avión

Arredores de Marsella, Toulon ou algún outro sitio da costa do Mediterráneo francés (Air Berlin, TXL-SCQ, 16 de decembro de 2005).
Act.: Google Earth confírmamo, é Marsella.

Voo de volta a Berlín (Air Berlín, Santiago-Mallorca-Berlín, 2 de xaneiro) porque só me podo escaquear un día e desde o mesmo luns xa se traballa con normalidade überall. Boto contas e penso que nos últimos meses collín bastantes máis veces o avión do que cortei as uñas dos pés.

É mazo de diferente o tipo de público que voa a Alvedro, predominantemente executivos en viaxe de traballo, e o que encontro en Lavacolla, emigrantes e turistas do Imserso. Tampouco é o mesmo aturar as asistentes de voo de Iberia (SEÑOR, NO PONGA ESO AHÍ!!) (drop your attitude!) ca cuadrarse diante da amabilidade ríxida das alemás de Air Berlin (GuteFahrtnachHausetschüssundaufwiedersehen!!).

Xa coñezo de vista algúns dos asistentes de voo de Easyjet e adoro reparar na bandeiriña que levan na lapela, a carón do seu nome. Se son británicos (nacionalidade por defecto, suponse), non hai bandeiriña ningunha, pero aínda lembro a bandeira sudafricana dun loiro enclenque (Easyjet, Londres-Madrid, 5 de decembro) e o acento rarísimo dun sobrecargo mulato francés que se encargaba persoalmente, sen recorrer ás gravacións, de darnos as indicacións en inglés, alemán e castelán (Easyjet, Madrid-Berlín, 12 de decembro).

As coincidencias son moitas. Pasaxeiros anónimos que van e veñen os mesmos días ca ti, coñecidos que atopas nos aeroportos... Un deses días (Spanair, Coruña-Madrid, 12 de decembro), esperando pola maleta en Barajas, reparei nunha rapariga. Cruzamos as olladas e a cousa non foi a máis, pero quedeime con ela. Ao día seguinte, casualmente, souben quen era.