kaputt

Estragouse a lavadora, xusto o día anterior á miña éxida.

Isto si que é a fin da civilización occidental tal como a coñeciamos, e o demais son caralladas.

Galiza-Nagorno Karabakh immer noch

-Entón non hai un dicionario galego-alemán?
-Pois non... Agora mesmo están facendo un, pero polo momento haise que ir axudando cos de portugués e español. Claro, tes que comprender... É unha lingua minorizada, ten unha elaboración relativamente recente...
-Ai, non, tranquilo, eu enténdoo perfectamente. Tampouco hai un bo dicionario de alemán para a miña lingua.

Maybachufer

Aproveito o tempo libre da mañá para ir á feira dos turcos.

O arroz arborio, redondo, o SOS de toda a vida, é carísimo nos supermercados alemáns porque é vendido como arroz mediterráneo especial para risotto e paella. Os turcos véndeno a granel e custa normal.

Tomates: de 3'50€/kg no súper a 90 cents na feira.

Castañas: de 7'50€/kg no súper (italianas) a 2'90 na feira (turcas).

Xurelos: de..., ups, non hai peixe fresco no súper, a uns xurelos aceptábeis -coa engala un pouco encarnada- na feira (das xardas falaremos noutra ocasión...)

E de paso pillo medio quilo de baclawa.

Coma un pepe.

cepillar ananás

Se cadra para impresionar o convidado meridional, hoxe Berlín amenceu nevado. Pasou a mañá orballando neve e despois as folerpas foron a máis até callar por completo.

Parece que nos colleu a todos por sorpresa.

polo carallo

Onte pola tarde chegou un actor a Berlín. Ao serán contou uns contos e hoxe pola mañá liscou.

Entre o público había bastantes alemáns, galegos, galegoalemáns, canarios, andaluces, un belga, unha armenia, un estadounidense aspirante a québécois e un brasileiro.

Colle un alemán e coméntame todo serio, en alemán (a tradución é miña, que diría o outro):

É incríbel a presenza que ten Galiza aquí en Berlín, non? Fíxate, hai pouco houbo un festival de cinema galego e despois houbo unhas conferencias no Ibero-Amerikanisches Institut. Ás veces parece que se fala máis de Galiza que de España en xeral.

Non podo reprimir a gargallada.

le freak? c'est chic!

Estou gozando moito desta tarde.

A transversalidade do meu traballo fai que ande remexendo nos libros e na memoria para sacar fundamentos do románico. Tamén estou fozando en Internet á procura de fotos para unha presentación de pagüerpoing. Grande acerto pola miña parte, para o románico en Alemaña sáenme exactamente as tres catedrais que visitei a semana pasada, así que podo falar con certo relax sobre o románico desde Worms a Compostela pasando por Toulouse, Conques e Jaca.

Polo medio, desde certa rolda de correo electrónico vanme chegando ardentes discusións sobre o nome galego dos meses árabes ou a transliteración de topónimos chineses que me divirten extraordinariamente.

Agora agardo feliz a irrupción de alguén nos comentarios para berrarme por diversas razóns.

Eu non o diría mellor.

ao seu xeito

As imaxes máis comentadas da fin de semana. Schröder recibía unha despedida oficial por parte do exército alemán. Na cerimonia participaba unha banda militar, que lle deixara escoller ao aínda chanceler tres pezas musicais para interpretar no acto.

Que escolleu? Die Moritat von Mackie Messer, Summertime (a nonseicantos graos baixo o cero en Hannover, debe ser por aquilo da suxestión) e a apoteose: My way.

Grande momento ver as bágoas brillantes e contidas nos ollos dun Schröder en posición de firmes mentres soaba My way en versión corneta. Para esmendrellarse.

Con que se depediría Aznar? Soy el novio de la muerte, quizais?

E Fraga?

hipo-

-condría
-tiroidismo

Aí andamos.

your Palast needs you

O mellor da manifa do sábado foi o momento contribución á causa: 15 euros dedicados a unha tixer que parafrasea o lema de Kylie Minogue tan usado nas miñas conversas con Cesare: dein Palast braucht dich.

