un perigo para manter un ego minimamente estábel: enfrontarse como alumno a unha figura así, unha lenda viva, era complicado.

Para min, o mellor de todo foi saber que Coseriu non tiña un alemán fluente, que tiña que parar cada pouco para asegurarse da orde de palabras dunha subordinada ou meditar brevemente sobre un caso ou un xénero.

Vou camiño de ser unha lenda.

Máis un outing para a colección

A miña compañeira de despacho, coa que levo unha relación cordial e trivial desde hai dous anos, tiña hoxe algún tipo de interese especial en falar de homosexualidade.

Supoño que a cousa se remonta a hai uns meses, cando Pedro, o peruano que colabora con ela nun proxecto de e-learnig, lle comentou que tiña un mozo, profesor universitario nunha universidade de Nova York. Polo visto, aínda que ela o coñece desde hai un fato de anos, nunca se parara a pensar no asunto afectivo. E eu créoo.

Hoxe, falando cunha compañeira de departamento sobre un catedrático vello, amargado e amargante, preguntoulle se ao fulano se lle coñecía moza ou mozo. A outra dixo que non nun ton revelador de que as intrigas sobre o asunto son vellas nestes corredores. Polo visto o fulano é un conservador recalcitrante, responsábel, entre outras lindezas, da elaboración dunhas listas de antigos membros do partido comunista da RDA para que as empresas que se ían instalando en Berlín despois da reunificación os excluísen das contratacións, ou algo así. Disque moita xente pensa que o seu carácter é debido á autocensura e represión acumuladas durante 60 anos. Supoño que tamén o podo crer, aínda que este razoamento xa me proe algo máis, sexa polo que for...

Despois entraron nunha bonita discusión sobre se se nota a simple vista ou non, que pluma si ou pluma non...; eu funlles aclarando un par de cuestións e a cousa foise quedando.

Pedro vaise mañá, dez días, a ver o mozo a NY. Dixo que no caso de encontrar algunha tradución estraña do Principiño, habíama traer.

Ester pensa que vai en Chemnitz, como voluntario para facer probas con medicamentos aínda non aprobados.

Á fin, todos temos segredos.

Menos samba...

Meu Deus, voos ao Rio por menos de 600 €!!

Perigo de plaxio?

Vaia, veño de descubrir que non son o primeiro que usa isto de Crónicas Prusianas. De todos os xeitos, o máis alucinante de todo é que as Crónicas orixinais vencellan dalgunha maneira Berlín co Val Miñor...

Quen carallo é Valentín Krick?

Allein am ersten Tag

Es gab niemand da...
Scheiße Bachelor!

Lixeiro moral

Mentres capo non asubío?

Por que hoxe?

Aínda non o sei.
Quizais porque xa está aquí a caspa do bigote, de volta.