manías

Kaplan fíxome un encarguiño e, aínda que me custou un chisco, xa teño o choio feito. Vexamos, cinco manías?

1.- Non teño especial problema coas arañas, pero dáme moitísima grima que unha arañeira me toque a pel da cara ou do pescozo.

2.- Non me gusta a combinación de froita e chocolate. Calquera das dúas cousas por separado parécenme deliciosas, pero a súa combinación non.

3.- Desacóugame o luar que entra pola xanela dun cuarto ás escuras. Prefiro prender a luz ou correr as cortinas. En campo aberto, pola contra, tanto me ten.

4.- Cando me vou duchar sempre me descalzo de cóstas á bañeira e despois xiro sobre min mesmo, pisando as zapatillas, para entrar.

5.- Teño bastantes problemas con que me mordan os vacíos. O resto, con liberdade.

E aínda unha sexta:
Non aturo a Joaquín Sabina. Podo recoñecer na súa música toda a calidade que queiran, pero iso non impide que me resulte insoportábel. E nisto vou a peor; moito máis desde que teño que aguantar en Berlín a centos de españois que tratan de convencer a todo quisque de que Sabina é o centro do universo.

E pásolles o encargo a varios imposíbeis: Avioneta Malabarista, De Vigo a Ordes, Desde os Antípodas, Pelos e Cousas e Complexos Vitamínicos.

cousas da vida

Que as había partidarias de seguir a tradición familiar e chamala Carme, esta vez Carmuchiña, ou Carmela para evitar as confusións

(...)

nin moito menos asomarse á casiña das de Pereiro, como as chamaban os veciños todos.

(...)

Do que atopou Einés cando visitou a arca do faiado
Libreta de labores de dona Carme de Pereiro

desenvolvemento sustentábel

A miña xanela de Berlín, hoxe ás 08:30 da mañá.

Onte pola tarde estiven cociñando algo para ter durante a semana, pero paseime coas cantidades, tanto do polo con espinafres en leite de coco como da lasaña de apio. Porén, está claro que o tamaño minúsculo do meu conxelador de xoguete non é ningún problema para a correcta conservación dos alimentos. Ao balcón con eles.

Plattdorf no lago

Onte, como non había vento e tivemos un día de sol ben bonito, fun dar unha volta para gozar dos -12ºC do mediodía. A sabedoría popular berlinesa di que a superficie dos lagos é resistente abondo para andar por ela despois de dúas noites de -10ºC. De todos os xeitos, un sabe con toda certeza se xa se pode camiñar por eles cando ve que hai outra xente facéndoo. Así que onte, despois de ver varios patinadores, decidín baixar.

Et voilá.

siberia

Mentres escribo isto, o termómetro da xanela marca -18ºC e esta noite espéranse temperaturas inferiores aos -21ºC. Hoxe tivemos un día soleado, precioso, cunha máxima de -12ºC. Nada comparado a Moscova ou Varsovia, claro, pero xa non está mal.

Antonte, pola contra, aconteceu algo curioso. Despois de varios días de nevadas e temperaturas negativas, a temperatura superou os 0ºC e choveu toda a noite. Como consecuencia, onte pola mañá desaparecera boa parte da neve, e a que quedaba tiña a consistencia do granizado de limón. Pero a mediodía xa avisaron pola radio:

-Atención, a partir das 18:00 espérase a chegada de ventos do leste.

E aquí todo o mundo sabe o que significa iso. Siberia, vamos. Efectivamente, sobre as oito da tarde o granizado xa se convertera en pedra de cantería e a auga líquida detivérase xusto onde a collera o nordés.

carambelo

Esta marabilla de carambelo caeu da cornixa ao meu balcón antonte.

Para os fetichistas: 28 cm.

radio

Chámame Prisciliana desde Marxdorf.

-Pódeste conectar a Internet agora mesmo? Están falando de nós na radio.

E si, efectivamente, aí estamos.

o másimo, machiño

Päckchensticker

Moi cool o dos self-made stickers que hai pola rúa. Debuxas algo nun papel autocolante, recortas -ou non- e valo poñendo por aí. En Galiza non se ven moitísimos, ou polo menos non son tan visíbeis coma aqueles stencils de gatos que deixaba Pánchez polas bombonas de Santiago, pero xa teño localizado algún en sitios ben curiosos e ten habido iniciativas que se achegan á idea.