O teu Palast necesítate.

horror

e xustiza poética.

verán de San Martiño, porquiño, etc.

Naturalmente, estas discusións sobre memoria histórica non son exclusivas de Alemaña, aínda que aquí estean algo máis desenvolvidas. Hoxe recibo unha chamada da familia, reunida ante o cocido do 20-N. Onte, mentres eu me conxelaba diante do Palast der Republik, eles foran dar unha volta por Meirás.

clímax

E os momentos climáticos da manifa pro-Palast:

1.- Unha rapaza da organización colle o micrófono e dálle paso no palco a unha intervención non preparada. Unha velliña explica nun discurso espontáneo e perfectamente fiado que ela forma parte do comité pro-Palast desde o ano 1993, que esperaba ver nesta manifestación unicamente as caras de vellos coñecidos e que está plenamente feliz de ver tanta xente nova, que se alegra inmenso de que a xuventude tome esta reivindicación. Xusto diante de min, un matrimonio de ossis duns setenta anos -con certeza vellos coñecidos- míranse sorrindo e sécanse mutuamente un par de bágoas.

2.- Nunha das intervencións preparadas, o interveniente fala do valor do Palast como garante da memoria histórica, etc. Prosegue:

si, todos sabemos que a RDA era unha ditadura, pero...

Interrómpeno asubíos, berros, apupos de protesta.

Teño a sensación de ser o espectador indiscreto dunha escena íntima de familia.

Stopptag

Onte, con temperaturas que non superaban moito os cero graos e algunhas folerpas de neve flotando no ambiente, unhas cinco mil persoas xuntámonos en Alexanderplatz para ir berrando até o Lustgarten en protesta pola prevista demolición do Palast der Republik.

Entre os manifestantes víase unha curiosa mestura de ossis nostálxicos e ben entrados en anos -recoñecíbeis polo seu aspecto perestroico de gorros de pel e anoraks desfasados- e xuventude recente na cidade -tamén recoñecíbel pola súa coidada estética retro-setenteira de chaquetas de chándal e cazadoras acrílicas.

O que se pedía era claridade a respecto do destino do Palast der Republik. Hai anos que o parlamento alemán decidiu derrubalo e agora ademais hai unha iniciativa cidadá, ou algo, que pretende reconstruír no seu lugar o antigo palacio da monarquía prusiana mediante unha subscrición popular, supoño que á maneira do que aconteceu coa Frauenkirche de Dresde. Hai tres puntos interesantes que tirei en limpo do que se dixo nos discursos da manifestación:

1.- Ninguén pode crer que se vaia conseguir o diñeiro para a reconstrución dun pseudo-palacio só con financiamento privado. Ao final, o diñeiro acabará saíndo dos impostos.

2.- Hai anos que o Palast funciona de facto como centro cultural, tantos como se leva dicindo que esta é a derradeira oportunidade de visitalo antes da súa destrución. Que sentido ten derrubalo agora, sen máis, antes de saber con toda certeza que é o que vai pasar co espazo que deixa baleiro, e sobre todo se temos en conta o caro que vai saír o propio proceso de demolición?

3.- Aínda no caso de que se consiga o diñeiro para a reconstrución do palacio real, para que se quere reconstruír? É máis interesante ter semellante pastiche ca un edificio coma o Volkspalast, testemuño aínda vivo, real e plenamente representativo do período histórico que máis marcou esta cidade, ou sexa, os últimos oitenta anos?

invernía

O venres pasado foi o primeiro día de auténtico inverno desta tempada. A mediodía, mentres tomaba café e orientaba un pouco a unha neoberlinesa compostelá que me localizou polo correo electrónico, caeu unha nevada que non chegou a callar pero trouxo imaxes propias de xaneiro.