En Berlín son especialmente abundantes nos distritos do leste. A particularidade local é que moitos están feitos cunhas etiquetas adhesivas que hai nas oficinas de correos, que serven para indicar os datos de envío dun paquete postal. Como son gratis, están á libre disposición do público e teñen un tamaño bastante xeitoso, moita xente aprovéitaos para facer os seus stickers. Unha noite de farra do verán pasado vin un taco de etiquetas postais no peitoril da fiestra dunha galería de arte, postas alí para que as fosen levando sen ter que pasar por Correos. Os da Deutsche Post deben sacar lume con este dispendio.

E a cousa espállase fóra de Alemaña. A comezos de decembro, saíndo da Tate Modern, isto foi o que atopei pegado a un poste.

Actualiz.: claro, e agora vexo que só con fedellar un pouco no Flickr aparece unha colección de fotos de Päckchenstickers, algúns realmente moi bos. E miren como os fai este.

estado da cuestión

Xa que me preguntan, direilles que o da neve vai máis ou menos así.

Rosa Luxemburg

Este domingo, 15 de xaneiro, foi o 87º aniversario da morte de Rosa Luxemburgo. Cando sacaran o seu corpo do Landwehrkanal, catro meses despois de que a tiraran alí os seus asasinos, foi enterrada no cemiterio berlinés de Friedrichsfelde, onde xa estaba Karl Liebknecht.

En 1926, o Partido Comunista encargoulle a un pouco coñecido Mies van der Rohe que fixese o proxecto para un monumento da revolución, que servise para honrar a memoria dos mortos na Revolución de Novembro de 1918. Pero este monumento foi destruído polos nazis en 1935.

Poucos anos despois, Friedrichsfelde foi uns dos distritos da cidade que quedaron baixo protectorado soviético, e por tanto na nova República Democrática Alemá. O cemiterio converteuse nun lugar de peregrinación todos os meses de xaneiro e fíxose un monumento conmemorativo dos socialistas, onde se agruparon as tumbas de numerosas personaxes de diferentes épocas, desde os propios Liebknecht e Luxemburgo até dirixentes da RDA. Ademais, tamén se ergueu un pequeno monumento alí onde estivera a antiga construción de Mies van der Rohe.

Na actualidade, Friedrichsfelde é un lugar do leste profundo da cidade, moi parecido aos arrabaldos de Varsovia ou Budapest. Ten grandes avenidas desanxeladas, bloques de edificios estartelados e, xunto co veciño Marzahn, sona de ser acubillo de grupúsculos neonazis, aínda que en realidade nunca se saiba nada da súa existencia. Tamén é coñecido por ter un palacio barroco en cuxos xardíns se instalou o zoolóxico de Berlín Leste.

Todos os anos, en xaneiro, segue manténdose unha manifestación de milleiros de persoas que deixan unha flor vermella sobre as tumbas de Rosa e os outros. Pero o empaque de antes desapareceu. Agora son maioría as parellas de ossis de máis de sesenta anos con gorros de orelleiras, e os poucos fotógrafos que acoden dedícanse a perseguir a imaxe de antigos dirixentes da RDA, responsábeis da Stassi que acaban de saír do cárcere e xente polo estilo.

Este domingo, cheo de curiosidade, desafiei a preguiza dos -10ºC e achegueime até alí sobre as catro, xusto antes do solpor. Os manifestantes xa liscaran todos a tomar algo quente.

campaña electoral

Aquí tamén, e logo?

masculino ou neutro?

Tamén concordo con Cesare niso de que somos un país normal.

Der Blog? Das Blog? Como se di?

dedicado

Acaba de comezar a nevar outra vez. E desta parece que imos ter neve larga.

lo que pasa...

...es que nos tienen envidia.

Gran Crónica do Paquismo. Non a perdan.

what's wrong with a little destruction?

ou do inocuo de ghastar unha pouca violensia

Non, non, vexamos:

Debido a algúns comentarios chegados por correo electrónico véxome na obriga de facer unhas aclaracións. A estas alturas xa regalei por dúas veces discos de Franz Ferdinand, teño o último no reprodutor de MP3 e escóitoos case todos os días no metro porque, efectivamente, soar soan bárbaro.