O mesmo venres, consultando as predicións nun xornal en papel, decátome de que lle poñen nomes de home ás borrascas e de muller aos anticiclóns, ao estilo do que se fai cos furacáns e ciclóns tropicais. Estes días, por exemplo, o corredor que había entre o anticiclón Xandra e a borrasca Rainer estivo mandando un frío polar a Prusia. Hai uns días, a fronte fría asociada a Quentin deixou precipitacións en forma de chuvias e nevadas desde as Illas Frisias orientais até Brandemburgo.

Supercool.

auf die Strasse, Berliner!

Temos que salvar o Volkspalast.

Hoxe, todos á rúa.

mediocridade

Viaxo de volta a Berlín nun ICE Sprinter, sen paradas até Berlín. Dannos a prensa e fuxo das obrigas paralaborais planeadas para a viaxe. No Frankfurter Rundschau dedícanlle case media páxina á manifa do PP contra a reforma da lei educativa. O xornalista trata con certo sarcasmo as razóns da convocatoria: di que a manifestación responde aínda en primeira medida aos problemas do PP para asumir a súa derrota electoral nas xerais do 2004. Ademais, dedícalle un bo treito a explicar con coidado que é iso de que un terzo dos escolares españois vaian a escolas privadas que, en realidade, están pagas polo goberno.

Pero sobre todo aclara con máis coidado aínda que no sistema escolar español protéxese especialmente aos peores alumnos. Como puiden ir observando nestes anos, hai poucas cousas tan sorprendentes e inasumíbeis para os alemáns como un sistema escolar en que todos os alumnos permanecen xuntos no mesmo centro escolar e case co mesmo currículo de estudos até os 16 anos. En Alemaña, os alumnos son segregados desde ben pequenos en diferentes tipos de escolas segundo o seu rendemento académico. Hai algo así como tres tipos de centros educativos, que se corresponden claramente con tres niveis de prestixio. Para eles está moi claro que non se pode prexudicar aos alunos brillantes manténdoos nunha clase con "lastres", que atrasan e dificultan o seu camiño cara á elite social.

Se lles comentas que no noso sistema o que pode pasar é que os mellores axuden aos peores, os interlocutores alemáns poñen cara de sorpresa, fican pensativos un pouco e encollen os ombros.

Frankfurt

E despois de tanto románico renano, lisco a Frankfurt, onde teño que coller o tren de volta a Berlín. Só teño un par de horas, así que me limito a dar unhas voltas polo centro. Rañaceos neoyorkinos nunha avenida que me lembra moito a certa zona de Bruxelas, bastantes puticlús, centro histórico reconstruído co fondo do rañaceos espectacular do Commerzbank. Catedral gótica, está ben para variar, cuns retablos-trípticos (non sei como se chaman, pero do estilo da virxe abrideira de Allariz) pendurados das paredes moi simpáticos: nun deles hai unha Última Cea en que Santiago, nun anacronismo moi pavero, está representado xa como peregrino, incluída a cuncha de vieira no sombreiro.

Outra vez na zona dos rañaceos, de volta cara á estación, e despois de varios días de ábsidas, ciborrios, coros e criptas, fico pampo cun enorme e luminoso Pantocrátor século XXI. Toma efectismo.

Gutemberg

En Mainz, á parte do demo da catedral románica imperial renana etc., está o museo de Gutemberg, que naceu aquí. Pero claro, unha certa falta de planificación da viaxe (eufemismo por desorganición total) fai que só estea en Mainz un domingo pola noite e un luns pola mañá, ergo, museo pechado.

Pequena compensación do luns: ver os nenos dalgunha escola de visita na imprenta do museo, que si abre.

Johannisnacht

Unha das rúas de Mainz chámase Bädergasse, en lembranza dos baños públicos que había alí na Idade Media. Polo visto tratábase de establecementos terapéuticos que tanto usaban para a curación herbas medicinais como conxuncións astrais. Aínda que todo iso desapareceu coa chegada do Renacemento, na actualidade hai na zona un parque de xogos infantís alusivo a este tema, cunha placa que explica cales son as herbas plantadas no parque e que usos podían ter. Tamén explica o seguinte, e cito de memoria:

Nun dos muros deste parque furouse un burato polo que pasa a luz do sol ás 12:00h nos días previos a posteriores ao 21 de xuño. O sol pasa a través deste burato e brilla na placa de latón posta no chan en lembranza da importancia que tiña na Idade Media o baño da noite de San Xoán (23 de xuño), considerado entón de grande poder terapéutico.

A importancia que tiña na Idade Media... Agora xa podemos cuantificar con máis exactitude o desfase cultural-temporal entre A Coruña e Mainz.

Mainz

Domingo á tarde voume de Heidelberg para acabar coa tríada románica en Mainz. Isto xa é cidade, así que me vexo obrigado a coller o bus para chegar ao albergue. Dou unhas voltas até dar coa catedral: esa noite grávase un concerto de Advento para a tele dentro do templo, así que quen non ten entrada queda fóra papando frío. De todos os xeitos hai unha pantalla xigante na praza e quedo a escoitar un pouco entre a manchea de veciños amantados.

Mentres o concerto avanza e o público ri sempre que a gravación impón a interrupción dunha peza, eu abstráiome no meu mundo de ilusión e fantasía, observo a xente que me rodea, a catedral e o concerto e déixome levar por pensamentos fáciles e efectistas, como a grandeza deste corazón renano de Europa, todo o que del emanou e a súa identificación co prototipo do ser europeo.

Por fortuna, o frío rescátame. Acabo ceando nun tailandés.

na boa

Paso dous días en Heidelberg en moi boa compaña. Paseos, fotos, comidas, conversas -e si, tamén algo de traballo- enchen a fin de semana. O encontro con Osamorosa, Xesto e Deá, nun marco incomparábel de beleza sen igual, resulta divertido, relaxante, estimulante e produtivo.

Quero casar con eles.

der Elfte im Elften

Chego a Heidelberg na tarde do 11-11, precisamente o día que en Alemaña comeza oficiosamente o tempo do Entroido. En Colonia, o 11-11 ás 11:00h hai bastante festa, polo visto, e ao chegar á estación de Heidelberg tópome cunha desas típicas comparsas renanas, que disque parodian as ocupacións francesa e prusiana...

Despois van aparecendo os galegos, tan riquiños, que me lembran que temán é San Martiño.

Mágoa de castañas...

limes II

En Speyer, entre a catedral e o Rin, hai un grande parque propicio para os intercambios nocturnos de fluídos. Ao chegar á beira do río, outra vez o mesmo ca en Worms. Aquí, restaurantes con mesas nos xardíns, embarcadoiros, casas.
Alí, só o mato.

Speyer

Venres 11. Lisco do museo dos Nibelungos de Worms ao meu pesar porque esta noite teño que estar en Heidelberg e aínda quero dar unha volta por Speyer. Malia a pouca preparación desta pequena viaxe, xa tiven tempo de decidir que o que quero facer é visitar as tres cidades das catedrais imperiais románicas do Rin: Worms, Speyer e Mainz. Non estou moi seguro de que Speyer vaia pagar moito a pena, pero non podo desaproveitar a oportunidade.

En corenta minutos de tren rexional chego e flipo. Por algunha razón, as bombas deberon respctar este lugar, que parece tirado dun conto. A catedral ten unhas dimensións abraiantes: as súas naves laterais parécenme tan anchas coma a central de Santiago. Na rúa principal, diante da basílica, a estatua dun peregrino xacobeo.

Ring

Coma en Cracovia, o espazo que deixou a demolición da muralla antiga de Worms está dedicado agora a un anel verde que rodea a cidade vella. Nun lugar deste parque circular está a praza de Lutero, que culminou aquí un dos principais momentos da Reforma. Para lembralo, hai na praza varias estatuas de próceres do protestantismo, cun grande Lutero no medio.

Mentres rodeo a estatua chegan dúas adolescentes turcas que se poñen a fumar alí clandestinamente a resgardo de todas as olladas. Menos da miña.