Iso non quita que me parezan un pouco petardos. Pero é que non ten que ver.

So they say you're trouble, boy
Just because you like to destroy
All the things that bring the idiots joy
Well, what's wrong with a little destruction?

Sempre, dispensando as súas caras.

requisando

Como ben sinala Dot, onte foi Id al Adha, o día da mata do año na tradición musulmá.

Precisamente estes días vén moita xente de Bosnia e Turquía para pasar a festa coa familia en Berlín. Naturalmente, veñan en coche, bus ou avión, veñen cargados de comida: anacos de año, de cabrito, enchidos de ave tipo mergueze e todo iso.

O problema é que este ano foilles coincidir a festa coas malas noticias en Turquía, así que co medo á gripe dos pitos os controladores da fronteira están cos pelos de punta. Houbo controis especiais e nas alfándegas requisáronselles enormes cantidades de comida aos pobres viaxeiros, que viñan todos contentos para a roxoada (fáganse as adaptacións pertinentes).

lavandaría

O tema da lavadora non ten moita traza de arranxarse en breve e véxome obrigado a ir a unha lavandaría por primeira vez na vida. Non está lonxe da casa: meto todo na mochila de cámping e vou alá. Ademais levo libro, termo e iogur, porque non sei o que vai durar o choio.

Poño a funcionar a lavadora. Sento a carón dunha nena que debuxa con ceras mentres súa nai vai encartando a roupa enxoita. No outro cabo da mesa, un rapado escribe compulsivamente no caderno. Acabo o iogur e tíroo no caldeiro do lixo, que está cheo de bandexas de aluminio, cartóns de pizza e papeis de Döner. Todo transcurre nun silencio difuminado por centrifugación de tambores e chasquidos de temporizador.

Sírvome unha infusión do termo, abro o libro. Sen saber ben por que, síntome unha personaxe de Lost in Translation.

Fóra a i-alma.

patinadores no lago de Charlottenburg

Catro e media da tarde. Lago dos xardíns do Schloss Charlottenburg.

noite de Reis

Xa que os alemáns destragan desa maneira as árbores de Nadal, na casa de Mjoão decidiron aproveitar unha das primeiras que apareceron tiradas na rúa e usala até o día de Reis.

Esa noite deitámonos tarde, repartidos polos cuartos, e á mañá seguinte -exactamente ás 06:30, porque había que ir traballar- espertamos, tiramos as legañas dos ollos e descubrimos que os Reis fixeran o seu traballo e deixaran cousiñas para todos, alén de prepararnos un enorme almorzo colectivo na cociña vermella (a cociña azul estaba chea de botellas de cervexa da noite anterior).

A min tocoume unha bolsiña de lambonadas con bastante regalicia negra. Parece que non avancei moito desde o carbón de azucre da infancia.

tipoloxías II

Os que ían ás arrasadeiras eran ledos, destemidos, pelexaban por calquer cousa e ríanse de todo. A min non me semellaban ruíns, pero eran así e eu tíñalles envexa.

O Tannenbaum

Non me acabo de explicar como é posíbel que nun país coma este, que por mor da súa conciencia ecolóxica mantén o alumeado público na súa expresión mínima (por non dicir ridícula) e obriga os cidadáns a unha estritísima separación do lixo, todos os anos no mes de xaneiro se acabe producindo este espectáculo.

Ducias, centos, miles de árbores de Nadal cortadas, usadas e deitadas na rúa durante días e días á espera de que pasen os servizos de recollida.

Aquí os indíxenas alegan que estas árbores xa son criadas para isto, así que non se está afectando o equilibrio do ecosistema.

Do que non parecen entender é da dor de corazón.

Lástima de abetos, que diría o outro.

friaxe

A xelidez é total. Entre o día de Nadal e o de Ano Novo caeron en Berlín unhas nevaradas tremendas que eu non vivín por estar en coordenadas moito máis sudoccidentais. Desde entón non caeu ningunha folerpa máis, pero con temperaturas coma as que estamos tendo, de -10ºC de mínima e -3ºC de máxima, a neve non se derrete.