Son algo así como transparente.

Nibelungen

Worms é unha especie de parque temático dos Nibelungos, pero sen esaxerar. Na epopea nacional alemá, a rivalidade entre dúas mulleres pola preeminencia á hora de entrar nesta catedral é o desencadeante de todas as desgrazas dos protagonistas, nunha historia cuxas reelaboracións influíron moitísimo no Señor dos Aneis de Tolkien. Grazas a semellante asunto chegou a esta beira do Rin unha pequena alfaia: o museo dos Nibelungos.

Partindo dun local significativo pero francamente escaso (dúas pequenas torres e un anaco da muralla medieval) e duns fondos materiais nulos (non se expón nin unha soa peza), Worms acabou tendo un museo exemplar, entretido e didáctico. Todo el está baseado nunha audioguía: os auriculares e as locucións actívanse automaticamente ao avanzarmos polos puntos temáticos do museo, só marcados por pequenas pantallas numeradas. As pantallas teñen un bucle de 3 ou 4 minutos con fotos, gravados antigos, miniaturas medievais ou treitos do filme Die Nibelungen, de Fritz Lang -aquí Sigfried en bólas bañándose no sangue do dragón.

Pode parecer básico ou aborrecido, pero pasei alí dúas horas e media. Especialmente interesantes eran as explicacións sobre o aproveitamento que fixeron os nazis da materia dos Nibelungos, asociando personaxes e situacións da trama co acontecido na I Guerra Mundial.

Iso si: audioguía en alemán, inglés ou francés. Como chegue alguén que non controle ningún dos tres vai levar un carallo coma un nabo, porque á parte da audioguía alí non hai absolutamente nada. E iso é o máis fantástico de todo.

repolos de Worms

Só quería demostrar que estou completamente atento ás tendencias en xardinería: aí os están, repolos ornamentais entre o Jugendherberge e a catedral de Worms.

Para que despois digan.

Flammkuchen

Todas estas pequenas cidades alemás resúltanme parecidísimas. Uns cantos edificios históricos no medio de bairros reconstruídos nos anos sesenta sobre as cinzas dos bombardeos. Un par de rúas peonís dedicadas aos comercios, sempre ocupadas por locais das mesmas cadeas. Papelarías e máis papelarías con centos de sobres, cartóns, lapis e rotuladores de todas as formas, tamaños, cores e sabores. Drogarías e máis drogarías con perfumes, lacas, deterxentes e velas para dar por un zoco e parar un tren.

Como non xantei decido adaptarme aos costumes do lugar e cear cedo. Ás seis e media xa estou sentado nunha Gaststube, a versión alemá dun mesón. O local ten pendurados polas paredes enciños, acordeóns, regadeiras, mazarocas de millo e todo tipo de achifánganos rexionalistas. E ao chegar a carta..., sorpresa! Hai Flammkuchen!

O Flammkuchen é unha cousa difícil de atopar en Berlín (supoño que tanto como encontrar salmorejo en Vigo ou filloas en Sevilla). Trátase dunha finísima masa de pan cuberta cunha base de nata ácida e outros diversos ingredientes, a escoller. Algo así como unha pizza á alemá. Como hai tempo que non o comía pido inmediatamente un e a miña sorpresa continúa cando me traen un Flammkuchen coma a roda dun carro (máis ben coma unha pantalla de plasma, porque son rectangulares), suficiente para catro. O máis divertido de todo non foi tratar de comer todo aquilo a risco de estoupar. O divertido foi ver como os clientes das outras mesas comentaban a xogada e seguían os meus avances con interese manifesto. Houben morrer entupido. Pero case o acabei.