Iso si, hai unha grande diferenza entre o centro da cidade e o bairro residencial en que me toca traballar. Mentres no centro as cuadrillas de limpeza xa foron reducindo a neve a pequenas moreas grisallas, nos arredores a paisaxe mantense nevada e as zonas de paso teñen unha perigosa capa de varios centímetros de xeo, produto da neve tripada por milleiros de pés. Así que camiñamos e fumegamos, coma locomotoras de vapor, sobre unha superficie irregular de cristal pulido. De cando en vez alguén esvara, consegue manter o equilibrio e todos os presentes intercambian olladas de solidariedade circunstancial.

A aventura diaria de ir ao traballo.

Foto especialmente dedicada a Lseijo, que xa sei o que lle gustan estas cousas da neve.

despedida da Diva

Pizzas feitas integramente por un arxentino bisneto de galegos, pastel de cabaza e follado feito por unha portuguesa, lombo curado de Montánchez levado por un galego e mousse de chocolate feita por unha santomense. Unha performance desastrosa, uns DJ's bébados comendo bananas e bailar toda a noite. Deitarse coa amañecida e erguerse con noite.

linguaxe corporal

Aínda alucinado pola enorme fermosura do sefardí serbo-kosovar que se axenciou Petrus, por sorpresa éntrame un turco xordo e gafapasta de 27 anos. Paso traballos espesos para comprender o seu alemán mal articulado, así que ao final, despois de que me mostre o seu audífono e quede bastante claro que naquel medio non ten moita utilidade, dedícase a explicarme o significado de múltiples xestos turcos de contido inequivocamente sexual e completamente diferentes aos que nós coñecemos. Rimos e rimos e rimos. Non podo crer que semellante variedade de contidos poidan ser expresados así de maneira habitual, así que acabo preguntándolle se en realidade se trata de palabróns nunha lingua de xestos turca.

Nooon, dime. Isto faino todo o mundo. E coidado, ponse serio; se algunha vez vas ti só a Istambul non se che ocorra facer estas cousas pola rúa, porque che pode pasar algo. Só se vas comigo: eu controlo e sei cando se poden facer.

Un mestre, vamos.

alt werden

Onte á noite despediamos a Éuscaro e Ludovico, así que fomos ao SchwuZ por ver que se cocía por alí. A festa de onte era London Calling e os espazos delimitábanse claramente: na pista pop todos os nenos con raias horizontais, camisetas frouxas e cabelinho à foda-se (con permiso das rastas de Kele Okereke) dedicáronse a lembrarme que xa non pertenzo a esa franxa de poboación denominada xuventude. Un par de mando diaos, franz ferdinands e the strokes despois, eu xa liscara e xa me mergullara nun electro algo menos pedante.

Dispensando as súas caras.

hang

O hang é un instrumento musical bastante recente, con aspecto de wok e orixe suíza. A noite do mércores combinamos no San Remo, un bar á beira da Oberbaumbrücke, porque un rapaz italiano que coñecemos hai uns meses quería tocar alí un pouco acompañado ao saxo por un colega seu.

Xa eramos practicamente os últimos que quedabamos alí, sobre a unha da mañá, cando lle pedimos ao barman que parase a música para escoitar a tal marabilla de Berna. Co ambiente místico que se creou, a Diva non puido evitar a performance.

E, en habendo performance, Benjamim non puido evitar participar.



Teño un móbil que non o merezo.

troupe

A Diva é unha rapariga africana que leva anos vivindo na metrópole, a estudar para vivir da súa actitude. Chámanos babies, dános beixos, leva turbantes e consegue ser o centro da atención quer queira quer non. Unha desas mulleres con tanta pluma que consegue ser moito máis gai ca todos nós xuntos.