Ás sete e pico da tarde, con noite pecha desde hai horas e unha enchente coma un mundo, xa teño a cidade controlada. Incluso sei que hoxe hai unha contada de contos ás oito, con entrada gratis, no palacete Heyls. Así que coas rúas case desertas, a falta de nada mellor que facer, decido unirme ás actividades dos culturetas locais. Chego á hora, entro, localizo a sala do evento: o performer mantén unha animadísima conversa coa organizadora baixo a atenta mirada das dúas únicas asistentes. Digo ola cando me miran e volvo saír mirando o reloxio, coma se esperase a chegada de alguén: quero disimular porque tampouco é cousa de desanimalos, pero o certo é que estarrezo ante a posibilidade de ser o cuarto e último asistente a un acto no Heyls-Schlösschen de Worms, sobre todo cando nin sequera estaba seguro de quedar todo o tempo.

Lisco para o cíber.

limes

Chego a Worms ás dúas e cuarto da tarde. A actividade nas rúas desta cidade do tamaño de Compostela é a mesma ca a que lle calculo á Pobra do Brollón un domingo pola mañá. Consigo un sitio para durmir con vistas á catedral románica e comezo unha visita obrigadamente calmada, vistas as dúas horas escasas de sono que acabei durmindo.

Comezo polo cemiterio xudeu máis antigo de Europa: aínda que non é o primeiro que visito, decátome sorprendido de que todas as lápidas, algunhas do século XI, están colocadas no mesmo sentido leste-oeste. Moitas delas, ademais, teñen a inscrición en hebreo cara ao leste e, opcionalmente, outra en alemán cara ao oeste. Non lle encontro explicación ás excepcións e decido parar de emparanoiarme.

Estando en pleno Camiño de Santiago e cunha catedral construída xusto despois da compostelá chego a San Pedro de Worms pensando que, igual ca en Trier, ha haber moitas referencias xacobeas. Non. Unha imaxe cutre de Santiago do 1500 e unha vieira labrada nun púlpito barroco é todo o que podo atopar. De todos os xeitos impresióname a dimensión da nave central e a cor da pedra, rosa coma a de Heidelberg. Na portada da fachada norte fuman petas uns cantos adolescentes. Óllanme inexpresivos mentres eu leo a inscrición e manteñen o silencio.

Vou até a beira do Rin e entro na ponte dos Nibelungos pasando por baixo da imponente Brückentor. Paro no medio do río, reparo nas dúas marxes e fico pensativo. Son as cinco da tarde, cae o serán e na marxe occidental, a romana, a paisaxe está completamente humanizada, cunha sucesión de naves industriais e fábricas á beira do río e a silueta da catedral ao fondo, difuminada pola néboa. Na outra marxe só hai prados e árbores. Por algunha razón está todo igual, salvando as distancias, ca no século V.

nächste Haltestelle

Esta fin de semana toca reunión en Schlossstadt coa Osamorosa e con outras dúas futuras personaxes das Crónicas a quen aínda non coñezo. Ao planificar a viaxe, hai unhas semanas, pensei que estaría ben adiantar a partida un día e aproveitar para coñecer algunhas das cidades do sur de Alemaña que aínda non visitei. Desde entón non volvín tocar o tema agás no relativo a adiantar choio para poder levar este "plan" adiante.

Hoxe, ás 08:39h, saio nun tren de alta velocidade cara ao sur. Non sei onde vou durmir.

Krawalle

Que parvada é esa de comparar Tiergarten ou Moabit coa banlieu de París? Por favor! Se aínda me dixesen Marzahn, Hellersdorf... Pero a diferenza está en que aí as bolsas de marxinados están formadas case en exclusiva polos propios indíxenas ossis.

Se non me engano, nesta edición de Cineuropa vaise producir a primeira proxección pública en Galiza de One day in Europe, de Hannes Stöhr. Vexan, vexan a historia de Berlín e terán unha pequena parodia do que digo.

Ora ben, iso si, xa o din os xornais locais: en DEZ anos teremos París aquí.

dichoso mes, etc.

Estes días están sendo bastante tristes por aí sen que a voráxine de aquí me permita pararme moito a pensalo.

Pero soño convosco.

reconciliación silenciosa

Sábado: grazas a que Mjoão traballa nun call-center cun brasileiro con contactos, noite con entrada gratuíta na festa mensual do Kino International.

Domingo: sushi barateiro de happy hour e varias horas de bailes agarrados no Café Fatal. Frío na cara e Nachtbus de madrugada.

Hoxe: cea na miña casa con tabule, polbo á mugardesa (aprox.), Abadía de San Campio, torta de Santiago (selbsgemacht) e licorca do Mosquito.

Agora: decátome do inxusto que fun con Benjamim.

Ou de como a proximidade rompe a distancia.

ai, como me pos...!

É que me deixo levar, e...

ˆId al-Fitr

Onte non me lembrei, pero é que á parte de efemérides coma o Día de Defuntos ou o aniversario de m)alicia, este ano tamén cadrou no 2 de novembro o avistamento da lúa nova, ou sexa, o final do Ramadán.

Así que hoxe estamos en pleno comezo do ˆId al-Fitr, a Festa do Azucre dos turcos. Tres días de festa total, cos fornos cocendo pasteis a tope, as familias visitándose, estreando roupa e intercambiando regalos...

Polo visto, disque tamén se nota moito na venda de viagra.

tornada

Ah, por certo, por se non se decataron. Volveu Dot.

primeiras reaccións

Recibo a seguinte mensaxe dunha amiga:

estou encantada porque acabo de visitar as túas intimidades e entereime de que estas dúas mullerasas van presentar o telexornal, pois de Begoña xa sabía pero Belén, non. Levei unha sorpresa moi boa porque son das mellores a todos os niveis, como profesionais e como persoas (digo isto porque alí persoas hai moi poucas). En canto aos directores: Luis Quintas do mellor, dígocho eu, que estaba ata o carallo do que facía, e que dicir de Anxo Rodríguez... Vamos, que como dixo a Julia Roberts: casi me meo de gusto en las bragas, jajaa

Non sei a vostedes, pero a min todo isto paréceme divertidísimo.

capar e asubiar reloaded (quién te ha visto y quién te ve)

Aborrezo mortalmente nunha conferencia. O conferenciante non é alemán, pero decidiu que algún indíxena lle traducise o seu texto desde o idioma orixinal e vaino lendo monotonamente nun deutsch sincopado e pouco intelixíbel. Tento prender a miña atención no discurso a cada comezo de frase, pero o segundo ou terceiro sintagma marcan sempre o punto de condensación da brétema na parte máis intelectual do meu cerebro.

Non é nada fácil facer caso do que di. O auditorio en forma de U ponme enfronte dun espectador moito menos interesado ca min, pero, para compensar, moito máis interesante. Até no pelo; en todo sería igual a un personaxe de manga se non fose por esa mínima barbuxa trendy que lle baixa, superloira, pola beira da mandíbula. Conforme aos costumes do lugar, aborrécese explicitamente, reméxese lentamente, bocexa, tócase, e é aí onde por veces teño que apartar a vista. Fai forza no aire cos brazos cara adiante e estrica bíceps, tríceps e deltoides até que as sombras lonxitudinais que percorren a súa epiderme dan idea da magnitude maxestuosa -pero doméstica e moi xestionábel- da cuestión. Agora estrica os trapecios baixando o cranio e o pelo cáelle sobre a fronte; despois vai rotando a cabeza e pouco a pouco, entre a vez de cada esternocleidomastoideo, aparece a protuberancia da larinxe e o nacemento das clavículas. Todo é normal e perfecto, apetecíbel, abundante sen parecelo.

Acaba a conferencia. Fago unha pregunta no tempo de debate.

efeméride

1º de novembro: Día de Todos os Santos. Aniversario do terremoto de Lisboa.
2º de novembro: Día de Defuntos. Aniversario de m)alicia.

Se esta rapaza nacese noutro momento e lugar, sería unha gruftie. Supoño que se poden recoller varias razóns para que acabase sendo unha rapaza tan ao xeito.

Parabéns, churri.

halo de notar

O cambio, digo.