Pero non veu soa. Estes días formou parte dunha troupe que percorreu Berlín armando escándalo, tirando diñeiro de cantar no metro, bailando e bebendo: Benjamim e Plãota xa saíron nestas Crónicas nalgunha ocasión, pero desta vez tamén viñeron Éuscaro e Ludovico. Éuscaro, que fala polo b pero xa moraba na metrópole cando nos recibiu a Elfnoldo e a min para saírmos unha noite con Benjamim, ten aire de gai de filme americano, médico e actor, serio e divertido, charmant e, a pesar de todo, cuscubilleiro sen parecelo. Ludovico, o seu mozo, malia ser o único actor profesional, é capaz de manter o seu ego perfectamente á raia até mesmo ser o menos visíbel. Até mesmo conseguir ser o máis atractivo.

diva

Benjamim pasa o Nadal en Berlín e, comme d'habitude, enche a cidade de personaxes, algunhas coñecidas, outras non. A máis impactante, a Diva.

tipoloxías I

Namorou desa forma salvaxe e arrebatada que senten os que teñen feito moito e sentido pouco.

perspectiva

Atrás, os Alpes. Diante, Marsella.

avión

Arredores de Marsella, Toulon ou algún outro sitio da costa do Mediterráneo francés (Air Berlin, TXL-SCQ, 16 de decembro de 2005).
Act.: Google Earth confírmamo, é Marsella.

Voo de volta a Berlín (Air Berlín, Santiago-Mallorca-Berlín, 2 de xaneiro) porque só me podo escaquear un día e desde o mesmo luns xa se traballa con normalidade überall. Boto contas e penso que nos últimos meses collín bastantes máis veces o avión do que cortei as uñas dos pés.

É mazo de diferente o tipo de público que voa a Alvedro, predominantemente executivos en viaxe de traballo, e o que encontro en Lavacolla, emigrantes e turistas do Imserso. Tampouco é o mesmo aturar as asistentes de voo de Iberia (SEÑOR, NO PONGA ESO AHÍ!!) (drop your attitude!) ca cuadrarse diante da amabilidade ríxida das alemás de Air Berlin (GuteFahrtnachHausetschüssundaufwiedersehen!!).

Xa coñezo de vista algúns dos asistentes de voo de Easyjet e adoro reparar na bandeiriña que levan na lapela, a carón do seu nome. Se son británicos (nacionalidade por defecto, suponse), non hai bandeiriña ningunha, pero aínda lembro a bandeira sudafricana dun loiro enclenque (Easyjet, Londres-Madrid, 5 de decembro) e o acento rarísimo dun sobrecargo mulato francés que se encargaba persoalmente, sen recorrer ás gravacións, de darnos as indicacións en inglés, alemán e castelán (Easyjet, Madrid-Berlín, 12 de decembro).

As coincidencias son moitas. Pasaxeiros anónimos que van e veñen os mesmos días ca ti, coñecidos que atopas nos aeroportos... Un deses días (Spanair, Coruña-Madrid, 12 de decembro), esperando pola maleta en Barajas, reparei nunha rapariga. Cruzamos as olladas e a cousa non foi a máis, pero quedeime con ela. Ao día seguinte, casualmente, souben quen era.

Wally

Non foi intencionado, pero o caso foi que revisando as fotos dos últimos días decateime de que Cesare sae nesta foto. Premio para quen o identifique.



Por suposto, o interfecto está excluído.

gorilas

Pero que néboa? Os do fondo sur non puideron ver o primeiro gol porque había un momento que botaran un fato de bengalas xuntas e o fume fíxoos desaparecer por completo. Até ameazou con cubrir tamén a meta uruguaia.

E por certo, aviso a navegantes. Eu teño un limitado, pero certo, pasado en Riazor, tanto na fase de levarme meu pai como na fase adolescente superdépor (¡Hola, Especial Niños!-¡Hola, General!). Era a época en que Bebeto vivía nunha urbanización da miña parroquia.

E xa non conto as numerosas veces que papei o Teresa Herrera íntegro en primeira liña, nas pistas de atletismo do vello Riazor. É o que ten que che encarguen amenizar os descansos con bailes regionales.

inverno

O feito de estar na zona de transición entre a rexión mediterránea e a eurosiberiana, xunto coa fácil adaptación de especies alóctonas, fai que a flora en Galiza presente curiosos exemplos de convivencia.

As laranxas aínda non maduraron por completo por culpa da sombra dos novos edificios. E iso de que o acivro dá as bólas polo Nadal debe ser un mito nórdico ou de alta montaña. Na casa xa case caeron todas.

Feliz Ano Novo.